Winetr Paradise

Tytuł: Winter Paradise

Bohaterowie: LuHan, Huang ZiTao, Zhang Yixing.

Pairing: LuTao (TaoHan)

Gatunek: Fluff, romans, au. 

Autorki: Uszati i Gomili.Giza

Tao nigdy nie przepadał za zimą i świętami. Kojarzyły mu się z samotnością, która już towarzyszyła mu od tak dawna.Wcześniej spędzanie tych kilku dni z rodziną wprawiało go w doskonały nastrój, jednak gdy odeszli, wszystko tak nagle stało się smutne i bez barw. Śnieg przestał być jakkolwiek interesujący, a coroczne przystrajanie żywej choinki masą różnokolorowych bombek stało się nudne. Zrozumiał, że tak naprawdę to czas jak każdy inny, z takim wyjątkiem, że było cholernie zimno i denerwująco, gdy nagle wszystkich ludzi dopadała świąteczna mania na kupowanie prezentów i przystrajania lampkami ogrodów. Nie lubił tego, zwłaszcza, że kolejne święta miał spędzić sam w swoim niewielkim mieszkaniu na obrzeżach miasta, oglądając jakieś głupie filmy, których nigdy nie lubił.

- Jesteś pewien, że nie chcesz z nami spędzić Świąt? - zapytał Yixing, spoglądając na dosyć obszerny album ze zdjęciami, który trzymał na kolanach. - Wiesz, że moi rodzice nie będą mieć nic przeciwko – zapewnił, przenosząc wzrok na siedzącego obok kuzyna.

Tao mógłby powiedzieć, że naprawdę chce spędzić z nimi Święta, bo być może to wypełniłoby tę dziurę w sercu, która cały czas się pogłębiała, ale wolał nie ingerować już w ich życie. Wystarczyło to, że już kilka razy wepchał się w ich grono, co zostało uwiecznione na zdjęciach w albumie Yixinga. Był wdzięczny, że jego kuzyn i wujkowie pomyśleli o nim, ale to wszystko było już nieważne. Pora się usamodzielnić i zacząć dorosłe życie, w końcu miał prawie dziewiętnaście lat.  

- Tak, jestem tego pewien, ale dzięki, że o mnie pomyśleliście – odpowiedział, przewracając kartę albumu, by spojrzeć na kolejne zdjęcia, które tym razem obrazowały młodszą siostrę Yixinga.

- A masz już jakieś plany?

- Tak – odburknął, mrużąc nieco oczy. - Prawdopodobnie zamówię pizzę i obejrzę jakiś film, ewentualnie pouczę się, żeby później mieć spokój. Jest jeszcze opcja, że prześpię całą wigilię, która chyba najbardziej mi się podoba. - Uśmiechnął się, dokładnie lustrując wzrokiem fotografie. - To będą udane Święta, jeżeli mojej sąsiadce nie zechce się mnie odwiedzić.

- Czyli nie robisz nic szczególnego, prawda? - dopytał Yxing, a Tao tylko prychnął, wiercąc się nieco na sofie, by po chwili usiąść w wygodniejszej pozycji.  

- Przecież mówiłem, że będę zajęty spaniem i jedzeniem pizzy – oburzył się, jednak po chwili widząc zagubioną minę kuzyna, zaśmiał się i westchnął cicho. - Ale po twojemu, to tak. Nic właściwie nie robię.

- W takim razie świetnie – pisnął z entuzjazmem Yixing, natomiast Tao otworzył lekko usta ze zdziwienia, nie bardzo rozumiejąc zachowania swojego towarzysza. - Myślę, że znajdę dla ciebie zajęcie. I nie mówię tutaj o spędzeniu Świąt w moim domu – mruknął od razu, by uniknąć niepotrzebnych protestów Zitao. Uśmiechnął się tajemniczo i przewertował kartki do przodu, szukając kilku zdjęć. - Pamiętasz, jak mówiłem ci o Luhanie?  

Oczywiście, że pamiętał! Jak mógłby zapomnieć o chłopaku, który przez pewien czas zaprzątał myśli Tao? W zasadzie nie wiedział o nim dużo, jedynie to, jak się nazywa i jaki jest – to wszystko dzięki dokładnym i częstym opowieściom Yixinga. Jego kuzyn znał się z Luhanem od bardzo dawna i byli naprawdę dobrymi przyjaciółmi, czego Tao zawsze mu zazdrościł. Mimo że nawet nigdy w swoim krótkim życiu nie widział na oczy chłopaka, zdążył się w nim zauroczyć i wcale nie uważał to za dziwne, czy też niewłaściwe. Po prostu w jego wyobraźni niejaki Luhan był idealny i nawet jeżeli w rzeczywistości okazałby się niskim, pryszczatym kujonem, wcale nie przeszkadzałoby to mu.

- Tak, w końcu mówisz o nim dosyć często – zaśmiał się, z zaciekawieniem spoglądając na ręce kuzyna, które przewracały kartki. - Czego szukasz?

- Om, zobaczysz – mruknął, mrużąc oczy tak, że przypominały dwie cieniutkie kreseczki. - Ostatnio rozmawiałem z Luhanem i okazało się, że również spędza całkiem samotnie święta – powiedział po chwili, wreszcie zaprzestając ruchów. - I powiedział, że ucieszyłby się z jakiegokolwiek towarzystwa. Niestety ja musiałem mu odmówić, bo moja mama prędzej zamknęłaby mnie w pokoju na klucz, niż pozwoliła w święta gdzieś wyjechać. Ale wspomniałem Luhanowi o kimś.

- I jaki ma to związek ze mną? - dociekał. Nie rozumiał, o co może chodzić Yixingowi i właściwie był coraz bardziej ciekawy, zwłaszcza, że chłopak często miewał całkiem dziwne pomysły, które zazwyczaj niekoniecznie podobały się Tao.  

- Taki, że wspomniałem mu o tobie! - pisnął rozradowany, szczerząc się szeroko. - Dlatego chyba nawet lepiej stało się, że nie chcesz przyjść do nas. Luhan ucieszyłby się z twojej wizyty.

Tao otworzył szerzej usta ze zdziwienia. Nigdy nie pomyślałby, że chodziło właśnie o niego. Poza tym... kto normalny przygarnia całkiem obcych ludzi pod swój dach – za wyjątkiem Yixinga, bo on rozmawia i chce przyjaźnić się dosłownie z każdym mieszkańcem Korei Południowej. - Co? - zapytał po chwili. - Przecież on nawet mnie nie zna.

