Cry me a river

sekai, mafia!au, angst, romans, pg-15

To drabbl, który nie ma większej fabuły, większość przemyśleń. Nie chciałam z niego robić długiego opowiadania. Ale naprawdę się starałam. Muzyka ukryta pod tytułami piosenek. 

***

cry me a river 

Poznaliśmy się w klubie Black Spirits pod koniec października. Siedział w fotelu najbliżej sceny, cały ubrany na czarno. Popalał fajkę. Jedną po drugiej. Momentami miałem wrażenie, że dym papierosowy był dla niego jak powietrze. Niesamowicie potrzebne, bo inaczej nie przeżyje. Ale wyglądał, jakby nic go nie obchodziło. Jego zimny wyraz twarzy mówił to, nie musiał się odzywać, bym mógł odczytać te emocje. Był tym typem faceta, który budzi w oczach innych respekt, być może i strach, który nakazuje ci go słuchać. Tak na początku było, kiedy podszedłem do niego, robiłem wszystko, co chciał. Gdy powiedział, że mam zrezygnować w pracy w klubie, zrobiłem to, gdy rozkazał mi zostać przy nim, nie miałem nawet siły się sprzeciwić. Przywłaszczył mnie sobie jak zwierzę, swojego pupilka, którym z czasem chyba naprawdę się stałem. On mną sterował, on mną rządził, on decydował, czy mam żyć, czy może powinienem sobie strzelić w głowę. Żadna decyzja już nie należała do mnie, odebrał mi prawa i życie. Był zimnym draniem, ale nie mogłem przestać go kochać.

Siedziałem na betonowych schodach, paląc papierosa, którego potajemnie wyciągnąłem z paczki Jongina. Wiedziałem, że i tak nie zauważy. Był za bardzo zajęty, zabiegany, ostatnio też być może spięty. Ale nie pytałem, wiedziałem tylko, że policja niemalże deptała im po piętach. Podsłuchałem kłótni jego i Yixinga. Miałem wrażenie, że łatwo się z tego nie wyplączą. Dlatego ciągle krzyczał. Parę razy mnie uderzył, ale potem pocałował i przeprosił. Musiał wyładować jakoś emocje, musiał się odstresować, musiał mieć kogoś, kto nie ma wyboru i to wszystko zniesie.

Za mną nie było nic, jedynie pusta przestrzeń i parę schodków prowadzących na dach, na który i tak nikt nigdy nie wychodził. Były tam tylko pudła i deski, o których chyba wszyscy zapomnieli, oprócz mnie. Każdy miał swoje zajęcie, każdy coś robił, ale nie ja. Ja byłem bezużyteczny, dlatego czasem wymykałem się i siadałem właśnie tu. Czasem znajdował mnie Jongin, ale nie mówił nic. Po prostu zrozumiał, że czasem potrzebuję chwili samotności.

– Wpakowałeś się w wielkie bagno, Sehun – warknąłem do siebie i zaciągnąłem się mocniej papierosem, czując, jak w oczach stają mi łzy. Nie miałem czasu nawet na poużalanie się nad sobą, bo chwilę potem zadzwonił Jongin. Musiałem iść, zaciskając usta w wąską linię. Znów musiałem uśmiechać się sztucznie, znów byłem zmuszony do mówienia Jonginowi, jak dobrze mi z nim.

Kochałem go, ale sam nigdy nie byłem kochany. Być może przez to moja miłość do niego stawała się coraz mocniejsza? Trwałem w popieprzonym związku. Wiedziałem, że byłem dla niego tylko zabawką, kimś, kogo z pewnością w przyszłości zabije, ale i tak trwałem przy nim, wmawiając sobie, że to właśnie jest szczęście. Tylko inne, trochę szalone. Ale to ja w tym wszystkim byłem najbardziej szalony. Nie bałem się zaglądać w oczy śmierci, robiłem to prawie każdego dnia, ale w zamian za to nie byłem w stanie sprzeciwić się człowiekowi, choć można było go nazwać kimś w rodzaju diabła. Robił to, czym chwalił się szatan, a potępiali ludzie. Był inny, przerażał mnie, ale też sprawiał, że bez  niego byłem nikim. Tylko Sehunem, który nie ma nawet swojego mieszkania, pieniędzy, niczego. Żyłem, bo musiałem. Nie mogłem umrzeć, póki nie dostałem pozwolenia.

