Big boys don't cry | prolog

| FORTECA FIOLETOWYCH ŚWIATEŁ |

▲
(muzyka)

Mówili, że człowiek zakochany, to człowiek nieszczęśliwy. Zwłaszcza, gdy ta miłość była nieodwzajemniona. Wtedy umysł takiego człowieka działał na przekór jego poglądom i wszystkim myślom, które wbrew wszystkiemu zawsze odgrywały kluczową rolę. To przez te myśli popadaliśmy w depresję, to przez te myśli zapominaliśmy kim jesteśmy. To przez nie lądowaliśmy gdzieś daleko, poza zasięgiem innych ludzi. A to tylko dlatego, że po prostu chcieliśmy, aby kochano nas za wszelką cenę.

Ludzie bez serc twierdzili, że to właśnie przez to jedno pragnienie stajemy się potworami. Tak przynajmniej twierdził pan Walsh, który miał nadzieję owinąć sobie mnie wokół palca. Jego oczy obserwowały każdy mój ruch, każde mrugnięcie, próbując zmusić mnie do kłamstwa. Na początku obiecywał, że mi pomoże, że wyciągnie mnie z tego miejsca, a tak naprawdę razem z innymi chciał, bym po prostu powiedział, że tak, zrobiłem to i poprosił o możliwie najłagodniejszy wymiar kary, bo znacznie łatwiej i wygodniej było zamknąć w więzieniu dzieciaka bez ambicji, niż później brać odpowiedzialność za kolejne jego czyny.

— Jeśli się przyznasz, wszystko stanie się o wiele prostsze — powiedział, a ja zacisnąłem wargi, napierając plecami na oparcie plastikowego krzesła.

— Powtarzam, że tego nie zrobiłem — warknąłem — nie zamierzam kłamać.

— Wszystko świadczy przeciwko tobie — podsumował, wykrzywiając swoje wąskie usta w specyficznym, pełnym satysfakcji uśmiechu, który dla mnie był wręcz chory. Nienawidziłem tego typu człowieka. Pewnego siebie, głuchego na słowa innych – bardziej wkurwiającego nawet ode mnie. Pastwili się nad ludźmi, zapominając, że sami wciąż nimi są. — Przyznanie się to najlepsze wyjście w tej chwili.

— Jesteś moim obrońcą czy prokuratorem? — zapytałem z wyrzutem,  z hukiem kładąc dłonie na stole, na którym rozłożone były zdjęcia z miejsca zbrodni. Jakby na siłę chcieli udowodnić mi, że to ja się mylę, a oni mają rację. — Nie zrobiłem tego. Nie jestem pieprzonym mordercą, ile razy mam wam to powtarzać?! Ćpam, palę, piję, pieprzę się z kim popadnie, ale nie morduję. Nie jestem psychopatą ani wyrzutkiem społecznym, który chce zwrócić na siebie uwagę czymś takim — dodałem, ciężej oddychając. Nienawidziłem przesłuchań, wyzwalały we mnie wszystkie negatywne emocje i nie potrafiłem tego powstrzymać, nie w towarzystwie obrońcy Walsha. — Nie zabiłem nikogo. Poza tym mam alibi na tamten wieczór.

— Jakie?

— Jamie Farley. Byłem z nim wtedy, kiedy doszło do morderstwa.

— Rozmawiałem z nim — odparł — i uważa, że to nieprawda.

— Skurwysyn — warknąłem do siebie, zaciskając dłonie w pięści. — To on kłamie. Chce się mnie pozbyć, bo to dla niego najwygodniejsza opcja.

— Dlaczego? — Walsh spojrzał na mnie z wyczekiwaniem. — Jaki miałby powód?

— Taki, że po prostu po jakimś czasie znudził się swoją żonką, więc pieprzenie kogoś innego było na początku jakąś atrakcją. Ale nie na długo, dlatego chce się mnie teraz pozbyć w najłatwiejszy sposób. Żeby uniknąć konsekwencji. Równie dobrze to on może być mordercą.

Obrońca Walsh uśmiechnął się, zbierając zdjęcia, po czym wstał od stołu.

— Ale nim nie jest. To byłeś ty, Alex. I nie jestem w stanie ci pomóc.

— Nikogo nie zabiłem — powtórzyłem, choć nikt nie był w stanie już tego usłyszeć, ponieważ duże, masywne drzwi zamknęły się za mężczyzną, zostawiając mnie zupełnie samego, pośrodku fioletowych świateł skierowanych na mnie.

Racja, chyba byłem człowiekiem nieszczęśliwym, bo ta nieodwzajemniona miłość mnie zniszczyła.

| Zmieniłam trochę bardzo. Przepraszam, ale nie chciałam pisać kolejnego ff, zwłaszcza że kpop cholernie mi się znudził. To pierwsze autorskie opowiadanie i jeśli jesteście ciekawi postaci, możecie zerknąć u góry w zakładkę z tytułem opowiadania. Starałam się znaleźć osoby zbliżone wyglądem do moich wyobrażeń, ale oczywiście wyobrażajcie ich sobie jak chcecie :) Mam nadzieje, że to opowiadanie przypadnie wam do gustu! A wracając do ff - szykuję jakieś dodatki do Together Forever, może niedługo dodam. |