- Cóż, zna. To znaczy z moich opowieści, też dużo mu o tobie mówiłem. - Uśmiechnął się szeroko, zupełnie nic nie robiąc sobie z tego, że jego kuzyn ma ochotę niemal zabić go samym wzrokiem, mówiącym 'kiedyś przez ciebie oszaleję'. - To właściwie jest tak, że ty wiesz o nim bardzo dużo, tak samo jak on o tobie. Nie znacie się tylko formalnie, ale to najmniejszy kłopot – powiedział entuzjastycznie, szczerząc się niebywale szeroko.

Tao sam nie wiedział co ma robić. Na jedno się cieszył, że dostał taką propozycję, bo przynajmniej nie musiałby sam spędzać Świąt i co więcej – wreszcie mógłby poznać osobę, która zajmowała większą część jego myśli, ale mimo to miał obawy. W gruncie rzeczy to był obcy facet, który tak naprawdę mógł się okazać jakimś nadpobudliwym psychopatą pokroju Yixinga. - Cieszę się, że pomyślałeś o mnie, ale nie wiem czy to najlepszy pomysł.

- Czemu nie? Nie zakładaj z góry! - skarcił go szatyn, zabawnie nadymając policzki. - Luhan ucieszyłby się z towarzystwa w święta. Obaj spędzacie je sami, więc nie rozumiem twoich wahań. Polubisz Lu, to świetny kumpel, naprawdę – zapewnił, wpychając album ze zdjęciami do rąk Tao, otwarty na stronie, na której znajdowały się fotografie z ubiegłych wakacji. - To on. - Wskazał palcem na chłopaka, który widniał na prawie każdym. I Tao naprawdę odebrało mowę. Sam nie wiedział, czy to przez to, że chłopak, którym tak bardzo zachwycał się dzięki opowieściom Yixinga, okazał się śliczny. Oczywiście, jeżeli ślicznym można nazwać prawie dwa lata starszego od niego faceta. Mimo wszystko nie potrafił określić go inaczej, to wszystko przez nieco dłuższe, w kolorze mieniącego się w słońcu zboża włosy, wielkie, niemal sarnie oczka ozdobione gęstymi rzęsami, które niewątpliwie rzucały długie cienie na gładkie, blade policzki. Jego twarz była nieco dziecięca, ale mimo to miała w sobie coś, przez co nie można było pomylić Lu z dziesięcioletnim dzieckiem. - Spędziliśmy razem połowę wakacji – zakomunikował Yixing, wskazując na jedno z pierwszych zdjęć, które było wykonane na plaży.  

- Wiesz co, Xing? - mruknął Tao, szczerząc się do zdjęcia. - Nie wiem, czy do końca potrafię ci uwierzyć. Co jeśli okaże się, że Luhan to jakiś nadpobudliwy idiota? Już mam dość ciebie, a jeżeli przez kilka dni przyjdzie mi z kimś takim mieszkać, to chyba zwariuję – prychnął, nie mogąc jednak powstrzymać od uśmiechu cisnącego się na usta.

- Ej! - krzyknął z oburzeniem Yixing, lekko uderzając w ramię swojego kuzyna. Zmarszczył nos i zmrużył groźnie oczy, jakby właśnie szykował się do ataku. Mimo to chwilę później jego twarz złagodniała. - Czyli się zgadzasz? Świetnie, zadzwonię do Lu! - krzyknął, nie dając dojść do słowa Tao, który zamilknął, wiedząc, że z tym wrednym, małym, upierdliwym krasnalem nie wygra. Yixing był zbyt uparty.

- Mam tylko nadzieję, że nie będę tego żałował – powiedział jedynie, kręcąc z rozbawieniem głową. Zapowiadały się ciekawe Święta.  

*

Tao zamknął z hukiem drzwi swojego mieszkania, nadal szczerząc się tak szeroko, że powoli jego usta i policzki zaczynały boleć. Mimo to nie zamierzał ani na chwilę tracić pogodnego wyrazu twarzy, a to wszystko przez jedną osóbkę. No, może przez dwie.

Sam nie był pewien, jak się teraz czuł. Te wszystkie emocje nagle skumulowały się i pomieszały, a on miał wrażenie, że nie potrafi ich rozróżnić. Jednak nad początkowym strachem, któremu towarzyszyły pewne obawy, teraz panowało szczęście i nieopisana radość tym, że pozna osobą, która od tak dawna była obiektem jego westchnień. Luhan... Całkiem inaczej go sobie wyobrażał. W jego głowie wyglądał inaczej; był trochę niższy i miał mniejsze oczy – nie takie duże i śliczne. Tylko kolor włosów się zgadzał, choć odcień był nieco inny. Oryginał był po prostu lepszy.  

Mimo wszystko bał się jednego. Luhan z opowieści Yixinga był idealny według Tao; zabawny, uroczy, nieco gadatliwy, ale kochany. Tą swoją słodkością i delikatnością jednak nie przytłaczał, ponadto wyglądało na to, że była to rzecz całkowicie naturalna, a nie sztucznie naciągana. Yixing tak go opisywał, ale w rzeczywistości, po przyjeździe Tao do Chin, mogło okazać się, że jest całkiem inny, a jego wyobrażenie chłopaka było błędne. Zawiódłby się i prawdopodobnie znienawidziłby Świąt Bożego Narodzenia jeszcze bardziej. Jednak nie chciał o tym myśleć, póki przez jego ciało przechodziły fale ekscytacji.

Ściągnął kurtkę i zrzucił zaśnieżone buty, na ich miejsce zakładając puchate kapcie z głową kota na przodzie (które dostał w zeszłym roku na Gwiazdkę od Yixinga i mimo że były cholernie niemęskie, to ciepłe i dlatego je uwielbiał), po czym zerwał się z miejsca, niemal wpadając do swojego całkiem niewielkiego pokoju.Od samego początku jego celem było idealnie zasłane łóżko, na które wskoczył po chwili, przyciskając głowę do miękkiej poduszki, biorąc jeden głębszy, ale łapczywy oddech.

Nie wierzył. Zobaczy się z Luhanem... I mimo że wizja samotnych Świąt spędzonych przed telewizorem w towarzystwie pizzy (o ile towarzystwem mógł nazwać jedzenie) wydawała się całkiem znośna, to wolał wrócić do swojego ojczystego kraju, w dodatku do tej szczególnej osoby. Te Święta będą magiczne, czuł to.

