Porcelain [2/2]

Tytuł: Porcelain [2/2]

Opis: "Nie jestem tylko lalką. Mam serce i oczy, dlatego widzę cię i kocham każdego dnia, ale mimo to jestem martwy."

Gatunek: Angst, Romans, AU, Supernatural.

Bohaterowie: Oh Sehun, Xi Luhan, Kim Jongin, Wu YiFan, Byun Baekhyun, Kim Minseok, Yoona, Sunny, Kim Jongdae, Lee Taemin, Do Kyungsoo, Park Chanyeol.

Pairing: Hunhan, Krishan.

Ostrzeżenia: Patrz - gatunek. Duża dawka scen fantastycznych, paranormalnych, nieliczne przekleństwa oraz przemoc.
Od autorki: Fabularnie lepsze, ale opisowo spieprzone. Wybaczcie.

Klikajcie w cyferki, pod nimi ukryty jest soundtrack.

— 8 —

Przyzwyczaił się, że będąc lalką, pozostawał tylko biernym obserwatorem. Nie mógł krzyczeć, płakać, czy też uciekać. Stał w miejscu, dusząc w środku natłok myśli i emocji. Był bezsilny, nie mógł zrobić zupełnie nic. Po prostu był uważany za lalkę, która nie czuje, nie patrzy, nie kocha. Ale tylko oni tak uważali, nie potrafili zauważyć jego duszy, dlatego nie mogli mu pomóc. Byli bezradni, ślepi, zapatrzeni jedynie w swoje problemy. Mimo to podziwiali go, kochali, wychwalali delikatność i subtelność. Byli zauroczeni tylko wyglądem. Dla nich nie liczyło się wnętrze. Zewnętrzna powłoka była najważniejsza.

Przyzwyczaił się do ciągłych obserwacji, właściwie od urodzenia patrzono na niego jak na największy skarb świata. Kiedyś to mu nie przeszkadzało, wręcz cieszył się, gdy podziwiali go, chcieli być tacy jak on. Doskonale wiedział, jak działał na innych, pragnęli go, ale on nie pozwalał na to, by ktoś go miał. Był nietykalny, czysty i niedostępny, a jego serce zamknięte. Nie potrafił nikogo pokochać, ale pomimo to był szczęśliwy, radosny, a z jego twarzy prawie nigdy nie znikał szeroki uśmiech. Wtedy był szczery, nie sztucznie malowany.

W ciągu tych sześciuset lat był w wielu miejscach.Na samym początku nie opuszczał Chin. Był w domu, ale tak naprawdę daleko od swojego prawdziwego życia, za którym tak niewyobrażalnie tęsknił. Szybko znienawidził podziemia pałacu, jednak nie mógł długo gniewać się na właściciela wąskich, ciemnych, prawie czarnych oczu i pełnego kpiny uśmiechu. Był zbyt dobry, by mieć do niego żal, nawet jeśli skazał go na cierpienie przez wieki. Tylko on, poza Luhanem wiedział, że wewnątrz porcelanowego ciała skryta jest męcząca się dusza. Jednak nie miał litości, jakichkolwiek wyrzutów sumienia. On nie był taki jak Luhan, trzymał w sobie żal i chęć zemsty już do końca.

Tamten okres pamiętał nadzwyczaj dobrze, choć chciał zapomnieć. Wolał nie rozpamiętywać, bo wiedział, że już nigdy nie wróci do swojego domu, nie cofnie się w czasie i nie uniknie porcelanowego więzienia. Za bardzo za tym wszystkim tęsknił, przez to też cierpiał bardziej niż powinien. Pragnął wrócić, zostać w komnacie i być dalej szczęśliwym, w gronie rodziny, podwładnych, w miejscu, gdzie się urodził i tam pozostać do swojej śmierci.

W kolejnych latach wszystko się jednak zmieniło. Nawet nie pamiętał, jak to się stało, że z Chin nagle dostał się do Japonii, gdzie nie stacjonował długo. Zaledwie pół wieku, by następnie przewieziono go drogą morską do Korei Południowej, gdzie już pozostał. Jego właściciele ciągle się zmieniali, każdy nowy był inny od poprzedniego, podobnie jak miejsca, w których stał. Przeważnie były to duże salony bogatych ludzi, którzy nie mieli co robić z pieniędzmi, ale też i skromne pokoiki dzieci, których rodziny ledwo wiązały koniec z końcem.

W jego pamięci najbardziej utkwił ten rodzeństwa. Byli w podobnym wieku, prawdopodobnie około dziewięciu lat, choć dziewczynka wydawała się starsza. Stracili matkę bardzo wcześnie, a ich ojciec najwyraźniej nie potrafił się z tym pogodzić, stał się zupełnie innym człowiekiem niż był wcześniej.

— Byłoby mi łatwiej, gdybyście się nie urodzili. Jeden problem mniej, a teraz mam na utrzymaniu was, pieprzone bachory, nic niewarte pasożyty — warknął mężczyzna, zaciskając dłoń na długich, prostych włosach córki. Po chwili swoje spojrzenie nakierował na syna siedzącego z pochyloną głową. Bał się, tak bardzo pragnął, by to się nie działo naprawdę.

W takich chwilach Luhan pragnął oślepnąć, przestać patrzeć i słyszeć, być zwykłą lalką bez duszy i zmysłów. Wtedy nie musiałby cierpieć wraz z innymi. Czuł się winny, że nie mógł pomóc. Pragnął wyrwać się z tego więzienia i w jakiś sposób sprawić, żeby były szczęśliwe, zapomniały o bólu i przykrościach, jednak nie był na tyle silny, dlatego nieustannie stał w tym samym miejscu, modląc się, by wreszcie to się skończyło.  

— Tata nas kocha, po prostu ma gorszy dzień — szepnęła dziewczynka, wtulając się ufnie w swojego brata, który drżał. Nie wierzyła w te słowa, po prostu chciała poczuć się lepiej, nawet jeżeli karmiła siebie i innych kłamstwami, tak było lepiej.

Chciał ich przytulić i szepnąć, że być może kiedyś będzie lepiej, choć to nie jest pewne, bo świat jest okrutny. Nie mógł dawać im złudnej nadziei, po prostu chciał przy nich być wsparciem, nie tylko patrzeć. Oni nawet nie wiedzieli, że on przy nich jest. Myśleli, że są zupełnie sami.

— Musimy być tylko silni. Kiedyś się to skończy — dodała po chwili.

I skończyło zaledwie kilka tygodni później.

— Schowaj się, szybciej — ponagliła brunetka, patrząc smutno na zamknięte drzwi. — Nie może cię teraz zobaczyć, proszę, posłuchaj mnie. — Zacisnęła piąstki na koszulce chłopaka i siłą pchnęła go w stronę szafy, za którą mógłby się ukryć.

— Nie zostawię cię.

— Rób to, o co cię proszę. — Obejrzała się za siebie, formując usta w wąską linię. — Teraz, idzie tu — niemal jęknęła rozpaczliwie, czekając, aż młodszy brat zdąży się schować.

Pamiętał dokładnie każdy szczegół, wszystko, co działo się tamtego wieczora, każdą kroplę krwi na zabrudzonym, perłowym dywanie, krzyki błagające o pomoc i lament chłopca, pochylającego się nad ciałem dziewczynki.

— Zostaw ją, ciebie czeka to samo — zagroził dosyć postawny mężczyzna, przeszywając syna iście groźnym, nienawistnym spojrzeniem. Nie czekając długo, złapał jego anorektycznie chudą rękę i pociągnął gwałtownie do góry, nie słuchając już słów protestów pomieszanych ze szlochem. Chciał mieć tylko spokój, raz i na zawsze.

— Nie mogę jej teraz opuścić, proszę, zostaw. — Próbował się wyswobodzić, ale to nic nie dawało. Uścisk wzmacniał się coraz bardziej, doprowadzając chłopca do większego płaczu.

— Idziesz ze mną — wycharczał mężczyzna, niemal wlekąc go po zakrwawionej podłodze. Kiedy zniknęli za drzwiami dziecięcego pokoiku, po raz ostatni rozległ się pełen bólu i strachu krzyk. A Luhan czuł się winny, bo nie mógł pomóc, przecież był tylko lalką.

Otworzył szeroko oczy, niemal dławiąc się świeżym powietrzem, które wlatywało przez uchylone okno. Ciemność oblewała go z każdej strony, a cichy śpiew świerszczy sprawiał, że miał ochotę zasłonić uszy i nie słyszeć nic. Szybko zrozumiał, że to był tylko sen, a teraz jest w domu, razem Sehunem śpiącym w innym pokoju. Mimo to, w jego oczach szybko pojawiły się łzy. To nie był zwykły koszmar, to strzępki zatrzymanych wspomnień, które trzymał głęboko w sobie. To kolejny powód, przez który tak bardzo bał się życia.

Wsunął drżącą dłoń w mokre od potu włosy, natomiast drugą rozpiął kilka guzików góry od piżamy, czując nieprzyjemny gorąc, który nie chciał zmaleć. Ciepły koc, który wcześniej okrywał jego ciało, teraz leżał na podłodze. Luhan nawet nie myślał, by go podnieść i ponownie się nim owinąć. Był zbyt zajęty mocnym zaciskaniem oczu, bezskutecznie próbując się uspokoić.

Jego ciężki oddech roznosił się w pokoju, a szloch obijał o kremowe ściany. Przed jego oczami nadal pojawiały się obrazy zakrwawionej dziewczynki i bladego, płaczącego nad nią brata. Nie umiał zapomnieć, zostawić tego w spokoju. Prawie ich nie znał, ale zdążył się przywiązać, dzielić z nimi cierpieniem.

Pospiesznie wstał z niewygodnej, skórzanej kanapy i po omacku ruszył do wyjścia z salonu, w którym miał spać. Lecz nie mógł zostać sam, nie w tamtej chwili, która przytłaczała go na tyle mocno, że po raz kolejny chciał zniknąć, byleby być jak najdalej od męczących go wspomnień, od strasznej rzeczywistości, której zdążył doświadczyć. Pragnął mieć kogoś przy boku, a wreszcie teraz było to możliwe.

Wyszedł na korytarz, przysłuchując się głuchej ciszy przerywanej jego nierównym biciem serca i stłumionym za rękawem piżamy łkaniem. Doskonale wiedział, gdzie się kieruje, dokąd zmierza, choć liczył się również z tym, że może spotkać go odtrącenie, ale Sehun obiecał, a Luhan uwierzył. Przecież nie mógł teraz go zawieść. Nie, gdy był bliski załamaniu. Każdej nocy ujawniały się jakieś jego lęki i słabości. Wiedział, że rankiem będzie lepiej, ale było mu ciężko, męcząc się godzinami, wyczekując świtu, jednak wtedy by sobie nie poradził.

Mijając drzwi do pokoju Hany, zatrzymał się na moment i spojrzał na siedzącego przy nich Boo, zupełnie jakby pilnował pomieszczenia. Ten kot zawsze był dosyć dziwny, ale mimo to lubił go, w końcu w jakimś stopniu dzięki niemu przestał być ozdobą.

Zignorował go po chwili, podchodząc do drzwi pokoju Sehuna. Przez szparę dostrzegł słabą łunę światła, nad którą jednak górowała ciemność. Niezrażony tym, nacisnął na klamkę i bezszelestnie otworzył drzwi, niepewnie zaglądając do środka. Przez łzy w oczach widział o wiele gorzej, jednak był w stanie dostrzec na wpół siedzącego Sehuna czytającego jakąś książkę. Nie musiał czekać długo, by blondyn podniósł znad niej wzrok i nakierował go na Luhana, w połowie chowającego się za drzwiami.

