Porcelain [1/2]

Tytuł: Porcelain [1/2]

Opis: "Nie jestem tylko lalką. Mam serce i oczy, dlatego widzę cię i kocham każdego dnia, ale mimo to jestem martwy."

Gatunek: Angst, Romans, AU, Supernatural.

Bohaterowie: Oh Sehun, Xi Luhan, Kim Jongin, Wu YiFan, Byun Baekhyun, Kim Minseok, Yoona, Sunny, Kim Jongdae.

Pairing: Hunhan, Krishan.

Ostrzeżenia: Patrz - gatunek. Duża dawka scen fantastycznych, paranormalnych oraz nieliczne przekleństwa.
Od autorki: Nie chciałam dzielić tego na części, wolałam dodać całość, ale wiem, że nie wszystkim chciałoby się czytać tak długiego one shota, bo to niecała połowa, a jest 19 stron. Cóż, jest trochę nudno, ale zapewniam, że druga cześć będzie o wiele ciekawsza, poza tym będzie znacznie więcej Hunhana. Co do one shota, wiem, że nie każdemu pasuje główny pairing, ale tylko taki mi pasował. Luhan i Sehun są wręcz stworzeni do tych ról, moim zdaniem, nie wiem, co na to wy.
Na koniec chciałabym was poprosić o jakąś opnię. Nie musi być długa, wystarczy, że napiszecie co wam się podobało, co nie, to dla mnie naprawdę wiele znaczy, zwłaszcza, że Porcelain jest takim opowiadaniem, które jest dla mnie naprawdę ważne i z którego jestem dumna, po części, bo niektóre fragmenty bym zmieniła. Nie wiem, czy ten twoshot jest warty czytania, to już pozostawiam waszej decyzji. I polecam czytać przy przygotowanych przeze mnie piosenkach.

Klikajcie w cyferki, pod nimi ukryty jest soundtrack.

— 1 —

Mówili, że lalki nie mają duszy, że nie skrywają pod swą delikatną powłoką serca, które mogłoby kochać, że nie obserwują, bo nie potrafią patrzeć, a ich oczy są jedynie szkłem. Bo przecież były tylko zabawkami, ozdobami mającymi służyć przez krótki czas, by później zostać zapomnianymi i porzuconymi. Myśleli, że nie poczują, nie zatęsknią za swoimi właścicielami, przecież nigdy nie traciły ze swych twarzyczek spokojnego uśmiechu. Wydawały się tak nierealnie wesołe, nawet jeżeli głęboko w sobie skrywały smutek i rozgoryczenie. Maskowały to, były jak dobre aktorki, nieustannie trzymając tę samą maskę. Nie dopuszczali do siebie myśli, że one wcale tego nie chciały. Pragnęły wolności, ale oni byli ślepi, trzymali je w zamknięciu tylko po to, by później je porzucić.

To on był więźniem od setek lat. Uwięziony w kruchym ciele, stał wśród innych bibelotów, które podobnie jak ludzie, były obojętne na jego uczucia. Został zapomniany, samotny, ginąc w tłumie białych, porcelanowych słoni. Jego twarz była blada, a swą delikatnością przypominała pergamin. Oczy, choć zmrużone, wyglądające na nieobecne, z zainteresowaniem chłonęły każdy widok, mimo iż znały go na pamięć. Gęste, czarne rzęsy rzucały cienie na zarumienione policzki, a jasne blond włosy okalały smukłą, smutną twarz, którą rozświetlał łagodny uśmiech. Uważali, że był idealny, jego maleńkie ciało nieskazitelne, a pełne usta doskonałe. Zachwycali się jego wyglądem, jednak nie potrafili dostrzec duszy. Dla nich był tylko ozdobą.

Chciał uciec, ale jego sztywne nogi nie pozwalały na chociażby jeden krok. Zmuszały go do pozostania w tym samym miejscu, ograniczały go. Pogodził się z tym, zrozumiał, że nie odejdzie już nigdy, na zawsze pozostanie lalką.

Wydawać by się mogło, że był znudzony, jednak odkąd pierwszy raz ujrzał swojego nowego właściciela, czas jakby zaczął płynąć dwa razy szybciej. Nie liczył tych sekund, ale momentami pragnął je zatrzymać, by móc dłużej popatrzeć na wysokiego, wysportowanego chłopaka, który czasami przychodził do pokoju swojej młodszej siostry. Zawsze siadał w białym fotelu i brał do rąk grubą książkę, by móc ją poczytać. On lubił słuchać jego głosu. Był lekko zachrypnięty, ale melodyjny i dźwięczny. Zatracał się w nim.

Jednak kiedy jego siostra stawała się coraz starsza, on przestał zaglądać do jej królestwa. Nie uczestniczył już w przyjęciach z herbatką, które Hana urządzała dla swoich miśków. Najczęstszym gościem była różowa panda, brązowy niedźwiadek i biały, puchowy kot z perłową kokardą na czubku głowy, który poza inicjatorką zabawy oraz czasem jej bratem, był jedyną, żywą istotą. Z biegiem czasu wszystko się zmieniło, a dziewczynka zamiast bawić się swoimi misiami, wolała przysiąść nad czystymi kartkami, by móc rysować postacie ze swoich ulubionych kreskówek. Wszystkie zabawki odeszły w zapomnienie, w tym on. 

Kiedyś był jej ulubioną lalką. Potrafiła całymi dniami siedzieć przy toaletce i uśmiechać się do niego, jakby słyszała jego głos, umiała dostrzec głęboko schowaną duszę. Ale i ona go opuściła, tak jak każdy inny. Przestała rozumieć, już nie zwracała uwagi na to, że i on ma serce. Jednak mimo tego dalej się uśmiechał, mimowolnie pokazywał, że jest silny, ale przecież, tak naprawdę, w środku był wyjątkowo kruchy. 

Nim się spostrzegł, został sam, bez nikogo, kto dostrzegłby jego prawdziwe piękno.

— 2 —

Uśmiechnął się szeroko, pomagając  przenieść swojej siostrze biało-różową walizkę w kwiatki do samochodu zaparkowanego na podjeździe. Włożył do niego bagaż i stanął w miejscu, z lekkim rozbawieniem przyglądając się Hanie, która próbowała zapiąć pasy bezpieczeństwa. Westchnął, opierając się o białe, drewniane ogrodzenie.

— Uważaj na siebie, kochanie — powiedziała dosyć wysoka kobieta, stając przed synem. Oparła swoje zadbane dłonie na jego ramionach i spojrzała na chłopaka ze zmartwieniem, mrużąc przy tym oczy.  — Tak ciężko jest mi pogodzić się z tym, że nie jedziesz z nami — westchnęła, a Sehun miał wrażenie, że zaraz się rozpłacze.

— Spokojnie, mamo — poprosił, uśmiechając się ciepło, by ta przestała się zadręczać. — Jestem dorosły, poradzę sobie, wiesz?

— Nie wątpię w to, po prostu zawsze jeździłeś z nami na wakacje — mruknęła, jedną dłoń odrywając jego ramienia, po czym poprawiła swoje długie blond włosy, których kilka kosmyków spadło na czoło. — Teraz nie będzie tak samo. Nie będzie miał kto dotrzymać mi towarzystwa przy basenie — jęknęła, marszcząc czoło. Właściwie to Sehun był tą osobą, która potrafiła siedzieć koło niej, na drugim leżaku i słuchać wywodów na temat mody. Nie przeszkadzało mu to, wręcz przeciwnie, jednak innym członkom rodziny chyba jak najbardziej. Hana zawsze uciekała od swojej mamy, by wypluskać się w ciepłej wodzie, a jego ojciec miał inne, ciekawsze zajęcia, które nie dotyczyły jego rodzicielki. — Będę skazana wyłącznie na siebie.

— Przepraszam, ale dobrze wiesz, że nie mogę. Za tydzień muszę zagrać ostatni mecz. Trener chyba zabiłby mnie, gdybym nie przyszedł. Poza tym ten wyjazd... Obiecałem Jonginowi, zanim dowiedziałem się, że akurat w tym terminie planujecie wczasy — poinformował, podając jej niedużą, beżową walizkę, znajdującą się koło jego nóg. — A co do towarzystwa... Jestem niemalże pewien, że znajdziesz tam sobie kogoś o podobnych zainteresowaniach — dodał, a twarz jego matki po chwili rozświetliła się w pełnym zadowolenia uśmiechu. 

— Tak, ale nic by się nie stało, jakbyście pojechali do tego lasu kilka dni później. Swoją drogą, to beznadziejny pomysł, przecież ty nie zaśniesz w namiocie — stwierdziła, patrząc z politowaniem na syna. — Tam jest pełno robactwa, nie lubisz tego.

— Spokojnie, myślę, że od tego nie umrę. — Zaśmiał się dźwięcznie, kątem oka spoglądając na swojego ojca, ubranego w czerwoną, hawajską koszulkę, brązowe spodenki przed kolano i czarne okulary. Całość dopełniał szeroki uśmiech. — Chyba za bardzo się wczuł. — Wskazał na ojca, a kobieta machnęła na to jedynie ręką.

— Przecież wiesz, że to nic nowego, zawsze się wczuwa, ale przynajmniej lubi podróżować. — Wzruszyła ramionami, po czym swoje spojrzenie na nowo wbiła w syna. — Chyba muszę się już zbierać.  — Wygięła swoje wymalowane na delikatny róż usta w grymasie. — Tak bardzo będę tęsknić, Hunnie — westchnęła, przytulając do siebie chłopaka. — Pamiętaj, nie spal domu, lekarstwa są u góry w szafce, tam gdzie zawsze, a pieniądze leżą na stole w salonie. Jakby ci brakło, to jakieś są w sejfie, ale nie wydaj wszystkiego, bo ojciec cię zabije. O, i jedzenie. Ugotowałam ci jakieś obiady, wszystko masz w zamrażalce i lodówce, wystarczy, że odmrozisz i odgrzejesz.

— Poradziłbym sobie bez tego.

