awkward schoolmate

hunhan drabbles collection 6/?

Pairing: Main!Hunhan, Side!Chanbaek

Gatunek: Fluff, au, hs, crack?

Ostrzeżenia: Czytałam trochę o szkolnictwie w Korei, ale stwierdziłam, że to bez sensu i dałam taki, jaki jest w Polsce, ale to chyba nie ma większego znaczenia ;-;

Rating: G

A/N: Miałam w sumie już to dawno napisać, ale Luhan miał być tu tym spokojnym. Ale zamieniłam ich role i w sumie teraz pasuje mi bardziej. A drabble dedykowane Miss.Alice bo to w sumie przez nią i przez to dzikie zdjęcie Luhana odwróciłam te role :D Myślałam też nad tym, żeby napisać do tego sequel z pierwszym razem Sehuna, ale decyzję zostawiam wam :3
I dziękuję za pomoc w wymyśleniu tytułu, Bere ♥

soundtrack

Lubiłem moją szkołę i nie, nie byłem kujonem, ani sportowcem, którego kochała cała populacja. Byłem nikim. Chyba tak właśnie mogłem siebie określić, w końcu i tak nikt mnie nie znał oprócz Baekhyuna i Jongdae. Nawet nauczyciele mnie nie kojarzyli, często mylili moje imię, w przeciwieństwie do Jongdae, który mimo że był pierwszoroczniakiem, zdążył pokazać dosłownie wszystkim, że chodzi do tej szkoły. I nie koniecznie wyszło mu to na dobre. Zastanawiałem się w ogóle, dlaczego się z nim przyjaźnię, bo w końcu całkowicie się od siebie różniliśmy. Ja byłem dosyć spokojny, nie rzucałem się nikomu w oczy i w ogóle żyłem sobie w tym swoim świecie, o którym nikt inny nie miał pojęcia. Tam mogłem w spokoju i bez większych obaw rzucać kąśliwymi uwagami i śmiać się z innych, na co nigdy w prawdziwym życiu nie miałbym odwagi. Jeśli chodzi o Jongdae... to moje przeciwieństwo. Nie potrafił ani minuty usiedzieć bez wiecznego dogadywania, śmiania się i jedzenia słodyczy. A Baekhyun był po prostu zboczony. Nie pasowałem do nich, bo obaj byli takimi duszami towarzystwa, ale wiedziałem, że bez nich prawdopodobnie bym sobie nie poradził, bo naprawdę ich lubiłem. Kiedy Jongdae chodził na wagary, było jakoś dziwnie pusto, choć Byun nadrabiał za niego, bo często nie potrafił się zamknąć.

– Przestań się tak na niego gapić i po prostu się z nim przeliż – powiedział znudzony Baekhyun, zajadając się Pockey, które wyciągnął z mojego plecaka, kiedy byłem zajęty. – Wiesz, że nie masz dużo czasu? Nie chciałbym cię martwić, ale to jego ostatni rok i jeśli nie zaczniesz robić niczego w tym kierunku, żeby cię zauważył, to nigdy go nie zaliczysz. Lub on ciebie, bo wybacz, Sehun, ale jesteś ciotą i nie widzę cię jako kogoś dominującego – podsumował i uśmiechnął się, opierając o drzewo, przy którym siedzieliśmy. Dawało dużo cienia, przez co nie musieliśmy się grzać w słońcu, tak jak inni uczniowie, którzy wybrali ławki po drugiej stronie.  

– I tak nie pójdzie z nim do łóżka, Sehun to za duża dziewica – podsumował Jongdae, zwracając się do Baekhyuna tak, jakby mnie przy nich nie było. Świetnie, niech sobie mnie teraz obgadują, a ja się na nich zemszczę. Co najwyżej mogę ich przestać obserwować na Twitterze albo napisać tam, że są debilami. Choć i tak każdy o tym wiedział. – Pewnie spieprzyłby mu z łóżka, zanim cokolwiek by się wydarzyło – dodał kąśliwie i zabrał słodycz Baekowi, który oburzył się i odsunął różową paczkę z zasięgu jego wzroku.