— Dlaczego nie śpisz? — szepnął, jakby nie chciał nikogo obudzić. Nawet nie myślał, że w domu poza Boo są tylko oni dwaj, nikt więcej.

— Chyba o to samo powinienem zapytać ciebie — odparł, pociągając nosem, po czym spojrzał na lampkę nocną, koło której Sehun położył książkę.

— Nie mogłem spać — wyjaśnił, patrząc ze spokojem na Luhana. — Widzę, że ty też. Zły sen? — W odpowiedzi dostał nieśmiałe kiwnięcie głową. — Chodź tu — zaproponował, a po chwili tuż obok niego znalazło się kruche i drżące ciało Luhana. Przesunął się bardziej, by zrobić swojemu towarzyszowi choć trochę więcej miejsca, po czym położył dłoń na jego wilgotnym czole. — Jesteś cały mokry. Co się stało?

— Po prostu nie chcę pamiętać, Sehun — szepnął, sunąc dłonią po materiale jego bokserki, po czym zacisnął mocno palce, jakby bojąc się, że ten zechce mu uciec. — To zawsze wraca, a ja czuję się bezsilny, taki jak kiedyś — wyjaśnił, próbując powstrzymać kolejne łzy, które powoli wydostawały się z jego smutnych oczu. — Nie zostawiaj mnie, proszę.

— Nie zamierzam — odpowiedział uspokajająco, a Luhan uśmiechnął się łagodnie, czując dużą rękę otaczającą opiekuńczo jego plecy. Po chwili przycisnął go do siebie i drugą ręką pogłaskał po jasnych włosach, odgarniając kilka sklejonych kosmyków z jego czoła. — Będę tu z tobą i nie pójdę nigdzie, dopóki nie uspokoisz się, tylko proszę, przestań płakać.

Luhan skinął głową i wtulił nos w zagłębienie szyi Sehuna. Był tak blisko niego, słyszał mocno bijące serce i cichy szept, który powoli uspokajał jego zmysły, sprawiał, że zapominał o strachu, uciekał daleko od przeszywającego go lęku.

Nim ponownie zasnął tamtej nocy, poczuł na swoim czole usta, dzięki którym wreszcie zaznał całkowitego spokoju. Bo Sehun był obok i czuwał. Dotrzymywał obietnicy.

— 9 —

Gdyby zapytano Sehuna, dlaczego nie wyrzucił Luhana już na samym początku, nie zastanawiając się, odpowiedziałby, że po prostu nie był w stanie. Widok łez i klęczącego przed nim ciała sprawił, że nie mógł tego zrobić. Coś w środku blokowało go, mimo że tak naprawdę był w bardzo ciężkiej sytuacji. Początkowo bał się, nie wiedział kim jest Luhan, czy mówi prawdę oraz czy za słodką maską uroczego, ale i kruchego chłopaka nie czyha psychopata, który chce go zabić. Zdrowy rozsądek nakazywał, by ten uwolnił się od Lu i zapomniał o nim, póki jeszcze może, ale fascynacja i ciekawość wygrały. To, co go spotkało było wręcz nierealne. Nie każdy mógł stanąć twarzą w twarz z osobą, która teoretycznie powinna być lalką. Jednak uległ i po jakimś czasie śmiał stwierdzić, że wcale nie żałował swojej decyzji.

W ciągu tych kilku dni były momenty, o których chciał zapomnieć. Chociażby widok łez Luhana, które niemal topiły jego serce. Jednak późniejszy, szczery i piękny uśmiech wszystko to wynagradzał. Tak jak tamtego dnia, kiedy spędzali razem czas w ogrodzie. Luhan siedział na niewielkim murku, zajadając się kawałkiem truskawkowej czekolady, zdawał się zapomnieć o całym otaczającym go świecie, natomiast Sehun kopał ze znudzeniem żółto-granatową piłkę, co chwilę spoglądając ukradkiem na swojego towarzysza. Nie mógł się przed tym powstrzymać, to właściwie było silniejsze od niego, przestał się kontrolować w jego towarzystwie.

Kiedy przyłapywał się, że za długo patrzy na Luhana, którego oczy śmiały się wraz z ubrudzonymi od czekolady ustami, karcił się w duchu, twierdząc, że to niewłaściwe, zwłaszcza kiedy nasuwała się mu pewna myśl. Nie potrafił przewidzieć, jak będzie później, gdy z wakacji wrócą jego rodzice. Przecież Hana od razu się zorientuje, a ojciec dostanie jakiegoś szału lub ewentualnie zawału serca. Twierdził, że najmniej problemów byłoby z jego mamą, jednak wolał nie ryzykować. Przez to ta sytuacja coraz bardziej zaczęła go przytłaczać i martwić. Później stwierdził, że niepotrzebnie nie będzie się martwił. Czas pokaże, jak to będzie, nic innego zrobić nie mógł.

Z każdym kolejnym dniem był coraz bardziej przekonany do Luhana. Już nie potrafił go odtrącić, nie po ostatniej nocy, kiedy tak bardzo pragnął być przy nim. Chciał się nim opiekować, szeptać co noc, że przy nim jest i faktycznie dotrzymywać danego mu słowa. Powoli przestawał dopuszczać do siebie tę myśl, że kiedyś to wszystko może się skończyć. Nie chciał tracić Luhana, nawet jeżeli znał go od tygodnia. Czuł z nim jakąś dziwną więź i nie potrafił tego wyjaśnić, po prostu to czuł.

Uśmiechnął się lekko, kiedy Luhan jęknął cicho na widok kończącej się czekolady i wbił swoje ciemne tęczówki w prawie puste opakowanie. W całym swoim niedługim życiu nie przypuszczał, że jakikolwiek chłopak może być tak uroczy i kochany jednocześnie jak blondyn siedzący kilka metrów od niego.

— Smakowała? — zapytał, odrywając się na chwilę od bezsensownego i bezcelowego kopania po części przyniszczonej już piłki do nogi.

— Tak — odparł z entuzjazmem, odkładając opakowanie na bok. — Właściwie pierwszy raz coś takiego jadłem i muszę przyznać, że to jest przepyszne — pisnął, wstając z miejsca, po czym wytarł ubrudzone kąciki ust, nadal nie przestając się cieszyć.

— Jutro dokupię ci tego więcej — obiecał, śmiejąc się cicho, po czym podniósł piłkę, z zamiarem rzucenia jej na taras.

— Myślisz, że umiałbym w to grać? — spojrzał na obiekt w rękach Sehuna.

Ten zamarł i zagryzł mocniej usta. Przez głowę przeszła mu myśl, że całkiem przyjemne mogłoby być uczenie Luhana grać. W końcu Sehun był w tym dobry, a poza tym nic nie tracił. Wręcz mógł zyskać kolejny szczery uśmiech Lu, na którym mu tak bardzo zależało.

— Jeżeli tylko miałbyś tyle chęci — stwierdził po chwili, cofając się kilka kroków w tył. — Mogę ci w tym pomóc, tylko współpracuj ze mną — zaproponował, a Luhan zgodził się, ochoczo kiwając głową. — W takim razie stań naprzeciwko mnie, ale nie zbyt blisko — poinstruował go. — Tak jest idealnie — powiedział, kiedy blondyn ustawił się kilka metrów przed nim i spojrzał wyczekująco na piłkę.  — Teraz podam ją do ciebie, ale nie łap jej rękami, tylko odbierz nogą — rozkazał, kładąc piłkę na trawie, po czym lekko kopnął ją w stronę Luhana, by ten zdołał ją zatrzymać.

— To nie jest aż takie trudne — rzucił blondyn, machnąwszy ręką. — Gorzej to wygląda z perspektywy widza. — Poruszył stopą piłkę i skupił na niej całą uwagę. — Teraz co zrobić? To samo, co ty przed chwilą? — zapytał, mrużąc oczy. Nie chciał zrobić czegoś źle.

— Tak. Cofnij się trochę i kopnij, ale celuj tak, żeby poturlała się prosto do mnie — powiedział spokojnie, obserwując niepewne ruchy Luhana. — Postaraj się użyć trochę siły, żeby nie zatrzymała się w połowie. Dasz sobie radę?

Zagryzł wargi, słuchając słów chłopaka. Powoli wszystko mieszało mu się w głowie, bo właściwie pierwszy raz miał styczność z takim sportem. Było to dla niego coś nowego, ale spodobało mu się, zwłaszcza że był przy nim Sehun.

Wziął głęboki oddech, po czym cofnął trochę nogę, by wziąć zamach i uderzyć w piłkę. Sehun musiał przyznać, że prawie mu wyszło, gdyby jego stopa nie przeleciała jakiś centymetr od niej, nie poruszając jej nawet o jeden milimetr.

Luhan ściągnął zabawnie brwi, słysząc zduszony śmiech Sehuna. Nie był wcale zły, może trochę zażenowany, że tak popisał się przed osobą, przy której serce bije mu kilka razy szybciej, a ręce nieprzyjemnie się pocą. Westchnął ciężko, bezradnie opuszczając dłonie wzdłuż ciała, chcąc schować się przed tym palącym spojrzeniem. Przed jego obecnością.

— Nie było tak źle — wydusił poprzez śmiech, co ledwo mu wychodziło. Podszedł wolno do chłopaka i stanął obok niego, uspokajając się. — Było blisko. Po prostu gdy kopiesz, nie zamykaj oczu, bo jak na początek nigdy nie trafisz, uwierz — wyjaśnił, klepiąc jego ramię. — Skup całą swoją uwagę na piłce.

Luhan popatrzył na przedmiot z wahaniem.

— I nie spinaj tak mięśni. Nie denerwuj się, to tylko kopanie piłki — zaśmiał się, odsuwając od blondyna o parę kroków.

— Kiedy nie mogę — jęknął żałośnie, nawet nie patrząc w stronę stojącego obok Sehuna. — Lepiej się odbiera niż podaje, tak jest o wiele łatwiej. Możemy pominąć tę czynność i wrócić do tego, że ty będziesz kopał, a ja zatrzymywał?

— Nie — odpowiedział szybko, uśmiechając się ciepło. — Inaczej nigdy się nie nauczysz. No dalej, wykonaj to wszystko jeszcze raz, tyle że tym razem miej otwarte oczy, jasne?

Luhan mruknął coś niezrozumiałego pod nosem i zamachnąwszy się, kopną piłkę, która przeturlała się na drugi koniec ogrodu, cudem nie wpadając do basenu. — Udało się! — pisnął ucieszony, prawie skacząc w miejscu. Nie mógł uwierzyć, że taka jedna, niepozorna gra odciągnęła jego wszystkie zmartwienia na boczny tor, a sam wreszcie mógł zająć myśli czymś przyjemnym.

— Jeszcze trochę poćwiczysz i będziesz mógł grać mecze razem ze mną. —  Stanął obok niego i pozwolił, by nieco zgrzane ciałko przylepiło się do niego. — Za kilka dni gram jeden. Przyjdziesz mnie dopingować? — zapytał z nutką niepewności w głosie, patrząc na Luhana.

— Tak — zdecydował od razu, uśmiechając się szeroko.

— W takim razie poznasz też moich przyjaciół. Myślę, że polubisz ich, są naprawdę świetni.

