Together Forever 4/20

music: 1 | 2

Musiałem przyznać, że przywiązałem się do tego miejsca. Spodobały mi się Hawaje i jeśli mógłbym, to z chęcią bym tu zamieszkał. W szczególności przekonały mnie do tego palmy, plaże i ciepła woda, która była tak przyjemna, że przez pewien czas prawie w ogóle z niej nie wychodziłem. Bez pamięci zakochałem się też w domku letniskowym, który zafundował dla nas Sehun i byłem w stanie zostać tu już na zawsze, z Sehunem, Baekiem, Chanyeolem i Nareą, a Eunjin wysłałbym pierwszą miotłą do Seulu. Ale dwa tygodnie mijały tak szybko, że nim się spostrzegłem, a spędzałem ostatnią noc w najcudowniejszym miejscu na Ziemi. Kolejnej mieliśmy lot.

By zapamiętać ten wyjazd, udaliśmy się tamtej nocy na plażę, gdzie organizowana była impreza. Nie wiedziałem, kto był organizatorem, ale wstęp był wolny, przychodził kto chciał, czyli głównie ludzie w naszym wieku, z przeróżnych stron świata. Nie było tłumów, ale pustek również nie. Klimat był za to niesamowity i nie do podrobienia.

Pogoda zdecydowanie się udała, noc była ciepła, a tylko lekki przyjemny wiaterek poruszał liśćmi palm. Na pniach zawieszone były zaświecone żarówki, które podtrzymywał sznur. Świeciły jak gwiazdki i dawały mnóstwo światła, dzięki czemu nie potykałem się w ciemnościach o własne nogi. Muzyka była głośna, ale nie musiałem krzyczeć, żeby Sehun zrozumiał, co do niego mówię. Chociaż... nie obraziłbym się, jakby pogłośnili, przynajmniej zagłuszyliby wkurzający głos Eunjin, która już zabrała się za podrywanie jakiś Azjatów z nadzieją, że są Koreańczykami, bo z całego tego przyspieszonego kursu angielskiego, który przeszła w domku, zapamiętała tylko jak się przywitać. Zaskoczyła mnie, bo zakładałem, że i to zapomni.

Niemal od razu po tym, jak znaleźliśmy się na plaży, podszedłem do okrągłego barku z alkoholem, kupując na rozluźnienie drinka. Nie przepadałem za alkoholem tak samo jak za czasów liceum, uważałem, że ma okropny smak, ale stwierdziłem, że trochę nie zaszkodzi, zwłaszcza w takim momencie jak ten. Korzystałem z okazji i smaków Hawajów, które mi posmakowały i musiałem przyznać, że i ten drink mi się spodobał.

— Chyba powinienem iść pilnować Sehuna — prychnąłem do siostry mojego chłopaka, zaczynając drugiego drinka. Nie zamierzałem się upijać do nieprzytomności, a poza tym i tak miałem silną głowę. Do tej pory pamiętałem, jak byłem pijany i nawet wtedy nie dałem się dotknąć Sehunowi, który jeszcze wtedy miał opinię Playboya. Teraz był mój i tylko mój, ale Eunjin nie obchodziła ta zasada. — Zaraz ta szmata da mu do drinka pigułkę i go zgwałci.

— To nie powinno być na odwrót? — Zaśmiała się moja towarzyszka.

— Sehun jest na to za dużą pipą — stwierdziłem, uśmiechając się — to znaczy, kiedy chce, to potrafi być męski i mnie tym zaskoczyć, ale momentami zachowuje się jak dzieciak i nawet ja nie potrafię tego zmienić. I wie, że jak mnie zdradzi, wyrwę mu genitalia i nimi go udławię. Dość precyzyjnie mu to zilustrowałem, więc myślę, że zapamiętał.

Narea nie przestała się śmiać. Widać rozbawiłem ją, zwłaszcza, że to chodziło o jej brata i go nie żałowała. Tak to było w rodzeństwie. Ja żałowałem, że nie miałem młodszego brata albo siostry. Przynajmniej, jak byłem młodszy, miałbym się nad kim znęcać, a tak to moje dzieciństwo było nudne.

