unloved

Kaiho, angst, romance, silceoflife

Kai, Suho, Shin Hye 

...

soundtrack

Miłość nigdy nie była prosta do zrozumienia, zwłaszcza dla tych, którzy nigdy nie byli zakochani, bądź wpadli po uszy. To właśnie ona najbardziej zaślepiała człowieka. Nie zazdrość, nie nienawiść, nie chciwość ani pycha, tylko właśnie miłość. W jednej sekundzie z najpiękniejszego uczucia stawała się tym najgorszym i najbardziej bolesnym. Zadającym zbyt wiele bólu, którego ciężko było znieść.

Ja zawsze chciałem kochać i przede wszystkim być kochanym. Czuć tę świadomość, że to właśnie dla kogoś każdego dnia wstaję, oddycham i funkcjonuję. Chciałem po prostu, by ta miłość mnie uszczęśliwiała, sprawiała, bym nie uronił już więcej ani jednej łzy i trwał, mogąc ofiarować to uczucie komuś innemu.

Były różne rodzaje miłości. Można było kochać swoją pasję, inaczej rodzinę i przyjaciół, a jeszcze w inny sposób tę wyjątkową, bratnią duszę, która wraz z tym uczuciem przewracała cały świat do góry nogami osoby zakochanej. Właśnie tak było w moim przypadku.

Nie potrafiłem określić, jak mocno kochałem. Być może dlatego, iż było to zwyczajnie niemożliwe. Z każdym dniem tu uczucie pogłębiało się, a ja miałem wrażenie, że spadam w otchłań, nie mogąc już powrócić, ani w żaden sposób się uratować, zwłaszcza, że zupełnie nikt nie wyciągnął pomocnej ręki.

Właśnie tak spadłem na samo dno.

...

Październikowe poranki zawsze były chłodne, zwłaszcza gdy listopad nadchodził wielkimi krokami. Z okna naszego apartamentowca często było widać mgłę, która oplatała wszystkie wieżowce pnące się ku niebu. Przysłaniała ziemię, która z tak dużej odległości, wydawała się nieosiągalna. W pewien sposób odbierała nadzieję na lepszy czas, jakby ją zasłaniała swą grubą, białą warstwą.

 Wszystko było białe. Ściany, podłogi, meble, widok za oknem. To zaczynało nudzić, wprawiać w rutynę, z której wszyscy chcieli uciec. Widziałem, jak Sehun często dzwonił do Luhana. Połączenia do Chin były drogie, ale sam nie potrafił zaakceptować tej codzienności, która nużyła każdego. Podobnie było z Kyungsoo. On piekł jeszcze więcej ciastek, których przepisy znalazł w internecie. Niektóre były naprawdę dobre. Baekhyun i Chanyeol zamykali się w swoim pokoju, a Suho... on po prostu znikał na całe dnie.

 – Przestań być taki – powiedział pewnego dnia Kyugsoo, stając po jednej stronie kuchennej wyspy. Trzymał w rękach trzepaczkę i miskę z ciastem, zapewne na babeczki, do których wcześniej przygotował foremki. Ja siedziałem naprzeciwko niego, tępo wpatrując się w wielkie okna zajmujące całą powierzchnie głównej ściany.

– Jaki?

– Bez życia – podsumował.

Spojrzałem na niego i uśmiechnąłem się słabo, jakbym chciał pokazać mu, że się myli. W końcu byłem Kim Jonginem, miałem w sobie mnóstwo energii i szczęścia. Niestety to stało się przeszłością. 

– Czuję się dobrze.

– Mnie nie oszukasz – powiedział i odłożył trzepaczkę na bok, razem z miską. – Znam cię już długo i może nie tak dobrze, jak Sehun, ale jestem twoim przyjacielem i potrafię zauważyć, kiedy coś cię gryzie. Zwłaszcza, że tak już jest od dłuższego czasu.

– Mam po prostu dość – szepnąłem i wstałem z krzesła. Okazywało się, że ukrywanie swojej miłości było znacznie trudniejsze, niż samo kochanie. – Ale nie mam ochoty się nikomu żalić, przepraszam, Kyungsoo – dodałem i wyszedłem z kuchni, kierując się w stronę drzwi wejściowych. Potrzebowałem choć chwili spokoju. 

....

Narzucony na głowę kaptur czynił mnie kimś zwykłym. Nie Kaiem, którym byłem dla wielu ludzi, a Kim Jonginem, sobą. Czasami wydawało mi się, że już nikt nie potrafi dostrzec prawdziwego mnie. Dla nich byłem gwiazdą, inną osobą, wykreowaną na potrzeby zespołu, tak bardzo różniącą się od człowieka, którym byłem naprawdę. Najgorsze było to, że bałem się, iż któregoś dnia ten Kai zabije Kim Jongina, że stanę się martwy dla rodziny, przyjaciół i dla osoby, która czyniła mnie kimś szczęśliwszym. A ja chyba nie byłem na to gotowy.