Przez cały czas nie potrafił się powstrzymać od uśmiechu, co go przerażało. Wiedział, że zachowuje się jak jakaś napalona nastolatka, która właśnie wzdycha i zachwyca się swoim idolem, ale nic na to nie mógł poradzić, nawet jeśli próbował. Mógł powiedzieć, że to było silniejsze od niego i nie potrafił nad tym zapanować. To wszystko przez to, że miał spotkać się z Luhanem. Tym Luhanem, który za wszelką cenę nie chciał opuścić jego głowy. Ale to nie było męczące, nie dla Tao, bo właściwie mógł stwierdzić, że miał wyśmienity humor.

To zabawne, poszedł do Yixinga tylko po to, by wybić mu z głowy spędzenie wspólnych świąt, a wrócił z wiadomością, że jedzie do Chin. Do kraju, w którym nie było już go od dobrych kilku lat i, za którym tak cholernie tęsknił. Korea Południowa była piękna, ale nie potrafiła zastąpić mu domu. Żaden inny kraj również, dlatego cieszył się, że wreszcie wraca do siebie, może i na kilka dni, ale to było wystarczające. A na towarzystwo nie mógł narzekać.

Tao przewrócił się na bok, biorąc kolejny głębszy oddech. Miał wrażenie, że sekundy na sekundę jego serce biło coraz szybciej i mocniej, a to wszystko przez myślenie o Luhanie, które okazało się być niebezpieczne. Był świadom tego, że dojedzie do ostatecznego spotkania, ono nie wytrzyma i zakpi sobie z niego. Mały, wredny narząd, który zdradzał to, jak bardzo się denerwował, a zarazem cieszył, oczywiście pomijając lekko trzęsące się dłonie, którymi ledwo utrzymywał tę drugą poduszkę.

To szczęście ani trochę nie było uciążliwe.

*

- Lu – mruknął Yixing do telefonu, ze znudzeniem wpatrując się w ekran swojego laptopa. - Nie przyjadę do ciebie na Święta, przepraszam – powiedział po chwili, wzdychając ciężko.

- Xing, ale obiecałeś! - oburzył się Luhan. - I co, teraz pozwolisz, by twój najlepszy przyjaciel został zupełnie sam w Święta? Co jak co, ale po tobie się tego nie spodziewałem – prychnął, a Yixing zmarszczył nieco nos, niepotrzebnie się denerwując.

- Jasne, że nie. Mam zastępstwo.

- Błagam, nie wysyłaj do mnie swojej siostry – jęknął, a Yixing wybuchnął śmiechem, o mało nie zwalając z kolan laptopa. - Ona mnie przeraża. Jest trochę, jak taka mała harpia, która nie przepuści żadnej okazji, żeby ci dogryźć.

- Spokojnie, Luhannie – powiedział, chichocząc przy tym cicho. - Nie wyślę jej do ciebie. Nawet o niej nie pomyślałem, więc dziwne, że ty od razu o niej wspomniałeś - stwierdził, uderzając palcami jednej ręki o klawiaturę laptopa. Wizja biednego Luhana nękanego przez dziewczynę wydawała się być niezwykle kusząca i śmieszna, ale to były Święta. Ten okres, w którym Yixing postanowił być miły dla swojego przyjaciela, co było niezwykle rzadkim zjawiskiem. - Ale tak, przysyłam kogoś z rodziny i tego kogoś znasz. To znaczy, powiedzmy, że znasz. Opowiadałem ci kiedyś o tej osobie.

- Twoja mama? Właściwie ona jest lepsza od twojej siostry, przynajmniej umie gotować. - Zaśmiał się, mrużąc przy tym zabawnie oczka, tak, że powstały z nich dwa półksiężyce. - Dobra, zabij mnie, ale nie mam pojęcia. Nie przypominam sobie, żebyś mi o kimkolwiek mówił.

Yixing pokręcił jedynie ze zrezygnowaniem głową, z trudem powstrzymując się od prychnięcia. - Tao – powiedział po chwili, już nawet nie mając siły słuchać bredni, którymi karmił go Luhan. Dobrze go znał i doskonale wiedział, że jeszcze chwila, a wymyśliłby jeszcze coś głupszego. - Mój kuzyn. Przyjedzie do ciebie Tao.

- Wiem kto to – pisnął z entuzjazmem. - To ta słodka panda, nie? - zapytał.

- Tak, to on. Tylko może lepiej przy nim tak nie mów – uprzedził. - Chociaż mów co chcesz, Tao i tak nie będzie mógł się sprzeciwiać. - Wzruszył ramionami, jakby Luhan mógł zobaczyć ten ruch. - Nie masz nic przeciwko, prawda?

- Jasne, że nie – odpowiedział szybko Luhan, uśmiechając się szeroko. - Cieszę się, że jednak ktoś do mnie przyjedzie, a Tao z chęcią osobiście poznam. Wydaje się być naprawdę ciekawą osobą – mruknął, odkładając na blat biurka kubek z gorącą czekoladą, która powoli stawała się zimna, po czym usiadł na mięciutkim krześle obrotowym. - A już się bałem, że całkowicie mnie wystawisz. Choć to było z mojej strony trochę niemiłe. Wybacz.

- W porządku. Mam nadzieję, że się dogadacie. Tao nie tryskał jakimś niesamowitym entuzjazmem podobnym do twojego, ale myślę, że też się cieszył. Właściwie całkiem dobrze się złożyło, bo on też miał sam spędzić te Święta. I za nic nie chciał przyjść do mnie. Zastanawia mnie tylko to, że łatwo dał się przekonać, skoro to taki mały uparciuch.  

- Może wystarczył mój urok osobisty? - zapytał z szerokim uśmiechem na twarzy. - Jak fajnie, on działa nawet, jak nie ma mnie w pobliżu! Tego się naprawdę nie spodziewałem – dodał po chwili. - Świetnie. Więc, kiedy mogę się go spodziewać?

- Tak, jak ja miałem przyjechać, czyli w piątek - wyjaśnił. - Możesz przyjechać po niego na lotnisko? Ten debil pewnie zgubi się tuż wyjściu z samolotu, także jak coś, czekaj na niego gdzieś niedaleko. Nie wiem też, czy w tym tłumie cię znajdzie, ale błagam, dopilnuj, by nic mu się nie stało. Ja wiem, że on mówi, że jest już dorosły, ale czasem po prostu lepiej go nie słuchać.  

- Rozumiem. Ale Pekin to duże miasto, więc będę ostrożny i nie zgubię twojego kuzyna, obiecuję – zadeklarował, ze znudzeniem wpatrując się w mało ciekawy wzorek na swoim kubku. - Wróci do domu cały i zdrowy, możesz na mnie liczyć.

- Świetnie – westchnął Yixing. - Wysłać ci jakieś jego zdjęcie?

