perfect art

subaek, romans, angst

"Morderstwo było sztuką, 

ale nie każdy morderca był artystą."

Londyn, październik 1947 roku

Sztuka miała dużo znaczeń, można było ją okazać na wiele różnych, odmiennych, czasem niepowtarzalnych sposobów. Pasjonaci, artyści zakochani w farbach nie odchodzili od płócien, czasem nawet się z nimi wiązali. Nazywałem ich fanatykami, świrami, którzy marnowali swoje życie, by potem zostać zapomnianymi albo marnie podrobionymi. Ich obrazy stawały się replikami, a oni biedakami, których prace miał zniszczyć rozwijający się świat. Nic nie było wieczne, pamięć o zwykłych artystach nikła, później nie zostawiając po sobie ani śladu, a dzieła... Dzieła przestawały cieszyć oczy, bo nie miały w sobie oryginalności. Zbyt łatwo się je interpretowało, zbyt dużo zawierało wewnętrzny smutek i żal ich twórców. Dlatego ja postanowiłem stworzyć coś innego. Coś, czego nie można podrobić, coś, co trwa tylko przez chwilę, ale nigdy nie zostanie zapomniane.

By stworzyć coś idealnego, potrzebny był talent, prawdziwa pasja i wyczucie. Chociaż liczył się też spryt i dobre podejście. Nie można było dać się złapać, każdego dnia musiało się grać, przybierać ten sam, sztuczny uśmiech, który mylił wszystkich, zwłaszcza przyszłe eksponaty.

Morderstwo było sztuką, ale nie każdy morderca był artystą.

Sam różniłem się od zwykłych zabójców, którzy nie wykorzystywali piękna przychodzącej śmierci. Ja widziałem w niej potencjał coś, co można było wykorzystać, przemienić w dzieło, które szokowało i jednocześnie zadziwiało, zabierało dech w piersiach. Z ciężkim sercem dzieliłem się tym widokiem z innymi ludźmi, ale chciałem, żeby mnie doceniono, zapamiętano i wspominano.

Stałem się lalkarzem. Kolekcjonerem. Pasjonatem, ale nie szaleńcem.

Artystą.

*

soundtrack.

Londyn wieczorami przesiąknięty był magią. Na niebie widoczne były gwiazdy, a przed starymi kamieniczkami paliły się wysokie, czarne latarnie, na które skapywał deszcz. Brukowane uliczki zapełnione były ludźmi zmierzającymi do pubów, które zostały otwarte wraz z zapadnięciem zmroku. Czasem głośne rozmowy i śmiechy przerywał dźwięk przejeżdżających samochodów i jesienny wiatr, który uderzał w przydrożne okiennice.

Z mokrej szyby przeniosłem wzrok na świeżą gazetę leżącą tuż przede mną. Na jej pierwszej stronie widziałem twarz. Młodą, trochę dziecięcą, ale idealną. Doskonale wykrojoną, perfekcyjną, bez żadnej skazy, z szerokim uśmiechem, który hipnotyzował tak samo jak duże usta, które kusiły. To właśnie on stał się moim celem. Chodzącą sztuką, którą musiałem udoskonalić. Sprawić, by stała się nieosiągalna dla innych, wyjątkowa, martwa, ale wciąż tętniąca życiem. Niezapomniana, być może równie mocno zakazana, ale pragnąłem jej, pragnąłem ją stworzyć, być jej właścicielem. Zapanować nad nią i wpatrywać się całymi dniami, by upoić oczy śmiercią.

Moja ofiara była typem człowieka sukcesu. Wschodząca gwiazda, którą kochały miliony. Zawsze ten sam, wyćwiczony, ale perfekcyjny uśmiech, zapamiętane kwestie scenariusza jakby stawały się jego prawdziwym życiem i starannie dobierane słowa, które niemal stapiały się z jego osobą. Nie był nudny, ponieważ był piękny. Widziałem w nim dzieło, przyciągał mnie, sprawiał, że nie potrafiłem myśleć o niczym innym, tylko o nim. Być może czynił ze mnie szaleńca, ponieważ patrząc na niego, nie mogłem po prostu odpuścić. Dlatego brnąłem w to dalej, zapominając o wszystkim innym.

Brilliant Heaven zdawało się błyszczeć, gdy wszedł do środka. Kilka par oczu skierowało się ku niemu, ale on jedynie uśmiechnął się z wdziękiem i usiadł przy wolnym stoliku obok okna, ale niedaleko od lady i barmana.