Luhan nie wątpił. Wiele razy słyszał rozmowy dochodzące z korytarza, które z pewnością były Sehuna oraz jego znajomych. Wtedy miał pewność, że Oh jest szczęśliwy, ale i również niesamotny, bo ma przy sobie innych, którzy bez niego czuliby się źle.

— Na pewno — mruknął, odszukując wzrokiem piłki, która zatrzymała się w krzaku niebieskich róż. — Twoja mama nie będzie zadowolona, zniszczyłem jej kwiatki — westchnął, z rezygnacją podchodząc do nich.

— Spokojnie, zwali się na Boo.

Luhan zaśmiał się perliście, tego popołudnia będąc naprawdę szczęśliwym. Cieszył się, że ma u swojego boku Sehuna, bo wtedy przestawała doskwierać mu samotność, przestawał się bać, ponieważ wiedział, że on go obroni. Jednak patrząc na chłopaka, dręczyła go jedna myśl. Postanowił jednak ją zignorować, mając nadzieję, że jego obawy nigdy nie staną się rzeczywistością.

— 10 —

— Myślisz, że mnie polubią? — zapytał, wesoło idąc u boku Sehuna. — Dawno z nikim prócz ciebie nie rozmawiałem. Zawsze tylko słuchałem — dodał, spoglądając na stadion. — Nie jestem zbyt rozmowny.

Sehun miał ochotę zaprzeczyć. Dawno nie czuł się w czyimś towarzystwie tak wyjątkowo jak przy Luhanie. Lubił, gdy ten był w pobliżu, zauważył, że wtedy częściej się uśmiechał, zapominał o wyjeździe, który czekał na niego pod sam koniec wakacji. Było zupełnie inaczej niż przy Jonginie. Luhan był zdecydowanie spokojniejszy i miał w sobie coś, czego brakowało każdej innej spotkanej osobie. Mimo dziwnych okoliczności poznania wydawał się szczery, nieco zagubiony, ale Sehun nie bał się mu zaufać, choć przez chwilę miał pewne opory, za co teraz karcił się w duchu. Luhan nie okazał się żadnym chcącym go zabić psychopatą, czy też przebiegłym kryminalistą, a chłopakiem, który zdążył się zagubić, poznać świat od tej gorszej i bardziej okrutnej strony, nawet nie otrzymując żadnej taryfy ulgowej.

— Jasne — odparł po chwili, wpatrując się w profil Lu. — Po prostu bądź sobą, a uznają cię za swojego, zwłaszcza że jesteś ze mną — zakomunikował, a w podpowiedzi dostał potakujące kiwnięcie głową. — Jestem pewny, że cię polubią.

— Opowiedz mi o nich, jacy są?

— Dziwni — określił, śmiejąc się cicho. — Kim Jongin jest dosyć specyficznym typem człowieka. Często marudzi i uwielbia się lenić, gdyby mógł, nie wychodziłby z łóżka przez cały dzień i leżał w nim do samego wieczora. Prawdopodobnie wstałby tylko po to, żeby wziąć prysznic, ubrać się i iść na jakąś domówkę albo do klubu. Ale ma też pasje, uwielbia grać w piłkę i przynajmniej to odciąga go od ciągłego leżenia. Jednak naprawdę go lubię, mimo że czasem wpada na beznadziejne pomysły. Nie wiem co bym bez niego zrobił. — Wzruszył ramionami, a Luhan uśmiechnął się lekko, słysząc te słowa. Był szczęśliwy, że jego pan ma dobry kontakt z innymi ludźmi, że nie narzeka na samotność. — Jest też Baekhyun, jego jest wszędzie pełno, dosyć rozgadany, trochę nadpobudliwy. Jest przeciwieństwem Jongina, choć tak jak on uwielbia marudzić, zwłaszcza na Yoonę, której szczerze nienawidzi, więc uważaj. — Zaśmiał się, zamierzając dalej kontynuować. — Park Chanyeol. On po prostu jest, dużo się śmieje, ale potrafi być poważny. Mistrz gier komputerowych i najlepszy przyjaciel Baekhyuna, są nierozłączni od dzieciństwa. Kiedy ich poznałem, myślałem, że to bracia. Podobnie jest z Jongdae i Minseokiem. Nigdy nie widziałem ich osobno, wszędzie chodzą razem, nawet na boisku zawsze koło siebie biegają. Trochę przerażające, ale prawdziwe. Przynajmniej jest pomiędzy nimi coś nierozłącznego, coś, co trzyma ich przy sobie bez względu na wszystko. Nawet ich charaktery są cholernie podobne — stwierdził. — I jest jeszcze Taemin, nasz bramkarz. Jest dosyć chamski, ale uwielbia wszystko, co jest ładne, także myślę, że spodobasz mu się.

— Naprawdę uważasz, że jestem ładny? — Luhan uśmiechnął się szeroko, zatrzymując na chwilę.

Sehun zmarszczył zabawnie nos, spoglądając na swojego towarzysza. Nie kontrolował tego, co wcześniej powiedział, więc zmieszał się trochę, czując, jak jego policzki powoli zaczynają piec. Owszem, uważał, że uroda Luhana jest wyjątkowa, delikatna i niesamowita. Tak pomyślał już pierwszego dnia, kiedy zobaczył go jako lalkę, i nie zmienił zdania po dzień dzisiejszy. — Powiedzmy.

Luhan pokiwał ze zrozumieniem głową i ruszył naprzód, dalej uśmiechając się pod nosem. Cieszył się, że Sehun choć trochę tak uważa. Niby dla niego nie liczył się wygląd, po całym tym piekle, jakie przeżył, ale miło było dostać od niego komplement, zwłaszcza wtedy.

— Boję się — mruknął Xi, kiedy zatrzymali się przed wejściem na stadion.

— Czego?

— Że mnie nie polubią. Tak, wiem, że mam być sobą i to właściwie podstawa do zawierania znajomości, ale dawno nie miałem styczności z innymi ludźmi. Nie wiem jak się zachować, co mówić, co jest teraz modne, nie dam sobie rady — jęknął chwytając w dłonie kawałek trochę przydużego, białego podkoszulka z pandą, którą podarował mu Sehun.

— Kiedyś musisz ich poznać. Poza tym większość meczu przesiedzisz z Baekhyunem, on nie gra — powiedział, chwytając Luhana za ramiona. — Będziesz miał problem z głowy, on cały ten czas przegada, nawet nie musisz go słuchać, tylko potakuj i obserwuj mnie, a nie zginiesz.

— Ale ty będziesz grał — zauważył, lekko wydymając policzki.

— Tak, przynajmniej ciekawie spędzisz popołudnie, nie na ciągłym słuchaniu narzekań Baekhyuna. Nie wiem jak ty, ale moim zdaniem skupienie się na meczu będzie dwa razy lepsze. Zresztą zrobisz jak chcesz, ale sam będę chciał kiedyś z tobą zagrać, więc ucz się powoli — uprzedził, po chwili obracając głowę w bok. — Taemin — szepnął, zabierając ręce do siebie.

— Cześć, Sehun — mruknął nowo przybyły, zatrzymując się obok przyjaciela. — A ty to kto? Sehun nie uprzedzał, że przyprowadzi ze sobą taką laleczkę — rzucił chłopak, na co oczy Luhana powiększyły się znacznie.

— Skąd wiesz? — zapytał, czując jak jego ręce powoli zaczynają drżeć.

— To Luhan — przedstawił go Sehun, widząc, jak reszta paczki powoli dołącza. Poza tym nie chciał, by ten coś niepotrzebnie powiedział, w końcu sam uprzedzał, że dawno z nikim innym niż z nim nie rozmawiał. — A to Taemin, Jongin, Jongdae, Minseok, Chanyeol i Baekhyun — wymienił po kolei, a oczy Luhana powoli przesuwały się z jednej sylwetki na drugą.

— Nie zapomniałeś o kimś?

Spojrzał na dziewczynę o długich, falowanych, brązowych włosach, które sięgały jej do połowy pleców. - Ach, tak. To Yoona – dokończył, ukradkiem patrząc na Lu. - Gdzie zgubiłaś Sunny? - zapytał, rozglądając się w poszukiwaniu krótko ściętej blondynki.

— Poszła po lemoniadę, jest strasznie gorąco. — Zatrzepała dłonią jak wachlarzem, jakby to miało w czymś pomóc, po czym uśmiechnęła się lekko przerażająco, widząc Luhana. — Jakiś ty piękny! Sehun, czemu nic nie wspominałeś, że masz tak ślicznego i uroczego przyjaciela! — pisnęła, podchodząc do chłopaka i położyła mu na zarumienionych policzkach dłonie.

— Może chciał go uchronić przed taką plotkarą i idiotką jak ty? — zapytał z wrednym uśmiechem Baekhyun, ale szybko przybrał inny wyraz twarzy, kiedy otrzymał uderzenie w bark od Chanyeola. — Za co to znowu? — warknął.

— Nie obrażaj jej. — Zmrużył groźnie oczy, jednak po chwili uśmiechnął się szeroko i złapał Yoonę w pasie, przyciągając do siebie, przez co ta zaświergotała radośnie. Baekhyun spojrzał na nich z obrzydzeniem, po czym machnął na to ręką i spojrzał na Luhana z zaciekawieniem.

— Jestem Baekhyun, dla przyjaciół Bacon, ale nie obrażę się, jak wymyślisz mi nową ksywkę — zaoferował, stając obok niego, po czym zarzucił mu rękę przez ramię i przyciągnął do siebie. — Czuję, że to będzie początek pięknej przyjaźni — rozmarzył się, nabierając więcej powietrza do płuc. — Jedziesz z nami pod namioty? Będzie świetnie! Możemy mieć razem, co ty na to? To znaczy, ze mną ma jeszcze Chanyeol, ale zmieścisz się gdzieś może, najwyżej Yeollie pójdzie spać na dwór.

— Nie rozpędzaj się tak, Bacon — wtrącił Jongin, stojąc z przeplecionymi na torsie rękoma. Jego intensywny wzrok niemal pożerał Luhana, który cofnął się kilka kroków w tył, uciekając przed nim. Sam nie wiedział, dlaczego tak zareagował. — Nigdy cię tu wcześniej nie widziałem.

— Bo dopiero co przyjechał. Z Chin — wyjaśnił szybko Sehun, nieświadomie łapiąc Luhana za nadgarstek, jakby chroniąc go. — Poznałem go kilka lat temu, jak byłem u babci. To przyjaciel Minhye — dodał, zasłaniając nieco swoim ciałem to chłopaka. — I przyjechał tu na wakacje. Swoją drogą, Baekhyun, myślę, że Luhan chętnie z nami pojedzie, prawda?

Blondyn pokiwał ochoczo głową, bojąc się cokolwiek powiedzieć. Właściwie nie czuł takiej potrzeby, wolał obserwować ich. Byli dla niego ciekawi, zupełnie inni niż ci, których zapamiętał z Chin, z jego rodzinnego domu.

— Jasne — odparł w odpowiedzi i pokierował swój wzrok na Sehuna. — Widziałeś tę drużynę? Przed chwilą przyjechali.

— Ja widziałem, totalne lamusy, rozniesiemy ich już w pierwszych minutach — prychnął Taemin, uwieszając się ramienia Jongina. — Jeden chodzi w różowych gaciach i cekinowej bluzce. Nie można się nawet tam popatrzyć, bo słońce się w nich tak odbija, że można oślepnąć.