A Jongin chciał mnie przy sobie na jeszcze chwilkę dłużej.

***

W grudniu dużo płakałem. Zawijałem się w koc w pokoju Jongina i zakrywałem głowę poduszką, mając nadzieję, że nikt mnie nie usłyszy. Moje dłonie marzły, a łzy moczyły białe prześcieradło, które było jedynym świadkiem mojego smutku. Życie stawało się szare jak niebo i mgła unosząca się nad Seulem. Nie można było zobaczyć nic prócz śniegu i smutku w moich oczach. Dlatego je zamykałem, nie pozwalając światu tego odkryć.

A Jongin był ślepy. On nie patrzył w moje oczy.

***

ultraviolence 

Styczeń był miesiącem, który nie przyniósł wielkich zmian, jedynie jeszcze trochę nieoczekiwanego cierpienia, który był niczym sól na niezagojone rany. Choć mniej płakałem. Nauczyłem się hamować łzy, przy czym chyba nieco zamknąłem się w sobie. Jongina nie widywałem. Nie wracał na noce do mieszkania, spędzał je w miejscu, o którym nie miałem pojęcia. Powoli zapominał o mnie, a ja wariowałem. Rozmawiałem tylko trochę z Chanyeolem, choć był dosyć dziwny. Praktycznie cały czas żył na prochach, a ja liczyłem dni, aż przedawkuje.

– Zastanawiałeś się kiedyś, jak to jest umrzeć? – zapytałem któregoś dnia Parka, ale on jedynie wzruszył ramionami, jakby nie wiedział.

– Nikt teraz nie potrafi ci odpowiedzieć na to pytanie – mruknął dosyć cicho, opierając się o ścianę szarego budynku – ale skoro istnieją samobójcy, to musi być przyjemne.

Uśmiechnąłem się smutno.

– Czasem to najgorsza kara, kiedy chce się żyć.

Chanyeol pokręcił głową i zabrał spomiędzy moich palców tlącego się powoli papierosa, którym zaciągałem się momentami, chłonąc cały ten dym, który wreszcie otulił moje płuca. Byłem jak chodząca samo-destrukcja.

– Życie to największe gówno, jakie mógł otrzymać człowiek – stwierdził po chwili Yeol, uśmiechając się tajemniczo. – Rodzimy się, dorastamy, chłonąc zło tego świata, potem stajemy się dorośli i pełni nienawiści, bo tego właśnie nauczyło nas doświadczenie. Zapominamy o rodzinie, sprzedajemy swoją duszę innym ludziom. Jesteśmy żywymi towarami, gotowymi na koniec, który i tak nadejdzie, nawet jeśli się przed nim schowamy. Żyjemy po to, żeby cierpieć.  A cierpimy tylko po to, by w końcu kiedyś umrzeć – podsumował, wsuwając filtr papierosa pomiędzy usta, po czym zaciągnął się dymem, który wypełnił go całego – dlatego to gówno. Beznadziejne, ale musi mieć sens i ukryty cel, skoro musimy przez to przejść – dodał i spojrzał na mnie, oddając mi szluga. – Dlaczego pytasz?

– Bo mam wrażenie, że mój chłopak chce mnie zabić – prychnąłem.

– Spokojnie, nie zrobi tego.

– Skąd ta pewność?

Cisza tylko spotęgowała ciekawość, ale nie odzywałem się, dopóki Chanyeol nie otworzył ust.

– Jongin jest nieodgadnionym człowiekiem, trochę zawiłym i cholernie nieprzewidywalnym – mruknął Yeol – ale w jednym jestem pewien, dobrze mu z tobą.

Zaśmiałem się, kręcąc głową, nie potrafiąc się z nim zgodzić.

– Nie kocha mnie.

– Wiem, to jest pewne – odpowiedział. – On jest w stanie pokochać tylko siebie.

