Run

m e l o d y 

Noc dziesiątego października nie była spokojna. Nie słyszałem wiatru, ale deszcz mocno uderzał o dach dormu, sprawiając, że zaciskałem dłonie na materiale poduszki, mnąc ją pod opuszkami palców. Nieustannie wpatrywałem się w niewielki zegarek, który stał na półce obok łóżka, wybijając pierwszą nad ranem. Nie mogłem spać.

Nie wiem, jak długo tak trwałem. Myślę, że kilka godzin, a może nawet minut, dopóki nie usłyszałem skrzypnięcia drzwi. Chwilę potem materac ugiął się pod ciężarem drugiego ciała, a ja poczułem dłonie owijające się wokół mojego pasa i oddech, który muskał skórę na mojej szyi.

– Hyung. – Usłyszałem głos Sehuna. Od razu go rozpoznałem, wiedziałem, że to on. Jego zapachu nie mogłem pomylić z niczym innym. Był charakterystyczny i przyjemny, różnił się od innych. Myślę, że czasem mnie odurzał.  – Rozmawiałem z Yixingiem – dodał po chwili, a ja wziąłem głębszy wdech, starając się nie zdradzić szybszym biciem serca – i wiesz, powiedział mi wszystko. Chyba nie mógł wytrzymać, kiedy plątałem się obok niego i wręcz zmuszałem do tego, by się odezwał. Nie chciał mi powiedzieć, a to, że się wygadał, to moja wina. Nie bądź na niego zły – poprosił cicho, wzmacniając uścisk. – Wiem, że śpisz, ale to może nawet lepiej. Nie byłbym w stanie powiedzieć ci tego wszystkiego wprost. Chyba wolę dusić to w sobie. Nie musisz wiedzieć o wszystkim, co siedzi w mojej głowie – westchnął, na moment przerywając, a ja spojrzałem ponownie na zegarek. 01:53. – Trochę mi smutno. Nadal tęsknię za Yifanem, ledwo pozbierałem się po jego odejściu, a teraz będę musiał pogodzić się z kolejnym. To smutne. Znów będą dzielić nas tysiące kilometrów, nie będziemy mieć czasu na rozmowę, to wszystko ucichnie i być może staniemy się dla siebie obcymi osobami. Nie chcę tego, nie chcę też być jedynie wspomnieniem, ale wiem, że mogę jedynie marzyć o tym, by było inaczej. Mamy grafik zapełniony do przyszłego roku, na nic nie będzie czasu i będziemy musieli solidnie pracować, żeby nie zawieść fanów i ceo – powiedział cicho i wtulił się we mnie mocniej. Ten dotyk uspokajał, choć w środku cały się trzęsłem. – Wiesz, mam ochotę rzucić to wszystko i odejść z tobą, ale wiem, że moje miejsce jest tu, a ty po prostu potrzebujesz odpoczynku. Rodzina za tobą tęskni, a ty za nią... Wiem. Ale pamiętaj, że my również jesteśmy rodziną. Cały zespół. Bracia na zawsze, nie zapominaj, proszę. Bez względu na wszystko, niezmiennie będziemy dla siebie bliscy, nawet jeśli minie sześćdziesiąt lat i czasy młodości okażą się być jedynie snem, który dawno przeminął. Zawsze będziemy jednością, niezależnie od miejsca, ani niczego innego. Poza tym, Lu... nie chcę mieć innego ulubionego hyunga. Tao jest fajny, Yixing też, i Suho i wszyscy inni, ale to ty zawsze byłeś moim ulubionym hyungiem. Zabierałeś mnie na bubble tea... Dawno jej nie piłem. Chciałbym się cofnąć do czasów trainee i mieć czas na bycie po prostu wolnym, razem z tobą. – Miałem wrażenie, że jego głos coraz bardziej się łamał. Ciągle pociągał nosem, ścierając wolną ręką łzy. – To być może ostatni moment, kiedy mam okazję do ciebie coś powiedzieć, dlatego wiedz, że będę tęsknił. Naprawdę. Prawdopodobnie będę płakał, ale nie martw się o mnie, przejdzie mi. Będzie bolało, moje serce zostanie rozerwane na strzępy, ale to nic, najważniejsze, żebyś ty był szczęśliwy. Nie możesz się dusić, bo szybko umrzesz. Dlatego musisz odejść. Rozumiem cię, Luge. A ja, to znaczy my, damy sobie radę. W końcu jesteśmy silni i myśl, że ty czujesz się lepiej wesprze nas na duchu. Zawsze będę cię dopingował i wspierał, nawet jeśli nie będę mówił tego głośno. – Zamilknął na moment. – I wiesz co, Hyung? Jesteś moim małym aniołem. Ciężko było patrzyć, jak cierpisz, ale jeszcze ciężej będzie, gdy odejdziesz. Ale twoje niebo czeka na ciebie i sprawi, że znów będziesz prawdziwie się uśmiechał.

*

Mozna powiedzieć, że Sehun powiedział Luhanowi dokładnie to, co ja chciałam. Tak go żegnam, jeśli chodzi o exo i mocno trzymam za niego kciuki. Jeśli chodzi o niebo, nie porównujcie tego do śmierci czy czegoś podobnego. Tu chodzi jedynie o jego dom. Miejsce, do którego naprawdę chciał wrócić.