- Wiem, jak wygląda – odpowiedział, zastanawiając się przez chwilę. - Choć możesz przesłać, zawsze się przyda, zwłaszcza, jak będę szukał go na lotnisku. A tak poza tym, jest coś, co powinienem wiedzieć o Tao? Nie wiem, przykładowo na co jest uczulony, czy coś w tym stylu? Bo wiesz, dziwnie bym się czuł, gdybym przykładowo przygotował mu coś owocowego, a byłby uczulony na truskawki. Nie chciałbym, żeby spuchł i wyglądał jak ty w zeszłym roku. - Luhan zaśmiał się, kręcąc z rozbawieniem głową.

- Ty nigdy mi nie dasz o tym zapomnieć, prawda? - zapytał z rezygnacją i zmęczeniem, wybierając pierwsze lepsze zdjęcie Tao, które miał w swoim folderze z wszystkimi zdjęciami, po czym załączył do e-maila, którego po momencie wysłał do Luhana. - Jesteś wredny.

- Dzięki, Xing. Ale to już wiadomo od dawna – prychnął. - Już się nie mogę doczekać, aż poznam ZiTao. Wydaje się naprawdę... interesujący. Przekaż mu, że z niecierpliwością czekam, aż przyjedzie. Poza tym, dzięki.

- A ja przepraszam, ale moja mama naprawdę nie wypuści mnie z domu na Święta. I tak ostatnio strasznie marudzi, że prawie w ogóle nie spędzam czasu z rodziną – zaśmiał się. - Ale myślę, że dogadacie się z Tao.  

- Cóż, ja to wiem.

*

Luhan westchnął pod nosem, rozglądając się dookoła. W dłoniach mocno trzymał wydrukowane zdjęcie Tao, które kilka dni wcześniej podesłał mu Yixing, choć tak właściwie go nie potrzebował. Przez ten czas zdążył zapamiętać tę słodką, uroczą, przypominającą buźkę pandy twarz chłopaka i jego sylwetkę. Niemniej jednak wiedział, że w rzeczywistości ZiTao może wyglądać trochę inaczej, co szczerze powiedziawszy wcale mu nie przeszkadzało. Nie, jeśli będzie wstanie go rozpoznać i odnaleźć wśród tego rozbieganego tłumu. Przez to całe zamieszanie wokół Luhan miał wrażenie, że tego dnia ludzi na lotnisku było zdecydowanie więcej niż zazwyczaj. Zapewne większość z nich wylatywała do rodziny na Święta do innych krajów, lub tak jak on, czekała na znajomych, czy też swoich bliskich.

Zacisnął mocniej długie, szczupłe palce na zdjęciu, po czym spojrzał na tłum kłębiący się wokół niego. Zastanawiał się, czy ma jakiekolwiek szanse na przeciśnięcie się przez tych wszystkich ludzi, czy lepiej będzie, jak wróci się w jakieś mniej tłoczne miejsce i tam zaczeka, póki Tao sam go nie znajdzie. Ale to również oznaczałoby, że złamał obietnicę daną Yixingowi. To ostatecznie zmusiło go zmierzeniu się ze stadem rozszalałych ludzi, którzy nawet nie patrzyli pod swoje nogi. Nie zdziwiłby się, gdyby ktoś przez swoją nieuwagę go zdeptał, staranował, popchnął lub zrobił cokolwiek innego, co samemu Lu nie bardzo by pasowało.

- Mam nadzieję, że jesteś gdzieś niedaleko, Tao – mruknął do siebie, mrożąc swoim wzrokiem każdego, kto ośmielił się przejść obok niego niezbyt uważnie. Z natury był raczej potulny i kochany, ale gdy przychodziło mu się zmierzyć z tłumem ludzi, którzy ściskali go w niezbyt przyjemny sposób, miał ochotę wszystkich wymordować za jednym zamachem.

Ścisnął się bardziej, starając się przejść przez niewielką ścieżkę, która nagle się utworzyła, przy okazji starając się nie zmiąć zdjęcia Tao, które aktualnie przyciskał do cieplutkiej kurtki, w którą był ubrany. Co prawda zaczynała mu ciążyć – w środku był potwornie ciepło, ale wolał jej nie ściągać. Miał nadzieję, że raczej szybko stąd wyjdzie i znów będzie marznął na dworze przy prawie minus ośmiu stopniach. Później przeszedł przez długi korytarz oznakowany strzałkami informującymi, jak dostać poszukiwanych przez siebie miejsc.

Zatrzymał się dopiero przy dużej tablicy informującej o lotach Seul – Pekin, gdzie czekała już dosyć spora grupka ludzi. Tuż obok niego stała dosyć wysoka, śliczna szatynka, która uśmiechała się szeroko, co chwilę zerkając na ekran swojego telefonu komórkowego. 

- Um, przepraszam? - Luhan mruknął, szturchając przy tym lekko dziewczynę. Kiedy ta na niego spojrzała, on wyszczerzył się, mocniej przyciskając do siebie zdjęcie. - Nie wiesz może, kiedy przyleci samolot z Seulu?

- Wiem – odpowiedziała wesoło, zerkając na blondyna. - Już praktycznie tu jest. Za chwilę powinni wysiąść – dodała, chowając telefon do kieszeni brązowego płaszczyka. - Czekasz na swoją dziewczynę? Wyglądasz na podekscytowanego. - Zauważyła, wskazując na jego nieco zarumienioną i promieniejącą twarz. Mimo nerwów, jakie doświadczył, gdy przedzierał się przez tłumy zebrane na lotnisku, wcale nie stracił swojego dobrego humoru, który towarzyszył mu od samego rozpoczęcia dnia.

- Nie – odparł krótko, wolną dłonią poprawiając cieplutką czapkę, która nieco zsunęła się na jego czoło, utrudniając widoczność. - Na znajomego. Ale masz rację, cieszę się, że przyjeżdża. I chyba przez to jestem zdenerwowany. - Popatrzył na nią i lekko wzruszył ramionami. - A ty?

- Na moją siostrę – odpowiedziała, wpatrując się na główne przejście. - I chyba nawet ją widzę! - pisnęła, zrywając się z miejsca, po czym pobiegła na wprost, rzucając się w objęcia jakiejś brunetki.

Luhan całkowicie stracił tym zainteresowanie, gdy przypomniał sobie o Tao, który zaraz miał się pojawić. I Lu naprawdę nie wiedział, czy to przez to, że tak bardzo zależało mu na zrobienie dobrego wrażenia na nim, czy przez to, że zaraz właśnie miał spotkać się z obcym facetem, ale jego dłonie zaczęły niesamowicie drżeć, a serce kołatać w piersi jeszcze mocniej. Wziął głęboki oddech, rozszerzając swoje i tak już wielkie, niczym u sarenki oczy, oficjalnie przygotowując się do poszukiwań, które okazały się zbędne, ponieważ wraz z tym ruchem zobaczył chłopaka.  