***

Ostatnie dni lutego zabrały ze sobą morze łez i Park Chanyeola. Ale nikt o tym nie mówił, poza tym, to chyba tylko ja płakałem. Zakopywałem się w pościeli i po prostu przestawałem czuć. Wyrzucałem z siebie wszystkie emocje, mając głupią nadzieję, że będzie lepiej, ale nigdy nie było. To  były głupie kłamstwa, które sam sobie wmawiałem, ale to chyba przez to było mi lżej.

Tamtego dnia nie mogłem płakać, ponieważ ręka Jongina owijała się wokół mojego pasa. Jego oddech czułem na swojej szyi, a dotyk drugiej dłoni na włosach. Były platynowe. Nienawidziłem tego koloru, ale Jongin go lubił.

Leżeliśmy w łóżku. Dochodziła północ, a łuny księżyca przebijały się przez w połowie zasunięte żaluzje, padając na ciemną podłogę i białą pościel, którą byliśmy okryci. Oddychałem ciężko, przymykając ciężkie powieki. Byłem śpiący, ale nie mogłem spać, nie potrafiłem. Ciągle otwierałem ponownie oczy, wpatrując się w przestrzeń przede mną. Białe, nowoczesne meble, szare, ceglaste ściany i puste ramki na zdjęcia, które nigdy nie zostaną uzupełnione. A ja trwałem pośrodku tego wszystkiego, nie potrafiąc już nawet udawać się uśmiechać.

– Będziesz za nim tęsknił? – zapytałem.

Odpowiedziała mi cisza i jego oddech. Nie chciał ze mną rozmawiać, być może dlatego, że po prostu był czymś zdenerwowany, ale ja potrzebowałem jego odpowiedzi.

– Nie – powiedział w końcu – sam tego chciał.

– Nie możesz tego wiedzieć.

– Tak samo jak ty.

– Ja...

– Odpuść, Sehun i idź spać. To na pewno ci się przyda – dodał po chwili, zabierając dłoń z moich włosów.

Przez długi czas trwaliśmy w ciszy. Ja nie mówiłem nic, Jongin tym bardziej. Słyszałem tylko nasze ciężkie oddechy i szelest kołdry, pod którą leżeliśmy. Zastanawiałem się, jak długo jeszcze tak wytrzymam, ile zginie ludzi na moich oczach. Ale to było zagadką, której nie potrafiłem rozwiązać, dlatego nieco się zagubiłem, zapominając o tym, gdzie jestem.

– Jongin? – zapytałem. Nie odpowiedział, ale kontynuowałem. – Kiedyś pozwolisz mi odejść?

– Nie.

– A jeśli ty odejdziesz, ja też będę mógł?

Wtedy pokiwał głową, ale każdy z nas zinterpretował to na różny sposób.

***

W marcu postanowiłem odwiedzić Black Spirits. Nie zaglądałem do tego miejsca od ponad pięciu miesięcy i chyba zaczynałem tęsknić Za wszystkim; za dziwnymi klientami, za długimi godzinami pracy, a szczególnie za klimatem tam panującym i pracownikami, z którymi nie utrzymywałem już kontaktów. Nie miałem jak, nawet jeśli całe dnie praktycznie nic nie robiłem, tylko chowałem się w mieszkaniu Jongina. Już znałem każdy kąt na pamięć, mogłem chodzić tam z zamkniętymi oczami i chyba stawałem się niewolnikiem. Czy żałowałem, że kiedykolwiek posłuchałem Jongina i z nim poszedłem? Mimo tego nieustannego smutku - nie. Na swój głupi sposób byłem szczęśliwy.

Gdy stanąłem przed drzwiami, uśmiechnąłem się szeroko. Spoglądałem na ceglaste ściany, przyciemniane, zasłonięte od wewnętrznej strony okna, uświadamiając sobie, że wszystko wyglądało tak znajomo, przypominało mi te dobre chwile. Wbrew pozorom lubiłem swoją byłą pracę. Sam nigdy bym z niej nie zrezygnował, nawet jeśli nie zarabiałem dużo. Mnie jednemu wystarczało i nie potrzebowałem niczego więcej.