– Możecie przestać? – zapytałem nieco rozdrażniony, przeplatając ręce na torsie i jeszcze raz spojrzałem kątem oka w miejsce, które przyciągało mnie niczym magnes i gdybym mógł, gapiłbym się tam przez każdą sekundę mojego życia, przynajmniej na przerwach, bo cholera, Luhan wyglądał doskonale. Zawsze. Każdego dnia tygodnia o każdej porze. Zaczynałem się zastanawiać, czy to w ogóle możliwe, ale dochodziłem do wniosku, że tak, a ten chłopak był idealnym przykładem. Oczywiście Jongdae i Baekhyunowi chodziło o niego, choć chyba wolałbym, żeby było inaczej. Ci dwaj nigdy nie potrafili się zamknąć w odpowiednim momencie, a żarty na temat mnie i osoby, w której praktycznie kochałem się od pierwszego dnia szkoły, niesamowicie mnie denerwowały. Czasami miałem ich tak dość, że byłem gotów własnymi rękami udusić te dwie niewyrośnięte paskudy. Mieli szczęście, że nikt poza nami tego nie słyszał, choć byłem pewien, że Jongdae bez problemu wszystko by rozpowiedział, nawet przypadkiem. A nie chciałem, żeby ktokolwiek się dowiedział, zwłaszcza Luhan, bo wiedziałem, że najprawdopodobniej by mnie wyśmiał, głównie dlatego, że już z kimś się spotyka. Właściwie tego nie byłem do końca pewny, bo ciągle widziałem go z inną dziewczyną.  

– Halo, ziemia do Sehuna! – mruknął Baek, chwytając mnie za podbródek, po czym obrócił moją głowę w swoim kierunku. – Twój wzrok coś za często tam ucieka. Aww, to słodkie! Ale żałosne – skwitował i podał paczkę Pockey Jongdae, gdzie znajdował się już tylko jeden paluszek. Zrobił to prawdopodobnie tylko dlatego, że chciał, aby Kim wyrzucił papierek, bo sam był na to zbyt leniwy. Gdyby tego nie zrobił, pewnie wrzuciłby mi puste opakowanie z powrotem do plecaka. – Pomyśl sobie, że za kilka tygodni już Luhana tu nie będzie, a ty umrzesz z tęsknoty za nim i z żalu, że nigdy już nie będziesz jego. – Prychnął, a ja otworzyłem szerzej oczy, dochodząc do wniosku, że ten karzeł naprawdę ma rację. Ale co ja mogłem zrobić? Trzecioklasista nie pasuje do pierwszoroczniaka, który jąka się, sepleni i czerwieni w jego obecności. Gdybym jakkolwiek próbował się do niego odezwać, sam skazałbym się na życiową porażkę.  

– Jasne, ale jeśli spróbuję, umrę z zażenowania.

– Być może, ale będziesz dumny z siebie, że próbowałeś – zapewnił mnie Baek, co oczywiście zniszczył Jongdae, który nie byłby sobą, gdyby czegoś nie dopowiedział.

– I przy okazji zrobi z siebie pośmiewisko na kolejne trzy lata liceum – dodał i uśmiechnął się jak debil, po czym schował to pudełko po Pockey do mojego plecaka. Czy oni z Baekhyunem mają jeden mózg? – Luhan woli laski, koścista dupa Sehuna raczej go nie zadowoli. – Tym razem spojrzał na mnie. Ta mina podpowiadała mi, że Jongdae coś kombinuje – Chyba że cię ubierzemy w kieckę i założymy perukę, ale od razu mówię, że paskudna dziewczyna byłaby z ciebie, taka płaska szkapa. Bez obrazy, kochanie.  