— Widzę, że to nie skutkuje — mruknęła, bawiąc się parasolką podaną razem z drinkiem — albo jest głupi i nie widzi zalotów Eunjin, co jest bardzo możliwe, bo faceci są głupi — podsumowała, a ja zmrużyłem groźnie oczy, patrząc się na nią, jakbym był gotów ją zamordować. Dopiero po chwili zrozumiała, jak duży błąd popełniła, otwierają szeroko te swoje pomalowane gały. — Sorki, ty nie. Pomyliłam się, po prostu wyglądasz jak dziewczyna i...

— Ty już lepiej nic nie mów — warknąłem, strasząc ją słomką. Podziałało.

Byłem już nieco zły i gotowy do zemsty na Eunjin, która się aż o nią prosiła, ale powstrzymywałem się, sącząc przez rurkę swojego już trzeciego drinka. Nadal nie czułem, żeby alkohol uderzał mi jakoś specjalnie do głowy, dlatego stwierdziłem, że te napoje musiały być strasznie słabe i że ludzie na Hawajach nie mają pojęcia, co to prawdziwy alkohol.

— Gadałem niedawno z Sehunem o twojej rodzinie — mruknąłem, patrząc na siostrę mojego chłopaka, która jedynie kiwnęła głową, prosząc, bym kontynuował. — I tak jakoś wyszło, że powiedział mi o tym, że twoja mama bardzo chce się ze mną spotkać. A ja tego nie chcę, bo jak tylko mnie pozna, to znajdzie dla Sehuna inną dziewczynę czy chłopaka, a mimo wszystko nie chcę się z nim prędko rozstawać — powiedziałem całkiem poważnie, a Narea znów się zaśmiała.

— Nie masz się czego bać — przyznała — nasza mama jest dokładnie taka jak Sehun. Polubi cię. Tata też nie jest zły.

— Przyjadę do waszego domu i cały czar pryśnie — prychnąłem.

— Co ty znowu opowiadasz, Luhan — spojrzała na mnie, unosząc jeden kącik ust ku górze. — No może trochę, ale to tolerancyjni ludzie i nie obrażą się jak przy nich ponarzekasz trochę na Sehuna. Sami czasami mają go dość — stwierdziła — poza tym Sehun mówił im, że myśli o tobie tak na poważnie, więc nie odpuszczą, zwłaszcza mama. Za wszelką cenę będzie chciała cię poznać. Po prostu bądź sobą i mów, że jej jedzenie jest dobre, nawet jeśli nie będziesz w stanie go przełknąć — poradziła, a ja kiwnąłem głową, na znak, że ją rozumiem.

Takie spotkanie było dla mnie czymś nowym, bo przed Sehunem nie miałem żadnego chłopaka ani dziewczyny, bo byłem święcie przekonany, że jestem samowystarczalny i nie potrzebny mi  ktoś do związku. Spotykałem się jedynie z jakimiś inwestorami i biznesmenami, ale to wcale nie  było krępujące ani straszne, bo oni zazwyczaj byli nudni i nie zależało mi na nich.

Ale tym raczej miało być całkowicie inaczej. Miałem być przy Sehunie i przede wszystkim jego rodzicach, bo o swojego chłopaka i Nareą się nie martwiłem. Przebywałem z nimi aż za dużo czasu, ale z drugiej strony nie byłem taką Eunjin, która jednym słowem potrafiła się pogrążyć, dlatego powinienem być raczej spokojny. A czy taki byłem... to już kwestia sporna.

— Dobrze się czujesz? — Narea zapytała, zapewne widząc moją niezbyt zadowoloną minę.

— Jasne, tylko pójdę się przejść. Przy okazji poszukam Eunjin i odciągnę ją od mojego chłopaka — warknąłem, po czym zszedłem ze stołka barowego i zabrawszy ze sobą drinka, przepchałem się przez tabun ludzi, wreszcie wychodząc w mniej zatłoczone miejsce.