Luhan uśmiechnął się lekko, zdając sobie sprawę, jak bardzo Huang wygląda na zagubionego. Jego nieco podkrążone oczy z uwagą obserwowały wszystko dookoła, zapewne odszukując Luhana, który stał kilkanaście metrów dalej. Jego kruczoczarne włosy zgrabnie opadały na groźnie uniesione brwi, co wcale nie ujmowało mu uroku.

Nie wyglądało na to, by miał szybko odszukać Luhana, dlatego blondyn bez zastanowienia ruszył do przodu, niemal podbiegając do Tao i bez jakiegokolwiek uprzedzenia rzucił mu się na szyję. Huang zamarł na chwilę, zupełnie nie wiedząc, jaki ruch wykonać. Był nieco zmieszany, gdy chłopak przykleił się do niego niczym lep, najwyraźniej nie zamierzając puścić. Nie zawsze przechodził przez takie sytuacje, właściwie... nigdy coś podobnego mu się nie przytrafiło.  

- Tao! - pisnął Luhan, odrywając się od bruneta. - Jak miło, że już jesteś! Czekałem na ciebie – powiedział rozradowany, przypatrując się chłopakowi z bliska. - Om, jestem Luhan – przedstawił się.

- ZiTao, ale najwyraźniej już to wiesz – odmruknął nieco speszony. Był tak blisko Luhana. Nie sądził, że aż tak bardzo będzie się denerwował. - Też się cieszę, bo wreszcie tu jestem. Stęskniłem się za Chinami – przyznał, uśmiechając się lekko. - I fajnie, że wreszcie mogę cię poznać. Yixing strasznie dużo mi o tobie opowiadał. Nie zdziwiłbym się, gdyby naprawdę streścił mi połowę twojego życia – zaśmiał się cicho, czym Luhan mu zawtórował.  

- Tak, Xing to taka nieustannie trajkocząca gaduła, której nie da się zamknąć. O tobie też mi mówił, więc będzie nam łatwiej – przyznał, łapiąc Tao za rękę tak, by nie zgubić go gdzieś po drodze. - A teraz, powiedz mi, jesteś zmęczony?

- Niespecjalnie.

- Świetnie! - rozradował się Luhan, pociągając go w stronę wyjścia z lotniska. - Skoro gwarantujesz mi, że nie uśniesz gdzieś w trakcie przyszłych kilku godzin, to zabieram cię na zwiedzanie Pekinu – zadeklarował, nawet nie chcąc słuchać ani jednego słowa sprzeciwu.

- Z chęcią, ale myślę, że zwiedzanie go z bagażami, nie jest najlepszym pomysłem.

- W takim razie najpierw zawieziemy wszystko do mnie, a później pójdziemy na miasto. Będzie świetnie, zobaczysz. Pekin wygląda ślicznie, zwłaszcza wieczorem, gdy wszystko jest tak pięknie przystrojone. - Uśmiechnął się lekko i spojrzał na Tao. - Spodoba ci się tu.

*

Tao nie miał zbyt wiele czasu na obejrzenie mieszkania Luhana. Starszy chłopak praktycznie wrzucił jego bagaże przez otwarte drzwi, po czym zamknął mieszkanie na klucz i pociągnął go w stronę wyjścia z budynku. Luhan na szczęście spowolnił swój bieg, kiedy tylko znaleźli się kawałek dalej. Na dworze szybko zrobiło się ciemno, więc wszystkie ozdoby, którymi został przyozdobiony Pekin zaczęły świecić, ruszać się i Bóg wie jeszcze, co tam powymyślano. Tao z ciekawością przyglądał się każdej rzeczy, o której mówił Luhan. Widać było, że blondyn ma niezły ubaw z oprowadzania swojego gościa po mieście. Na jego ustach cały czas widniał uroczy uśmiech a w jego głosie było słychać szczęście. Tao także zdawał się być zadowolony jednak był odrobinę zmęczony. Nie dawał jednak po sobie tego poznać i śmiał się głośno, kiedy Luhan prawie wywrócił się na śliskim chodniku po tym, jak zaczął się na nim ślizgać.

- Och! Tam niedaleko jest park! Musisz go zobaczyć!- Powiedział blondyn i łapiąc odzianą w rękawiczkę dłoń Tao, szarpnął go mocno do przodu. Luhan był drobny, ale jednak niesłychanie silny. Biegli przez chwilę jednak zwolnili po tym, jak znów znaleźli się na śliskiej części chodnika i o mało oboje nie wpadli przez szybę do pobliskiego sklepu. Tao umiejętnie obrócił ich tak, że zamiast rozbijać pewnie strasznie drogą szybę, upadli na ziemię. Objął sowimi ramionami drobne ciało Luhana tak, że starszy wylądował na nim zamiast na ziemi. Chwile leżeli tak w bezruchu, przechodzący obok nich ludzie patrzyli na nich ciekawie. Po tym jak szok minął, Luhan zaczął się mocno śmiać przez co i Tao zaczął. Starszy powoli zszedł z młodszego, stając już na nieoblodzonej części ziemi, pomagając wstać Tao.

- Nic ci nie jest? - zapytał dalej ze śmiechem w głosie, podczas otrzepywania pleców Tao.  

- Nie, dziękuję - powiedział spokojnie, odwracając się z delikatnym uśmiechem.

- W takim razie chodźmy dalej! - zakrzyknął Luhan, ruszając teraz już ostrożniej w stronę wcześniej wspomnianego parku. Tao pokiwał głowę, ruszając za swoim przewodnikiem. Podczas tego wolniejszego spaceru Luhan co chwilę zadawał jakieś pytania, na które Tao chętnie odpowiadał i na zmianę. Dzięki temu Luhan dowiedział się że Tao nie pamięta kiedy ostatni raz jadł tradycyjne chińskie dania, a Tao natomiast, że Luhan bardzo dobrze gotuje.

