Beauty - prolog

1626 * melody

– Baekhyun! – powiedział z entuzjazm jasnowłosy chłopak, otwierając tylne drzwi pałacu, by niski brunet mógł niezauważony powrócić do swojej komnaty. Odziany w czarną, zwykłą szatę, którą zabrał służbie, przemknął pomiędzy drewnianymi, rozsuwanymi drzwiami, prawie całkowicie niknąc w ciemnościach. Jedynym źródłem światła była niewielka świeczka, którą trzymał jeden z chłopców, rozświetlając spowite mrokiem pomieszczenie. – Spóźniony.

Baekhyun uśmiechnął się delikatnie, próbując przekonać swojego kuzyna. Jego oczy zmrużyły się nieznacznie, ale ich blask nadal był taki sam. Bezmienny, niesamowity i niepowtarzalny. Baekhhyun musiał być wyjątkowy, bo nikt nigdy nie był w stanie podrobić jego piękna.

– Przepraszam – szepnął, po czym złapał za rękaw szaty swojego kuzyna i pociągnął wgłąb ciemnego, długiego, ale wąskiego korytarza. – To wszystko moja wina, wiem – dodał – ale kiedy jestem z Chanyeolem, nie potrafię kontrolować czasu, zupełnie jakby dla mnie nie istniał. – Jasnowłosy nie potrafił tego zrozumieć, ale sposób, w jaki mówił o tym Baekhyun, sprawił, że uśmiechnął się pogodnie i wyciągnął przed siebie rękę, by bardziej rozświetlić pałacowe korytarze, odszukując komnaty syna cesarza. – Potrafiłbym spędzić wieczność w jego ramionach, bo to najcudowniejsze miejsce na całej Ziemi, ale ta wieczność jest zbyt krótka, ponieważ czas wydaje się płynąć zbyt szybko. Dlatego staram się o nim nie myśleć – wyjaśnił powoli, podnosząc końce zbyt długiego odzienia, które z każdym kolejnym krokiem włóczyło się po zamiecionej, drewnianej podłodze.

– Nie potrafię cię zrozumieć.

– Zrozumiesz, kiedy sam się zakochasz, Sehun – odpowiedział po której chwili i przystanął przed drzwiami do swojego królestwa.

Sehun uśmiechnął się po raz kolejny i skinął głową.

– Dobranoc, Baekhyunnie.

– Sehun, zaczekaj – poprosił, wykonując krok do przodu. – Ja... kiedy byłem w mieście, widziałem ludzi. Nigdy wcześniej ich nie spotkałem, wyglądali nieznajomo, niesamowicie obco – szepnął, ale jego głos w cichym korytarzu był głośniejszy, niż przypuszczał. – Patrzyli na mnie...

– To prawdopodobnie nowi żołnierze twojego ojca – stwierdził po krótkim namyśle Sehun, zerkając ukradkiem na drzwi swojej komnaty. – A obserwowali cię, ponieważ jesteś piękny. Powinieneś do tego przywyknąć.

– Ojciec Chanyeola jest w armii mojego – powiedział z dumą Baekhyun, rozsuwając drzwi.

– Ciągle o nim mówisz.

– Ponieważ bardzo go kocham – rzekł, zaciskając palce na drewnie. – Nie potrafię tego wytłumaczyć. Po prostu sprawił, że oddałem mu całe swoje serce, a nawet duszę. Kiedy go nie widzę, mam wrażenie, że świat mnie nienawidzi, ponieważ moje miejsce jest przy nim. – Jego głos był słaby, ale Sehun chciał go słuchać. – I myślę, że chcę spędzić u jego boku całe swoje życie. Zestarzeć się i kiedyś umrzeć w jego ramionach. To chyba będzie najpiękniejsza śmierć ze wszystkich – stwierdził, po czym cofnął się, wchodząc do swojej ciemnej komnaty. – Ale póki co nie chcę umierać, jestem zbyt szczęśliwy.

– Powinienem podziękować Chanyeolowi, za to, że takim cię czyni.

Byun kiwnął głową.

– On wie – odpowiedział – i dlatego każdego dnia sprawia, że jestem szczęśliwszy jeszcze bardziej. To piękne, ale to szczęście potrafi dostarczyć tylko ta jedyna, ukochana osoba. Kiedyś ją znajdziesz, Sehun i zrozumiesz, że miłość to najcudowniejsze uczucie, jakie przyszło poznać ludziom.  

– Baekhyun...

– Dobranoc, Sehun – Byun pożegnał się i z promiennym uśmiechem zasunął za sobą drzwi, znikając z zasięgu wzroku Sehuna.