Nabrałem więcej powietrza do płuc, po czym wypuściłem je ze świstem i popatrzyłem na Baekhyuna, niemo prosząc go, żeby mi pomógł.

– Jongdae, zamknij się, bo nam chłopaka stresujesz – warknął na niego. – A ten cały sławny Luhan podobno też lubi chłopców. Raz na imprezie całował jednego, Chanyeol miał zdjęcia. Czekaj, zaraz sobie przypomnę, jak się nazywał – obiecał i zmarszczył nieco czoło, zastanawiając się przez moment. – Jakiś Hung albo Hangun Zitao. W każdym razie to jakiś Chińczyk i już nie chodzi do naszej szkoły – powiedział i wymownie szturchnął mnie w ramię. – A z Seohyun Luhan już się nie spotyka, więc dupa do wzięcia.

Fajnie, gdyby to wszystko było takie łatwe. W prawdziwym życiu jednak wszystko wyglądało inaczej i nie miałem zamiaru zbliżyć się do Luhana nawet na dwadzieścia metrów. Zachwycanie się nim z daleka w pełni mi wystarczało, głównie dlatego, że mnie nie widział. Sam jego wzrok był chamski, a w ogóle całej jego osoby strasznie się bałem, ale było coś w nim, co niesamowicie mnie fascynowało, w jakiś sposób pociągało. A Baekhyun chyba naprawdę chciał mojej szybkiej śmierci.

– Możemy o tym zapomnieć? Poza tym zaraz zaczyna się lekcja.

– Jasne, ale muszę iść na chwilę do Chanyeola – mruknął Baekhyun i wstał, otrzepując spodnie. – Jak coś, to zajmijcie mi ławkę pod oknem. Postaram się wrócić szybko – zapewnił i ruszył w przeciwnym kierunku, gdy my z Jongdae poszliśmy prosto do klasy.

*

– Że co ty zrobiłeś?! – warknąłem głośno, niemal prosząc go, by powtórzył, bo zastanawiałem się, czy aby przypadkiem się nie przesłyszałem.

– No powiedziałem Chanyeolowi, żeby przekazał Luhanowi, że zdesperowany pierwszak chce się z nim koniecznie spotkać. Być może wspomniałem coś o tym, że na długiej przerwie będziesz czekał na niego w męskim kiblu na ostatnim piętrze – powiedział ewidentnie z siebie zadowolony i uśmiechnął się szeroko, ukazując mi wszystkie swoje zęby.

– Jongdae, daj mi worek, łopatę i taczki – mruknąłem cicho, odrywając chłopaka od telefonu, który chyba coś tweetował. Bardzo możliwe, że o mojej sytuacji.

– Co ty mi chcesz zrobić? – pisnął Baek.

– Chodzi mi o mnie – jęknąłem i ukryłem twarz w dłoniach. Ja wiedziałem, że on jest jakiś dziwny, czasami nadpobudliwy i w ogóle coś było z nim nie tak... ale w tym momencie przeszedł samego siebie.

Przepadłem, dzisiaj miałem stać się pośmiewiskiem całej szkoły i nie, wcale nie było mi do śmiechu. Wcześniej żyłem sobie spokojnie, nikt mi nie dokuczał, nikt w ogóle nie wiedział o moim istnieniu, a teraz miałem zrobić z siebie idiotę. Dziękuję, Baek.

– Spokojnie, Hunnie. Będzie dobrze.

– Masz rację, pewnie nawet nie wie jak mam na imię i jak wyglądam – odetchnąłem z ulgą. Od razu mój humor uległ zmianie, a serce przestało tak mocno bić. Była jakaś nadzieja, więc błagam, niech nic jej nie spieprzy.  