Woda w oceanie była niemal czarna, zupełnie inna niż za dnia, ale nadal wydawała się być przyjemna. Parę ludzi, dosyć już pijanych wbiegło do niej kilkanaście metrów dalej, nie przejmując się jakimikolwiek konsekwencjami, które się za tym ciągnęły. Współczułem im tak słabej głowy, choć powinienem raczej myśleć o Eunjin, która denerwowała mnie nawet wtedy, kiedy jej nie widziałem. Zastanawiałem się, dlaczego dosłownie z wszystkich ludzi jacy żyją na świecie, czemu musiała się do nas przyczepić akurat ona. Szczerze powiedziawszy wolałbym już setkę innych napalonych dziewczyn niż ją.

Moje jakże głębokie myśli przerwała para dużych dłoni, które spoczęły na moich biodrach, natomiast moje plecy zderzyły się z czyimś wyćwiczonym brzuchem przykrytym jedynie luźnym tank topem odsłaniającym mięśnie na rękach i plecach.

— Wszędzie cię szukałem — Sehun mruknął mi do ucha, całując przy tym jego płatek.

— Daleko nie uciekłem — zaśmiałem się.

W tej chwili dłoń Sehuna z mojego biodra powędrowała na nadgarstek, gdzie zacisnął swoje palce. Pociągnął mnie lekko za sobą, znikając z oczu wszystkich imprezowiczów. Nie miałem pojęcia gdzie mnie prowadził, ale to był Sehun i nie musiałem się martwić, że wywlecze mnie na jakieś pustkowie i mnie zgwałci. Cóż, jemu zawsze się oddam, więc nie można byłoby tego nazwać gwałtem.

Zaprowadził mnie w miejsce, o którym wcześniej nawet bym nie pomyślał. Na plaży, kilkanaście metrów od wody, na lekkim wzniesieniu znajdowały się kolorowe przebieralnie, nad którymi drzwiami wisiały zaświecone światełka, także nawet jeśli weszliśmy za nie, nie było całkowicie ciemno. Na ich ścianach widniały namalowane palmy i słońce, wymieszane z przeróżnymi napisami, jednak nie miałem okazji się im przyjrzeć, bo po chwili moje plecy zderzyły się z deskami, a usta Sehuna zaatakowały moje, łącząc się w namiętnym pocałunku, który odebrał mi ostatki tchu.

Kiedy udało mi się rozłączyć nasze wargi,  wsunąłem dłoń w jego włosy i uśmiechnąłem się złośliwe, chociaż nieco podejrzliwie.

— Znudziło ci się towarzystwo Eunjin i przypomniałeś sobie, że masz chłopaka?

— Nie byłem z Eunjin — powiedział i pocałował mnie ponownie, ale tym razem krótko. — Przez cały czas byłem z Chanyeolem i Baekhyunem. Chan trochę przesadził z alkoholem, Baek nie mógł sobie z nim poradzić, dlatego pomogłem mu zaprowadzić Yeola do domu — przyznał, a ja kiwnąłem głową na znak, że mu wierzę. — Może my też powinniśmy się stąd zmyć?

W tej chwili znów złączył nasze wargi, zsuwając dłonie po moich plecach. Jego palce powoli podważyły gumkę od moich zielonych spodenek hawajek, które były tak urocze, że nie mogłem ich nie kupić. Wsunęły się pod nie i pod bieliznę, zaciskając mocno na nagich pośladkach. Wraz z tym westchnąłem prosto w usta Sehuna, podskakując nieco, tak, by nogami obtoczyć jego pas, przyciskając swoje krocze do jego.

Sehun mruknął w przyjemności, ocierając swoim językiem o mój. W międzyczasie jego dłonie masowały lekko moje pośladki, momentami ściskając je i rozsuwając. Uwielbiałem to, w jaki sposób na niego działałem, to jak momentami tracił dla mnie głowę i w tych momentach cieszyłem się, że to ja jestem jego, a nie przypadkowo poznana laska w klubie. Momentami chciało mi się śmiać, że wszystko wzięło się przez głupi zakład i choć wcześniej byłem zły, to teraz w duchu dziękowałem mojej ukochanej drużynie za to, że przegrała. Inaczej Sehunowi nigdy nie udałoby się wyciągnąć mnie na randkę. To było bardziej niż pewne.

— Nie chcę jeszcze stąd iść — przyznałem, kiedy przerwaliśmy pocałunek. Oddychałem ciężko i głośno, starając się ustabilizować jakoś szybko bijące serce.