Uśmiechnąłem się półgębkiem odsuwając od siebie gazetę, po czym zabrałem dwie szklanki whiskey z lodem, którą zamówiłem wcześniej. Zaplanowałem wszystko, czekałem tylko na to, aż się zjawi. Przebieg był prosty, ale wciąż wertowałem w głowie kolejne sytuacje, które musiały wyjść perfekcyjnie. Tej nocy krew miała błyszczeć w świetle księżyca, figlarny uśmiech wyłonić się z mroku, a duże oczy otworzyć jeszcze szerzej, chłonąc każdy obraz. Musiało wyjść idealnie. 

– Dobry wieczór – przywitałem się, przesuwając szklankę z trunkiem w jego stronę. Chłopak spojrzał najpierw na nią, potem na mnie, a następnie uśmiechnął się delikatnie, mało widocznie, jakby jego usta miały zaraz całe spękać. Ale to nadało mu subtelności i oczekiwanej przeze mnie niewinności. – Mogę się przysiąść?

– Jest wiele wolnych innych miejsc – odparł, ale nie stracił cienia uśmiechu.

– Ale nigdzie nie dostanę tak świetnego towarzystwa – odpowiedziałem, nadal czekając na jego zgodę.

– Przekonałeś mnie – zaśmiał się i wskazał na miejsce po drugiej stronie stolika. – Proszę.

Usiadłem i spojrzałem na niego z zachwytem malującym się w moich oczach. Był jeszcze piękniejszy niż na papierze drukowanych gazet. Był definicją doskonałości, mojej sztuki, która kwitła z każdym, coraz to nowszym eksponatem.

– Jestem Joonmyeon – przedstawiłem się, wyciągając w jego stronę, by mógł ją uścisnąć. – Kim Joonmeyon.

– Baekhyun – mruknął – ale możesz je skrócić w jakikolwiek sposób. Moi przyjaciele nazywają mnie Baekkie – poinformował mnie i spojrzał na szklankę z whiskey nadal stojącą przed nim. Ale jej nie tknął, na początku wydawał się grać ostrożnego, ale wraz z przebiegiem rozmowy mięknął, zapominał o tym. Stawał się jedynie kukłą, którą kierują przypadkowe emocje. Ale by być lalką, musiał się ich wszystkich pozbyć.

– Baekkie... – zacząłem, zaciskając palce na zimnej powierzchni szklanki. – Co robisz w takim miejscu jak to? Nie pasuje do ciebie. Gwiazdy raczej pojawiają się w bardziej ekskluzywnych lokalach – stwierdziłem.

– A więc mnie znasz. – Zmrużył nieco oczy, koniuszkiem języka nawilżając wyschnięte usta. – Cóż, miałem chwilę czasu na zrelaksowanie się, a tu chyba jest najspokojniej. Przychodziłem tu kiedyś z przyjaciółmi, gdy byłem młodszy, przed początkiem mojej kariery – wyjaśnił, odpowiadając na moje pytanie. Wraz z tym wziął w dłoń szklankę, upijając trochę trunku. Nie skrzywił się, tylko uśmiechnął, patrząc jak bursztynowy napój obija się o ścianki szkła.  – Lubię klimat, który tu panuje. Nawet przestały przeszkadzać mi głośne rozmowy, ten okropny blues i zapach dymu nikotynowego. W pewnym momencie do tego przywykłem i zacząłem kojarzyć to miejsce właśnie z tym. Być może stałem się jego częścią – stwierdził, biorąc kolejny łyk. – Poza tym to jedyne miejsce poza moim domem, gdzie mogę być sobą.

– Czyli na scenie teatru jesteś inny?

– Jestem postacią, którą gram – odpowiedział – wczuwam się w nią, wkładam w nią całe swoje serce, ale nie jestem nią. To tylko moja praca. – Jego słowa wydawały się puste, odbijały się echem, tonęły pośród głosów zebranych ludzi. Były dla mnie jedynie grą wstępną. – A ty, czym się zajmujesz?

– Jestem artystą.

– W takim razie nie różnimy się prawie niczym.

Kiwnąłem głową, uśmiechnąwszy się. Baekhyun był mądry, ale nie wyczuwał zagrożenia. Łatwo wdawał się w nowe znajomości, co równocześnie było wadą, jak i zaletą. Zapominał o zdrowym rozsądku, który być może podpowiadał mu, że ma uciekać, póki nie jest za późno. Ale ostatnia szansa na ratunek odeszła wraz z pierwszym słowem wypowiedzianym w moim kierunku i delikatnym spojrzeniem znad długich rzęs.