— Nie oceniaj ich po wyglądzie, mogą być naprawdę dobrzy. Muszą tacy być, skoro dostali się do finału — stwierdził Sehun, patrząc na oddalony o kilkanaście metrów autobus. — Chodźmy do szatni, musimy wszystko jeszcze raz omówić, i Baekhyun? — zwrócił się do szatyna, który spojrzał na niego oczekująco. — Zajmiesz się Luhanem?

— Jasne, zdążymy się zaprzyjaźnić — odpowiedział rozradowany, ciągnąc go w przeciwną stronę — ku trybunom. O tej porze powoli już zapełniały się, jednak wszyscy woleli zająć swoje miejsca przed rozpoczęciem meczu. — Szczerze powiedziawszy, uratowałeś mi dziś życie — powiedział, zasiadając na zielonym krzesełku.

— Dlaczego? — mruknął bez zrozumienia Luhan, przechylając głowę w bok.

— No dlatego, że tu jesteś i nie będę musiał samotnie znosić towarzystwa Yoony i Sunny. Tę drugą można jakoś ścierpieć, chociaż i tak obie grają mi na nerwach.

— Yoona jest całkiem sympatyczna, naprawdę — stwierdził, uśmiechając się uroczo. Byun rozchylił lekko usta, jakby nie dowierzając temu, co słyszy. — I chętnie poznam Sunny.

— Ty nawet nie wiesz w co się pakujesz. Yoona to najbardziej dziwna i denerwująca osoba, jaką znam. Może wygląda na słodką dziewczynę, która kocha hello kitty i zachwyca się pluszowymi maskotkami, ale tak naprawdę nieźle potrafi zaleźć za skórę. Teraz biednego Chanyeola chce mi omotać.

Luhan miał wrażenie, że kiedy Baekhyun mówił o tym chłopaku, w jego oczach pojawiały się jakieś dziwne, nieokreślone płomyczki gasnące wtedy, gdy na horyzoncie pojawiała się Yoona. Wiedział, że nie powinien się z tego śmiać, po prostu nie mógł, kiedy to wszystko widział. Baekhyun całkowicie różnił się od Sehuna, tak samo jak relacje Bacona i Chanyeola oraz Oh i Luhana. Ta różnorodność stawała się dla niego coraz bardziej ciekawa, niezwykła. Dla innych mogłoby się to wydawać głupie – zachwycanie się każdą, nawet tą błahą rzeczą, jednak nie dla Lu. On najpierw musiał do tego przywyknąć i zrozumieć, że nie wszystko jest takie wyjątkowe.

— Nie może być aż taka zła — powiedział po chwili, obserwując ludzi, którzy powoli zaczęli siadać na miejscach.

— Jest jeszcze gorsza — fuknął, poprawiając się na krześle. — Już po dobie znajomości z nią, miałem ochotę zakleić jej usta i wywieźć gdzieś daleko, najlepiej na Syberię, gdzie nikt jej nie znajdzie i nie uratuje. Tylko tak mógłbym się jej pozbyć, bo z każdego innego miejsca wróci — warknął, wyraźnie zły, stukając palcami o swoje kolano. — O, wychodzą!

Jak na zawołanie wzrok Luhana powędrował na boisko, na którym spotkały się dwie drużyny. Wśród zawodników od razu rozpoznał Sehuna. To nie przez to, że specjalnie wyróżniał się spośród wszystkich graczy, po prostu Lu nie mógł patrzeć na nikogo innego, jeśli w pobliżu był on. Sam nie wiedział, czym to jest wywołane, tak samo jak przyjemne dreszcze przechodzące jego ciało, gdy Sehun go dotykał, lub szybsze bicie serca, kiedy do niego mówił.

— Luhan! — Usłyszał pisk Yoony, która po chwili opadła na krzesełko obok niego. — Jak miło, że potrzymałeś mi miejsce. — Uśmiechnęła się szeroko, ciągnąc za sobą Sunny, by ta usiadła koło niej.

— Nic nie trzymaliśmy, nikt nie chciał tu usiąść, bo wiedzieli, że ty tu przyleziesz — odpowiedział od razu pełnym jadu głosem Baekhyun, patrząc na nią z pogardą. — A teraz byłbym wdzięczny, gdybyś nie paplała przez cały mecz jak ostatnio.

— Ja? A kto cały czas mi odpowiadał? To ty ze mną rozmawiałeś! — Wyraźnie się oburzyła, zaciskając w wąską linię pełne usta.

— Uspokójcie się wreszcie — warknęła Sunny, oddychając głęboko. — Zawsze tak jest. Dlaczego oboje nie możecie przestać mówić? — zwróciła się do obojga, karcąc ich przy tym wzrokiem. Po chwili jednak spojrzała na jeszcze jedną osobę i uśmiechnęła się pogodnie, wyciągając ku niemu dłoń. — Jestem Sunny.

— Luhan — przedstawił się, ujmując jej zgrabną dłoń w swoją, przez co kilka kolorowych bransoletek na jej nadgarstku dźwięcznie zabrzęczało, zwracając na siebie uwagę Luhana, który zmrużył oczy, dokładnie się im przyglądając. — Naprawdę cieszę się, że mogę poznać więcej przyjaciół Sehuna.

— Ja z nim praktycznie bardzo mało rozmawiam — powiedziała, opierając się o krzesło i kierując wzrok na murawę, gdzie trwał już mecz. — Chociaż muszę przyznać, że jest całkiem fajny i mało denerwujący, w przeciwieństwie do innych.

— Sunny to siostra Taemina — wtrącił Baekhyun — i ciągle się kłócą.

— No raz na jakiś czas zdarza nam się posprzeczać, ale wiesz jaki on jest — wyjaśniła, sącząc przez słomkę lemoniadę, którą wcześniej kupiła. — Ma ciężki charakter, a ja muszę z nim przebywać bardzo często. To męczące. Najchętniej bym go komuś oddała.

Luhan spochmurniał. Zazdrościł Sunny, on nigdy nie miał rodzeństwa, zawsze był sam, jedyny, najważniejszy w cesarskim pałacu. Był oczkiem w głowie jego rodziców, uważany za idealnego. Wcześniej to mu nie przeszkadzało, ale dopiero teraz, będąc na nowo człowiekiem, poczuł, jak bardzo był samotny. Odwrócił głowę i nakierował wzrok na stadion, odszukując Sehuna. I znalazł. Biegł powoli, a słońce górujące na niebie odbijało się w jego blond włosach, nadając im jeszcze bardziej intensywniejszy kolor, a przyjemny, orzeźwiający wiatr delikatnie je rozwiewał. Był skupiony na piłce, która opuściła boisko po niecelnym strzale z dystansu Jongina, który ze zdenerwowaniem przeczesał dłonią włosy.

Grę wznowił bramkarz, podając do obrońcy, a drużyna zaczęła budować atak pozycyjny. Śledził, jak piłka była precyzyjnie podawana od jednego zawodnika do drugiego, którzy póki co nie popełniali błędów. Luhan musiał przyznać, że wszystko wyglądało na wiele trudniejsze i bardziej profesjonalne od tego, co działo się w ogrodzie Sehuna. Będąc przy tych wszystkich graczach zginąłby, ale nie przy Hunniem, on by go obronił.

Nie słuchając nawet już wywodów Baekhyuna, który najwyraźniej znalazł nowy obiekt do obgadania, z zaciekawieniem przyglądał się drużynie Oh, która widząc całą sytuację, postanowiła zastosować większego pressingu, aby zmusić tym rywali do błędu. Środkowy pomocnik naciskany przez Minseoka pomylił się i podał piłkę za krótko, przez co nie trafiła do jego kolegi z drużyny. Podanie przejął jak zwykle ucieszony Jongdae, który po chwili rozejrzał się i podał do prawego skrzydłowego – Jongina. Nie zastanawiając się długo, przekopał piłkę na drugą stronę boiska, która trafiła wprost pod nogi Chanyeola, mającego wokół siebie zaskakująco dużo miejsca. Korzystając z tego, rozpędził się, ale doskoczyło do niego dwóch obrońców. Lekko zdyszany już Sehun widząc to, wyrywał się do przodu, będąc już w obrębie pola karnego. Chanyeol wycofał piłkę do nadbiegającego kapitana, którego zdezorientowani i zagubieni obrońcy zostawili w spokoju, pozostał sam w polu karnym i po niedługim momencie odebrał piłkę podawaną do niego. Przed Sehunem został jedynie bramkarz i obrońca, dlatego bez większego problemu przerzucił piłkę z lewej nogi na prawą, zwodząc go. Widząc to, bramkarz przeciwnej drużyny rzucił się na piłkę będącą przy Sehunie, który jednak zdążył w porę przerzucić ją nad nim i trafić prosto do bramki, co nie obyło się bez głośnego pisku podskakującej Yoony, przez co niemal spadła z krzesła. Luhan uśmiechnął się szeroko, ciesząc się chyba jeszcze bardziej od drużyny, której udało się strzelić gol.

Wewnątrz rozpierała go duma. Nie wiedział, czy ma się dalej szczerzyć, czując, jak do oczu powoli napływają łzy radości, czy może zacząć krzyczeć jak inni kibice.

— Wiedziałem, że im się uda! — zachwycił się Baekhyun, mocno trzymając kciuki. — Od tego dopingowania zrobiło się naprawdę gorąco. Idziesz ze mną po lemoniadę? — zapytał, co chwila patrząc na boisko, na którym nadal biegali zawodnicy.

— Tak — odparł i wstał, wolno ruszając za chłopakiem. Po drodze patrzył raczej pod nogi, by się nie przewrócić, choć jego wzrok ciągle uciekał na murawę, na której grał Sehun. Właściwie cała ta piłka nożna najmniej go interesowała; gdyby nie jego pan, wcale by nie zwrócił na nią uwagi. Wolał obserwować Oh, jego płynne, nieprzewidywalne ruchy i skupioną twarz.

— Jaką chcesz słomkę? Zieloną, granatową czy fioletową?

— Fioletową — odpowiedział, tym razem ze znudzeniem obserwując prawie pełne trybuny. Dla niego wszyscy wyglądali podobnie i nudno. Raczej nie wyróżniali się z tłumu, bawili się w swoich grupkach, kibicując wybranym drużynom. I kiedy ponownie miał zamiar ruszyć za Baekhyunem, który zakupił dwie lemoniady, zamarł w miejscu, mrużąc duże oczy. Z większej odległości ciężko było mu dostrzec cokolwiek, ale wszędzie rozpoznałby ten pełen kpiny uśmiech, ciemne, prawie czarne tęczówki przyglądające mu się z zaciekawieniem i jasne blond włosy opadające na czoło.

Jego ręce mimowolnie zaczęły drżeć, a całe ciało sparaliżował strach. Pragnął uciec, znaleźć się jak najbliżej Sehuna. Przy nim zapomniałby o tym wszystkim, zapomniałby, że bycie lalką było tylko przedwczesnym zwiastunem prawdziwej zemsty.

— 11 —

Luhan kochał Sehuna. Wcale nie uważał, że ta miłość jest zła, nieodpowiednia, że z punktu widzenia innych ludzi wręcz niedopuszczalna. Od samego początku najważniejsze było dla niego zdanie Sehuna. Jeżeli on uznałby, że to nie ma sensu,  zrozumiałby go, ale mimo to nie opuścił. Nie chciał odchodzić, choć czasem wydawało mu się, że nie pasuje do tego świata. Wszystko wokół niego wydawało mu się tak odległe i nieprawdziwe, że nie wierzył, iż naprawdę żyje.