— Nie rozśmieszaj mnie, gotujesz okropnie — stwierdziła szybko. — Będę dzwonić i pisać maile, więc częściej sprawdzaj pocztę. A, i czasami będzie przychodził ten przemiły Kyungsoo z naprzeciwka — poinformowała spokojnie. — I jeżeli przyjdzie Jongin, to błagam, nie roznieście mi domu. — Uśmiechnęła się łagodnie, a Sehun zaśmiał się cicho, zdając sobie sprawę z tego, że to byłoby całkiem możliwe. — Tak bardzo będę tęsknić — jęknęła, zarzucając ręce na barki Sehuna, przyciągając go do uścisku. Przytulił się do niej nieznacznie i uśmiechnął lekko, w głębi duszy ciesząc się, że przez ponad dwa tygodnie będzie miał spokój. O ile spokojem można było nazwać prawie codziennie odwiedziny Jongina. 

— Ja też, mamo — odpowiedział, odklejając się od rodzicielki.  —  Idź już — ponaglił ją, a ona z uśmiechem pokierowała się w stronę samochodu i zasiadła na swoim miejscu.

— Może powinieneś wziąć więcej kart płatniczych? — zwrócił się do ojca, który podnosząc ostatnie walizki z chodnika przed domem, zmrużył i tak wąskie już oczy, i posłał chłodne spojrzenie swojemu synowi. — Mama chyba będzie chciała się przejść na zakupy.

— Nie denerwuj mnie, Sehun — jęknął żałośnie, podnosząc bagaże wypełnione ubraniami. —  Coś wspominała. Chce po drodze na lotnisko zajrzeć do kilku sklepów. Czuję, że jednak po drodze nie będą — dodał po chwili, kręcąc z zawodem głową, jakby miał tego dość. — Ale chyba jestem do tego przyzwyczajony. W każdym razie, trzymaj się, Sehun. 

— Jasne. Miłego wypoczynku — powiedział jeszcze, nim jego ojciec zdążył udać się do pojazdu i zamknąć go, przygotowując się do drogi. 

— Hunnie. — Spojrzał na swoją siostrę, która wychyliła głowę przez otwartą szybę samochodu. —  Narysowałam coś dla ciebie. — Widać, że była zadowolona, bo jej duże oczka śmiały się razem z nią. — Jest w moim pokoju — powiedziała uradowana, machając mu na pożegnanie.

Nie robiąc już nic więcej, obrócił się na pięcie, po czym pokierował się w stronę domu, słysząc, jak samochód opuszcza podjazd. Później po hałasie silnika nie było już nawet śladu, zastąpił go cichy szum wiatru i krzyki zapewne należące do dzieci sąsiadów. 

Wszedł po prostych, niewielkich schodkach prowadzących do białych, dużych drzwi wejściowych jego domu, po czym pokierował się do środka, z ulgą uciekając od niemal palącego słońca. Chciał jak najszybciej się przed nim skryć i wreszcie zatelefonować do Jongina, jak to wcześniej mu obiecał. Jednak nim zdążył to zrobić, w pomieszczeniu rozbrzmiała piosenka Black Veil Brides, co było sygnałem, że Kai go wyprzedził lub matka zaczęła się przedwcześnie martwić. Z westchnieniem sięgnął do kieszeni spodni i wygrzebał z niej dotykowy telefon, po czym spojrzał na wyświetlacz, już wiedząc, że to jego przyjaciel próbował się do niego dobić.

— Ty już nie śpisz? — zakpił Sehun, wchodząc do kuchni. Podszedł do lodówki, z której wyciągnął karton z sokiem pomarańczowym, po czym przelał go do wcześniej przygotowanej szklanki.

— Nie — odpowiedział nieco sennie, co Sehun od razu wyłapał. — Przed chwilą wpadł do mnie Baekhyun, właściwie nie wiem po co, skoro w kilka minut równie szybko wyszedł. Podobno miał jakąś sprawę, ale nie słuchałem, nie byłem w stanie. Dziesiąta rano to serio nieludzka pora. Zupełnie jakby nie mógł poczekać do czternastej, czy szesnastej — dodał po chwili ciszy.

— Jesteś cholernie leniwy, Kai — odparł, upijając trochę słodkiego napoju, który go nieco ochłodził. — Gdyby nie Baekkie, wylegiwałbyś się w tym łóżku do wieczora.

— Nie — zaprzeczył krótko, lekko oburzony. — Ja po prostu potrzebuję więcej snu niż inni. Nie wiń mnie. Całymi dniami trenuję, jak nie śpię, dlatego jestem zmęczony. Poza tym prowadzę bardzo aktywny tryb życia — powiedział diabelnie dumny ze swojej odpowiedzi, a Sehun jedynie zaśmiał się do słuchawki, odkładając pustą szklankę do zmywarki.

— Serio? Jasne, zaliczanie każdej domówki w mieście się liczy, tak? — zapytał, doskonale znając odpowiedź. Po chwili usłyszał ciche tak, co wcale go nie zdziwiło. — Dobra, czego chcesz? Dzwonisz w jakiejś konkretnej sprawie, czy po przebudzeniu chciałeś usłyszeć mój głos, bo tak cholernie się za mną stęskniłeś? — Zaśmiał się, w głowie układając sobie jego zdaniem cudowny plan pod tytułem Jak zdenerwować Jongina tuż po przebudzeniu.

— Zamknij się i ani słowa więcej — niemal wycharczał, a Sehun przyłożył dłoń do ust, by nie parsknąć śmiechem. — Oczywiście, że w sprawie bardzo pilnej, inaczej nie traciłbym na ciebie kasy. — Blondyn niemal widział, jak Jongin uśmiechał się wrednie, za co miał ochotę najwyraźniej w świecie mu przywalić. — Masz już wolną chatę, czy starzy jeszcze nie pojechali?

— Właśnie przed chwilą się z nimi żegnałem, także jestem już sam. I co w związku z tym?

— To, że wieczorem spodziewaj się mnie i kilku osób. Przygotuj Xbox, dużo żarcia, tylko nie owoce. Po ostatnim razie mam do nich uraz i chyba szybko się go nie pozbędę — zakomunikował Kai, a Sehun pokiwał tylko ze zrozumieniem głową, nawet nie myśląc, że ten nie mógł tego gestu zauważyć. — A picie my załatwimy, także tym się nie przejmuj. Chyba, że twój ojciec ma w barku coś dobrego, to ewentualnie możemy spróbować.

— Od tego miejsca trzymaj się z daleka, alkoholiku — wycedził przez zaciśnięte zęby, wiedząc, że będzie musiał pochować dość pokaźną kolekcję trunków swojego taty. Wolał raczej nie kusić losu. — I nie przyprowadź ze sobą całej drużyny jak poprzednim razem, bo wylecisz pierwszy — zagroził, a w podpowiedzi usłyszał śmiech Jongina, który po chwili się rozłączył.

Schował telefon do kieszeni, mrucząc pod nosem o tym, że ten przeklęty, sarkastyczny dupek potrafi nawet tak piękny poranek zniszczyć, po czym nieco zdenerwowany obrócił się na pięcie i udał się w kierunku swojego pokoju, schodami na górę. Przechodząc jednak obok królestwa Hany, jak sama je nazywała, przypomniał sobie o jej słowach. Był ciekawy, co dla niego narysowała. Musiał przyznać, że mała miała niemały talent, a bazgranie kredkami po kartkach sprawiało jej wiele radości. Cieszył się, że znalazła swoją pasję, zwłaszcza taką, którą dzieliła ze swoim bratem. Sam nieraz szkicował i wychodziło mu nieźle, ale porzucił to całkowicie na rzecz sportu. Z czasem zapomniał o rysunkach, wolał pograć w piłkę, która dawała mu drugie tyle szczęścia.

Niepewnie uchylił drewniane drzwi, które zaskrzypiały cicho pod wpływem ruchu i wszedł do środka. Nie lubił przebywać w tym pokoju. Róż, który aż bił od czterech ścian nieco go przytłaczał, podobnie jak słodkie miśki upchane w kąt i Boo siedzący na łóżku niczym książę na swoim tronie. Zgonił kota z posłania, na co ten obrażony machnął swoją białą, puszystą kitą i obrócił swój obrażony pyszczek, szukając sobie innego miejsca do leniuchowania. Sehun zmarszczył nos, szczerze nienawidząc tego zwierzęcia. Już od samego początku panoszył się po domu, jakby było to jego własne królestwo. Poza tym Sehun nie przepadał za kotami.

Nie widząc nigdzie szczuropodobnej kreatury, zacisnął dłonie w pięści i rozejrzał się po pokoju, szukając wzrokiem rysunku, który ponoć miała zostawić dla niego siostra. Najpierw popatrzył na biurko, gdzie teoretycznie powinien się znajdować, jednak na jasnym blacie nie dostrzegł niczego, co by go zainteresowało. Później jednak swój wzrok przeniósł na białą toaletkę, na której wśród masy bibelotów dostrzegł rysunek. 

Podszedł wolno do niej i wyciągnął rękę, by chwycić w szczupłe palce kartkę, jednak w tym momencie na gładką powierzchnię mebla wskoczył Boo, przez przypadek strącając kilka ozdób. Sehun zagryzł dolną wargę, szczerze bojąc się spojrzeć w dół. 

— Boo, zniknij mi z oczu, zanim cię rozszarpię — warknął groźnie, gromiąc wzrokiem kota, który jak na złość usiadł, również wpatrując się w swojego pana, nawet nie myśląc, by choć na chwilę ruszyć się z miejsca. — Hana zabije ciebie lub mnie, ale raczej mnie, bo nie krzywdzi zwierząt — westchnął, patrząc na straty. Nie ucierpiało prawie nic, prócz ślicznej, porcelanowej laleczki, którą kupił dla niej kilka lat temu. Jej kruche ciałko pękło na trzy części, przez co drobna rączka zamiast mocno przytwierdzona do ramienia, leżała kilka centymetrów dalej, podobnie jak delikatna, chłopięca głowa. Jednak nie zniknął jego łagodny uśmiech, nadal malował się na twarzy lalki razem z widocznymi rumieńcami. — To była jej ulubiona — zauważył, kucając, by podnieść szczątki lalki. — Jak myślisz, uda nam się ją posklejać tak, żeby nie zobaczyła różnicy? — zapytał, przyłapując siebie, że gada z kotem, przez co poczuł się dosyć dziwnie.