- Och, muszę ci tyle ugotować! - krzyknął Lu, po czym westchnął lekko. - Ale to jak wrócimy do domu, a teraz chodź, jesteśmy na miejscu - jęknął, odciągając Tao od wystawy zapełnionej czapkami. Tao ruszył odrobinę niechętnie, ale widok, jaki zastał go w parku, sprawił, że zapomniał o pięknych czapkach w sklepie. Duża i pięknie przystrojona choinka stała na niewielkiej wysepce, a dookoła niej był czysty lód. Można było wypożyczyć łyżwy i pojeździć po prowizorycznym lodowisku w rytm świątecznych melodii puszczanych z głośników przywieszonych na pobliskich drzewach. Grupka małych dzieci przebiegła obok nich, krzycząc coś, czego Tao nie mógł jednak zrozumieć. W drewnianej budce niedaleko lodowiska sprzedawano gorącą czekoladę, a wszystkie ławki dokoła zostały już zajęte przez innych ludzi.

- Wooo - wyrwało się Tao, podczas kiedy rozglądał się dookoła, nie mogąc ukryć swojego zachwytu. Luhan natomiast wyglądał ,jakby miał zaraz wybuchnąć ze szczęścia i dumy.

- Mówiłem, że jest ładnie! - powiedział prawie piszcząc z radości, jaką mu sprawiło to, że tak bardzo zaskoczył Tao. Chłopak pokiwał lekko głową i pozwolił znów pociągnąć się gdzieś Luhanowi.

- W tej budce sprzedają najlepszą czekoladę w Pakinie. W całych Chinach… na świecie! - dodał, jednak unosząc jedną rękę do góry, jakby chciał podkreślić, jak bardzo niesamowity jest ten napój. - Szkoda, że można ją dostać tylko zimą. Jeśli przyjechałeś do Pekinu na święta i nie spróbowałeś tej czekolady, to nie spędzałeś świąt w Pekinie! - powiedział. Tao zmarszczył brwi, chyba nie rozumiejąc o co chodzi Luhanowi, ale nie przeszkadzało mu to w powolnym kroczeniu do budki. Kolejka była strasznie długa, ale jak się okazało - starsza pani, która robiła czekoladę, miała sporo pomocników. Więc po chwili Tao jak i Luhan cieszyli się ciepłym napojem.

- Na prawdę dobra - przyznał z uśmiechem Tao, powoli sącząc gorący napój. Luhan pokiwał energicznie głową. Podczas spaceru po parku zdążyli wypić już całą czekoladę, a z nieba zaczął prószyć śnieg.

- Powinnyśmy wracać już do domu - powiedział Luhan, przyglądając się, jak Tao patrzy w niebo. Chłopak pokiwał tylko głową i grzecznie ruszył za starszym. Luhan uśmiechnął się w którymś momencie przebiegle, odskakując na bok i łapiąc w ręce górę dopiero co usypanego śniegu rzucił nim w Tao, który zaskoczony zesztywniał. Głośny śmiech Luhana rozbrzmiał po ulicach Pekinu.

*

Luhan jak i Tao cały trzęśli się kiedy w końcu znaleźli się w mieszkaniu tego starszego. Włosy Tao były mokre i przeczepiły się do jego czoła, Luhan natomiast wyglądał, jakby ktoś użył go jako miotły do odśnieżania podjazdu. Ich zęby szczękały z zimna, jednak oboje uśmiechali się szeroko. Luhan wskazał Tao łazienkę i zaniósł jego walizki do pokoju. Po tym jak obojgu było już ciepło i sucho, pożegnali się i każdy z nich poszedł spać do swojego pokoju.  

 Luhan nie mógł co prawda zasnąć. Uśmiech na jego twarzy zdawał się być przyklejony. W głowie cały czas odtwarzał sobie cały dzisiejszy dzień. Śmiech Tao, to, jak ładnie się uśmiecha i ciepło jego rąk, kiedy upadli na chodniku. Zakrył się mocno kołdrą, bojąc się, że mógłby się przeziębić, po czym westchnął z nieodłącznym uśmiechem i znów próbował zasnąć.

 W drugim pokoju Tao natomiast zasnął natychmiastowo, zbyt zmęczony podróżą i wrażeniami, by nawet martwic się o coś takiego, jak zdjęcie skarpetek. Jednak na jego ustach tak samo jak na Luhana nieustannie widniał uśmiech.

*

Luhan obudził się wczesnym rankiem. Tao nadal spał, kiedy on próbował sam ustawić choinkę w rogu pokoju. Leżała na ziemi już dobre dwa dni, niestety drobny Lu nie miał siły jej wwlec. Postanowił, że gdy Tao się obudzi, poprosi go o pomoc. W tym czasie wziął szybki prysznic i zabunkrował się w kuchni, przygotowując śniadanie dla siebie i swojego gościa. Jajka powoli smażyły się na patelni, ekspres cicho buczał, przygotowując kawę, a Luhan smarował tosty dżemem.  

 Kiedy Tao obudził, się wpadł w lekką panikę. To nie był jego pokój, jego łóżko…tu nic nie było jego! Kiedy gwałtownie usiadł i zobaczył swoje walizki niedaleko łóżka, odetchnął z ulgą. Rzeczywiście, nie był u siebie, ale w końcu przypomniał sobie, gdzie tak właściwie się znajdował. Z powrotem padł na łóżko próbując, pohamować swój śmiech. Nie sądził, że przyjazd do Chin sprawi mu tak dobry humor. Nie ukrywał, że ten dobry humor to w większości sprawka Luhana. Chłopak był taki jak go sobie wyobrażał. Uroczy, kochany, ale i odrobinę wredny, całkiem jak Yixing mu opowiadał. Co prawda bał się, że jego kuzyn coś tam podkolorował, ale wszystko okazało się prawdą. Luhan był po prostu doskonały.

Kiedy poczuł zapach kawy, zwlekł się z łóżka prosto do łazienki. Kiedy znalazł się już w salonie, Luhan rzucał mordercze spojrzenia choince. Tao zmarszczył brwi, próbując przypomnieć sobie, czy wczoraj ta choinka tu była. Luhan podniósł głowę, od razu uśmiechając się szeroko.

- Wstałeś! Chodź, zrobiłem śniadanie - powiedział, łapiąc go za przedramię, by pociągnąć w stronę zastawionego już stołu. Podczas śniadania Luhan streścił co na dziś zostało zaplanowane,.

- W ogóle nie umiem gotować - powiedział przerażony Tao na wspomnienie o wspólnym robieniu kolacji. Luhan zaśmiał się.

- Spokojnie, przecież nie każę ci robić jej samemu. Będziesz mi pomagał - powiedział Lu, a Tao uśmiechnął się lekko z ulgą. Dopijając kawę, młodszy znów zwrócił wzrok na choinkę.

- Kupiłeś ją dzisiaj, ge?- zapytał. Luhan pokręcił głowa.