To wszystko powoli mnie wykańczało. Gdy byłem młodszy, doskonale wiedziałem na co się piszę, przekraczając próg wytwórni. Ciężka praca, to coś, o czym ciągle mi powtarzano, ale nikt nie wspomniał o tym, że wreszcie ta sława mnie przytłoczy, a niegdyś pasja stanie się karą. Taniec już nie był taki sam, kochanie również nie. Miłość... to coś, na co nie było miejsca w karierze. Dlatego była tak okropnym uczuciem. Nie niosła niczego dobrego, tylko ból i cierpienie. Nim się spostrzegłem, nie miałem w sobie już niczego z tego zwykłego chłopaka, który po prostu uwielbiał przesiadywać z kolegami w salach treningowych do późnych godzin. Kariera powoli pozbawiała mnie uczuć, choć zostawiła jedno, którego wolałbym nie znać, choć wcześniej tak bardzo go pragnąłem. 

Mijając kolejny sklep, uświadomiłem sobie, jak daleko od dormu jestem, ale nie chciałem tam wracać, ani tamtego wieczoru, ani każdego kolejnego. Wolałem po prostu się rozpłynąć i przestać istnieć. Wraz ze mną zniknąłby Kai i miłość, której nie chciałem już znać.

Z kieszeni czarnej bluzy wyciągnąłem paczkę papierosów. Rzadko paliłem, właściwie nie mogłem tego robić, ale bunt był ostatnią rzeczą, jaka mi pozostała. Wkładając fajkę pomiędzy wargi wcale nie czułem się wolny ani odprężony. Czułem się źle, jak człowiek, któremu pozostało jedynie kilka godzin życia.

Zaciągając się dymem, nie myślałem o niczym innym, tylko o tym, że w ten sposób sam siebie zabijam. Ale nie dbałem o to, jeżeli nie papierosy, wykończy mnie miłość. 

Nie pamiętam, jak długo stałem oparty o mur ozdobiony grafity, ale zdążyłem wypalić trzy papierosy. Wraz z ostatnim usłyszałem dźwięk przychodzącego SMS’a. Był od Kyungsoo, on zawsze martwił się o wszystkich niepotrzebnie. Byliśmy dorośli, każdy potrafił o siebie zadbać.

„Wracaj w tej chwili do domu, jest ciemno i zimno, przeziębisz się. Czekam.”

Uśmiechnąłem się. Dlaczego jego nie mogłem kochać? 

...

Gdy wszedłem do dormu, usłyszałem głos Baekhyuna, a zaraz potem Chanyeola. Kombinowali coś w kuchni pod nieobecność Kyungsoo, dlatego ominąłem to miejsce szerokim łukiem i skierowałem się do swojego pokoju, który dzieliłem również z Sehunem. Ten siedział z laptopem na kolanach i szczerzył się do ekranu. Najprawdopodobniej rozmawiał z Luhanem.

– Hyung – powiedział, wpatrując się w monitor – nauczyłem się mówić po Chińsku.

– W takim razie udowodnij. – Usłyszałem głos Luhana. W odpowiedzi Sehun zaczął coś bełkotać pod nosem, a ja spojrzałem na niego żałośnie, kręcąc głową.

– To po indonezyjsku, próbuj dalej – mruknąłem, przez co Sehun podskoczył w miejscu. Wcześniej musiał mnie nie zauważyć. – Gdzie jest Suho-hyung?

– W swoim pokoju – poinformował mnie. Wraz z tym niemal natychmiast ruszyłem z miejsca, kierując się w stronę drzwi i korytarza, który dzielił wszystkie pomieszczenia. – Ale Kai, lepiej...

– Porozmawiamy później – podsumowałem i wyszedłem.

Pokój Junmyeona nie znajdował się tak daleko mojego. Wystarczyło kilka kroków, by znaleźć się na miejscu. Przed wejściem do środka, zapukałem cicho, ale nie dostałem odpowiedzi. Mimo to chwilę później wszedłem do środka.

Junmyeon siedział na swoim łóżku z komórką w ręce. Jego blond włosy w jaskrawym świetle zapalonej lampki nocnej wydawały się jaśniejsze, a policzki jeszcze bardziej blade. Wyglądał perfekcyjnie, zwłaszcza jego usta. Były wykrzywione w delikatnym uśmiechu, a oczy nieco zmrużone. Czy naprawdę  byłem aż tak samolubny, skoro to wszystko pragnąłem mieć dla siebie?