Rzucił jeszcze Boo mroźne spojrzenie, zbierając do rąk ciałko ozdoby, by po chwili wstać i położyć je na toaletce, tuż obok rysunku. Tak jak myślał, przedstawiał on Sehuna w stroju treningowym i z pucharem w ręce. Koło siebie rozpoznał także Minseoka i Jongina. Zupełnie zapominając o potłuczonej lalce, uśmiechnął się do siebie i z rysunkiem w ręku wyszedł z pokoju, zostawiając siedzącego Boo na toaletce, który z zaciekawieniem wpatrywał się w szklane, martwe oczy.

— 3 —

Zsunął się z fotela, ledwo trzymając w dłoni puszkę z piwem, po czym ze znudzeniem przeniósł wzrok z zajadającego się paprykowymi chipsami Minseoka, na ekran wielkiego, plazmowego telewizora zawieszonego na przeciwległej ścianie. Musiał przyznać, że nie wiedział, jaką grę przyniósł Taemin, ale właściwie wcale go to nie interesowało. Najciekawszym punktem tego wieczoru było piwo i ewentualnie słone paluszki, które leżały na jego kolanach, nic więcej. Był zmęczony, prawdopodobnie przez duchotę, jaka panowała przez cały dzień, i lekko już pijany, ale na własne życzenie. Rzadko kiedy miał okazję pić. Jego ojciec raczej nie był zadowolony, kiedy jego syn sięgał po alkohol, w przeciwieństwie do matki. Wolał jednak nie zaleźć za skórę głównemu żywicielowi w domu, ale jeżeli miał okazję - śmiało korzystał. 

Przechylił puszkę i widząc, że nie zostało już na dnie zupełnie nic, z westchnieniem rzucił ją w bok. Wylądowała obok stóp Chanyeola, który nie bardzo się tym przejął, chyba nawet nie zauważył, bo gra, w którą aktualnie grał, niezwykle go wciągnęła. Po chwili wstał gwałtownie i podniósł ręce do góry, niemal piszcząc. Widać, że cieszył się z wygranej, natomiast Baekhyun rzucił joystickiem o kanapę, twierdząc, że więcej nie będzie z nim grał, bo oszukuje.

Sehuna obchodziło to tyle, co wcale, dlatego sięgnął po kolejną, już ostatnią jaka została w zapasie puszkę piwa i otworzył ją, spoglądając na stojącego przed nim Kaia. Po chwili ten pochylił się i przyłożył gorące usta do jego ucha.

— Idziesz się przewietrzyć? — niemal wymruczał, kładąc dłoń na ręce Sehuna, gotowy do tego, by go pociągnąć w chwili sprzeciwu. — Zaraz tu oszaleję, jest zbyt duszno, a ja mam ochotę zapalić — dodał po chwili, zaciskając swoje palce na tych Sehuna.

— I tak zaraz zleci się reszta, więc po cholerę mnie tam ciągniesz — wybełkotał, upijając łyk kolejnej puszki piwa. — Nie chce mi się, właściwie nie mam ochoty na nic i chyba zaraz tu zasnę. — Strzepał uciążliwą rękę Jongina ze swojej i wydął lekko blade policzki. Nie akceptując tej odpowiedzi, Kai złapał za jego nadgarstek i pociągnął go do pozycji stojącej.

— Idziesz, bo sam tam stał nie będę, a właściwie to wcale pytaniem nie było, więc i tak wyjścia nie masz — skwitował, ciągnąc za sobą ciało Sehuna, które niemal włóczyło się po drewnianej podłodze. Nie był w nastroju, by słuchać Jongina i przebywać w jego towarzystwie sam na sam. Po alkoholu robił się dosyć markotny i zły na wszystkich dookoła, w przeciwieństwie do swojego przyjaciela, który aż tryskał energią. W takich momentach chyba to najbardziej go irytowało, ta drastyczna różnica pomiędzy ich charakterami. Często nie mógł dogadać się przez to z Kaiem, ale i tak nie mogli bez siebie żyć.

Ledwo przytomny doczołgał się do balustrady na tarasie i przywarł do niej całym ciałem. Mocno zacisnął palce na drewnianej, ciemnej powierzchni i lekko wychylił głowę do przodu, czując, jak świat wokół niego wiruje. Mimo wszystko lubił to uczucie, jednak tylko wtedy, kiedy było chwilowe, a nie trwało przez dłuższy moment. Zacisnął wąskie wargi i z przymrużonymi oczyma spojrzał na Jongina, który właśnie z kieszeni spodni wyciągał paczkę ze szlugami.

— Nie gap się i tak ci nie dam — wyjaśnił na wstępnie, co nie obyło się bez jęknięcia Sehuna z zawodem. — Moje ostatnie, a jak ty się do nich dorwiesz, to w dziesięć minut mi wszystkie wykurzysz — warknął, odsuwając prawie pustą paczkę z papierosami od długich rąk swojego przyjaciela, który w ciągu kilku sekund niemal ewoluował z bycia zombie do naćpanego narkomana, który nie mógł żyć bez dawki. 

— Nie wygłupiaj się, daj — mruknął ledwo przytomnie, podchodząc do Jongina, który pokręcił ostentacyjnie głową, wskakując na poręcz, by na niej usiąść. Zdecydowanie było niewygodnie i musiał się trzymać, żeby przypadkiem nie spaść do tyłu, zwłaszcza że po chwili na jego kolanach wylądowały ręce Sehuna. — Nie wkurwiaj mnie, tym bardziej, że jestem w takim stanie — warknął, zaciskając pięści na czarnym materiale spodni.

— Staczasz się — stwierdził prosto, zaciągając się papierosem. Z wyraźną wyższością spojrzał na Sehuna i uśmiechnął kpiąco, widząc, jak ten odpuszcza i przyciąga swoje ręce z powrotem do siebie. — I tak już ledwo żyjesz, usypiasz na stojąco, ogarnij się — niemal krzyknął. Blondyn zmarszczył czoło i przyłożył dłonie do uszu, by nie słuchać jego wywodów. — Rozbudzić cię? — Kai spojrzał znacząco na niego, oblizując kształtne wargi, na co Sehun otworzył szerzej oczy.

— Chyba nie trzeba — wybełkotał, oddychając jakoś ciężej. Cofnął się kilka kroków w tył, doskonale zdając sobie sprawy z tego, do czego zdolny jest Kai, niezależnie od tego czy wypił lub nie. Mimo że ledwo funkcjonował, był w stanie przypomnieć sobie dosyć dziwne pomysły Jongina, których w tej chwili wolał uniknąć. — Dlaczego mam wrażenie, że zaraz zrobisz coś serio głupiego?

— Nie wiem, ale być może dobrze przeczuwasz. — Zaciągnął się ostatni raz papierosem, którego nawet nie wypalił do końca, po czym rzucił go na ziemię i przydreptał butem. Po chwili podniósł swój wzrok z jasnych płytek na sztywno stojącego Sehuna. — Myślę, że powinieneś uciekać, ale już za późno. — Uśmiechnął się wrednie, po czym złapał go z łatwością w pasie, następnie przerzucając go sobie przez plecy.

— Kai! — krzyknął, nie mając nawet siły się wyrywać. — Jak mnie w tej chwili nie puścisz, to obrzygam ci koszulkę — powiedział już nieco ciszej, ale nadal podniesionym tonem głosu, chwytając się jasnego materiału, który po chwili mocno zacisnął w palcach.

— Nie — odparł, idąc nieco chwiejnie, przez co Sehun zamknął oczy, modląc się w duchu, by ten spacer wreszcie dobiegł końca. — Zaryzykuję. Najwyżej odkupisz.

Sehun nie zdążył powiedzieć już nic więcej, bo Jongin nawet nie zatrzymując się na sekundę, wskoczył z nim do dosyć głębokiego basenu znajdującego się w ogrodzie. W gorące dni był przydatny i Sehun uwielbiał w nim pływać, jednak w takiej sytuacji jak ta, przeklinał swojego ojca, że wpadł na pomysł umieszczenia go tutaj. Ale nie mógł przewidzieć, że Kai w środku nocy będzie miał ochotę na kąpiel, która niekoniecznie mu pasowała. Rozzłoszczony, ale wyraźnie rozbudzony wynurzył się spod tafli wody, oddychając głęboko. 

— Jongin, kretynie! — warknął groźnie, odszukując wzrokiem bruneta, który po momencie pojawił się w polu jego widzenia. — Jeżeli tu podpłyniesz, obiecuję, że cię rozszarpię. — Zmrużył oczy i spojrzał na niego spod byka. — Nadal masz beznadziejne pomysły i uwierz, że jeżeli jeszcze raz któryś z nich na mnie wypróbujesz, już nigdy więcej nie zagrasz w swoją ukochaną piłkę nożną — zagroził, jednak w odpowiedzi usłyszał dźwięczny śmiech. — Zamknij się.

— Ale pomogło. Przynajmniej już nie umierasz na stojąco — zauważył, podpływając do brzegu basenu, przy którym się zatrzymał, jednak nie wyszedł. Odwrócił się przodem i dał znak Sehunowi, by ten się do niego zbliżył, co chwilę później nastąpiło.

— Zastanawiam się, dlaczego ja nadal się z tobą zadaję. —Obrócił głowę i spojrzał na ładnie zarysowany profil Jongina. — To przy tobie się staczam, nigdy wcześniej taki nie byłem — mruknął, opierając się plecami o ścianę basenu. 

— Masz mi to za złe? Że cię zmieniłem? — zapytał, a Sehun wzruszył jedynie ramionami. Zły humor nadal go nie opuścił. — Ale zawsze mogłeś powiedzieć mi, że mnie nienawidzisz i po prostu zerwać kontakty, zrozumiałbym — dodał nieco ciszej, ale nadal słyszalnie.

— Nie nienawidzę cię i nie chodzi o to, bo gdyby nie ty, nadal byłbym nudny — stwierdził gładko, patrząc na wodę, która przez ruchy jego rąk delikatnie falowała, oplatając ich zbliżone do siebie ciała. — Zawsze lubiłem z tobą przebywać, bo wydawałeś się taki pogodny i inny od reszty, ale wstępując do drużyny zrozumiałem, że wszyscy jesteście tak samo jebnięci. — Uśmiechnął się do siebie, zanurzając się jeszcze bardziej, tak, że na powierzchni została tylko jego głowa. — I chyba nie żałuję, nawet jeżeli mój charakter się mocno z tego powodu zmienił. 