- Kupiłem ją chyba dwa dni temu… kolega pomógł mi ją tu wnieść. Ale nie mogę jej sam postawić - powiedział, śmiejąc się.

- W takim razie ci pomogę - zaproponował ochoczo Tao. Luhan kiwnął zadowolony głową. Po chwili choinka stała w pionie stabilnie tak, by czasem nie upadła.  

- Teraz przystrajanie!- krzyknął radośnie Luhan, taszcząc wielki karton z bombkami i ozdobami. Włączył radio, w którym leciały cały czas kolędy i oboje zaczęli przystrajać drzewko. Luhan nie omieszkał przy prawie każdej pojedynczej bombce wspomnieć kto ją zrobił, gdzie ją dostał i jak długo jest w jego rodzinie. Tao oczywiście nie miał ku temu zdanych sprzeciwów. Nie obchodził takich świąt, więc wszystko było dla niego nowe i ciekawe, nawet powalające z nóg nudą opowieści Luhana o starszej pani ręcznie malującej bombkę przez pięć godzin.

- Szkoda, że ta starsza pani już nie żyje. Robiła na prawdę ładne bombki - powiedział Lu, obracając w dłoniach szarą bombkę, na której został starannie narysowany grubiutki renifer z czerwonym nosem wielkości równym jego głowy. Tao spojrzał na niego, przez chwilę martwiąc się, że Luhan będzie taki smutny do końca dnia.

- Ale przynajmniej zdążyłem kupić dużo ładnych bombek! - zakrzyknął po chwili z szerokim uśmiechem, zakładając ozdobę. Tao patrzył na niego teraz w lekkim szoku. Po chwili Luhan wcisnął mu do ręki gwiazdę, która miała za zadanie usadzić na czubku choinki. Na przeszkodzie stał jeden problem.

- Za duża - mruknął Luhan, patrząc to na Tao to na choinkę.

- Nigdy nie myślałem, że będę za niski na taką rzecz - burknął Tao, wysuwając uroczo dolną wargę. Luhan zaśmiał się, podchodząc do niego i zabrał mu z ręki gwiazdę.

- Podsadź mnie - powiedział, odwracając się tyłem. Tao pochylił się, obejmując drobną talię Luhana, po czym z łatwością uniósł go do góry. Luhan zaśmiał się, zakładając gwiazdę na właściwie miejsce.

- Czuje się, jakbym znów miał dziesięć lat, kiedy tata musiał podnosić mnie prawie z każdym razem - zaśmiał się, opierając dłonie na ramionach Tao, by wesprzeć się i nie spaść boleśnie na ziemię. Tao zaśmiał się także, po czym oboje zrobili delikatny krok do tyłu, by obejrzeć swoje dzieło. Oboje uśmiechnęli się szeroko. Choinka mieniła się na różne kolory, mimo iż w kolorach bombek przeważała szarość i biel, za to łańcuchy i lampki były bardzo kolorowe.  

- Dobra robota - powiedział dumnie Luhan, odwracając się do Tao

- Wzajemnie - powiedział młodszy, po czym ze śmiechem uścisnęli sobie ręce, nie mogąc odwrócić jednak wzroku od pięknej choinki.

- Teraz musimy iść na zakupy - powiedział z groźną miną Luhan.

- Po co? - zapytał zaskoczony Tao.

- No…żeby mieć z czego zrobić kolacje! - Zaśmiał się Lu. Tao pokiwał głową, po czym poszedł się przebrać. Luhan w tym czasie zapakował wcześniej kupiony dla Tao prezent i schował za choinkę tak, by nie był widoczny i sam zaczął ubierać buty. Kiedy ubierał już szalik i czapkę, Tao zrobił to samo co Luhan. Ukrył kupiony jeszcze w Korei prezent z drugiej strony choinki i zadowolony ruszył w ślady Luhana.

*

Tao wcisnął swoje ręce głęboko do kieszeni kurtki, krocząc za Luhanem.

- Co będziemy jedli? - zapytał, zrównując się ze starszym. Luhan wyciągnął swój telefon, pokazując mu po kolei dania.

- Kurczak Gong bao, Di Sum z ciasta francuskiego, wontony w bulionie z chili i doufuhua - powiedział zadowolony, przesuwając obrazki w dół.

- Nie jadłem żadnego z tych dań i co to jest doufuhua? - zapytał Tao. Luhan powstrzymał swój krótki szok, po czym zaśmiał się.

- To budyń z tofu. Najłatwiejsze danie z tych wszystkich - powiedział, chowając telefon.

- Och! W takim razie zmawiam - zaśmiał się młodszy, a Luhan zawtórował mu, wchodząc do sklepu. Luhan pchał powoli wózek, a Tao wrzucał produkty, o których mówił starszy. Po kilku minutach Tao niósł cztery reklamówki i opędzał się od jęczącego Luhana z jedną reklamówką.

- No weź pomogę ci!

- Ale nie trzeba, ge!

- Ale no jesteś moim gościem…

- Musze coś robić!

- To nie fair!

Luhan w końcu tupnął oburzony nogą, przez co Tao prawie wywrócił się ze śmiechu. Lu „obraził” się na niego, nie chcąc go wpuścić do mieszkania, ale Tao miał jednak więcej siły i spokojnie otworzył drzwi, mimo iż starszy zapierał się całym swoim ciałem. Luhan w końcu okiełznał swoje fochy i ruszył do kuchni, by rozpakować torby.

- Najpierw zrobimy wontony w bulionie, bo je robi się najdłużej, a w tym czasie zajmiemy się czymś innym - powiedział, rozkładając składniki w czterech miejscach. Luhan złapał Tao za ramiona i postawił przed składnikami na Dim Sum.

- Ja zajmę się wontonami, a ty pokrój w tym czasie Char Siu na drobną kostkę, a jak skończysz, to dodaj marynatę, sezam i kolendrę. Później to wszystko podgrzejemy – powiedział, pokazując jednocześnie każdy skalnik, o którym mówił, wręczył Tao nóż i ruszył do miejsca, gdzie miał zamiar robić wontony. Tao chwilę stał, nie do końca wiedząc, co teraz. Przypominając sobie jednak słowa Luhana, które ten wypowiedział zaledwie kilka sekund temu, złapał za Char Siu i zaczął kroić najdrobniej jak potrafił. Zerknął w bok, by spojrzeć na starszego, przez co mało nie uciął sobie opuszka palca. Luhan zaalarmowany krzykiem Tao, podszedł do niego, po czym zaczął się cicho śmiać.

