Together Forever 20/20

music: 1 

5  l a t  p ó ź n i e j

Tamtej nocy śniłem o Luhanie. Śniłem o jego uśmiechu, który nie schodził z jego promiennej twarzy, śniłem o jego oczach, które przymykały się lekko, gdy zamykałem jego drobne ciało w objęciach. Śniłem o szczęściu, które wiele razy zbyt łatwo przepuściłem przez palce.

Nie chciałem się budzić. Chciałem trwać w tym śnie do samego końca, ponieważ w nim, Luhan był tak blisko. Mogłem całować jego usta, czuć ciepło jego ciała i szeptać do ucha, jak bardzo go kocham. Mogłem po prostu tak bez przeszkód zamknąć jego w dłoń w uścisku i patrzeć w gwiazdy, wypowiadając kolejne życzenia, które tak naprawdę nigdy się nie spełnią. Mogłem ścierać z jego policzków łzy i tańczyć z nim na środku wielkiej sali, pomiędzy gośćmi, mogłem robić wszystko, czego nie byłem w stanie zrobić w tamtym momencie, w rzeczywistości.

Mogłem po prostu mieć go przy sobie.

W tym śnie gwiazdy były jaśniejsze niż zazwyczaj. Tańczyły nad naszymi głowami i chowały się pośród chmur, błyszcząc jak diamenty. Topiły się w mroku i gasły powoli. Znikały, witając świt, ale i tak pozostawały w moich wspomnieniach bardziej realne niż ludzkie twarze, które dla mnie, stały się po prostu zamazane.

— Zmarzniesz — powiedziałem, podchodząc do niego. Stał tam. Na tarasie wielkiej, eleganckiej restauracji, w której trwało przyjęcie. Tyłem do mnie, oparty o barierkę i wpatrywał się w niebo nad Seulem. — Wróćmy do środka — poprosiłem, stając obok niego, ale on tylko przekręcił głowę i spojrzał na mnie, uśmiechając się lekko.

Wyglądał jak duch. Był tak blady i nierealny, ale nie przenikał przez palce.

— Nie chcę jeszcze wracać — odpowiedział i złapał mnie za dłoń, przyciągając blisko do siebie. Czułem jego ciepło, to przyjemne uczucie, które zaczynało rozchodzić się po moim ciele, mimo iż noc była zimna. — Musiałem trochę pomyśleć, w samotności. Wiem, że to nie najlepsza chwila, ale miałem wrażenie, że jeszcze chwila, a wybuchnę — dodał szeptem i oparł głowę o mój tors.

Pogładziłem jego ułożone włosy, czekając, aż zacznie kontynuować.

— Myślałem o tym, co się dzieje, Sehun. Myślałem o tobie i naszych dzieciach. Myślałem o przyszłości, która czasami wydaje mi się zbyt trudna do przejścia. Myślałem też o tym, co się już wydarzyło i z tej perspektywy czasu, po prostu nie potrafię cię zrozumieć, Sehun. Przez całe nasze wspólne życie, byłem dla ciebie chłodny. Zawsze cię odtrącałem i nigdy nie chciałem być przy tobie tak blisko, jak jestem teraz, a ty, mimo to nie poddałeś się. I ja... teraz czuję się winny, wiesz? Bo mam wrażenie, że zmarnowałem te wszystkie lata i nie mogę ich nadrobić...

— Luhan...

— Tak bardzo cię kocham, wiesz? — zapytał, wciąż patrząc na gwiazdy.

— Wiem, Lu. Ponieważ ja kocham ciebie równie mocno — odszepnąłem i choć nie mogłem zobaczyć jego twarzy, czułem jak się uśmiecha.

— I nie mogę uwierzyć, że zaszliśmy już tak daleko — dodał, a ja spojrzałem na dłoń, na której lśniła platynowa obrączka. Taką samą miał Luhan i to one były symbolem naszej miłości od tamtego dnia, ale nie potrzebowaliśmy ich, ani żadnego przyjęcia, ani papieru, by wiedzieć, że jesteśmy dla siebie stworzeni, że kochamy się i nikt ani nic nie jest w stanie nas rozdzielić. Bo jedno zawsze będzie przy drugim, nawet, jeśli jedno z nas odejdzie gdzieś, skąd nie będzie mogło wrócić. Wiedziałem, to, dlatego uśmiechałem się, przytulając go mocno.

— Lu... spadająca gwiazda.

Kiwnął głową.