Kai pokręcił z rozbawieniem głową, zaciskając usta w wąska linię. Po chwili jednak wziął głębszy wdech i wyprostował plecy, myśląc nad czymś zawzięcie. — Po wakacjach to koniec, nie? — zapytał, spoglądając na Sehuna, który beznamiętnie wpatrywał się w pusty taras. — To ostatni mecz, a później każdy się rozejdzie. Szkoda, zżyłem się z tą drużyną. 

— To, że kończymy szkołę, nie znaczy, że nie możemy się przyjaźnić — odparł, walcząc z kolejną dawką chandry i zmęczenia, które znów chciały uderzyć. Chłodna kąpiel powoli nie wystarczała. — Wiem, że będzie ciężko, bo połowa z nas pewnie wyjedzie, ale kontakt pomiędzy nami zostanie, nie? 

— Ty wyjeżdżasz — powiedział z wyrzutem Kai, przypominając sobie ich rozmowę, którą przeprowadzili właściwie niedawno. — Serio, Wielka Brytania, Sehun? — Spojrzał na niego, wypuszczając powietrze ze świstem.

— Już mówiliśmy o tym, naprawdę nie chcę się powtarzać, zwłaszcza że jestem w takim stanie — wyrzucił na jednym wydechu, zaciskając dłonie w pięści. — Zależy mi na naszej przyjaźni, zależy mi na tych idiotach z drużyny, ale nie mogę stać w miejscu. Chcę się rozwijać, a myślę, że w Londynie znajdę to, czego szukam.

— To najgłupsza decyzja, jaką kiedykolwiek podjąłeś.

— Przestań mówić to w taki sposób, jakbyś miał mi za złe, że chcę spróbować czegoś nowego. Korea mnie ogranicza, zwłaszcza to miasto. Nie dzieje się tu nic godnego uwagi poza meczem, który też nie jest jakąś szczególnie ciekawą atrakcją.

— Denerwujesz się? — zapytał Kai, wsuwając dłoń we włosy, gdzie przez chwilę ją zostawił.

— Przed tym meczem? — Oderwał wzrok od tarasu i spojrzał na Jongina, śmiejąc się. — Jasne, że nie. Trochę szkoda, że to już ostatni, ale nic nie poradzimy. Skład, w którym zagramy jest dosyć mocny, więc jeżeli się postaramy, z łatwością ich rozniesiemy. — Uśmiechnął się z satysfakcją, nadal czując, jak w głowie dosłownie wszystko wiruje.

— Jasne, kapitanie.

— Idiota — szepnął Sehun.

Spiął się lekko, słysząc krzyk Baekhyuna, który prawie potknął się, zbiegając z tarasowych schodków. Z szerokim uśmiechem, zgrabnie wyminął kilka krzaków z różami i jeszcze bardziej przyspieszył tempa, kiedy zbliżył się do basenu. Po momencie z wielkim uśmiechem wskoczył do niego, rozpryskując wodę na wszystkie strony.

— Baekhyun! Jestem cała mokra — pisnęła Yoona, która nagle pojawiła się znikąd. Dosięgnęło do niej jedynie kilka kropelek, jednak grymas na jej wymalowanej twarzy świadczył o tym, że wcale nie jest z tego zadowolona.

Sehun zaśmiał się, patrząc na nią. Ledwo ją znosił, ale wytrzymywał dla Chanyeola, który niemal ślinił się na jej widok. Chciał być dobrym przyjacielem, ale średnio mu to wychodziło, zwłaszcza przy tak pustej dziewczynie jak ona. Już nawet Sunny, która z pogodnym wyrazem twarzy po kilku chwilach stanęła przy przyjaciółce, nie była tak irytująca.

Baekhyun najwyraźniej nie przejął się tym zbytnio, bo wzruszył ramionami i uśmiechnął się wrednie, podpływając do przyjaciół. — Nienawidzę jej — sapnął nieco zmachany, podtrzymując się ręką krawędzi basenu. — Mogę ją utopić?

— Masz moje pozwolenie — odezwał się Sehun, zerkając w stronę długowłosej szatynki.

Jęknął cicho, po raz kolejny obijając się o ścianę w ciemnym korytarzu, prawie przewracając się przy tym. Po kąpieli w basenie, poprosił Jongdae, który jako jedyny był w miarę trzeźwy, by skoczył do sklepu całodobowego ulicę dalej i zaopatrzył ich w zapas alkoholu. I tak starczył on na niecałą godzinę, ale już nikt nie miał siły, ani ochoty na więcej, zwłaszcza Sehun, któremu z minuty na minutę było coraz bardziej niedobrze. Świat zamiast przyjemnie wirować, kręcił się teraz szybciej, zupełnie jakby siedział na karuzeli.

Zatrzymał się przed schodami i z westchnięciem zamknął oczy, próbując się nie przewrócić. Już samo stanie w jednym miejscu sprawiało mu niemały problem. Bał się, że w takim stanie nie doczołga się do swojego pokoju, który znajdował się po drugiej stronie domu, a tę noc spędzi w toalecie z głową zawieszoną nad klozetem. W najlepszym przypadku mógłby jakoś przedostać się do salonu i zdrzemnąć na kanapie. Była ona jednak niezbyt wygodna, dlatego wybrał opcję numer trzy – swój pokój. 

Wyjście na szczyt było niezwykle trudne i w pierwszej chwili dla niego niewykonalne. Ale nie poddawał się, powolnymi krokami wychodził na coraz wyżej położone stopnie, będąc bliżej celu. Tak jak myślał, zajęło mu to wcale niemało czasu, jednak kiedy stanął na ostatnim schodzie, uśmiechnął się szeroko, mając ochotę skakać z radości, choć wiedział, że to tylko pogorszy jego stan. W duchu cieszył się, że jest sam, przynajmniej jego rodzice nie mogli zobaczyć jego żałosnego zataczania się. To było chyba jedynym plusem, a zarazem pocieszeniem w tej sytuacji. 

Pił rzadko, więc nie był przyzwyczajony do takiego stanu, ale sam nie mógł określić, czy mu się to podobało, czy wręcz przeciwnie. Niby było całkiem fajnie. Stajesz się coraz pewniejszy siebie, wszyscy dookoła zdają się być ci jakoś bliżsi, a sam masz wrażenie, że skaczesz po tęczy jak narkoman po dawce, dopóki nie weźmie cię na wymioty i twój świetny humor w ciągu minuty pójdzie się jebać. Zostanie ci tylko depresja i cholerne mdłości z gratisowym bólem głowy i suchością w ustach.  Tak czy owak czasu cofnąć nie mógł, by jeszcze raz rozważyć wypicie kolejnych puszek piwa, a później jakiejś taniej, podejrzanej wódki, która była wręcz okropna.

Musiał ścierpieć kilka godzin. Błagał, by płynęły szybciej, ale wiedział, iż z reguły jest tak, że kiedy człowiek cierpi, wskazówki zegara jakby zwalniają, przestają biec jak oszalałe, tym sposobem jakoś wydłużając nieznośne męki. Nie miał najmniejszej ochoty przez to przechodzić, chyba jak każdy, ale nie mógł nic poradzić. Pierwszym, co musiał jednak zrobić, było udanie się do pokoju, który był już bliżej niż dalej. Wystarczyło przejść dosyć długi, ciemny korytarz, uważając przy tym, żeby przypadkiem nie potknąć się o dywan, czy wejść w drzwi, co nieraz mu się zdarzało. 

Podtrzymując się lekko drżącą dłonią, powoli szedł wzdłuż ściany, starając nie chwiać się tak bardzo, jak przed wyjściem na schody. Przez sekundę pomyślał, że po raz kolejny przydałaby mu się chłodna kąpiel w basenie, jaką zafundował mu wcześniej Kai. Teraz mógł zadowolić się jedynie zimnym prysznicem, ale nie miał siły na to, by po drodze wstąpić do łazienki. 

Będąc w połowie drogi, która wydawała mu się wyjątkowo długa i niemająca końca, zatrzymał się w miejscu, słysząc czyjś głos, który zdecydowanie nie należał do żadnego z jego przyjaciół, którzy i tak już wyszli. W oczy rzuciło mu się też światło zapalone w pokoju Hany. Nie pamiętał, by tam wchodził i zaświecał je, chyba że Jongdae postanowił po raz kolejny zrobić sobie z Minseokiem wycieczkę po jego domu. Przez moment wpadło mu do głowy, że to być może włamywacz, ale co niby robiłby w pokoju jego siostry i śmiał się tak łagodnym głosem. 

Mając pod ręką jedynie telefon, by w razie potrzeby zadzwonić na policję, niepewnie podszedł do drzwi i złapał za złotą klamkę, przez chwilę się wahając. Właściwie miał kilka wyjść. Mógł uciekać i schować się gdzieś w ogrodzie, najlepiej u sąsiadów i zawiadomić odpowiednie służby, by się tym zajęły, zignorować, co byłoby najgłupszym rozwiązaniem lub wykazać się odwagą i wejść do środka, prawdopodobnie narażając przy tym swoje życie.

Zagryzł wargi, oddychając ciężej. Nie wiedział co robić, ale nie chciał też niepotrzebnie panikować, bo być może był to fałszywy alarm, a wszystko to tylko mu się wydawało przez alkohol, jaki tej nocy w siebie wlał. Biorąc głębszy wdech, stanowczo nacisnął na klamkę i pchnął drzwi, które z impetem uderzyły o komodę obok. Przymknął oczy, czując nieprzyjemny ból rozchodzący się po jego czaszce przez wywołany huk. Chwilę bał się ich otwierać ze względu na to, co może tam zobaczyć, jednak ciekawość zwyciężyła i już po sekundzie uchylił powieki.