Rozmowa z Sehunem wiele mu dała. Dzięki niemu zaczął postrzegać świat inaczej, starał się uśmiechać i spędzać z chłopakiem więcej czasu, nawet jeżeli to było już niemożliwe. I kiedy wszystko zaczęło się układać, on uwierzył, że może być lepiej i wreszcie przyzwyczai się do innego życia, że będzie taki, jak każdy inny normalny człowiek, bo przecież zachował jakieś ludzkie cechy.

Wcześniej też nie mówił, że jest lalką. Był inny, ale nie sztuczny, jednak nawet nie myślał, że przyjdzie mu na nowo zostać człowiekiem. Nie marzył o tym nawet, odsunął tę chęć daleko od siebie, tylko po to, by się nie zawieść, nie mieć złudnej nadziei. Był zaskoczony, bo przez to nie spodziewał się, że kiedykolwiek na nowo będzie taki jak kiedyś.

Rozejrzał się po ciemnym pokoju, po czym spojrzał na śpiącego obok Sehuna. Od czasu, kiedy Luhan przyszedł do niego cały zapłakany, ten stwierdził, że lepiej będzie, gdy będą bliżej siebie. Nikomu to raczej nie przeszkadzało, wręcz przepadali za swoim towarzystwem, dlatego było im lżej. I tak wieczorami mało rozmawiali. Po ciężkich dniach byli na to zbyt słabi, zwłaszcza Luhan, którego wszystko zaczynało przerastać. Często zasypiał od razu, po położeniu się do łóżka, jednak nie wtedy. Nie mógł zmrużyć oka nawet na chwilę, mimo ogarniającego go zmęczenia.

Uśmiechnął się delikatnie, kładąc dłoń na lekko wilgotne czoło chłopaka i pogłaskał je subtelnie, starając się zapamiętać każdy szczegół. Przez ostatnie dni tylko to robił. Obserwował i zapamiętywał, zupełnie jakby znów był lalką. Ale uśmiechał się przy tym prawdziwie i pozwalał pochłonąć się chwili.

Kiedy już został zaakceptowany przez Sehuna, czuł, jakby z jego serca spadł wielki ciężar. Cieszył się, że mógł zostać, chociaż czasami się gubił, robił wszystko nie tak jak powinien. Po prostu nie pamiętał, jak się zachować, wszystko wyleciało mu z głowy przez sześćset lat. Przecież nie mógł normalnie funkcjonować po tym, co się stało.

Przejechał ostatni raz dłonią po jego policzku i najciszej jak tylko mógł, by nie zbudzić Sehuna, wstał z dość dużego, miękkiego łóżka i kierując się ku wyjściu, wyszedł do ogrodu. Nocą był naprawdę piękny, wyjątkowy, zwłaszcza spokojna woda w basenie, w której odbijały się pojedyncze gwiazdy rozsypane na ciemnym niebie. Usiadł na brzegu i spuścił bose stopy w dół, by zanurzyły się w niej.

Kochał towarzystwo Sehuna, ale tej nocy musiał pobyć choć przez chwilę sam. Musiał przewietrzyć się i pomyśleć nad wszystkim, co ostatnimi czasy go spotkało. Chciało mu się śmiać, przecież wcześniej bardzo dużo rozmyślał, w końcu mógł robić tylko to i obserwować. To ograniczenie w pewien sposób było przydatne, ale nie na dłuższą metę, ponieważ zaczął się męczyć, cierpieć, a tak bardzo chciał tego uniknąć.

Westchnął cicho, zaciskając palce na krawędzi basenu.

Chciał tu zostać, przy Sehunie, codziennie budzić się przy jego boku i szeptać, że go kocha, a w zamian dostawać obietnicę. Tą, co kiedyś. Mógłby cały czas jej słuchać, była melodią dla jego uszu. To zabawne, że tak mała i na pozór nieistotna rzecz tak bardzo go cieszyła, sprawiała, że jego serce biło coraz mocniej, jakby chciało wyskoczyć. A słowa Sehuna dalej huczały w jego uszach, nie chcąc ucichnąć. Ale pragnął, by stawały się coraz głośniejsze, karmiły go przez następne dni, miesiące, a może i lata.

Pochylił się nad wodą i zanurzył w niej dłoń, czując przyjemny chłód. Po upalnym dniu było to idealnym orzeźwieniem, zwłaszcza że miał ochotę odpocząć, chociaż przez chwilę, i nie martwić się wszystkim, bo miał już dość, zwłaszcza iż wiedział, że to wszystko może dobiec końca. W dodatku znacznie szybciej niż ktokolwiek by pomyślał.

— Znów dręczyły cię koszmary? — Usłyszał za sobą głos, którego tak bardzo w tamtym momencie potrzebował. Poczuł ruch przy swoich plecach, a później zauważył postać siadającą obok. Jego profil oświetlało kilka lamp ogrodowych, które wcześniej zdążył włączyć. O wiele poprawiały widoczność, a Luhan na nowo mógł się mu przyglądać. — Powinieneś zostać w domu i odpocząć. Dziś był męczący dzień.

— Zwłaszcza dla ciebie. Świetnie się spisaliście — stwierdził, podpierając się rękami położonymi na ziemi za plecami. — Ale od początku wiedziałem, że nie odpuścicie i nie poddacie się. Ta drużyna miała naprawdę dobrego kapitana, poprowadziłeś ich do zwycięstwa.

— Zdobyliśmy tytuł wspólną pracą, niczym więcej — odparł, leniwie machając nogami, które również włożył do wody w basenie. — Żaden z nas by tego nie osiągnął sam. Liczyła się współpraca, zdecydowanie i nieprzewidywalność — dodał, przechylając głowę w bok, odchylając przy tym kawałek szyi. — Aż mi teraz ciężko przywyknąć do myśli, że to koniec, ostatni mecz w tym składzie. Przez te wszystkie lata przywiązałem się do nich, a teraz będę musiał ich opuścić. To okropne uczucie.

Luhan słyszał, jak jego głos lekko drży, jest niespokojny, ale wiedział, że to wszystko jest dla Sehuna trudne. Tak jak on nie chciał być samotny, miał wątpliwości, nie chciał opuszczać przyjaciół. Była pomiędzy nimi jednak różnica. Sehun miał wybór. Sam mógł zadecydować o swojej przyszłości w przeciwieństwie do Luhana. On był zmuszony do odejścia.

— Jeżeli tak bardzo będzie ci ich brak, to dlaczego ich zostawiasz? — zapytał cicho, wpatrując się w małe punkciki, które falowały razem z wodą za każdym ruchem ich nóg. — Możesz zostać. Oni będą szczęśliwsi.

— Oni tak, ale nie ja — sprostował, smutniejąc nieco. — Bardzo mi na nich zależy i są niemal jak rodzina, ale to koniec, Luhan. Pod koniec wakacji zamknę jakiś etap w swoim życiu. Nie chcę stać w miejscu, dlatego wyjadę. Wiem, że i tak kiedyś wrócę, ale muszę korzystać z chwili. Póki nie jest za późno. — Zacisnął usta i przybliżył się nieco do Luhana. Tak, że prawie stykali się ramionami. — Postaraj się mnie zrozumieć.

— Staram się, ale nie mogę. — Obrócił głowę i spojrzał w oczy Sehuna, próbując się nie rozkleić. Ale kiedyś obiecał sobie, że będzie silny, że już nigdy więcej nie będzie płakać. — Doskonale wiem, jak to jest kogoś opuścić, ale pod przymusem. Dlatego jestem pewien, że będziesz żałował. Może nie od razu, ale po jakimś czasie zauważysz, że czegoś ci brak. Bo będziesz sam, w otoczeniu obcych ci ludzi. To cię przerośnie. — Wydawało mu się, że z każdym słowem jego głos coraz bardziej się łamał. — Ale to twoja decyzja i zrobisz, jak uważasz. Ja nie mogę cię powstrzymać, zwłaszcza że tyle dla mnie zrobiłeś.

Sehun patrzył na niego z troską, mając ochotę go przytulić. — Tak bardzo chciałbym cię zrozumieć, ale to wydaje się być nierealne — warknął cicho, hamując przypływającą dawkę złości. — Nie wiem o tobie zupełnie nic, a ty o mnie wszystko. Dlatego nie umiem pojąć tego wszystkiego.

Luhan westchnął.

— Może lepiej będzie, jak pozostaniesz w tej niewiedzy.

— Nie ukrywaj przede mną cząstki siebie, proszę.

Nie wiedział co ma zrobić. Nadal milczeć na temat swojej przeszłości, czy otworzyć się przed najbliższą mu w tym momencie osobą. Wiedział, że oba wyjścia mają pozytywne, jak i negatywne strony, ale coś w nim pękło. Miał dość milczenia, nie chciał pozostawać cicho.