— Dlaczego? — Zdziwił się Sehun.

— Bo to ostatnia noc tu — przyznałem — kiedy zamknę oczy, znów zaświeci słońce, a my będziemy przygotowywali się do wylotu.

— W każdej chwili możemy tu wrócić. Na przykład po twoich egzaminach, albo nieco później. Zrobisz sobie którą przerwę w semestrze i przyjedziemy tu na dłużej, tylko we dwoje, albo może uda nam się też wyciągnąć Kyungsoo z Jonginem? — Uśmiechnął się, a ja kiwnąłem głową.

— Ale żadnej Eunjin? Dobrze?

— Dobrze — przyznał.

Uśmiechnąłem się, przyciskając jego ciało jeszcze mocniej do swojego i wplątując palce w jego włosy, cmoknąłem go w usta, co wywołało serię kolejnych, gorących pocałunków, które nie miały końca.

To znaczy, trwałyby znacznie dłużej, gdyby nie osoba, która potrafiła popsuć dosłownie każdą chwilę.

— Hunnie oppa! — powiedziała z szerokim uśmiechem Eunjin, zakładam że zadowolona z tego, że nam przerwała w takiej chwili. Sehun szybko wyciągnął dłonie z moich spodenek, natomiast ja rozplątałem nogi i stanąłem prosto, starając się jakoś zasłonić erekcję, która jak się okazało, była widoczna nawet  w takich luźnych spodenkach, jakie miałem na sobie. — Musisz mi pomóc! — powiedziała poważnie, łapiąc go za rękę.

— Ale teraz? — zapytał niezadowolony.

— Tak, koniecznie — powiedziała to z takim przejęciem, jakby co najmniej królowa Elżbieta zaprosiła tę dwójkę na herbatkę o drugiej w nocy. Nie zdziwiłbym się jakby wymyśliła równie absurdalny powód swojego zjawienia. Swoją drogą zastanawiałem się, jakim cudem udało się jej nas znaleźć w takim miejscu, ale po niej wszystkiego można było się spodziewać.

— Skarbie, dokończymy później — powiedział i szybko ucałował mnie w policzek, nim ta żmija zniknęła z nim z pola mojego widzenia.

Miałem tylko nadzieję, że kiedy wrócimy do Seulu, Eunjin całkowicie zniknie z naszego życia.

***

Obudziłem się w ciepłych ramionach Sehuna, obserwując jak rażące promyki wstającego słońca wdzierają się do naszej sypialni przez niezasłonięte okna. Normalnie zdenerwowałbym się i jeszcze przy okazji nawrzeszczał na Bogu winnemu Sehuna, ale tym razem byłem dziwnie spokojny. Mimo że moje powieki niemal same opadały ze zmęczenia, to w ten dzień nie chciałem tracić czasu na sen, zwłaszcza, że o dwudziestej trzeciej mieliśmy lot.

W zamian za to, obróciłem się przodem do Sehuna i pocałowałem jego policzek. Później ustami zszedłem na jego usta i podbródek, aż w końcu dotarły do szyi, po której przejechałem językiem. Usłyszałem cichy jęk Sehuna, przez co uśmiechnąłem się z satysfakcją.

— Lu — wymruczał – jeszcze ci mało?

— Nie — odparłem — to, że cię całuję, nie znaczy, że oczekuję na twojego kutasa w moim tyłku — warknąłem. — W przeciwieństwie do ciebie, nie myślę o seksie dwadzieścia cztery godziny na dobę.

— No dobrze, już, już, spokój — powiedział sennie, otwierając oczy. Jego wzrok spotkał się z moim, przez co uśmiechnął się lekko i przełożył rękę przez mój pas, przytulając mnie do siebie mocno. Nasze nagie ciała złączyły się ze sobą, ale mimo to nie czułem w tym żadnego erotyzmu czy podtekstu seksualnego, raczej coś uroczego, bo to była dla mnie nowość, jeśli mogłem się tak wyrazić. Nie pozwałem Sehunowi nocować w moim mieszkaniu w Seulu, bo uważałem, że to za wcześnie, a ja ja potrzebowałem własnej przestrzeni osobistej, którą w inny sposób by mi zakłócał. —Wyspałeś się?