– No wątpię – opowiedział Jongdae, odkładając telefon na stolik. Siedzieliśmy w cieniu, gdzie w okresie letnim oraz wiosennym zawsze było ustawionych kilka stołów i ławeczek, by można było zjeść na zewnątrz, a nie w małej, śmierdzącej stołówce. Często tu przychodziliśmy, o ile nie padało. – Właśnie się na nas gapią, więc jestem przekonany, że Luhan już został poinformowany o twoim istnieniu – zakomunikował i wskazał gestem ręki w stronę, gdzie znajdowała się cała ta grupka, na której widok mdlała cała populacja szkoły - żeńska z zachwytu, a męska ze strachu. Luhan siedział na stoliku tuż obok Chanyeola, który pomachał do Baekhyuna. Koło nich zauważyłem jeszcze Jongina przysypiającego nad książką i Minseoka z jakąś dziewczyną, która chyba była rok starsza od nas. Ale mimo wszystko tylko jedna para oczu skierowana była na mnie i miałem wrażenie, że zaraz spalę się ze wstydu. Zakładałem, że byłem cały czerwony, bo zdążyłem się zapowietrzyć, a najbliższa rzecz, za jaką mogłem się schować, stała trzy metry ode mnie. Ale nie zamierzałem bawić się w Baekhyna i ukrywać się za drzewami, choć Chanyeol i tak nie uznał go za dziwaka.  

Luhan uśmiechnął się do mnie, ale nie tak jak robi to mama czy przyjaciel po kilku latach rozłąki. W jego uśmiechu było coś dzikiego, coś strasznego i właśnie to coś sprawiało, że miałem ochotę się rozryczeć i uciec ze szkoły. On ze mnie drwił i sprawił, że moje serce chyba właśnie wyskoczyło mi z piersi. Oddychaj, Sehun, i nie becz.

– Dasz radę. On cię pocałuje, czym zaspokoi cię na kolejne lata. Będzie zajebiście, mówię ci.

– Zabiję cię, Baekhyun – warknąłem i spojrzałem na niego groźnie – Ja nie umiem się całować. Nigdy tego nie robiłem i uwierz, że nawet jeśli do tego dojdzie, to się zbłaźnię jeszcze bardziej. – Zacisnąłem dłonie w pięści – Może zadzwonię do mamy i poproszę ją, żeby spakowała moje rzeczy. Przeprowadzam się gdzieś w dzicz, gdzie nikt mnie nie znajdzie.

Byun zaśmiał się melodyjnie i poklepał mnie po plecach.

– To poćwicz na Jongdae.

– Fuj, nie – ten szybko zaprzeczył i skrzywił się. – Sehun się ślini.

– Skąd to wiesz? – Baek spojrzał na niego.

– Bo widzę jak je – podsumował – i zdarza mu się też popluć, jak sepleni, i nie można go zrozumieć – dodał i chwycił mnie za podbródek. Czy oni mieli jakiś fetysz z tym i kochali tę część mojego ciała?

– Puść mnie – rozkazałem, natomiast ten idiota mocniej ścisnął mnie za policzki. Zabiję go, jeśli Luhan to wszystko widział, ale nie odważyłem się spojrzeć już w tamtą stronę. Gdy udało mi się uwolnić od jego ręki, odetchnąłem z ulgą i przesunąłem się bliżej w stronę Baekhyuna. – Nie pójdę tam.

– Pójdziesz. Na następnej przerwie sam cię tam zaprowadzę i dopilnuję, żebyś nie uciekł.

*

Cały drżałem niczym po lodowatej kąpieli w środku zimy, a byłem suchy, choć strasznie zdenerwowany. Zaczynałem zastanawiać się, jak uciec, bo przez okno nie mogłem. Znajdowałem się na ostatnim piętrze i zabiłbym się. Właściwie może to wcale nie była aż taka głupia myśl. Uniknąłbym ośmieszenia. I z chęcią wyskoczyłbym, gdyby drzwi się nie otwarły. Już miałem nadzieję, że to jakiś chłopak z pełnym pęcherzem chce się po prostu załatwić, ale to wszystko zostało rozwiane, gdy tylko zobaczyłem Luhana.