Nie minęło dużo czasu, nim wszedłem do środka. Nagle otulił mnie przyjemny mrok pochłaniający korytarz, który wreszcie rozświetliły lampki powieszone przy ścianach. Klub miał zostać otwarty za dwie godziny, dlatego wiedziałem, że spotkam tam Luhana - mojego przyjaciela, o ile jeszcze w ogóle tam pracował.

– Sehun? – Usłyszałem za sobą. Niemal od razu odwróciłem się i spojrzałem na Hyori, która stała niedaleko wyjścia na górę, w swoich ulubionych czerwonych szpilkach. Nadal miała długie, czarne, pofalowane włosy i bordowe usta. Nic się nie zmieniła. – Wróciłeś? – zapytała i spojrzała na mnie spod podkręconych, sztucznych rzęs.

Pokręciłem przecząco głową.

– Szukam Luhana. Jest tutaj?

– Przy barze – odpowiedziała, wskazując ręką na główne wejście prowadzące do dużej sali, która sama w sobie była dla mnie miejscem pracy. Podziękowałem jej  poszedłem w wyznaczonym kierunku. Byłem trochę spięty, miałem wrażenie, że Luhan nie będzie chciał ze mną w ogóle rozmawiać. Dobrze go znałem, ale był nieprzewidywalny, nigdy nie mogłem go rozgryźć. Zawsze był dla mnie zagadką, dlatego tak bardzo mnie do niego ciągnęło.

Na sali zauważyłem go od razu. Miał na sobie białą koszulkę i czarne, dopasowane spodnie, które musiał nosić, gdy był w pracy. Stał za barem z ścierką w ręce, polerując szklanki na drinki, które za jakiś czas miał podawać klientom. Nie zwrócił na mnie uwagi, wyglądał, jakby był pochłonięty swoimi myślami, co dosyć często mu się zdarzało. Przyzwyczaiłem się już do tego, w jakiś sposób zaakceptowałem. W końcu musiałem, byłem jego przyjacielem. Czasem Luhan bywał cichy, czasem naprawdę głośny, ale mimo jego zmian nastrojów, nie dało się go nie lubić. Był specyficzny, ale całkiem uroczy, choć złościł się, kiedy tak o nim mówiłem.

– Luhan hyung! – niemal krzyknąłem, uśmiechając się do niego ciepło. Chłopak podniósł głowę i spojrzał na mnie najpierw w zaskoczeniu, a potem po prostu uśmiechnął się szeroko, mrużąc duże oczy. – Tak się cieszę, że jesteś – dodałem i podszedłem do niego. On wyszedł zza lady i przytulił mnie mocno. Prawdopodobnie tęsknił za mną tak samo jak ja za nim.

– Dlaczego tutaj nie przychodziłeś? – zapytał po momencie, ciągnąc mnie na barowe krzesła stojące obok. Po tym nie spuszczał ze mnie wzroku nawet na moment. Ja z niego również.

– Nie miałem czasu – odparłem. – Chyba za dużo wszystkiego dzieje się naraz w moim życiu i zbyt szybko. Nie potrafię tego zatrzymać – dodałem i wzruszyłem ramionami, jakbym w ogóle nie miał na to wpływu.

– Jongin? – zapytał, a ja kiwnąłem głową.

Luhan go znał, na pewno zapamiętał po częstych odwiedzinach w klubie.

– Nadal nie uważam, że...

– Nie mów – przerwałem mu. – Nie chcę żadnych kazań. Chcę spędzić z tobą po prostu chwilę czasu – mruknąłem, a Luhan kiwnął głową. Zrozumiał, a potem po prostu znów mnie przytulił. Chyba właśnie takich czułych gestów w swoim życiu naprawdę potrzebowałem.