Właściwie nie spodziewał się, że najpierw ujrzy Boo nadal siedzącego na toaletce, w dodatku niemal płaszczącego się przed jakimś intruzem, obróconym do Sehuna plecami. Jakby tego było mało, cicho mruczał, kiedy blada, zgrabna ręka przeczesywała puszystą, białą sierść na grzbiecie i wyciągniętych do przodu łapkach. 

Sehun zadrżał, zaciskając dłoń na klamce. Bandyta raczej nie włamałby się po to, żeby pogłaskać jego kota, ani tym bardziej niei śmiał się przy tym tak dźwięcznie i melodyjnie. Nie ubrałby też starożytnej, cesarskiej, złotej szaty, którą jakby już kiedyś widział. Nie wyglądał na złodzieja, co więcej, jego uroda kogoś mu przypominała.

Delikatna twarz odbijała się w lustrze, podobnie jak ciemne blond włosy lekko opadające na czoło i brązowe oczy, patrzące w miejsce, gdzie stał Sehun. Delikatny, subtelny uśmiech teraz był prawdziwy, niewymuszony, tak jak malujące się rumieńce na gładkich polikach. Po chwili wyprostował się i pogłębił uśmiech, obracając się przodem do swojego właściciela. 

Dzieliła ich niewielka odległość, którą blondyn po chwili pokonał i stając przed Sehunem, ukłonił się nisko, po czym odezwał dźwięcznym, jedwabistym głosem. — Dziękuję.

To jedno krótkie słowo echem brzęczało w uszach Oh i właściwie tyle wystarczyło, by cofnął się kilka kroków do tyłu, prawie tracąc równowagę, po czym przyparł plecami do ściany, oddychając głośno. Bał się, widząc tak spokojną, opanowaną istotę, lekko się do niego uśmiechającą i przerażającą jednocześnie. Mimo tego był zafascynowany w jakiś dziwny sposób. Być może to przez alkohol, jaki płynął w jego żyłach, może przez to, że osoba naprzeciw niego wydawała się tak krucha i bezbronna, a może dlatego, że nie na co dzień widzi się żywe lalki.

— 4 —

Sehun raczej nigdy nie miewał snów. Z reguły było tak, że zamykał oczy, zasypiał szybko i budził się rankiem wypoczęty, nie męczony choćby ani jednym koszmarem. Lubił ten stan rzeczy, nie musiał rozpamiętywać nocnych mar, ani też się nimi przejmować. Z kolei odwrotnie było z jego siostrą – Haną, która często budziła się przez złe sny. Wcale jej nie zazdrościł, a sam czuł się lepiej, wolny od nocnych wyobrażeń. Jeżeli już coś mu się przyśniło, to tego nie pamiętał.

Tamtej nocy jednak miał wrażenie, że coś jest nie tak. Nie był pewien, czy to przez alkohol, którego spożył zdecydowanie za dużo ubiegłego wieczoru, czy raczej przez Minseoka, który byłby w stanie coś mu do niego dosypać, by bardziej się rozluźnił. Czasami przesadzał, ale Sehun wiedział, że nie robi tego po to, by mu dokuczyć czy rozzłościć. Minseok z natury był dosyć dziwnym chłopakiem, który miał jakiś swój jeszcze bardziej dziwny świat, w którym były syreny i hasały jednorożce, ale mimo to lubił go, mógł nazwać go przyjacielem, może nie takim jakim był Jongin, ale jednak. 

Nie wiedział, czy ostatni sen mógł zaliczyć do tych przyjemnych, czy wręcz przeciwnie - do najstraszniejszych koszmarów. Cholernie przerażającym było dla niego to, że nie potrafił racjonalnie wytłumaczyć pojawienia się lalki. Przecież ot tak nie mogła ożyć i z nim rozmawiać, a co więcej wyglądać jak człowiek, już nie tak sztucznie, lecz nadal niezwykle pięknie i krucho. Bał się, jego ciało ogarniał strach, bo cała ta sytuacja była nierealna i mocno przesadzona, ale z drugiej strony czuł coś na kształt fascynacji. Był oczarowany osobą tego chłopca, którego imienia nawet nie poznał, o ile w ogóle je miał, przecież był lalką. Nie wiedział, czy może ten sen nazwać koszmarem też dlatego, że porcelanowy chłopiec był nadzwyczaj spokojny, w dodatku podziękował mu, choć sam nie mógł pojąć, za co.

Postanowił jednak nie zawracać sobie tym głowy. Miał wiele więcej zmartwień, które były ważniejsze od zwykłego snu, chociażby zbliżający się mecz, czy wyjazd na studia pod koniec wakacji. Chciał pojechać wcześniej, żeby się choć trochę przyzwyczaić do nowego otoczenia, a wiedział, że nie będzie to najłatwiejsze, zwłaszcza pożegnanie przyjaciół. Zżył się z nimi, nawet nie wiedząc kiedy uzależnił się od nich. Nie był pewien, czy da sobie radę bez nich, zwłaszcza bez Jongina, który był dla niego niczym brat. Był pewien, że o ten wyjazd jeszcze nieraz zdąży się z nim pokłócić, przez co nie będą odzywać się do siebie przez kilka dni, ale tak jak zawsze dojdą po jakimś czasie do porozumienia.

Westchnął cicho, uśmiechając się lekko, po czym przycisnął mocniej policzek do poduszki, czując czyjeś palce spokojnie gładzące jego włosy. Jego ciało rozluźniło się nieco, a powieki zacisnęły mocniej, na nowo przygotowując do snu. Nie wiedział co się stało, ale był spokojniejszy niż wcześniej, prawdopodobnie za sprawą miarowego, delikatnego dotyku gładkich dłoni, które powoli sunęły po jego jego widocznym policzku, a następnie odkrytej szyi, zatrzymując się tam na kilka chwil, by następnie zawrócić i wybrać tę samą drogę. Zadrżał, kiedy palce zahaczyły o jego usta. Trwało to zaledwie kilka krótkich chwil, jednak sprawiało, że Sehun czuł się inaczej niż wcześniej. 

Był zbyt senny, a głowa zbyt mocno go bolała, by zrozumieć, że odczuwany dotyk nie jest tylko wytworem jego wyobraźni, a sunące palce po jego skórze są prawdziwe, podobnie jak ciepły oddech muskający jego podbródek. Dopiero gdy leniwie uchylił powieki i w pierwszej chwili ujrzał centralnie przed sobą duże, brązowe oczy przyglądające mu się z nieukrywaną ciekawością, zesztywniał, tracąc oddech. Uczucie, które towarzyszyło mu wczoraj, nagle powróciło i to ze zdwojoną siłą. Lekko roztrzęsiony przeniósł wzrok z brązowych tęczówek na zgrabny, nieco zadarty nos, z kolei później na uformowane w uśmiechu kształtne usta. Jego serce zamarło, a myśli zaczęły plątać się ze sobą, tworząc jeden wielki nieład.

Z bliska i w wielokrotnym powiększeniu był znacznie doskonalszy i bardziej idealny. Jego naturalne piękno sprawiało, iż onieśmielał Sehuna, sprawiał, że słowa zatrzymywały się w jego gardle, nie mogąc opuścić jego ust. Robił to nieświadomie, nie chciał, by jego właściciel miał z nim problemy. Chłopiec był mu oddany.

Sehun wziął głęboki oddech i wzbierając w sobie siłę, odepchnął od siebie nieznajomego, wreszcie czując się wolnym. Ciepły oddech przestał otulać jego twarz, a delikatny dotyk zniknął. Czuł pustkę, ale bał się; porcelanowy chłopiec go przerażał. Zacisnął wargi i rozejrzał się po pokoju, zdając sobie sprawę z tego, że jest w pokoju Hany i spał na jej łóżku, laleczka, którą stłukł nadal leży w kawałkach na toaletce. Z trudem podniósł się z wygodnego materaca, po czym podszedł do niej i spojrzał na potłuczone, drobne ciało.

Wziął do rąk małą głowę, przyglądając się jej z obawą, a następnie swój wzrok przeniósł na przybysza, który nadal siedział w tym samym miejscu, zaciskając dłonie na swojej złotej szacie okrywającej jego drobne ciało. 

— Kim ty, do cholery, jesteś? — niemal szepnął, czując, jak jego głos załamuję się pod wpływem emocji, które nim targały w tamtym momencie. Nie mógł mieć pewności, czy jest bezpieczny przy tym chłopaku.

W pierwszej chwili nie wiedział co odpowiedzieć. Skulił się jeszcze bardziej, czując na sobie palący wzrok swojego pana. Nie chciał go denerwować, pragnął spokoju, zrozumienia i jakiegokolwiek towarzystwa, które tylko on mógł mu teraz dać. — Luhan — powiedział cicho, wstając z łóżka. Otworzył szerzej oczy, kłaniając się przed nim po raz kolejny. — Przepraszam, że cię wystraszyłem, naprawdę nie chciałem — zapewnił, prostując się.

— Możesz mi łaskawie wytłumaczyć, dlaczego wyglądasz jak ta lalka i ubrany jesteś tak... dziwnie? I co robisz w pokoju mojej siostry? Jak się tu dostałeś?! — tym razem krzyknął, pod wpływem czego Luhan spiął się i zadrżał, otwierając usta. 

— Zawsze tu byłem — wyjaśnił prosto, ruszając do przodu. Na jego twarzy już nie malował się łagodny uśmiech, a raczej pokora i zagubienie. — Odkąd mnie kupiłeś, stałem na tej toaletce. To Hana wybrała dla mnie miejsce.

Sehun zmarszczył czoło, przechylając lekko głowę w bok. 

— I myślisz, że uwierzę ci w tę bujdę? Kimkolwiek jesteś, wynoś się, zanim zadzwonię na policję, bo moja cierpliwość się kończy — warknął, sięgając do kieszeni, gdzie teoretycznie powinna znajdować się jego komórka, jednak takowej nie znalazł. — Nie wiem, jak wymyśliłeś to wszystko, ale to zwyczajnie niemożliwe. Jesteś chory psychicznie? — Luhan zatrzymał się na dwa kroki przed nim i wykrzywił usta w grymasie, kręcąc przecząco głową. — Więc kim w takim razie?

— Człowiekiem — szepnął, jakby sam sobie nie wierząc. — Dziękuję.