- No tak przecież mówiłeś, że z ciebie noga z gotowania. Okay, najpierw pokażę ci, jak to pokroić - powiedział, po czym przycisnął swój bok do boku Tao i powoli zaprezentował, jak kroić powinien młodszy. Tao starał się jak najlepiej wykonywać powierzone mu przez Luhana czynności. Za każdym skończonym zadaniem prezentował wyniki starszemu. Ten nie ważne co by zobaczył, mówił…

- Bardzo dobrze! - Po czym klepał Tao po głowie, przybijał piątki, albo co tam mu wpadło do głowy, po czym obracał się plecami i poprawiał to, co zaprezentował mu młodszy. Tao w końcu doczekał się robienia budyniu, ze smutkiem stwierdzając, że nawet zwykły budyń przerósł jego możliwości. Teraz próbował powstrzymać się przed śmiechem, widząc przed sobą Luhana z twarzą całą w tofu i sosie sojowym.

- Em…wybacz - powiedział cicho, tak, by Luhan nie usłyszał tej radości w jego głosie. Po co się tak bardzo nad nim pochylał? Tao wystraszył się i wszystko co trzymał wyrzucił prosto na twarz starszego. Luhan podniósł dłoń, by dotknąć swojego policzka, po czym zbierając odrobinę mazi z twarzy, włożył palec do ust i pokiwał z uznaniem głową. Tao nadal obserwował go bacznie. Luhan odwrócił się bokiem, zanurzając ręce w worku mąki. Tao spodziewał się, iż Luhan użyje tego do starcia tofu. Ale użył mąki do zrobienia z Tao siwego człowieka. Luhan uśmiechnął się szeroko w stronę oszołomionego Tao.

- Jesteśmy kwita! - krzyknął zanim Tao zdążył się odegrać. Po chwili ciszy ich śmiech rozniósł się po całej kuchni, zaraz po tym zastąpiony przerażonym krzykiem „O NIE KURCZAK GONG BAO!”. Tao zgiął się w pół ze śmiechu, kiedy Luhan z ulgą stwierdził, że z kurczakiem wszystko w porządku. Starszy chciał już rzucić jakąś wredną uwagą, ale powstrzymał się, śmiejąc się razem z Tao. Pamiętał dokładnie każdą opowieść Yixinga o swoim lekko ciapowatym, ale uroczym kuzynie przypominającym pandę. Nie sądził, że byłby w stanie zauroczyć się w kimś, kogo nie znał, ale skoro Tao stał tu teraz przed nim - żywy i śmiejący się, nie czuł się wcale dziwnie, stwierdzając sam przed sobą, że jego serce zaczęło bić szybciej dla tego kuchennego niedołęgi.

*

Tao denerwował się. Już podczas nakrywania do stołu o mało nie potłukł porcelanowych talerzy. Luhan obserwował go uważnie, martwiąc się. Tao zbywał go uśmiechem. Denerwował się, bo postanowił, że dziś wyzna swoje uczucia Luhanowi. Bał się, że starszy wyśmieje go. W końcu znają się zaledwie dwa dni. Osobiście, bo Tao czuł, jakby znał Luhana od lat. Kiedy tylko straszy mówił o czymś ze swojego dzieciństwa, Tao znał już całą historię opowiedzianą wcześniej przez Yixinga. Było to dziwne, jednak Tao nie przejmował się tym. Skoro postanowił, że to powie, zrobi to.  

 Luhan przynosił dania z kuchni, a Tao układał je na stole tak, by wszystkie się zmieściły. Uśmiech Luhana znów zdawał się być przylepiony bardzo trwałym klejem. Denerwował się, ale nie tak bardzo jak Tao. Kiedy już wszystko było gotowe, Luhan wręczył Tao opłatek, po czym stanęli na środku pokoju.

- Jej, Tao. To zabrzmi dziwnie, ale naprawdę czuję się, jakbym znał cię bardzo długo. To wszystko przez Yixinga - mruknął, marszcząc brwi, a Tao zaśmiał się lekko. - Ale to w sumie dobrze! - dodał. Tao nie chciał mu przerywać, ale znał Luhana i wiedział, że to jeszcze trochę potrwa, więc zaśmiał się znów szybko, mówiąc.

- Em, ge. Chciałbym ci coś powiedzieć.

Luhan spojrzał na niego zbity z tropu. Miał w zamiarze za chwilę przejść do wyznania swoich uczuć Tao, a młodszy mu przerwał. Ale nie powiedział nic i patrzył wyczekująco na skręcającego się wewnętrznie młodszego chłopaka.

- To prawda, ja też czuje się, jakbym znał cię na prawdę od dawna, ge - powiedział, po czym wziął głęboki wdech. - I w sumie to może być dziwne, czy coś, bo osobiście znamy się tak krótko, ale chciałbym żebyś wiedział że… chyba się w tobie zakochałem, ge - powiedział, spuszczając głowę. Luhan otworzył szerzej oczy, w jego brzuchu motylki zaczęły tańczyć kankana. I mimo iż bardzo chciał zachowywać się normalnie, po prostu go przytulić i powiedzieć „Rozumiem, Tao. Ja się w tobie też zakochałem” zrobił to tak jak robił to zazwyczaj. W jego oczach stanęły łzy, a po chwili rzucił się na wyższego, przytulając mocno.

- Tak się cieszę! - krzyknął na wstępie. Tao znów poczuł się, jakby stał na lotnisku odrobinę oszołomiony bliskością Luhana. Starszy zrównał swoją twarz z twarzą Tao, po czym złożył na ustach zaskoczonego chłopaka delikatny pocałunek. - Ja też się w tobie zakochałem - dodał, delikatnie się rumieniąc. Tao nie krył swojej radości, mocno przytulił do siebie blondyna, który już nie powstrzymywał swojego radosnego śmiechu. Po dokończeniu życzeń, ruszyli do stołu. Luhan nałożył sobie wszystkiego po trochu, spodziewając się tego, że Tao zje całą resztę. Śmiali się podczas opowiadania jakiś dziwnych historii, czy zwyczajnie śmiali się, bo byli szczęśliwi. Po zjedzonej kolacji każdy z nich rozpakował prezent. Tao z szerokim uśmiechem założył na głowę czapkę - pandę i owinął się szalikiem, zakładając pandzie rękawiczki.

- Aw! Wyglądasz uroczo! - mruknął Luhan, będąc dumny z wyboru prezentu. Luhan delikatnie rozpakował swój prezent. Pudełko było dość małe, jednak ciężkie. W środku znajdowała się kula śnieżna z reniferem. Była z pozytywką. Luhan nakręcił ją i po pokoju rozniosła się przyjemna świąteczna melodia pomieszana z ich szczęśliwym śmiechem.