– Ty jednak osiągnąłeś to, co chciałeś.

– Można tak powiedzieć.

– Ja cały czas dążę do celu.

–  Mam nadzieję, że zostaniesz doceniony – powiedział i uśmiechnął się, kończąc whiskey, którą wcześniej podsunąłem mu pod nos. Na dnie zostały tylko dwie maleńkie, topiące się kostki lodu, które wydały charakterystyczny dźwięk, gdy uderzyły o szklankę.

– Masz ochotę na jeszcze?

– Jeżeli stawiasz...

Nie skończyło się na drugiej ani trzeciej szklance whiskey, ale z każdą kolejną Baekhyun zapominał, że nie każdy obcy później zostaje jego przyjacielem.

*

soundtrack.

Dźwięczny śmiech dotarł do moich uszu, gdy otwierałem drzwi do mojego mieszkania. Baekhyun stał obok z czarną parasolką uniesioną nad naszymi głowami. Krople deszczu mocno uderzały o nią, rozpryskując na wszystkie strony. Kilka z nich spadło na rękawy mojego ciemnego, eleganckiego płaszcza, ale starłem je po chwili, wpuszczając Byuna pierwszego do środka starej kamieniczki, która dawała mi schronienie. Odziedziczyłem ją po dziadku i mimo że była mała, wydawała mi się wyjątkowa. Zawierała w sobie wiele niewyjaśnionych, często zapomnianych tajemnic. Była miejscem, z którego nie można było już wyjść.

– Ładnie tu pachnie – stwierdził Baekhyun – jaśminem.

– Masz czuły węch – odparłem, zamykając na klucz drzwi. – Lubisz kwiaty?

Chłopak kiwnął głową, rozglądając się po mieszkaniu. Nie było duże, raczej średniej wielkości, utrzymane w ciemnych kolorach. Mrok rozświetlał jedynie słaby blask gasnących powoli lamp.

– Kwiaty kojarzą mi się z domem – powiedział – moja babcia często w lecie zrywała bukiety z łąk i dekorowała nimi całą kuchnię. Pamiętam ten zapach do dziś, choć minęło kilkanaście lat – dodał i uśmiechnął się, ściągając z siebie płaszcz i kapelusz. Został tylko w białej, idealnie prostej koszuli i granatowych spodniach w kant, które idealnie opięły się na jego pośladkach. – Sam w swoim mieszkaniu mam ich pełno. 

– Jakie lubisz najbardziej?

– Hortensje i jaśmin. Są najpiękniejsze – mruknął, obserwując mnie, jak do niego podchodzę. Był pijany, ale nie na tyle, by nie kontaktować z otaczającym go światem. Uśmiechnął się do mnie, kiedy stanąłem przed nim i umieściłem dłoń na jego plecach. Potem zsunąłem ją niżej, na pas, gdzie na moment pozostała. – Mam rozumieć, że to była gadka, by rozluźnić mnie przed grą wstępną? – zapytał i uśmiechnął się zadziornie. Chciałem, by jego uśmiech już taki został, był nieodłącznym elementem jego twarzy. – Niepotrzebnie, jestem rozluźniony.

– Czyżby? – zapytałem z przekąsem, zbliżając się do jego warg. Nie odsunął się, co więcej, lekko naparł do przodu, nie chcąc się wycofać. Widziałem figlarny uśmiech przemykający przez jego usta i zmrużone oczy, które dokładnie mnie obserwowały. Dlatego pochyliłem się do przodu, łącząc nasze wargi, które z niepewnych, pierwszych muśnięć przeobraziły się w pełen pasji pocałunek. Wolną dłonią zjechałem na jego pośladki i zacisnąłem mocno, czując, jak Baekhyun nieznacznie się spina. Podniósł jedną z nóg i owinął wokół moich, natomiast ja zwinnie przesunąłem dłoń pod jego udo, mocniej przypierając do jego ciała. Każdy jego ruch wydawał się być idealny, pełen pasji i oddania. Dlatego w myślach cały czas powtarzałem, że jest idealny. Nie mogłem wybrać lepiej, ponieważ nie było nikogo, kto mógłby zastąpić Byuna. Ani jego wyglądu, ani zachowania, ani cichych jęków, które wyrwały się z jego ust, kiedy otarłem się o niego. Mimo to nie straciłem kontroli, nadal wiedziałem co robię. Realizowałem plan. Powoli, krok po kroku, ale byłem bardzo bliski końca.