— Za co? — zapytał zdziwiony, zauważając, że chłopak dziękuje mu po raz drugi.

— Za uwolnienie mnie. Razem z Boo sprawiliście, że opuściłem swoje więzienie. Do końca życia będę wdzięczny — schylił głowę, czując, jak różowe wypieki powoli pojawiają się na jego twarzy. — Poza tym jesteś moim panem, należę do ciebie, więc cię nie opuszczę — dodał, mrugając oczami, nadal nie mogąc przyzwyczaić się do nowego świata.

— Czyli twierdzisz, że byłeś lalką — prychnął, wpatrując się w Luhana, który wprawiał go w zachwyt. Nie mógł jednak dać po sobie poznać, że jest nim niemal zauroczony, jak i przerażony, dlatego postanowił ciągnąć to dalej. — To najbardziej absurdalna rzecz, jaką przyszło mi usłyszeć — powiedział, wpatrując się w jego blond włosy. — Póki daje ci szansę, odejdź stąd, nim jeszcze bardziej się zdenerwuję i wyrzucę cię siłą.

Nie wiedział, czy to pod wpływem wzroku Luhana, czy jego nagłego ruchu, jakim było upadnięcie na szczupłe kolana - zrobiło mu się dziwnie go żal. Postanowił jednak zignorować to uczucie i odsunąć się na bezpieczną odległość, kiedy przeszkodziły mu w tym chude ręce owijające się wokół jego nóg. Małe ciałko przycisnęło się do nich, nie pozwalając odejść.

— Nie, proszę — wychrypiał ledwo słyszalnie, spuszczając głowę jeszcze bardziej w dół. — I ty nie skazuj mnie na ponowną samotność, błagam — jęknął słabym głosem, zaciskając palce na spodniach Sehuna. — To najgorsza kara, jaką mógłbyś mnie obarczyć. — Opadł nieco w dół, jednak nadal nie puszczając jego nóg. — Rób ze mną wszystko co chcesz, tylko nie opuszczaj. Być może proszę o zbyt wiele, ale boję się tego.

Dla Sehuna wszystko było jeszcze bardziej dziwne i zakręcone niż w bajkach, które oglądała Hana. Tyle że rzeczywistość była znacznie od nich gorsza. Wystarczył jeden niewłaściwy ruch, by się pomylić i kogoś zniszczyć. W kreskówkach to, co na Ziemi było trudne, tam wydawało się zbyt proste.

— Nie potrafię cię zrozumieć — powiedział, już powoli tracąc kontrolę, po czym schylił się i złapał za poły jego szaty i podciągnął do góry tak, by Luhan stanął dokładnie przed nim. Widział przerażenie malujące się na jego twarzy i lekko załzawione oczy. To one sprawiały, że Sehun ulegał pod wpływem wzroku lalki. — Dlaczego miałbym cię nie wyrzucać? — rzekł, oczekując na jakąkolwiek odpowiedź. 

— Bo masz serce — stwierdził po chwili, resztkami sił powstrzymując łzy. Czuł, że jest słaby, że już powoli opada z sił. To wszystko go wykończało — cały świat, za którym tak tęsknił. Zapomniał, jak to jest żyć. Nie mógł zostać teraz sam, jeśli Sehun nie zrozumiałby, to zwiastowałoby jego koniec. — Sehun-ah – szepnął, wyciągając w jego stronę drżącą dłoń, przez co spotkał się z odrzuceniem, tak gwałtownym i niespodziewanym, że nim zdążył zareagować, ponownie wylądował na drewnianej podłodze, zahaczając przy tym ręką o lekko oberwany, ostrzejszy kant toaletki. 

Syknął cicho, wyciągając skaleczony nadgarstek przed siebie, po czym z ciekawością przyjrzał się czerwonym kropelkom wolno spływającym po bladej skórze. Nie pamiętał tego uczucia bólu, przeszywającego jego ciało. Zapomniał, jak to jest. Nawet nie kontrolował łez, które po chwili wydostały się spod jego powiek i zaczęły kreślić bezbarwną, mokrą ścieżkę na jego policzku. Był człowiekiem, lecz nadal nie był w stanie tego zrozumieć, przyzwyczaić się do tego.

Sehun otworzył szerzej oczy, czując wyrzuty sumienia. Widok siedzącego, płaczącego przed nim Luhana nie był tym, co chciałby ujrzeć o poranku. Co prawda uważał, że nie należy ufać każdemu, ale ten chłopak był zupełnie inny niż otaczający go ludzie. W jego oczach nie można było dostrzec ani krzty kłamstwa, bo był prawdziwy, oddany mu i coś podpowiadało Sehunowi, że nigdy nie zrobi mu krzywdy, a co więcej, sprawi, że wreszcie jego życie stanie się ciekawsze.

Przykucnął przed chłopakiem i ujął jego rękę w swoją dłoń, po czym popatrzył na smutną twarz, krzywiąc się lekko. — Zgoda. Mam nadzieję, że nie będę tego żałował.

— 5 —

Zgiął nogi w kolanach, by pokrótce przyciągnąć je do siebie i oprzeć na nich podbródek. Był zmęczony i śpiący, ale nie chciał kłaść się jeszcze do łóżka. Wolał podziwiać Luhana, który z zaciekawieniem i wręcz tryskającą od niego energią i radością bawił się z Boo. Często przyłapywał go na tym, że kładł swoje dłonie na policzkach i uśmiechał się szeroko. Ten obrazek był tak niezwykły, że wręcz nie mógł oderwać oczu chociaż na chwilę. Jego uśmiech hipnotyzował go.

Sehun nadal nie mógł przywyknąć do tego stanu rzeczy. To wszystko było zbyt pokręcone i nierealne, ale mimo to czuł, że Luhan nie mógłby go okłamać. Zdawał być się na to zbyt oddany i łagodny, niewinny... Choć pozory mogły mylić, dlatego uważał. Nie mógł w pełni mu zaufać, to byłoby samobójstwem. 

Dokładnie pamiętał dzień, kiedy kupił laleczkę. Był w Chinach, w odwiedzinach razem z rodzicami i Haną u swojej babci oraz cioci z kuzynką, które mieszkały tam już od dłuższego czasu. Lubił tam jeździć, przynajmniej na krótką chwilę mógł oderwać się od rzeczywistości, od tej monotonii, która spotykała go w Korei. Dlatego gdyby tylko mógł, spędzałby o wiele więcej czasu u babci. Niestety, tak mógł tylko w wakacje i święta, kiedy rodzice go tam zabierali. 

Jego babcia mieszkała na obrzeżach Pekinu, daleko od centrum miasta. Blisko jej bloku zawsze rozłożone były budki, w których można było kupić przeróżne rzeczy, począwszy od chust i pamiątek, po zabawki i naczynia. Jego kuzynka uwielbiała tam chodzić, właściwie nie po to, by coś kupić, ale atmosfera, która tam panowała była wprost magiczna. Czegoś takiego nie było ani w galeriach handlowych, ani w innych sklepach. Zewsząd otaczający go ludzie, którzy próbowali sprzedać przechodniom wcale nie najlepszej jakości towary, wszystkie kolory świata skupione w jednym miejscu, pomieszane głosy i uśmiechy na przeróżnych twarzach. Nie mógł zobaczyć tego nigdzie indziej.

— Będziemy tu chodzić zawsze, kiedy będę do was przyjeżdżał? — zapytał trzynastoletni Sehun, spoglądając na swoją kuzynkę. — Znam to miejsce na pamięć.

— Nie marudź — fuknęła Minhye, żywo idąc przed nim. Jej długie nogi kroczyły szybko naprzód, przez co nie mógł wyrównać z nią kroku. — Nie będziemy siedzieć w domu całe lato, a kilka razy możemy tu przyjść — powiedziała, patrząc na Sehuna przymrużonymi oczami.

— Minhye, no proszę. Wcale nie mówię, że nie lubię tam chodzić, po prostu wolałbym ten czas spędzić gdzieś indziej. W kinie przykładowo, a teraz na pewno grają jakieś ciekawe filmy. Nie bądź taka uparta — syknął, a w odpowiedzi usłyszał jej dźwięczny śmiech. — Jesteś wredna.

— Nie jestem, wręcz chcę ci zorganizować miłe wakacje. Jak wyjedziesz, zapamiętasz je. Poza tym, musisz powiedzieć rodzicom, żebyście częściej przyjeżdżali. Chcę mieć z tobą częstszy kontakt — stwierdziła, kierując się w sam środek wszystkich kramów.

Sehun westchnął, przyspieszając kroku i nieustannie wpatrując się w plecy kuzynki, aby się nie zgubić. — Teraz wasza kolej. Dawno u nas nie byliście.

— Chciałabym, ale widzisz, że moja mama jest zajęta całymi dniami, a babcia raczej woli nie ruszać się z miejsca. Chęci zostały chyba tylko mi, ale nic nie szkodzi, najwyżej sama do was kiedyś przylecę. Ale uprzedzę cię, jeżeli będę to planowała, a teraz chodź. — Złapała jego nadgarstek i pociągnęła za sobą. — Kocham to miejsce. Jak Hana podrośnie, koniecznie będziemy musieli ją tu kiedyś zabrać. Będzie zachwycona — pisnęła, niemal podskakując w miejscu. Sehun pokręcił z niedowierzaniem głową, że jego dorosła kuzynka właśnie tak się zachowuje, ale pozostał w milczeniu, nawet nie komentując tego.

— To jeszcze trochę potrwa — powiedział, przypominając sobie, ile jego siostra ma lat. Była jeszcze malutka, ale był szczęśliwy, że ją ma. Pamiętał nawet, jak bardzo się cieszył, kiedy przyszła na świat. Wreszcie przestał być jedynakiem, miał osobę, o którą mógłby się troszczyć i chronić.

— Przesadzasz. — Machnęła ręką, wpatrując się w jakieś ozdoby. — Rok, czy dwa lata i weźmiemy ją ze sobą — mruknęła ciszej, nagle uśmiechając się szerzej. — Jej, patrz jakie śliczne!

Sehun podążył wzrokiem za ruchem jej ręki, która wskazywała porcelanowe lalki na tym samym stoliku, na którym stały też słonie z uniesionymi do góry trąbami i aniołki z brokatowymi skrzydełkami.