— Od dziecka bardzo często chorowałem — zaczął niepewnie, przysuwając do siebie drżące dłonie. — Moja matka zawsze bardzo się martwiła, podobnie jak ojciec, zwłaszcza że byłem ich jedynym dzieckiem, o które tak się starali. Czasami było naprawdę źle, a ja byłem bliski śmierci, dlatego moi rodzicie chcieli coś zmienić. — Zatrzymał się na chwilę, przypominając sobie twarze bliskich mu osób. Uśmiechnął się lekko. Miał z nimi same dobre wspomnienia, ich nie chciał zapomnieć. — Miałem może jedenaście lat, kiedy było ze mną bardzo poważnie. Wtedy poznałem Wu YiFana. Podawał się za zielarza, znał wiele przepisów. Ale najważniejsze były efekty. Sam wtedy nie wiedziałem czym mnie karmi, ale pomagało, ja zdrowiałem, a mój ojciec był mu bardzo wdzięczny, dlatego znalazł mu stałe miejsce w pałacu cesarskim. Zawsze, gdy chorowałem, on był przy mnie, leczył mnie, ale też i poznawał. Zacząłem lubić go, spędzać z nim czas — stwierdził, czując, jak oddycha mu się coraz gorzej. Ciężko było mu wracać do przeszłości. — YiFan wydawał się być człowiekiem dosyć poważnym i dla niektórych może strasznym, ale nie dla mnie. Myślałem, że jest sympatyczny, że czyjeś dobro jest ważniejsze niż jego same, i jest ze mną całkowicie szczery. Dogadywałem się z nim świetnie, zwłaszcza że był w podobnym wieku co ja. Może kilka lat starszy, ale nie przeszkadzało mi to. Najważniejsza była rozmowa, której dzięki niemu miałem pod dostatkiem. Nie ograniczaliśmy się do jednego tematu i chyba to lubiłem najbardziej. Przy nim nie musiałem się kontrolować, czy pilnować, byłem sobą, mówiłem o czym chcę i jak chcę. A on dotrzymywał tajemnic, nigdy ich nie zdradzał — szepnął, spuszczając wzrok w dół. — Nim się spostrzegłem, minęło pięć lat. A ja miałem wrażenie, że wiem o YiFanie wszystko i znam go na wylot, ale karmił mnie kłamstwami przez cały ten czas. Dałem się oszukać, tak jak wszyscy inni. Nabrałem się na jego sztuczki— wyraźnie posmutniał, mając już dość. Nie chciał dalej kontynuować, bał się tego, ale uspokoił go dotyk dłoni Sehuna na tej jego. — Pamiętam ten dzień, jakby to było dzisiaj, a nie sześćset lat temu — mruknął, podnosząc wzrok na swojego towarzysza. — YiFan zabrał mnie na spacer po ogrodach. Dobrze wiedział, jak je uwielbiam. Chodziliśmy dość długo, rozmawiając właściwie o wszystkim, ale wydawało mi się, że coś jest nie tak. YiFan był dosyć spięty, a kiedy chciał coś powiedzieć, musiał się dłużej zastanowić. Ale nie zwróciłem wtedy na to większej uwagi, po prostu cieszyłem się jego towarzystwem — ucichł na chwilę, splątując swoje palce z tymi Sehuha. — Tak bardzo chciałbym, by nie powiedział wtedy, że mnie kocha i chce, bym był jego. Ja nie potrafiłem odwzajemnić jego uczuć. Był dla mnie ważny, ale nie mogłem obiecać mu, że kiedyś wypowiem te same słowa. I właśnie to zadecydowało o tym, co stało się później. — Jego wzrok jakby stał się pusty, a dłonie nieco chłodniejsze i bledsze. Tak bardzo bolała go jego przeszłość. — Później nie widziałem YiFana właściwie nigdzie. Nie było go w ogrodach, nie przychodził do mojej komnaty. Wiedziałem, że jest na mnie zły, że poczuł się urażony, dlatego nie mogłem tak tego zostawić. Wtedy poszedłem do niego. To był pierwszy raz, wcześniej raczej nikt nie odwiedzał go za jego życzeniem. Jego komnata znajdowała się w zachodnim skrzydle, daleko od mojej. Pamiętam, że długo zastanawiałem się nad tym, czy lepiej to wszystko zostawić, czy może wejść do środka i go przeprosić. Prawdopodobnie gdybym nie wszedł, teraz tutaj by mnie nie było. Żyłbym krótko, ale w spokoju. — Miał wrażenie, że wokół niego robi się coraz bardziej duszno, a on przestaje oddychać. — Jego komnata wcale mnie nie zadziwiła. Była trochę mniejsza od mojej, a dookoła było pełno porozwieszanych ziół. Do tej pory czuję ich aromat. Pachniały pięknie, a w dużych ilościach potrafiły otumanić — wyjaśnił. — Ale nie znalazłem tam YiFana. Dopiero gdy zszedłem do podziemi, zauważyłem go. Myślałem, że na mój widok wybuchnie jeszcze większą złością, ale tak się nie stało. Uśmiechnął się i zaczął coś do mnie mówić. Ale ja tego nie rozumiałem. Nie minęła nawet chwila, a nie mogłem przestać się ruszać. Później wszystko stało się inne niż wcześniej, przynajmniej z mojej perspektywy. To on sprawił, że zaledwie w wieku szesnastu lat przestałem funkcjonować. Odebrał mi wszystko, prócz duszy. Zrobił wszystko, żebym cierpiał. — Wciągnął głęboko powietrze, czując jak jego serce mocno kołata w klatce piersiowej. — Wiem, że brzmi to nierealnie, ale to jest prawda. Dlatego wyglądam jak lalka, którą kupiłeś Hanie. Znam cię, bo przebywałem w twoim domu przez kilka lat. Byłem po prostu uwięziony w ciele lalki. Gdyby nie ty i Boo, nadal bym tam tkwił.

— To takie nierealne — szepnął w końcu, wzmacniając uścisk dłoni. — Ale nie opuszczę cię. Obiecałem to przecież, nie mogę teraz złamać danego słowa. Bez względu na wszystko, sprawię, że przestaniesz się bać, nawet jeżeli sam nie wiem co o tym myśleć.

— Wiem, Hunnie — odrzekł, zabierając rękę. — Dziękuję ci za wszystko, naprawdę. Bez ciebie nie potrafiłbym się odnaleźć w tym świecie, choć i tak już powoli nie wiem co mam robić. Teraz jest inaczej niż kiedyś i najchętniej cofnąłbym się w czasie, żeby móc być z rodziną — mruknął wstając z miejsca, co po chwili zrobił i Sehun.

— Tęsknisz za nimi? — zapytał spokojnie, czując jak zimny powiew wiatru rozwiewa jego i tak roztrzepane już włosy.

— Tak. Nie wiedziałem ich naprawdę długo. Tęsknię za moim dawnym życiem — szepnął, hamując łzy, które powoli gromadziły się pod powiekami. — A najbardziej boli mnie to, że nawet jeżeli wróciłbym do Chin, do mojego domu, to i tak nie byłoby to samo. Kiedyś zostałem sam, bez nikogo, a teraz mam tylko ciebie.

— Zrobię wszystko, żeby teraźniejszość zastąpiła twój dawny dom.

— Wątpię, żeby się to udało. Chciałem przywyknąć, przyzwyczaić się i wiem, że potrzeba czasu. Ale nigdzie nie będzie tak samo jak kiedyś. Ludzie są inni, atmosfera, zwyczaje. To przerasta. Widzę, że się starasz, że pomagasz mi i jestem bardzo wdzięczny. Gdyby nie ty, poddałbym się już na samym początku. Ale mimo wszystko to nie moje czasy. Wychowałem się w pałacu cesarskim w piętnastym wieku, kiedy były wojny, czasy konfliktów, kiedy przygotowywano mnie do objęcia władzy nad Chinami. A teraz jestem tu, w roku dwa tysiące trzynastym, w Korei Południowej i jestem tak naprawdę nikim. W waszym świecie nie istnieję, chyba że jako lalka.

— Nie mów tak — poprosił, kładąc dłoń na bladym policzku Luhana. Nie chciał tego słuchać, być może dlatego, że było to za bardzo bolesne, dla niego jak i dla Xi. — Zawsze można wszystko naprawić. Poza tym dużo myślałem nad całą tą sytuacją — westchnął, delikatnie gładząc skórę kciukiem. Duże, załzawione oczy Luhana wpatrywały się w niego ze skupieniem, jakby chciały odczytać emocje malujące się na jego twarzy. — Na początku nie chciałem cię widzieć, denerwowałeś mnie, a to chyba dlatego, że tak nagle się pojawiłeś właściwie znikąd. Minęło kilka dni i nie wiem co zrobiłeś, ale zaczęło mi na tobie zależeć. To śmiesznie brzmi, ale kiedy byłeś lalką, naprawdę cię uwielbiałem i teraz myślę, że podświadomie cieszyłem się, że widzę cię w innym wydaniu, tym ludzkim. — Drugą dłoń wplątał we włosy niższego chłopaka, przyciągając go bliżej siebie. Ich ciała złączyły się lekko, więc Sehun mógł poczuć nierówny i przyspieszony oddech Lu. — I przyzwyczajam się do ciebie i do twojej obecności.  Że jesteś przy mnie. Dlatego nie odchodź.

— Wcale nie chcę cię opuszczać, ale dzisiaj zrozumiałem coś bardzo ważnego. — Zwilżył swoje wyschnięte wargi koniuszkiem języka, zaciskając palce na koszulce do spania Sehuna.

— Co takiego?

— Że to nie koniec — odpowiedział bez żadnych emocji w głosie.

— Nie rozumiem — odparł i zmierzył Luhana spojrzeniem, przez co ten cofnął się kilka kroków w tył.

— Na tym świecie wszystko jest tak niebywale kruche i łatwo je zniszczyć, nawet jeżeli pragniesz, by to było cały czas przy tobie. Dlatego nie przywiązuj się do czegoś, co w każdej chwili może cię opuścić. — Sehun nie wiedział, czy to prośba, czy może przestroga, ale jego serce pękało mu na pół. Nie chciał słuchać tych słów od Luhana, nie od niego. — I nie zakochuj się w czymś nieprawdziwym. — Chłopak uśmiechnął się blado, zaciskając dłonie w pięści. — Przepraszam — dodał, odwracając się na pięcie, po czym ruszył w stronę domu, zostawiając Sehuna zupełnie samego.

11.

Zauważył, że ludzie w dwudziestym pierwszym wieku są naprawdę bardzo weseli. Nawet jeżeli działo się coś nie tak, oni potrafili tę sytuację tak zamienić, że szybko przestawali się zadręczać. Może nie wszyscy, ale zaliczali się do tej grupy ludzi przyjaciele Sehuna. Zwłaszcza Baekhyun, Chanyeol, Jongdae i Minseok. Nie widział, żeby choć przez moment przestawali się śmiać. Świetny humor nie opuszczał ich nawet wtedy, gdy zapowiadało się na kłótnię. Zazdrościł im tego beztroskiego podejścia do świata i pogody ducha, której on nigdy nie miał, nawet sześćset lat temu. Z całej tej paczki oni wyróżniali się najbardziej, prawdopodobnie dlatego, że robili najwięcej zamieszania. Inni byli raczej spokojni, nawet Yoona, która postanowiła poczytać jakieś grubsze czasopismo. Wcześniej założyła słuchawki na uszy, całkowicie izolując się od grupy. Koło niej siedziała zmęczona Sunny, która mimo to plotła warkoczyki usypiającemu Taeminowi. On chyba nawet nie wiedział, że jego siostra kombinuje coś z jego włosami, w przeciwnym wypadku najprawdopodobniej już by na nią nawrzeszczał. Jongin stał może niecałe dwa metry od nich, nieudolnie próbując rozpalić ognisko, czemu przyglądał się znudzony Sehun i biegający koło niego Baekhyun. Obok zasiadł Chanyeol, Jongdae i Minseok ściskający w ręku paczkę z piankami, które i tak już prawie całkowicie zjadł. Pojechał z nimi nawet Kyungsoo – sąsiad Sehuna, który, jak się okazało, miał bardzo dobre kontakty z Jonginem. W tamtym momencie próbował pomóc koledze rozpalić ognisko, co nie wychodziło mu najlepiej. Wszystkiemu przyglądał się Luhan, stąjąc obok samochodu. Cieszył się, że Sehun postanowił wyciągnąć go z domu. Już zapomniał jak to jest być tak blisko przyrody, która otaczała go z każdej ze stron.

Po drodze dużo pytał Jongina o to miejsce. Dowiedział się, że większość terenu to gęste lasy, natomiast po drugiej stronie, kilkaset metrów od miejsca, w którym się zatrzymali, znajdowała się plaża, którą chciał zobaczyć najbardziej, ale nie sam. Wolał zabrać ze sobą Sehuna i spędzić z nim jeszcze trochę czasu. Nie mógł wybiegać daleko w przyszłość, musiał się cieszyć tym, co dawała mu chwila w tamtym momencie. Jego sytuacja była zbyt niepewna, a on nie mógł się łudzić.

- Udało się! - niemal krzyknął uradowany Jongin, z dumą patrząc się na ogień, który udało mu się rozpalić za pomocą kilkunastu zapałek i drewna. - Wreszcie – jęknął po chwili, padając na ziemię obok Sehuna. - Następnym razem niech Baekhyun się tym bawi, ja odpadam.

- Ale sam się do tego zgłosiłeś – zauważył Sehun, uśmiechając się z rozbawieniem w stronę przyjaciela, który spojrzał na niego spod byka i mruknął coś niewyraźnego w odpowiedzi, dając za wygraną.

- Jesteś idiotą, Jongin. Ja nie mam zamiaru nic majstrować przy ogniu, bo to nie dla mnie – skwitował Baekhyun, nieco zdyszany podchodząc do wolnej kłody leżącej na ziemi, na której po chwili spoczął. - Co robimy?