– Junmyeon-hyung – powiedziałem cicho. Chłopak podniósł wzrok znad komórki i uśmiechnął się do mnie, choć wyglądał na lekko zaskoczonego. – Możemy porozmawiać?

– Teraz?

Skinąłem głową.

– Jestem trochę zajęty.

– Chyba nie potrafię czekać dłużej – stwierdziłem i zacisnąłem mocno wargi, mając naprawdę dość. Chciałem pozbyć się wreszcie tego okropnego uczucia niewiedzy. Ukrywanie miłości było znacznie gorsze  od samego kochania.

– Więc mów.

– Ostatnio czuję się coraz gorzej – powiedziałem, zaciskając dłonie w pięści. Denerwowałem się, bałem się zakończenia tej rozmowy, jej efektu. – Jestem trochę słabszy i chyba nie umiem tego wszystkiego wytrzymać. Mam wrażenie, że nie poczuję się lepiej, jeżeli nie pozbędę się uczucia, które to wszystko powoduje.

– Co masz na myśli? – zapytał i odłożył komórkę.

– Zakochałem się.

Junmyeon uśmiechnął się szeroko, jakby właśnie mu ulżyło. Widziałem, że chce coś powiedzieć, ale w tym samym momencie do pokoju weszła dziewczyna. Dobrze ją znałem. Miała na imię Shin Hye i przed debiutem była dobrą przyjaciółką Suho. Zawsze świetnie się dogadywali.

– Kai – powiedziała wesoło i usiadła tuż przy blondynie, od razu wtulając się w jego ciało. – Dawno cię nie widziałam.

– Tak, ja ciebie też.

– Trzeba to nadrobić – stwierdziła i uśmiechnęła się lekko – z tego co słyszałam, wasz kontrakt dobiega końca, więc to chyba nie problem, jeżeli zrobicie sobie małą przerwę pomiędzy podpisaniem kolejnego? Junmyeon? Co ty na to, żeby zebrać wszystkich chłopaków i gdzieś wyjechać? Nie jako zespół, ale grupa przyjaciół?

– Pomyślę nad tym – odburknął i pocałował ją przelotnie w usta. Zabolało. – A nasza rozmowa... dokończymy ją jutro, dobrze?

– Jasne – szepnąłem i wyszedłem, zostawiając tę dwójkę samą.

Dlaczego miłość sprawiała tyle cierpienia?

....

Przepadłem. Spadłem na samo dno, ale nie chciałem pozostać tam na zawsze. Chciałem się od niego odbić, na nowo wspiąć się na szczyt. Zrozumiałem, że i miłość przepadła. Został tylko Kim Jongin, którego musiałem ratować. Trudnym było pozbycie się Kaia, ale gdy to zrobiłem, ulżyło mi. Wraz z tym musiałem pożegnać się ze wszystkim, co wiązało się z moją drugą tożsamością. Wiedziałem, że jeszcze zatęsknię za zespołem, za przyjaciółmi, ale równie byłem świadomy, że wreszcie będę wolny, a Kai nie będzie przysłaniał prawdziwego mnie.

Kai był odważny, seksowny, uwodzicielski i zawsze wiedział czego chce. Natomiast Kim Jongin był jego całkowitym przeciwieństwem, dlatego nie miałby szans na przeżycie, gdybym został. W końcu Kai stałby się mną, a miłość, której chciałem się pozbyć, zawładnęłaby moim życiem. Dlatego nie miałem wyboru.

Chwytając za ramię plecaka wypełnionego najważniejszymi rzeczami, spojrzałem na śpiącego Sehuna zawiniętego w kołdrę z telefonem w ręku. Wiedziałem, że wytrwale czekał na połączenie od Luhana. Przynajmniej on miał jakieś nadzieje na to, że ta miłość, której ja nienawidziłem, zamieni się w piękne uczucie. Ja w przeciwieństwie do niego nie mogłem go doznać. Kiedyś jej pragnąłem, teraz uciekałem przed nią.

Wychodząc z dormu porzuciłem przeszłość, zapominając o niej. Te wszystkie wspomnienia należały do Kaia. A jedynym, co czekało mnie w przyszłości, było odbicie się od dna i rozpoczęcia życia od nowa.

...

Wiem, że ff mało ambitne, ale te lepsze pomysły zostawiłam na dłuższe opowiadania, nad którymi cały czas pracuję. Mam nadzieję, że pojawią się szybko.  Co do kolejnego drabbla może napisze wreszcie sequel do "Awkward schoolmate", dodam hetero bądź jakieś yuri. Wybór należy do was, więc piszcie w komentarzach co wolicie :3