— Kup jakąś dla Hany.

— Ona jest na to za mała, poniszczy i się pokaleczy — odparł, patrząc ze skupieniem na sztuczne twarze, które były zbyt idealne. — Jeżeli chcesz, to sama jakąś kup.

— Ja nie kolekcjonuję lalek. A Hana się ucieszy, jak podrośnie, ale moim zdaniem będzie warto — powiedziała do niego, szukając wzrokiem właścicielki stoiska. — Przepraszam! — zawołała, kiedy dostrzegła starszą, niską kobietę ubraną w czarną sukienkę. — To pani? — zapytała, a staruszka skinęła głową i uśmiechnęła się szczerze, podchodząc do nich.

— Tak — odpowiedziała, lustrując wzrokiem klientów. — Coś wpadło wam w oko? — Mówiła w języku chińskim, ale mimo to Sehun mógł wszystko zrozumieć. To właściwie dzięki jego babci, która zawsze uczyła go słów i wymowy, gorzej było z pisaniem.

— Właściwie to nie — rzekł, patrząc na ozdoby. — Wszystko tu jest takie same.

— W takim razie pozwól, że pokażę ci coś wyjątkowego — zaproponowała kobieta, sięgając do pudła, z którego wyciągnęła jeszcze inną lalkę. —Spójrz na nią.

Zrobił to. Musiał przyznać, że zdecydowanie była inna niż te wszystkie rozłożone na wystawie. Ta przyćmiewała inne swoją urodą i delikatnością. Mimo sztuczności, było w niej coś naturalnego, zwłaszcza oczy, które jako pierwsze przyciągnęły jego uwagę. — Co w niej takiego wyjątkowego? — zapytał mimo to.

— Ta jest jedyna, nie ma nigdzie takiej samej, ani też w pewnym stopniu podobnej. Wszystkie przywieziono hurtowo, miały swoje kopie, prócz tej — wyjaśniła, nie tracąc z pomarszczonej twarzy cienia uśmiechu. — Poza tym, chyba sam jesteś w stanie stwierdzić, że jest piękna, prawda?

Sehun pokiwał twierdząco głową i spojrzał na swoją kuzynkę, która z zaciekawieniem oglądała inne laleczki. — Wiesz, Minhye. Chyba jednak kupię ją dla Hany. Jak będzie starsza, na pewno jej się spodoba.

— 6 —

Uśmiechnął się lekko, chodząc po średniej wielkości pokoju, który bez wątpienia należał do Sehuna. Po raz pierwszy do niego wszedł, co było dla niego pewnego rodzaju przeżyciem. Będąc lalką, zawsze chciał, by to właśnie tam stał, na jednej z wielu szafek, by częściej podziwiać chłopaka. Był uzależniony od jego widoku, od niego całego, dlatego nie chciał, by ten go opuszczał. Bał się samotności, która ostatnimi czasy zewsząd go otaczała. Wręcz był przerażony na myśl, że teraz, będąc już człowiekiem, znów pozostanie sam.

Zacisnął piąstki, wzdychając cicho.

Nie mógł zmarnować szansy, którą dał mu Sehun. Wiedział, że ten jest jedyną osobą, która może mu pomóc, która go zrozumie, nawet jeśli nie do końca uwierzy. Był mu za to wdzięczny, choć wiedział, że nie będzie łatwo. Już od początku zdołał zauważyć, że jest tym typem człowieka, który raczej odchodzi od normy tych zwykłych, szarych ludzi. Sehun lubił się wyróżniać, kochał mieć wiele zainteresowań i być najlepszy – najlepiej we wszystkim. Jednakże mimo to był czuły i miał serce. Potrafił kochać, choć na pierwszy rzut oka mógł wydawać się nieco oziębły.

Uśmiechnął się lekko, wodząc wzrokiem po równo ułożonych, drewnianych ramkach, zalegających jedną z kilku półek. Na wszystkich był Sehun. Na jednym dosyć mały, może ośmioletni. Z czarną czupryną, która śmiesznie wręcz puszyła się na jego głowie, zasłaniał się lekko dużą, różową watą cukrową, którą wcześniej jadł. Obok niego stała wysoka kobieta o tlenionych, blond włosach, jak zdążył rozpoznać – jego mama. Lubił tę kobietę, wyda się niezmiernie miła, a jej entuzjazm udzielał się każdemu mieszkańcowi w tym domu. Z kolei na drugiej fotografii był o wiele starszy. Stał razem z ludźmi, których Luhan nie znał, jednak malujący się na ustach Sehuna uśmiech świadczył o tym, że lubił ich. Zdjęcie nie mogło być zrobione dalej, niż rok temu, podobnie jak kolejne, Sehuna z Haną. 

Tak naprawdę w ogóle go nie znał. Nie towarzyszył mu tak długo, jak Hanie, jedynie tylko przez te krótkie chwile, kiedy Sehun przychodził do jej pokoju. Mimo tego, podczas tych wszystkich lat, jakie mijały, zdążył się zakochać, całkowicie mu oddać. Rozumiał, że to nie jest właściwie. Lalka kochająca człowieka. Nierealne, ale nie mógł przestać. To uczucie całkowicie go pochłonęło, sprawiło, że zatracił się. Nigdy jednak nie żałował. Miał osobę, dla której mógł się uśmiechać, co raczej nie było jego dobrowolnym wyborem, ale też i lamentować w duchu, że nie może być blisko niego. To go bolało, bo mimo przeciwności losu, miał nadzieję, która jednak powoli niszczyła jego biedne, małe serce.

Miał marzenia. Pragnął uciec od tego przeklętego więzienia i najlepiej zniknąć. Doskonale wiedział, że jego czas na Ziemi skończył się dawno temu, a będąc lalką w jakiś sposób jego życie przedłużyło się o ponad sześćset lat. Nie potrafił tego wytłumaczyć, ale bał się świata. Nie chciał żyć ani w zamknięciu, ani na wolności. Pragnął tego, by zniknąć. Jednak kiedy poznał Sehuna, odsunął te myśli na dalszy tor. Wolał raczej zaprzątać sobie głowę kimś takim, jak Oh. Z czasem myślał o nim coraz więcej i bardziej intensywnie. Między innymi to sprawiło, że się zakochał.

Wyciągnął rękę do przodu i starł wierzchem palca kurz, który powoli osiadał się na ostatniej z ramek. Na zdjęciu był sam Sehun, ubrany dosyć odświętnie, a w dłoniach trzymał kwiaty i dyplom ukończenia szkoły. Uśmiechał się szeroko, sprawiając tym, że jego oczy zamieniły się w dwa półksiężyce. Mimo iż wyglądał na szczęśliwego, Luhan miał wrażenie, jakby wcale takim nie był, że żałował, iż kończy naukę w tej szkole.

 Po chwili wzrok przeniósł na najdłuższą z półek. Stały na niej przeróżne puchary i medale, zebrane za mecze. Jako kapitanowi, zdecydowanie należały mu się. Część oddał szkole, resztę zachował, co według drużyny było najlepszym rozwiązaniem. To nie trener doprowadził ich do tak licznych zwycięstw, a właśnie Oh Sehun, który na boisku dawał z siebie wszystko.

Wszystkie puchary były do siebie podobne; dosyć pokaźne, złote, takiego samego kształtu. Jedynie, jak mógł określić je Luhan, to nudne. Nie potrafił inaczej ich nazwać, nie wyróżniały się niczym szczególnym na tle pozostałych, prócz jednej, stojącej dokładnie na środku. Może i była takiej samej wielkości jak inne, jednak zamiast złotej powłoki była szklana, przeźroczysta, przyozdabiana gdzieniegdzie brązowymi wstawkami. Spora podpora przytrzymywała dużą kulę, jak zdążył się domyślić piłkę, na której przyczepiona była jakaś tabliczka z napisem. Niestety przez odległość, nie mógł odczytać małych literek.

 Stanął na palcach u stóp, po czym z trudem sięgnął na półkę, zdejmując z niej szklany puchar, który ledwo mieścił się w jego małych, delikatnych dłoniach. Zacisnął mocno palce i zmrużył oczy, próbując odczytać znaczki. Niektóre z nich kojarzył, ale nie potrafił czytać po koreańsku. Właściwie wcześniej znał tylko swój ojczysty język – Chiński oraz Japoński, którego go uczono. Lecz gdy był lalką, jego miejsce zamieszkania ciągle się zmieniało. Szybko opuścił Chiny i dostał się do Korei. Przez kilkaset lat zdążył nauczyć się języka, ale tylko ze słuchu, czytanie sprawiało mu trudności. 

— Luhan, co ty tu robisz? — Niemal podskoczył na dźwięk dobrze znanego mu głosu. Jego nogi nagle zrobiły się jak z waty, a ręce nieprzyjemnie śliskie i drżące, przez co trzymana w nich statuetka wyślizgnęła się i upadła na ziemie z głośnym hukiem.

Wziął głęboki wdech, doskonale zdając sobie sprawy z tego, co właśnie się stało. Zamknął oczy, nie odwracając się ani na chwilę. Bał się, że Sehun go za to opuści, stwierdzi, że jest do niczego i skaże na wieczną samotność, czego w głębi ducha najbardziej się bał. Nie po to błagał go, żeby nie zostawiał go, żeby na następny dzień i to przez własną głupotę. Mógł być bardziej ostrożny, mógł uważać.

— Przepraszam — wychrypiał, zaciskając mocno powieki, pod którymi gromadziły się łzy. Wiedział, że był słaby, że nie potrafił rozwiązać problemów inaczej, niż płaczem, ale był zbyt zmęczony życiem.

— Coś ty, do cholery, zrobił?! — wrzasnął Sehun, podchodząc bliżej Luhana. Widząc kawałki jego pierwszego i ulubionego pucharu, miał ochotę rozszarpać sprawcę. — Dlaczego w ogóle jesteś w moim pokoju? — krzyknął, nie panując nad emocjami. — Nie pamiętam, abym pozwolił ci tu wchodzić! 

Luhan skulił się jeszcze bardziej, powoli odwracając się przodem do swojego właściciela. Podniósł niechętnie powieki i spiął się, widząc rozjuszoną twarz Sehuna, na której malował się tylko i wyłącznie gniew.