— Pomyślałeś życzenie?

Luhan oderwał się ode mnie i załzawionymi oczami spojrzał na mnie, łącząc nasze dłonie.

— Pomyślałem o tym, że nigdy nie chcę cię opuszczać. I poprosiłem, byś i ty nigdy nie opuścił mnie — szepnął.

Nie potrafiłem odpowiedzieć. Słowa wydawały się zbyt nijakie, bezwartościowe. Dlatego zamilkłem, ujmując jego twarz w dłonie i złączyłem nasze usta. I znów poczułem się jak za pierwszym razem, kiedy pocałowałem go w liceum. Nie mieliśmy już siedemnastu lat, częściej mijaliśmy się ze szczęściem i nie poznawaliśmy się nawzajem każdego dnia, ale nasza miłość wciąż była świeża. Była tym, czego po prostu obaj potrzebowaliśmy bardziej, niż wszystkiego innego.

Tamtej nocy znów obudziłem się w pustym łóżku, owinięty w białą kołdrę, uśmiechnąłem się smutno, patrząc na zdjęcie Luhana ustawione w ramce obok łóżka. Brakowało mi go na tyle, że czasami tęskniłem trochę bardziej niż zazwyczaj. Łzy nie pomagały, pomagało tylko myślenie, że muszę tylko jeszcze trochę zaczekać i znów się zobaczymy. A w tedy już nigdy więcej go nie puszczę, już nigdy więcej od niego nie odejdę nawet na moment. Że zamknę go w objęciach i pozwolę, by i on nie tęsknił za mną równie mocno.

Powoli usiadłem, słysząc jak wiatr mocno popycha palmami. Uderzały o okna, zwiastując kolejną nawałnicę. I wiedziałem, że niebo było ciemne, a na jego powierzchni nie było ani jednej gwiazdy, ponieważ zasłoniły je chmury. Pokój topił się w hałasach dobiegających z zewnątrz, ale nie długo. Chwilę potem usłyszałem, jak mój telefon dzwoni, tuż obok ramki ze zdjęciami.

Spojrzałem na ekran i uśmiechnąłem się smutno.

— Halo?

— OH SEHUN! – krzyk był tak głośny, że musiałem odsunąć słuchawkę od ucha. — JAK WRÓCISZ, TO WŁASNORĘCZNIE CIĘ ZAMORDUJĘ! SŁYSZYSZ?! UTOPIĘ CIĘ W BASENIE, A POTEM POĆWIARTUJĘ I ZAKOPIĘ W OGRODZIE, OBIECUJĘ!

— Nie wyspałeś się, kochanie?

— A niby jak miałem to zrobić? — warknął. — Od pieprzonej piątej rano nie słyszę nic innego tylko płaczącego Joonjae i twoja matkę, która podekscytowała napiekła chyba dziesięć placków, a wiesz, że nie mogę teraz za dużo jeść, bo będę jeszcze grubszy. I to przez ciebie, Sehun. Mam cię dość! Kocham twoją mamę, ale trzy miesiące z nią wykańczają, naprawdę. Sehun, wracaj, błagam.

Tak, jego zmiany nastroju były takie typowe i przechodziłem tu już wiele razy, dlatego zdążyłem już się przyzwyczaić.

— Za dwa dni znów się zobaczymy, obiecuję. Wytrzymasz jeszcze tyle?

— Skoro wytrzymałem dziewięćdziesiąt dwa dni, to wytrzymam i tyle — odpowiedział już spokojniej, a ja uśmiechnąłem się lekko, spoglądając na zegar wiszący na przeciwległej ścianie. Dochodziła trzecia nad ranem i naprawdę miałem ochotę zebrać się teraz, właśnie w tej chwili wyjechać na lotnisku i wylecieć pierwszym lotem na trasie Madryt – Seul. Ale musiałem zostać z drużyną i zagrać ostatni mecz, by potem wrócić do domu i już nie opuszczać mojej rodziny. Za bardzo ich kochałem, przez co, kiedy ich nie widziałem, moje serce wręcz pękało z tęsknoty.

— Kocham cię, Lu.

— Wiem, Sehun — odpowiedział i zamilknął na moment. — Ja ciebie też. Śpij dobrze. Będziemy na ciebie czekać.

— Do zobaczenia, kochanie.