- Umieramy – wysapał Taemin, kładąc dłoń na oczach, jakby to miało mu pomóc w zaśnięciu.

- Ktoś ma jakieś inne, ambitniejsze pomysły? - zapytał ponownie, na co Kyungsoo otworzył szerzej oczy, uśmiechając się podejrzanie.

- Może straszne historie. Zmierzcha się, mamy ognisko, jest idealnie. Zawsze jak jeździłem na biwaki ze znajomymi, siadaliśmy w kole i opowiadaliśmy co nam tylko przyszło na myśl. Byleby po tym nie można było spać – wyjaśnił, spoglądając na zgromadzonych.

- Jest za jasno, Soo. Poczekajmy z tym do trzeciej w nocy – zaproponował Jongin, przez co został zmierzony dość nieprzyjemnym i wyjątkowo chłodnym wzrokiem kolegi.

- Jeżeli zaczekamy, to wszyscy tu powymierają ze zmęczenia, a Minseok może z głodu – prychnął, widząc, jak wspomniany chłopak wzdycha do pustej paczki po piankach. - Znam takie historie, że w dzień będziesz się bał sam chodzić.

- Nie prowokuj mnie ty mała, podstępna...

- Nie kończ – warknął, marszcząc groźnie czoło i mrużąc oczy, jakby zaraz miał rzucić się na Jongina jak wygłodniałe i rozwścieczone zwierzę. - To jak?

- Moim zdaniem to świetny pomysł – stwierdziła żywo Sunny, zostawiając włosy Taemina w spokoju. - Musimy jakoś zorganizować sobie czas. I tak za niedługo zapadnie zmrok, więc nie ma co czekać, a teraz możemy coś przypiec, żeby nie siedzieć głodnym, co wy na to?

- A my może się zerwiemy stąd? - Ciało Luhana przeszedł przyjemny dreszcz, kiedy poczuł miękkie wargi Sehuna tuż przy swoim uchu. Skinął nieśmiało głową i odnalazł swoją dłonią tę jego, po czym zacisnął na niej mocno palce, uśmiechając się uroczo.

- Niedaleko jest plaża, tak mówił mi Jongin. Przejdziemy się tam? - szepnął, ale i tak już nikt nie zwracał na nich uwagi. Byli zbyt zajęci przygotowywaniem posiłków, żeby spostrzec, że kogoś przy nich nie ma. - Chciałem tam iść, ale nie sam.

Nie otrzymał słownej odpowiedzi. W ramach tego poczuł delikatne szarpnięcie za rękę i już po chwili odkleił się od maski czarnego samochodu, przy którym stał, uważnie krocząc za idącym przed nim Sehunem. Stawiał powolne kroki, ale mimo to nadążał. Cieszył się, że może spędzić więcej z nim czasu, chciał się nim nacieszyć. Wolał nie wymyślać żadnych czarnych scenariuszy, które i tak już pojawiały się w jego głowie, ale nie mógł przestać myśleć o ostatnich dniach. Wierzył, że wszystko się jakoś ułoży, bo Sehun był blisko, ale zrozumiał, że nawet on nie pomoże, jeśli zjawi się Wu YiFan. Jego los był już przesądzony.

Wysokie drzewa, przez które się przedzierali, były wszędzie i Luhan miał wrażenie, że gdyby nie to, że była wydeptana ścieżka, to mimo niedalekiej odległości pomiędzy plażą a obozowiskiem, zgubiliby się. Najbardziej przeszkadzał mrok, który starał się coraz bardziej intensywny, jednak nie aż tak, by całkowicie zakłócić widoczność. Wokół było czysto, jakby żaden człowiek nigdy tamtędy nie przechodził, czemu zaprzeczała dróżka, którą szli.

- Pięknie tu – zachwycił się Luhan, stając na zimnym piasku, w którym zanurzył stopy. Przejście nie zajęło im aż tak dużo czasu, jak myślał na początku.

- Racja – szepnął Sehun, ruszając z miejsca, by podejść bliżej falującej wody. - Kiedy byłem młodszy, byłem tutaj z Jonginem i jego rodzicami. Często przychodziliśmy na tę plażę i siedzieliśmy tu godzinami, dopóki nie zaczęli nas wołać. Ale i tak nie słuchaliśmy, wiesz, byliśmy buntownikami. - Zaśmiał się, puszczając dłoń Luhana. - Pamiętam, że zawsze prosiłem tatę, żeby wybudował tu dom. Chciałem budzić się codziennie rano, wyglądać za okno i widzieć ten widok, ale nie zgodził się, a moje dziecięce marzenia legły w gruzach – prychnął, uśmiechając się łagodnie.

- Nadal chciałbyś tu mieszkać? - zapytał, siadając na średniej wielkości kamieniu, którego podłoże zamoczone było w oceanie. - Byłbyś odcięty od cywilizacji.

- Wiem, ale myślę, że nie przeszkadzałoby mi to, dopóki przyjeżdżałbym tu tylko na wakacje. Może całe swoje życie bym tu nie wytrwał, ale dwa miesiące z daleka od tego wszystkiego wydają się naprawdę zachęcające. Może jak będę starszy i wrócę z Wielkiej Brytanii, postaram się o taki domek. - Wszedł głębiej, aż zimna woda sięgała mu po kostki.

- A jeżeli będziesz tu mieszkał – zaczął Luhan – to będę mógł przyjeżdżać tu z tobą? To jedno z najpiękniejszych miejsc, jakich widziałem. - Uśmiechnął się szeroko, niemal spadając z kamienia, na którym siedział.

- Tak – obiecał, podchodząc bliżej chłopaka. - I każdego letniego wieczoru będziemy oglądać przez okno plażę i gwiazdy. W cieplejsze popołudnia będziemy siadać na tarasie i jeść czekoladę, a w te zimniejsze będziemy siadać przy kominku i oglądać filmy. - Spojrzał na Luhana z czułością w oczach i wziął głębszy wdech, wyobrażając sobie wszystko o czym mówił. Był pewien, że chce spędzić z nim jeszcze niejeden dzień i z czasem poznawać go coraz lepiej. Zakochiwać się w nim i dotrzymywać danego słowa. Nie opuszczać go.

- Już nie mogę się doczekać.

- Ja też, Lu. Ale może cieszmy się teraz tym, co mamy teraz? W końcu jesteśmy tu, z daleka od wszystkich i możemy robić co tylko chcemy – stwierdził, pochylając się nad wodą, po czym zamoczył w niej dłoń.

- Masz coś konkretnego na myśli? - Uśmiechnął się leciutko, zapominając o całym otaczającym go świecie. Był tylko on, Sehun i ta plaża. Ich małe szczęście, które cieszyło obydwa serca.

- Wykąp się ze mną, dawno nie pływałem – zaśmiał się, nabierając trochę wody, po czym chlapnął nią w stronę Luhana, który pisnął w kontakcie z nią.

- Jest za zimna. - Wysunął dolną wargę do przodu, błagając chłopaka, żeby tego nie robił. - Sehun, nie, proszę, będziemy chorzy i zamarzniemy tu – jęknął, odsuwając się na kamieniu, byleby być jak najdalej od rąk, które po momencie oplotły jego pas i przyciągnęły do siebie. - Nie, błagam. - W panice przylepił się do ciała Sehuna i wtulił się w nie mocno, mając nadzieję, że wybije mu ten durny pomysł z głowy.

- Za późno. - W odpowiedzi dostał cichy szept. Nie zorientował się nawet, kiedy Oh cofnął się razem z nim o kilka kroków w tył, zanurzając się nieco w wodzie, jednak nie sięgała ona dalej niż przed ich kolana.

- Jesteś okropny – żachnął się, wczepiając się mocniej w czarny podkoszulek blondyna, który sam mu na dzisiejszy dzień wybierał. Twierdził bowiem, że wygląda w nim naprawdę świetnie, poza tym zapamiętał go, jak Sehun przychodził do Hany. Ostatnimi czasy najczęściej ubrany był właśnie w niego. - I pożałujesz, ja tylko wyjdę i stanę na piasku.

- A może mi odpuścisz? - Oczy Sehuna napotkały te Luhana. Mógł odczytać z nich tak wiele emocji, dlatego już był pewien, że chłopak wcale nie jest na niego zły. - Choć wątpię, ale próbować zawsze można – powiedział po chwili, mokrą dłoń kładąc na jego szyi. - Nie jest aż tak zimno.

Nie czekając dłużej, pociągnął Luhana za sobą tak, że obaj wylądowali w wodzie, która zgrabnie oplotła ich zgrzane i złączone sylwetki. - Przygotuj się na zemstę – warknął Lu, śmiejąc się dźwięcznie. Było mu zimno, ale wygodnie. Usadzony na biodrach Sehuna zawisnął nad nim i położył po bokach jego ciała ręce, żeby się podeprzeć. - Ostatnie życzenie?

Zapadła cisza, przerywana jedynie ich głośnymi i nierównymi oddechami.

- Pocałuj mnie.

Dwa słowa, które sprawiły, że małe serce Luhana zabiło szybciej, a oddech nagle zanikł. Duże oczy rozszerzyły się jeszcze bardziej, a pełne usta rozchyliły w geście zdziwienia, jak i nieopisanego szczęścia, które nim zawładnęło. I nawet jeśli tak bardzo tego pragnął, to nie mógł ruszyć się ani o milimetr. Jego ciało zastygło w bezruchu. Ale nie musiał robić wiele, bo kiedy tylko zamknął powieki, poczuł na swoich ustach delikatne, aczkolwiek niepewne muśnięcie.

Chciał zatrzymać czas. Zrobić cokolwiek, aby pozostać w tej chwili już na zawsze, by nigdy nie opuszczać Sehuna i trwać przy nim, znacznie częściej smakować jego ust, które powoli łączyły się z jego. Nie spieszyli się, bo nie chcieli szybko tego kończyć, woleli nie wracać do szarej rzeczywistości.

Luhan westchnął cichutko, przyciskając swoje wargi do rozgrzanych ust Sehuna i rozchylił je nieznacznie, pozwalając całkowicie sobą zawładnąć. Jedną rękę położył na jego ciepłym policzku, pozwalając całkowicie i bezpowrotnie się zatracić. Oddając leniwe pocałunki, nareszcie poczuł, że żyje, osiągnął te szczęście, o którym myślał od wieków. I w tamtym momencie przestał żałować tego, że nie zniknął. Zapomniał o YiFanie, swojej rodzinie, wielu latach cierpienia, a to tylko dlatego, że był przy Sehunie tak blisko jak jeszcze nigdy.

*

12.

Luhan lubił deszcz. Wolał go od słońca, od śniegu, czy wiatru, ponieważ był ciekawszy, a jego krople spadające z nieba miały zdecydowanie więcej magii w sobie niż zimne śnieżynki, na które nawet nie zwracał uwagi. Lubił też atmosferę, jaka panowała, kiedy padało. Zazwyczaj było ponuro, wietrznie, dokładnie tak samo, jak tamtego dnia, ale właśnie w takich momentach mógł skupić myśli, całkowicie odizolować się od rzeczywistości, tak jak to robił, kiedy był lalką. Przywykł do tego, zupełnie jak do milczenia, którego nadal nie mógł przezwyciężyć. Rozmawiał z innymi, ale wolał słuchać, po tych wszystkich latach w porcelanowym więzieniu to stało się dla niego normalne.