— Po prostu nie mogłem go ominąć. W końcu to twój pokój. Wchodząc tu, czułem się, jakbym był bliżej ciebie — szepnął cicho, drżąc ze strachu. W jego głowie nieprzyjemnie wirowało od nadmiaru plączących się ze sobą emocji.

— Jesteś jednym, wielkim nieszczęściem. Wiedziałem, że pędę żałował swojej decyzji, ale nie myślałem, że tak szybko — warknął, podchodząc bliżej Luhana, po czym zlustrował wzrokiem jego zaszklone oczy i blade policzki, którym brakowało rumieńców. Westchnął ciężko. — Idź stąd, gdziekolwiek chcesz, najlepiej tam, gdzie cię nie zauważę i nie pokazuj mi się przez najbliższy czas, bo obiecuję, że skończysz gorzej niż ten puchar — syknął, posyłając mu groźne spojrzenie, po czym złapał za szczupłą dłoń i niemal wyrzucił z pokoju, zatrzaskując za nim drzwi. Musiał ochłonąć.

— 7 —

Nie mógł przyzwyczaić się do tego wszystkiego, co tak nagle zaczęło go otaczać. Czuł się nieco zagubiony, cała ta sytuacja zaczęła go przytłaczać. Na początku było dobrze, ekscytacja przysłaniała strach, który w późniejszych godzinach powoli dawał o sobie znać. Nie chciał go odczuwać, pragnął się go raz i na zawsze pozbyć, choć wiedział, że to nierealne.

Gdzieś po drodze, w ciągu tych sześciuset lat zagubił się, zaczął żałować, że nie może zniknąć. Wszyscy dookoła niego kiedyś odchodzili. Ludzie umierali, przedmioty niszczyły się, gubiły, jednak on stał nienaruszony. Wszyscy dbali o niego bardziej, niż o siebie samych, bo był idealny, perfekcyjny, czarował ich swoim uśmiechem, choć tak naprawdę tego nie chciał. Nikt nie pozwolił mu odejść, począwszy od Wu YiFana, poprzez każdego kolejnego właściciela. Dopiero Sehun razem z tym niezdarnym, wyniosłym kotem pozwolili mu na coś, na co od tak dawna czekał – na wolność. I był szczęśliwy, kiedy nie krępowało go sztuczne ciało, mógł ruszać się, a nawet czuć, bo zapomniał jak to jest. Dlatego się zagubił, żałował, że nie przestał istnieć.

 Słowa Sehuna były dla niego ciosem. Może gdyby wypowiedział je ktoś inny, nie cierpiałby tak, nie zabolałoby go. Jednak to był jego właściciel; stwierdził, że żałował swojej decyzji, żałował, że w ogóle poznał Luhana. On wiedział, że Sehun wolał go pod postacią lalki, nie człowieka. Wolał tę porcelanową, sztuczną powłokę, nie jego. To sprawiało, że czuł się jeszcze gorzej, że całkowicie się zgubił. Sam, bez niczyjej pomocy już nie potrafił się odnaleźć, to było dla niego zbyt trudne, przerastało go, podobnie jak całe to życie, którego miał dość.

Obejrzał się do tyłu i spojrzał na karton, w którym rzucone były lalki. Niektóre były porcelanowe, inne zwykłe. Wiedział, że jak Hana podrosłaby o kilka lat, on podzieliłby ich los, rzucony na pastwę losu i schowany w ciemnym kącie strychu, pozbawiony światła, widoku na otaczający go świat.

Rozumiał, że z roku na rok lalki przestały być tak postrzegane, jak kiedyś. Ludzie z czasem przestali je kupować, produkcja zwalniała tempa, zapominano o nich, zapominano o nim. Dlatego jeszcze bardziej przerażała go myśl o samotności, której tak bardzo pragnął uniknąć, która sprawiała, że miał ochotę upaść na kolana i płakać do utraty tchu, do ostatniego oddechu. On już od dawna był sam, ale nie mógł się do tego przyzwyczaić. Wcześniej przecież wszyscy go kochali.

Zacisnął dłoń na ramie okna i wychylił się, stojąc na dużym, drewnianym parapecie. Deszcz, który padał na dworze, zmoczył rękaw bluzy, którą dał mu Sehun, twierdząc, że nie może chodzić w tych dziwnych szmatach, które były jego pierwotnym ubraniem. Nie cofnął ręki, a raczej puścił ramy i wyciągnął jeszcze bardziej, pozwalając, by zimne krople o nią uderzały. Tak dawno nie widział deszczu.

Nie mógł zostać tu dłużej. Nie, kiedy osoba, którą kochał, pragnęła, by zniknął. Obiecał sobie, że będzie mu oddany, zrobi to, o co poprosi. Chciał spełnić jego rozkaz, przy okazji pomagając sobie. Skoro już był wolny, to dlaczego czuł się, jakby nadal żył w zamknięciu?

 Podciągnął nosem, ścierając łzy rękawem bluzy, po czym spojrzał w dół. Strych znajdował się najwyżej, przez co do ziemi dzieliła go dość spora odległość. Nie wiedział, czy to wystarczy, aby zaprzestać męczarniom, ale zastanawiało go jedno. Będąc przez tak długi czas lalką, był ciekawy, czy upadek będzie bolał. Stłuczenia porcelanowego ciała nie odczuł wcale. Teraz mogło być inaczej, musiał jedynie sprawdzić, lecz na co była mu ta wiedza?

Przeniósł swój wzrok ze swojej mokrej ręki na granatowe, ciemne niebo, które przeszywały momentami długie błyskawice, rozświetlając je, sprawiając, że oczy Luhana zamykały się na moment ze strachu. Późniejsze huki były jeszcze gorsze. Idealna pora na to, by zniknąć, przestać zawadzać.

 Przykucnął na moment, kładąc dłonie po drugiej stronie parapetu. Następnie zacisnął na nim palce, czując, jak jego serce bije coraz mocniej i szybciej, zupełnie jakby zaraz miało wyskoczyć jak oszalałe z jego ciała i rozbić się na kawałki. Nieprzyjemne uczucie, takie, nad którym nie mógł zapanować, a przede wszystkim go zrozumieć.

 Jęknął cicho, słysząc kroki ciężko stawiane po drewnianych schodach. Nie miał siły uciekać, został w tym samym miejscu, oczekując najgorszego – gorzkich słów, które tylko spotęgują chęć zniknięcia i goryczy, jaka w tamtej chwili nim władała. Bał się kolejnego ataku Sehuna, nie było nic gorszego od jego żalu kierowanego do Luhana. On nie mógł przestać słuchać, przez co jego serce krwawiło coraz mocniej.

Po chwili kroki ucichły, ale mimo to Luhan czuł czyjąś obecność. Wiedział, że Sehun stoi za nim i patrzy się na jego plecy. Czuł to i jeszcze bardziej chciał skakać. Zamknąć oczy i już ich nie otworzyć, pęknąć jak jego porcelanowa powłoka, uwolnić duszę, tym razem pomyślnie, by dołączyć do wszystkich, których zostawił wtedy. Przynajmniej oni tęsknili.

— Czemu tu siedzisz? — zapytał spokojnie, podchodząc bliżej. — Spadniesz — powiedział jakby z pretensją, że w ogóle miał pomysł, by tu przychodzić. — Szukałem cię w całym domu.

— Przepraszam — wychrypiał poprzez łzy.

— W porządku. To tylko puchar, każdemu mogło się zdążyć. Ja też wiele rzeczy popsułem, a mimo to świat się nie zatrzymał. — Uśmiechnął się i usiadł obok Luhana, który położył głowę na kolanach, oddychając ciężko.

— Nie tylko za to — szepnął. Mimo iż mówił cicho, Sehun słyszał, jak łamie się mu głos. — Już jak tu się zjawiłem, wiedziałem, że będę tylko problemem, ale cieszyłem się, bo wreszcie byłem wolny, byłem człowiekiem, nie tylko lalką. Miałem ochotę skakać z radości, bo wreszcie mogłem z tobą porozmawiać, nie tylko patrzeć z daleka. To była niepowtarzalna szansa, by po prostu być przy tobie. Ale tak było przez chwilę. Radość ustała, a na jej miejsce wstąpiło zagubienie — wyjaśnił dokładnie, podnosząc głowę z kolan, po czym obrócił ją w bok, by spojrzeć na Sehuna. — To, co zostało, to tylko uczucie do ciebie, mimo to wiem, że tu nie pasuję. Nie teraz, nie w tym czasie. —  Wraz ze swoimi słowami pokręcił delikatnie głową, już nie zwracając uwagi na lejące się po jego policzkach łzy. — Przeszkadzam ci i to widać. Przepraszam, że w ogóle się pojawiłem.

— Nie mów tak — poprosił, kładąc rękę na jego ramieniu. — I nawet nie myśl o skoku. Proszę cię o to, a zarazem rozkazuję. Obiecałeś, że będziesz słuchał — dodał, przygarniając drobne ciało blondyna do siebie, który po chwili ufnie się w niego wtulił.

— Ale boję się tego świata, nie potrafię się odnaleźć. Tej fascynacji już nie ma, zniknęła niedługo po tym, jak się tu pojawiłem — oznajmił, oddychając ciężko.  — Nie potrafię się przyzwyczaić. Wcześniej inni mnie podziwiali, teraz jestem jedynie kłopotem, ciężarem, a to niesamowicie boli i przeraża jednocześnie. Gdzieś popełniłem błąd i nawet nie wiem kiedy. Nie wiem, czy mogę zostać tu dłużej.

Sehun zacisnął mocno wargi, wplątując dłoń we włosy Luhana.

— Obiecuję, że zrobię wszystko co w mojej mocy, żebyś się nie bał i nie odczuwał tej samotności. Nie chcę, żebyś cierpiał. Sam jeszcze nie do końca zrozumiałem, co się wokół mnie dzieje, ale pomogę ci, bo czuję, że jesteś ze mną szczery. Przy mnie, z czasem zapomnisz o tym wszystkim, co cię teraz dręczy, przyrzekam. 

 Uwierzył, w końcu powiedział to Oh Sehun.