***

W kwietniu obchodziłem swoje dziewiętnaste urodziny. Nie oczekiwałem, że Kai będzie pamiętać, że w ogóle ktokolwiek będzie. To nie było aż tak ważne, może w sumie wcale. Ale rankiem dostałem SMS od Luhana, który złożył życzenia. Jako jedyny, jednak mimo to nie potrafiłem powstrzymać malującego się na moich ustach szerokiego uśmiechu. Drobny gest, który sprawił, że nic nie potrafiło popsuć mojego humoru przez następne godziny.

Zacząłem doceniać drobne rzeczy. To chyba była jedyna pozytywna cecha, która pojawiła się raz z przeprowadzką do Jongina.

***

W maju pierwszy raz  Jongin zabił człowieka na moich oczach. Chłopak miał na imię Baekhyun i  był niewiele starszy ode mnie. Miał blond włosy i niezwykle kruche ciało. Wydawało się jeszcze bardziej delikatne i drobne, kiedy zostało skrępowane przez Zitao - przyjaciela Kaia. W dużych oczach chłopaka szkliły się łzy. Potem spływały wolno po bladych policzkach, nieozdobionych żadnym różem, a później ginęły za linią szczęki, rozpływając się w powietrzu. Nie widziałem kim jest, ani czym zawadził Kaiowi. Miałem jedynie ochotę płakać razem z nim. Ale powstrzymałem łzy, mocno zaciskając usta w wąską linię, a posiniałe knykcie na drewnianych, na wpół otwartych drzwiach, przy których stałem.

Wraz z wystrzałem pistoletu zamknąłem załzawione oczy. Mój oddech zamarł wraz z sercem, które potem wpadło w szalony trans, kołatając niesamowicie szybko w mojej klatce piersiowej. Po chwili uchyliłem lekko powieki, by od razu ujrzeć szkarłatną krew rozlaną na jasnej podłodze obok głowy ofiary.

– Powiedz Suho, żeby pozbył się ciała i posprzątał – powiedział Jongin do Zitao, podając mu do rąk pistolet. – Sehun – mruknął, gdy odwrócił się.  – Długo tu jesteś?

W odpowiedzi kiwnąłem głową.

– Wystarczająco długo – szepnąłem i zaczerpnąłem powietrza, odwracając wzrok od Baekhyuna. – Co on...

– Zasłużył – przerwał mi chłodno Kai i przymrużył oczy, łapiąc mnie za nadgarstek. Potem pociągnął w stronę schodów, gdzie popchnął mnie na ścianę i mocno pocałował. Zrobił to nachalnie i niespodziewanie, nie miałem nawet czasu, by zaczerpnąć powietrza. Jego dłoń z mojej ręki przesunęła się na szyję, a smukłe palce zacisnęły się wokół niej, sprawiając, że byłem bliski śmierci. Nie puścił, wpychając język pomiędzy moje wargi. Nie pozwolił mi się od siebie odsunąć nawet na moment. Lubił się mną bawić, lubił sprawiać mi cierpienie i nie dbał o to, czy jestem jeszcze w stanie funkcjonować. To nic dziwnego. Wydawało mi się przecież, że mnie nie kocha.

***

W czerwcu Jongin zniknął. Nie było go przez kilka tygodni. Nie odzywał się, nie miałem pojęcia, gdzie jest, ale nie martwiłem się o niego. Widziałem, że nic mu nie jest, on potrafił o siebie zadbać. To ludzie bali się jego, nie on ludzi. Dlatego czekałem, ciągle stojąc przy oknie i miałem nadzieję, że w końcu zobaczę jego samochód, a później jego. Jednak dni mijały, a on się nie zjawiał. Zostawił mnie samego, by sprawdzić, czy odejdę.

Zostałem.

***

is this happiness

Lipiec był niezwykle upalnym miesiącem, ale mimo to był przyjemny. Tydzień po rozpoczęciu wakacji Jongin wrócił. Ale po tej rozłące stał się niezwykle oschły i zimny. Zaczynałem czuć się jak ciężar, miałem wrażenie, że mu przeszkadzam. Nie całował mnie tak często, a seks był brutalny i szorstki. Czasami nie mogłem powstrzymać łez, które leciały same. Ale to nie był gwałt, ponieważ kochałem Kaia i pozwalałem mu na to, nawet jeśli prawie nigdy sam nie czerpałem z tego przyjemności. To Jongin miał czuć się zadowolony.