Oh stał przez moment przed drzwiami, zastanawiając się nad sensem słów Baekhyuna. Był pewien, że jego kuzyn mówił prawdę, w końcu powtarzał to, co dokładnie czuł, ale nie był pewien, jak dokładnie miał rozumieć pojęcie miłości. Nigdy jej nie czuł, nie wiedział też czy chce, ponieważ widział, jak bardzo potrafiła zniszczyć człowieka. Pamiętał swoją matkę, która umierała spowita w okropnych bólach i pełen cierpienia wzrok jego ojca. Wtedy ta miłość raniła, ponieważ ukochana osoba odchodziła, pozostawiając po sobie wspomnienia. Ta miłość, o której mówił Baekhyun nie była w stanie utrzymać jego matki przy życiu. Zawiodła, sprawiła jeszcze więcej bólu. Znacznie łatwiej patrzyć na umierającą osobę, której się nienawidzi. Wtedy ten widok pozbawiony jest łez i chwil zwątpień. Ale Sehun nie był w stanie stanie zrozumieć, jeśli sam nigdy prawdziwie nie kochał.

*

Sehun nie pamiętał, o której godzinie się obudził, ale w jego komnacie było jasno. Przez chwile wydawało mu się, że zaczyna świtać, ale słysząc głośne rżenie koni i nieznajome głosy, zerwał się z posłania, zrzucając z siebie koc, którym okrywał swoje ciało. Gdy podbiegł do okna, za którym rozciągał się widok na zbocze góry, kawałek pałacowego dworu i miasto usytuowane na samym dole, poczuł, jak jego serce na moment przestaje bić. To nie wschodzące słońce oświetlało drewnianą podłogę, ale wysokie, niknące w powietrzu płomienie ognia, które pozostawiały po sobie smugi dymu zasłaniającego gwiazdy.

A później krzyk, przeraźliwy, pełen bólu, który to serce rozdarł na kawałki.

Sehun pragnął, by była to tylko jego wyobraźnia, bardzo realny sen, który mimo wszystko później stałby się fikcją, mistyfikacja, czymkolwiek, byle nie prawdą, okrutną i sprawiającą wiele cierpienia, którego Oh zawsze próbował uniknąć. Nie mógł wyobrazić sobie tego, co dzieje się za kilkoma ścianami, ale z drugiej strony też nie chciał, bo wiedział, że to już na zawsze pozostanie w jego głowie.

Gdy otrząsnął się z szoku, niemal natychmiast zerwał się z miejsca i ruszył w stronę komnaty swojego kuzyna. Drzwi były zasunięte, a korytarz całkiem pusty.

Cisza.

Nawet krzyk Baekhyuna gdzieś pośród niej zaginął.

– Baekkie – szepnął, stojąc przed białymi drzwiami, które oplatała ciemnobrązowa rama. Paraliżował go strach, ale wiedział, że nie może zawrócić i schować się w bezpiecznym miejscu. Nigdy by sobie tego nie wybaczył. – Baek – powtórzył, rozsuwając przejście. Komnata za nim wydawała się pusta, podobnie ja korytarz. Była ciemna na podłodze odbijało się kilka kwiatów kwitnącej wiśni powoli niknących w płomieniach wzbijających się ku niebu.

Jednak podłoga okazała się być zupełnie inna niż tego samego dnia. Cień kwiatów splamiony był krwią, natomiast serce Sehuna cierpieniem i bólem.

Krwawe smugi ciągnęły się aż za duży parawan, ukrywający tę prywatną sferę komnaty Baekhyuna.

Ten parawan skrywał za sobą wielką tragedię, którą Sehun odkrył dopiero, gdy postąpił krok do przodu. Ale w tym samym momencie usłyszał głęboki głos i okropny ból, który rozszedł się po całym jego ciele.

Zamykając oczy, zapamiętał tylko wątłe ciało Baekhyuna topiące się w kałuży krwi. Wraz ze śmiercią Byuna zostały pogrzebane jego wszelkie marzenia i miłość, która sprawiała, że każdy dzień był coraz piękniejszy i nasycony radością. Ale ta miłość, której nie potrafił zrozumieć Sehun, nie ochroniła Baekhyuna i nie zatrzymała śmierci. Ona jedynie nasiliła ból i przypomniała o wspomnieniach, będącym jedynym dowodem na istnienie chłopca, który jedynie pragnął być szczęśliwy.

***

Mamy prolog! Co prawda całe opowiadanie nie jest jeszcze skończone, mam koło 16 stron, a zostało mi pięć fragmentów, mam nadzieję, że szybko skończę, o ile pozwoli mi na to ręka. Prologu co prawda miało nie być, ale chciałam bardziej rozwinąć sytuację Baekhyuna, o którym wielokrotnie Sehun wspominał w opowiadaniu. Opowiadanie jest naprawdę ambitne, więc sporo czasu spędziłam pisząc je, nadal to robię, bo nie jest gotowe... ale myślę, że wam się spodoba. Jeżeli spodobało wam się Porcelain, zapewniam, że i Beauty również da radę. Przypominam, że to hunhan. Idealnie pasuje do tego ff. Layhan również się tu znajdzie. 

I wielkie podziękowania dla Abbi, która wykonała fanart do Beauty, który jest na nagłówku. Jest piękny <3 

To cóż, komentujcie, jeśli wam się podoba taki wstęp i cóż, do zobaczenia za jakiś czas <3