***

Rozstania zawsze były nieprzyjemnym przeżyciem, którego najchętniej bym unikał, ale mimo minusów i przeważającej tęsknoty, znalazłem zaletę. Zawsze, po kilkumiesięcznej przerwie wszystko wydawało się takie nowe, inne. Mój i Luhana związek nie stawał się rutyną, a czymś czego nie chciałem stracić. Ciągle miałem wrażenie, jakbym dopiero co go spotkał, jakbyśmy dopiero co się poznawali nawzajem, jakbyśmy byli razem dopiero kilka tygodni, nie lat. I mimo że przez te miesiące, podczas których byłem daleko od Luhana i dzieci, to w jakiś sposób raniło, bo naprawdę tęskniłem, to później nie potrafiłem opisać tego szczęścia, które towarzyszyło mi, gdy mogłem ich przytulić po tak długiej rozłące.

Rok po wypadku Luhana dostałem propozycję od innego klubu piłkarskiego. Byłem zdecydowany rzucić całą karierę sportowca dla rodziny, ale Luhan uparł się i kategorycznie zabronił mi rezygnować z marzeń. Byłem mu wdzięczny, jednocześnie potwornie się martwiąc. Niepotrzebnie, bo w końcu doszedł do siebie. Potrzebował trochę czasu, ale po tych latach, mam wrażenie, jakby zupełnie nic się nie stało. Miał więcej energii i trochę mniej marudził. Chociaż ten wypadek wpłynął na moją psychikę. Niczego tak mocno nigdy wcześniej ani później nie przeżyłem.

Otworzyłem powoli drzwi do mieszkania najciszej jak potrafiłem, mając nadzieję, że nikt nie śpi. Niby nie dochodziła jeszcze dwudziesta trzecia, ale Luhan robił się szybko zmęczony po całym dniu zajmowania się dziećmi i słuchania mojej mamy. Wróciłem wcześniej. Normalnie zobaczyłbym ich następnego dnia, ale nie mogłem wytrzymać dłużej. Za bardzo tęskniłem.

Wchodząc do środka, zobaczyłem światło dobiegające z salonu. Zostawiłem walizkę w korytarzu podszedłem do dużych drzwi, wychylając zza nich głowę. Nie widziałem ich przez trzy miesiące, ale już wiedziałem, jak Luhan i Seul się zmienili. Seul chyba troszkę urosła i podcięła włosy, a Lu przytył, choć wiedziałem, że mam mu tego nie mówić, bo pożałuję, że nie zostałem w Madrycie jeszcze kolejnych miesięcy. Ale wyglądali tak idealnie, siedząc na kanapie przed rozpalonym kominkiem i włączonym telewizorem. Moja mama coś opowiadała mojemu mężowi, ale wydawało mi się, że jej nie słuchał. Ja, po tylu dniach też nie byłbym w stanie.

—  Tato?! — Pierwszy zauważył mnie Jiseok i nie czekając ani chwili podbiegł do mnie i mocno przytulił. W jego ślady pobiegła Seul, Joonjae i malutka Hana, która praktycznie potykała się o własne nogi. — Tęskniliśmy!

Uśmiechnąłem się, przytulając całą czwórkę do siebie mocno. Bycie ojcem było najlepszym zajęciem na świecie i żałowałem, że musiałem ich zostawiać samych.

— Ja też, nawet nie wiecie jak bardzo — odparłem, całując wszystkich w głowy.

— A kupiłeś nam coś? — zapytała Seul.

Kiwnąłem głową.

— Są w korytarzu. Tylko ostrożnie! — poprosiłem, widząc, jak tym razem za cel wybierają wcześniej wspomniane miejsce.

W salonie zrobiło się ciszej. Słyszałem jedynie dźwięki telewizora i cichy szloch Luhana.

— Zamierzasz mnie przytulić czy tak stać? — zapytał, a ja uśmiechnąłem się i zamknąłem jego ciało w uścisku. Wtulił głowę w mój tors, ani na moment nie odrywając się ode mnie. I kochałem to uczucie, zdecydowanie za bardzo.

— Jak dobrze, że wróciłeś, synku — powiedziała moja mama przechodząc, po czym pocałowała mnie przelotnie w policzek i zostawiła mnie i Luhana chwilowo samych.

Chwilę musiałem się nim nacieszyć, bo zbyt często od niego odchodziłem. Zbyt często doceniałem to, że wciąż go przy sobie mam. Przed wypadkiem nie myślałem o niczym, ale po tym, jak przeżyłem całe to piekło, zrozumiałem, że jestem cholernym szczęściarzem, bo został. Bo nie opuścił mnie i walczył. Bo urodził mi cudowne dzieci i wciąż mnie kocha. Byłem szczęśliwszy niż ktokolwiek inny.