To on był najważniejszy.

***

Sierpień i wrzesień minęły niesamowicie szybko, a zamiast ciepłych dni, pojawiały się coraz chłodniejsze i bardziej ponure. Nie widziałem już słońca, tylko mgłę i mokre od deszczu drogi. Ludzie zasłaniali się rozłożonymi parasolami, a ja trwałem bezczynnie, zastanawiając się, jak dalej funkcjonować. Starałem się zrozumieć myśli Jongina, zresztą swoje też. Każdego dnia dochodziłem do wniosku, że przez cały czas moja przyszłość jest niesamowicie niepewna. Inni nie myśleli o śmierci, nie mieli na to czasu, byli za bardzo zabiegani, nieświadomi pewnego końca, kiedy ja miałem wrażenie, że ta śmierć dosłownie mnie otaczała z każdej strony. Czekała na odpowiedni moment, by zaatakować. Dlatego wiedziałem, że powoli nadchodzi zima niosąca koniec.

***

W listopadzie przypomniałem sobie swoją rozmowę z Chanyeolem. Jego głos i słowa ciągle krążyły po mojej głowie, nie chcąc jej opuścić, dlatego czułem się coraz gorzej, stojąc wpół nagi przed dużym lustrem w naszej sypialni. Byłem blady, ubrany w długi, biały podkoszulek sięgający do połowy ud i czarne bokserki, których praktycznie nie było widać i patrzyłem na swoje blond włosy, które zniszczone od rozjaśniacza coraz bardziej wypadały. Miałem wrażenie, że w lustrze odbija się obcy człowiek, ktoś, kogo nie znam. Przecież dawny Sehun był przebiegły, a kpiący uśmieszek malujący się na jego ustach był znakiem rozpoznawczym. Zadawał klientom przyjemność swoim ciałem, wyglądem i ruchami, był panem swojego losu i robił co chciał. A ten nowy całkowicie zaprzedał swoją duszę Jonginowi. Teraz to Kai był moim właścicielem, to on mną kierował i podejmował za mnie decyzje. Całkowicie mnie stłamsił. Stałem się nikim. Wydawało mi się, że pozbawił mnie nawet imienia.

Tlący się papieros, którego filtr ściskałem w swoich bladych, szczupłych, nieco krzywych palcach brzydził mnie. Kojarzył mi się z Jonginem i jego ustami. Z trucizną, którą mnie karmił. Ale nie potrafiłem go zgasić czy wyrzucić. Mogłem jedynie zaciągnąć się nim po raz kolejny, wypuszczając z płuc nieco szarawy dym, który ulatniając się, odsłaniał moje oczy. Były podkrążone, a policzki zapadnięte i białe jak papier. Ręka, która trzymała szluga wydawała się koścista, jakby pozbawiona jakiejkolwiek tkanki tłuszczowej.

Brzydziłem się samego siebie. Nie mogłem na siebie patrzyć.

Dlatego rozbiłem lustro.

***

W grudniu następnego roku Jongin pozwolił mi odejść. Powiedział, że mnie kocha, celując lufą swojego ulubionego pistoletu prosto w moją skroń.

______________________________________________

Teraz mam do was pytanie. Co chcecie kolejne - oprócz opowiadania świątecznego, który i tak się pojawi najprawdopodobniej w Wigilię lub pierwszy dzień Świąt. Mam fabułę do naprawdę pięknego Hunhana w latach 20, tylko, że to angst. Naprawdę mocny angst, który ma w sobie mnóstwo przemyśleń i głębszych rozmów. Nie powiedziałabym, że jest ciężki, jest po prostu dołujący. Czy wolicie coś lekkiego, jakiś fluff - tylko musicie napisać jaki. Mogłabym napisać Hunhana/Baekyeola/Baekhana, ale to od was zależy. I jaki to miałby być. Szkolny/biurowy/o wróżkach/nanny!au/jeszcze inny. Nie wiem, decyzję zostawiam wam, więc piszcie w komentarzach co chcecie zobaczyć.