 W pewnym momencie Baekhyun oderwał się ode mnie i zaczerpnął powietrza. Mokre od od śliny, nabrzmiałe wargi lśniły w świetle, tak samo jak szeroko otwarte oczy, które patrzyły na mnie z niewyjaśnioną ekscytacją i pożądaniem. Gdybym chciał, mógłbym ciągnąć to dalej, ale nie miałem na to czasu.

– Jak widzisz – zaśmiał się cicho pod nosem, oblizując usta. – Więc, Panie Artysto, pokażesz mi swoje dzieła? – zapytał, wyrywając się z uścisku. Wzrok przenosił z ściany na ścianę, zapewne szukając moich obrazów, przez co prychnąłem, cofając się do niewielkiej szafeczki, w której ukryłem mój skarb. Wykorzystałem chwilę nieuwagi, by wyciągnąć go z jednej z szuflad i ponownie przybliżyłem się do chłopaka, tym razem łapiąc go za rękę.

– Oczywiście – odpowiedziałem i pociągnąłem go w stronę lustra. Stanął przed nim, natomiast ja za Baekhyunem, oplatając dłoń wokół jego pasa.

– Jesteś niepoważny  – powiedział z szerokim uśmiechem i obrócił głowę tak, by pocałować mnie w usta po raz kolejny. Żałowałem, że to ostatni raz, kiedy mam szansę tego zasmakować, ale myśl o finale mojego planu sprawiała, że zapominałem o tym uczuciu.

– Mówię prawdę – odparłem. – Zamknij oczy.

Baekhyun posłuchał. Powoli zamknął powieki, przylegając plecami do mojego torsu, natomiast ja wyciągnąłem prawą rękę i uniosłem ją tak, by umiejscowić ostry nóż przy szyi swojej ofiary. Mrok skąpał jego ciało, ale nadal błyszczał, nawet stojąc na krawędzi swojego życia, już stykając się ze śmiercią. Wykonanie jednego szybkiego ruchu nie było trudne. Zrobiłem to szybko, szepcząc do jego ucha ostatnie słowa. – Będziesz najpiękniejszą lalką w mojej kolekcji.

Krew trysnęła, plamiąc lustro. Zbrudziła moje dłonie, białą koszulę chłopaka i pochlapała ścianę, ale nie gniewałem się. Podtrzymałem tylko martwe, ale nadal ciepłe ciało w rękach, by nie upadło i przeniosłem je na pobliski fotel, gdzie usadziłem wygodnie. Szkarłatna krew nadal spływała po jego bladej, niemal białej skórze, która kojarzyła mi się z jedwabiem. Pięknym, drogim, utkanym przez najlepsze jedwabniki. Jednak jego usta z każdą minutą traciły kolor, stawały się sine, tak zimne jak ręce, które jeszcze przed momentem zaciskały się na moim ciele.

Otworzyłem jego oczy. Były podkreślone czarną kredką, przez co wydawały się większe, ale nie odbierały mu uroku. Uśmiechnąłem się. Teraz wyglądał jeszcze piękniej.

Jedynie co zrobiłem, to przyciemniłem jego brwi, zaróżowiłem policzki i wplotłem we kosmyki kilka kwiatów jaśminu, które rozświetliły jego ciemne, idealnie ułożone włosy. Potem zmyłem krew z szyi, odsłaniając długie przecięcie, które było jedynym dowodem na to, że to dzieło było kiedyś człowiekiem. Bordowe plamy zostały jednak na koszuli, której nie ściągnąłem z niego.

Ponownie wziąłem go na ręce i uniosłem, kierując się w stronę drzwi, za którymi znajdowały się schody do piwnicy. Było ich kilka, ale nie był strome. Mimo to zszedłem ostrożnie, by nie uszkodzić mojej laleczki i poszedłem wzdłuż pomieszczenia, zaświecając po drodze światło. Piwnice rozświetliły lampy, obok których wisiały gałązki ziół i kępki kwiatów, które zabijały nieprzyjemny zapach. Baekhyunowi spodoba się to miejsce. Mówił, że lubi kwiaty.

Posadziłem go na honorowym miejscu, układając w realistycznej pozycji jego dłonie i nogi. By nie opadały, przywiązałem je do krzesła, uśmiechając się z zadowoleniem.

Kilkanaście par martwych oczu patrzyło na mnie, nie mogąc zrobić już zupełnie nic.

A ja stałem spokojnie, podziwiając swoje dzieła.

Byłem artystą, a morderstwa, których się dopuściłem, były sztuką.

Nikt nie mógł podrobić moich lalek.

Były wyjątkowe.

Najpiękniejsze.