— Lu, usiądź — poprosiłem, widząc, jak jego ciało drży, ale nie puściłem go ani na chwilę, wciąż pozwalałem, by jego głowa spoczywała na moim torsie.

— Dlaczego nic nie powiedziałeś, że wracasz wcześniej?

— Chciałem zrobić wam niespodziankę. I sam sobie też, bo nie mogłem się doczekać.

— I kiedy zamierzasz znów wyjechać? Za miesiąc? — zapytał z wyrzutem. Wiedziałem, że nie lubił, kiedy ich zostawiałem, ale jednocześnie cieszył się, że mogę się rozwijać i spełniać marzenia.

— W ogóle. Póki co to były moje ostatnie mecze. Robię sobie przerwę na jakiś czas. Chcę się zająć tobą, Seul, Jiseokiem, Joonjae, Haną i moim kolejnym synkiem — powiedziałem z uśmiechem, kładąc dłoń na jego widocznym już brzuchu.

— Właściwie to synkach.

— Bliźniaki? – niemal wstałem z kanapy, słysząc jego słowa.

— Sehun — mruknął, podnosząc głowę — za kilka miesięcy, kiedy ja będę smacznie spał w łóżku, ty będziesz zajmował się trójką dzieci i czwórką starszych. To będzie zadośćuczynienie po tych mękach, które za każdym razem przechodzę przy porodzie.

— Co?! Trojaczki? — zapytałem podekscytowany.

— Ta radość minie jak będziesz do nich wstawał kolejnej nocy — stwierdził, a ja uśmiechnąłem się jeszcze szerzej.

— Nawet nie wiesz, jak się cieszę, Lu — powiedziałem, całując jego usta. Za nimi stęskniłem się chyba najbardziej, ale wciąż smakowały tak samo słodko. — Kocham cię, Luhannie.

— Wiem. Ja ciebie też, Sehun.

I jak miałem być nieszczęśliwy mając taką rodzinę? Znaczyli dla mnie najwięcej i wiedziałem, że jestem w stanie zrobić wszystko, by utrzymać nas razem. Przy sobie. Bo za bardzo ich kochałem, by pozwolić im odejść.

I już nic nie mogło mi tego szczęścia zepsuć dopóki przy mnie byli.

— Dlaczego się tak uśmiechasz?

— Bo muszę dokupić więcej ramek.

_____________________________________________________________

Szczerze powiedziawszy, chciałam zabić Luhana i taka była moja pierwsza decyzja. Luhan miał umrzeć i przez kilka dni byłam przekonana, że tak powinno być, ale potem stwierdziłam, że to ff to crack, komedia, fluff i drama, dlatego go oszczędziłam. Wyżyję się w innym ff, tego możecie być pewni. Poza tym naprawdę śmieszne było to, że dosłownie wszyscy byli przekonani, że Luhan umrze, a ja siedziałam zadowolona, bo stwierdziłam, że i nawet takim opowiadaniem czasem da się ludzi zaskoczyć :D

A teraz przedstawię wam może kilka moich planów, które chcę zrealizować. Póki co chcę napisać 3 fanfiki, być może już ostatnie. Pierwszym będzie Mysterious, które zostawiłam sobie na jesień z premierą gdzieś koło grudnia/stycznia, to zależy jak się wyrobię. Kolejnym jest Big Boys don't Cry, które obecnie piszę, jest rozdziałówką, więc może niedługo zacznę publikować. I ostatnie to September will not come. Więcej planów co do ff nie mam, bo chciałam zabrać się za autorskie opowiadania, ale może się to jeszcze zmienić, nie wiem. Zresztą sami się przekonamy. Mimo wszystko nie zawieszam bloga, jeśli nie będzie się nic pojawiało przez jakiś czas, to znaczy że pracuję nad Mysteriousem i pojawię się niedługo.

I tak na koniec chciałabym poprosić o każdego, kto przeczytał o opinię dotyczącą tego ff. Wiem, że jesteście potwornie leniwi, ale kilka słów możecie napisać? :)

Poza tym bardzoooo dziękuję Wam, czytelnikom, bo wytrwaliście ze mną do końca tego opowiadania, choć końcówkę obiecywałam wam już miesiąc temu.