– To ty jesteś tym zdesperowanym pierwszakiem? – prychnął i zbliżył się do mnie, przez co ja cofnąłem się o krok do tyłu, natrafiłem na ścianę i pokiwałem twierdząco głową.

– Tak... znaczy nie! N-nie, naprawdę! – zapewniłem go, gestykulując rękami. – To Baekhyun strasznie nawymyślał i trochę namieszał. J-ja już p-pójdę – powiedziałem szybko, ale nawet nie wykonałem ani jednego ruchu, bo chłopak był już przy mnie. Nie potrafiłem nawet kiwnąć palcem, całkowicie mnie sparaliżowało.

– Jesteś słodki – mruknął i uśmiechnął się tak samo, jak przerwę wcześniej. Z bliska to wszystko wyglądało jeszcze bardziej strasznie, choć jego słowa sprawiły, że miałem ochotę wydzierać się ze szczęścia, ale wykrztusiłem jedynie słowo.

– C-co?

– Zawsze się tak jąkasz czy robisz to tylko przy mnie? – zapytał i położył dłoń na moim biodrze. – Jesteś strasznie czerwony. – Nie odpowiedziałem. – Chanyeol mówił, że coś ode mnie chcesz. Gdybym nie był w humorze, najprawdopodobniej bym cię spławił, bo mam już dość zakochanych we mnie dziewic, które piszczą na mój widok. Ale jesteś ładny, nie miałem okazji całować jeszcze kogoś takiego – przyznał, po czym mocno przycisnął moje usta do swoich. Zamarłem i spanikowałem równocześnie, myśląc o wszystkim. Bałem się, że się zbłaźnię, że mnie wyśmieje, że rozpowie całej szkole. Nagle słowa Jongdae o ślinieniu się przeraziły mnie na tyle mocno, że byłem gotów wyślizgnąć z jego uścisku i gdzieś zniknąć. Ale nie zrobiłem tego, bo w ramach ucieczki po prostu rozchyliłem wargi i poczułem, jak język Luhana wślizguje się pomiędzy nie. Wraz z tym odnalazł swoją wolną ręką moją i wcisnął mi coś pomiędzy palce, ale zignorowałem to i przycisnąłem się do niego mocniej. Gdzieś pomiędzy mlaśnięciami i wymienianiem z nim śliną, jęknąłem cicho.  

– Już jęczysz? – zaśmiał się, gdy na chwilę się ode mnie oderwał – Uroczo.

Po chwili pocałował mnie jeszcze raz, jednak krócej, ale za to mocniej. Przez to wszystko zapomniałem o oddychaniu, w ogóle o normalnym funkcjonowaniu. Nie wiedziałem, co Luhan zrobił, ale przy nim potrafiłem się całkowicie wyłączyć. W chwili wkręciłem się tak, że nie chciałem się od niego odrywać. W duchu prosiłem, by ta chwila trwała wiecznie, bo tak, całowałem się z najprzystojniejszym, najbardziej gorącym, zarozumiałym i chamskim chłopakiem w szkole. Właściwie to już nie wiedziałem, czy jestem szczęśliwcem czy ofiarą.

Gdy odsunął się ode mnie, obrzucił mnie ostatnim, dosyć wymownym spojrzeniem i wyszedł, a ja zdyszany jak po przebiegnięciu maratonu przykucnąłem z wrażenia i uśmiechnąłem się tak szeroko, że rozbolała mnie szczęka. Przy okazji starałem się nie piszczeć, bo przez uchylone okno usłyszałaby mnie cała szkoła.

Ciężko było mi to wszystko ogarnąć, zwłaszcza teraz, gdy ledwo funkcjonowałem. Dlatego dopiero po chwili zorientowałem się, że nadal trzymam w ręce coś, co dał mi Luhan. Spojrzałem na moją dłoń i rozsunąłem palce, spoglądając na niewielką karteczkę z numerem telefonu. NUMER. TELEFONU. DO. LUHANA. Mam umierać czy umierać?