Tamtego dnia jednak nie mógł skupić się na rozmyślaniu. Wszystko wydawało się go drażnić i smucić, a co najgorsze - nie mógł wyjaśnić dlaczego. Starał się unikać jakichkolwiek rozmów, zwłaszcza z Sehunem, który wreszcie odpuścił i poszedł do sąsiedniego namiotu, należącego do Jongina. Siedział już tam dość długo, co w jakimś stopniu przynosiło Luhanowi ulgę. Nie musiał się z niczego tłumaczyć, odpowiadać i wyżalać, nie czuł takiej potrzeby. Po prostu wiedział, że coś jest nie tak, ale wolał żyć w niewiedzy.

Westchnął cicho, powoli wychodząc z namiotu. Nie mógł dłużej tam siedzieć, znów czuł się, jakby ktoś go więził. Potrzebował spaceru, który pomógłby mu w uspokojeniu się, wyzbyciu się całej negatywnej energii, jaka go ogarniała. Wybrał plażę. Ona przyszła mu na myśl jako pierwsza, a wszystko przez Sehuna. Dzięki niemu kojarzyła się Luhanowi z czymś dobrym, z miejscem, które w jakiś sposób połączyło ich. I nie zamierzał z niego zrezygnować.

Pokonując już ostatnie metry lasu, przystanął na moment, właściwie nie wiedząc co dalej robić. Czuł się coraz gorzej, jakby właśnie ktoś wyrwał jego serce i zdeptał, a nie chodziło o Sehuna. W końcu gdyby tak było, on nie opuszczałby go na krok, nie chciałby zostawać sam. Gdzieś podświadomość podpowiadała mu co to może być, ale nie chciał jej słuchać. Nie teraz, kiedy wszystko wokół niego stawało się lepsze, a on sam szczęśliwy, kiedy ta samotność odchodziła w zapomnienie, znalazł miłość i pragnął trwać przy niej jak najdłużej.

Wysunął się spomiędzy drzew i drżącymi nogami zawędrował na zimny i mokry od deszczu piasek. Stanął niedaleko kamienia, na którym jeszcze dwa dni temu siedział i rozmawiał z Sehunem, po czym spuścił wzrok, kierując go na swoje bose stopy. Nie wiedział co tu robi, o czym ma myśleć, bo wszystko wręcz plątało mu się w głowie. Nie mógł się skupić, jakby przeczuwał, że to nie najlepsza pora na spacery. Zwłaszcza samotne, ale któż go mógł ochronić? Nawet Sehun nie byłby w stanie, zresztą to była jego sprawa, nie Oh. Nie chciał go obciążać, już wystarczająco dla niego zrobił i naprawdę był mu wdzięczny. Już od początku wiedział, że ten chłopak go nie zawiedzie. Mimo że nie rozmawiał z nim wcale, zdążył go w jakiś sposób poznać, ocenić, ale najwidoczniej trafnie.

- Piękny jak zawsze, Luhan. - Zadrżał, słysząc głos, który przyprawił go o łzy. Już zapomniał, jaki jest głęboki i poważny. - Wiedziałem, że jeszcze kiedyś się spotkamy. - Zaśmiał się mężczyzna, a Luhan nie chciał podnosić wzroku. Bał się, że znów ujrzy ten pogardliwy uśmiech i chłodne spojrzenie.

- To nie najlepszy moment, YiFan – szepnął, zaciskając dłonie w pięści. - Nie sądzisz, że po tych wszystkich latach, wystarczająco się zemściłeś? - zapytał, oddychając ciężej.

- Luhan! - Jego serce zamarło. Nie chciał Sehuna, nie teraz, nie tu, nie przy sobie. Wszystko musiał załatwić sam, bez jego pomocy. - Wszędzie cię szukałem, mogłeś powiedzieć, że idziesz na plażę.

Niepewnie podniósł wzrok i wbił go w chłopaka, zatrzymującego się obok niego. - Idź, proszę. Wcześniej prosiłem cię o to, żebyś mnie nie opuszczał, wiem, ale teraz nie możesz zostać, zrozum. Wracaj do namiotu i nie patrz za siebie. Ja przyjdę za kilkanaście minut, tylko dokończę rozmowę, proszę – powiedział błagalnym tonem głosu, przykładając dłoń do ramienia Sehuna, po czym odepchnął go lekko. Coś w nim pękło. Nie mógł pozwolić, by tu został.

- Pierwszy raz słyszę, jak kłamiesz. Niespotykane – prychnął, podchodząc o kilka kroków bliżej. - To prawda, że ludzie z perspektywy czasu się zmieniają. Ty jesteś nie do poznania. Gdzie podziała się twoja niewinność i urok? - Zatrzymał się i przechylił lekko głowę w bok.

- Kim ty jesteś? - zapytał Sehun, marszcząc czoło.

- Luhan nie opowiadał ci o mnie? O osobie, która zmieniła całe jego życie? Dzięki której teraz tu jest, lecz nie na długo, bo jego czas już się kończy. Mijają ostatnie sekundy. Pożegnaj się ładnie i chodź.

- Nigdzie nie idę, YiFan. Może i tu nie pasuję, ale znalazłem swoje miejsce, przy Sehunie i chcę spędzić ostatnie chwile razem z nim, nie możesz mi tego odebrać – wyszlochał. Nie był nawet świadomy, kiedy zaczął płakać. To wszystko dlatego, że przytłaczała go świadomość, iż to koniec. Zupełny. Jeszcze kilka dni temu oddałby wszystko, żeby zniknąć, opuścić ten świat raz i na zawsze, ale teraz wszystko się zmieniło.

- Nie sądzisz Lu, że to to właśnie jest definitywny koniec? Jeżeli pójdziesz po dobroci, zaprowadzę cię tam, gdzie chcesz – obiecał YiFan, podchodząc jeszcze bliżej. - Po twoim zniknięciu w pałacu panował istny chaos, twoja matka załamała się, a niedługo potem zmarła. Twój ojciec został zupełnie sam, ale nie mógł długo rządzić Chinami, tak łatwo się poddał – powiedział spokojnie, poprawiając ręką czarny płaszcz, który przykrył jego wysoką sylwetkę. - Co ty na to, żeby zmienić bieg wydarzeń? Wrócić do domu i zapobiec temu wszystkiemu. Nie zaznasz już nigdy więcej cierpienia, będziesz w swoim świecie razem ze mną. Tylko jedno słowo, a odejdziemy razem.

Sehun spojrzał z niepokojem na chłopaka, który wyglądał inaczej niż ostatnio. Był zagubiony, zupełnie jak tamtego dnia, gdy pierwszy raz ze sobą rozmawiali. - Luhan, nie słuchaj go, on miesza ci w głowie – warknął, zasłaniając chłopaka swoim ciałem, po czym wbił groźne spojrzenie w przybysza. - Nie zabierzesz go. Nie masz takiej siły, żeby zabrać go do domu. Nie obiecuj mu czegoś, czego nie potrafisz spełnić – powiedział do niego.

- Masz całkowitą rację, Sehun, jesteś bystry – stwierdził z pogardą, wiedząc, że i tak wygra. Cokolwiek by nie zrobił, to i tak był górą. - Ale i tak dzisiejszego dnia zostaniesz sam. Luhan przetrwał tylko dzięki mnie. Gdyby nie był lalką, nie spotkałbyś go, ale za bardzo się do niego przyzwyczaiłeś, odebrałeś mi moją własność, dlatego przyszedłem po nią.

- Nie rób mu krzywdy – zażądał, cofając się w tył. Zmusił tym Luhana, by również odszedł dalej, nadal chowając się za jego plecami.

YiFan uśmiechnął się ironicznie, przenosząc wzrok z rozdrażnionego, ale spanikowanego Sehuna na Luhana stojącego za nim. Chłopak rozchylił pełne, różane wargi, czując, jak powoli opada z pozostałych mu sił. Nie wiedział, co robi YiFan, ale był pewien, że to koniec. Sam jego wzrok doprowadzał go do zawrotów głowy, obecność do wycieńczenia.

Lu wiedział, że jest bezbronny, skazany na przegraną, mimo stojącego przed nim Sehuna – samotny w tej walce. On nie mógł mu pomóc, nie teraz, ani już nigdy więcej. Rozumiał, że tak musi być, przecież takie było jego przeznaczenie już od samego początku, że nie może go zmienić, on, ani nikt inny za wyjątkiem Wu YiFana. Wszystko było w jego rękach.

Swoje słabe dłonie przyłożył do szyi, próbując łapczywie zaczerpnąć powietrza, jednakże każda próba kończyła się niepowodzeniem. Przyozdobione łzami oczy zamykały się, choć z tym zawzięcie walczył. Nie chciał, by jego powieki opadły, nie mógł pokazać, że jest słaby. Głos Sehuna stawał się coraz bardziej niewyraźny i odległy. Słyszał tylko szum fal rozbijających się o skały i mocny świst wiatru, porywającego jego włosy. Czuł się porzucony i samotny, choć tak naprawdę był kochany. Miał wrażenie, że już nigdy nie uwolni się od tego uczucia, ale i tak już dobił do mety, postawił ostatnie kroki w swoim długim życiu.

Przez ułamki sekund widział YiFana, który patrzył się na niego wzrokiem pełnym pogardy. Lu wiedział, że on nie potrzebował rąk, by zabić. Wystarczyło same spojrzenie i jedna myśl, by pozbawić człowieka ostatniego tchnienia.

Upadając na kolana, które zatopiły się w zimnej wodzie, poczuł uścisk na swoim ciele. Był mocny, ale przyjemny, znajomy. To właśnie w tych ramionach chciał pozostać na wieki, do końca życia, a jego życzenie właśnie się spełniało.

- To nasze ostatnie spotkanie, Xi Luhan – oświadczył w pewnym momencie, wykrzywiając usta w uśmiechu. - Kiedyś sam chciałeś zniknąć, ale nie miałeś odwagi, by skoczyć. Teraz ja wyświadczam ci przysługę, powinieneś mi dziękować – zaśmiał się, po czym spojrzał jeszcze na Sehuna klęczącego z ciałem Luhana w rękach. - On ostrzegał cię, Sehun. Mogłeś wziąć sobie jego słowa do serca, ale najwyraźniej nie potrafiłeś. Luhan potrafi każdego omotać swoim wyglądem, ale jego dusza nigdy wcześniej nie kochała. Nie może być dobry. Bądź mi wdzięczny, że cię od niego uwalniam. Może jeszcze kiedyś się zobaczymy, choć w to wątpię. Miłego dnia, Sehun – pożegnał się, na koniec obrzucając spojrzeniem Luhana.

- Lu, otwórz oczy, proszę – wyszeptał, dławiąc się własnymi łzami. Już nie słuchał Wu YiFana, nie miał na to siły. Był zbyt słaby, bo odbierano mu cząstkę życia. - Prosiłeś mnie, żebym cię nie zostawiał, teraz ja żądam tego od ciebie. Proszę, wróć.

Być może to tylko wydawało mu się, ale przez chwilę czuł, jak piąstki chłopaka zaciskają się na jego koszulce w proteście. Jakby chciał go posłuchać i nie opuszczać go, nie odchodzić. Później jednak te same dłonie opadły bezwładnie wzdłuż nieruchomego, bladego ciała, które zaczęło się kruszyć niczym rozbita porcelana. Nim jednak dotknęło piasku wszystkie kawałki zniknęły. Zniknął Luhan, pozostawiając po sobie jedynie wspomnienia i laleczkę, która nadal leżała potłuczona na białej toaletce. Tam, gdzie było jej miejsce.