Pokręciłem w odpowiedzi głową.

— Nie — odpowiedziałem — ale to zostawiam na lot. W samolotach zawsze mi się nudzi.

— W takim razie może ten czas przeznaczymy na coś innego? — zapytał z nadzieją, całując mnie mocno. Nawet nie zdążyłem zareagować, a już miałem jego język w swoich ustach i nawet jeśli chciałem, to nie potrafiłem się od niego odsunąć. Trzymał mnie mocno, a po całym moim ciele przechodziły ciarki. Nie potrafiłem się uspokoić.

— Nie, uspokój się — powiedziałem, odrywając się od niego. — Zaraz musimy się pakować.

— Wolę popatrzyć na ciebie i całować cię cały dzień.

— Wiesz, że nigdy bym ci na to nie pozwolił? — Spojrzałem na niego całkiem poważnie, unosząc kącik ust ku górze. Pogładziłem jego policzek i wraz z tym chciałem podnieść się, by wstać, jednak ta zachłanna bestia pociągnęła mnie z powrotem na ciepłe posłanie, tuż pod swoje łapska.

Zmrużyłem oczy w niezadowoleniu. Nie miałem zamiaru przez cały dzień grzać się w łóżku.

Po krótkiej chwili do naszej sypialni wpadł uśmiechnięty Baekhyun, prawie potykając się o własne nogi. Byłem mu wdzięczny za to, że uratował mnie z opresji, bo mój tyłek na dzień dzisiejszy nie zniósłby więcej Sehuna, który był na niego coraz bardziej chętny.

— Wstawajcie, zrobiłem pyszne śniadanie — zachwycił się Baekhyun.

— W takim razie jestem skłonny podnieść się z łóżka — skomentował Sehun, ale po chwili przyłożył usta do mojego ucha. — A tobą zajmę się później — szepnął, a ja przewróciłem teatralnie oczami, mając serdecznie dość.

— Jak tam Chanyeol? — zapytałem.

— Umiera. Jeżeli wstanie do dzisiejszego popołudnia, stanie się cud — przyznał i z lekkim uśmiechem wycofał się z pokoju. — Widzę was na dole za dziesięć minut. Żadnych seksów przed śniadaniem — krzyknął jeszcze, a Sehun wybuchł śmiechem.

— Wygląda na to, że Baek zamienił się w drugiego Kyungsoo.

***

Niebo o tej porze było piękne. Nie było jeszcze gwiazd, które odbijałyby się w tafli ciemnego oceanu, ale róż, który ciągnął się daleko, aż do miejsca, w którym słońce topiło się w wodzie, zdecydowanie to wynagradzał. Pomiędzy pudrowymi chmurami przebijały się refleksy fioletu i błękitu, który jeszcze nie zdążył zgasnąć, a ja miałem wrażenie, że znajduję się w raju.

Sehun zabrał mnie na spacer, kiedy mieliśmy za kilka godzin zbierać się na lotnisko, czego chciałem uniknąć. Wiedziałem, że powrót do Seulu wiązał się ze studiowaniem, masą notatek i telefonami od mojej matki, która za wszelką cenę chciała wiedzieć coraz więcej. Powiedziałem jej o Sehunie, o tym, że mam wielu przyjaciół i nie spieszy mi się z powrotem do Chin. Prosiłem też, żeby nie mówiła ojcu, wiedziałem, że jak się dowie, każe mi wracać, a nie chciałem zostawiać osób, na których w tej chwili zależało mi najbardziej.

Zacisnąłem palce na dłoni Sehuna, który szedł tuż obok. Nie rozmawialiśmy dużo, po prostu cieszyliśmy się swoją obecnością, zapominając o wszystkim, co było przeciwko nam. Nawet na moment przestałem się złościć na Eunjin, która stała się dla mnie bez znaczenia, bo to Sehun wybrał mnie, a nie ją, nawet jeśli ona starała się o stokroć razy bardziej niż ja.

— Zostańmy tu — powiedziałem, choć nie liczyłem na to, że Sehun się zgodzi. Wszystko było gotowe do powrotu. Walizki spakowane, nasze bilety przygotowane, tak samo jak miejsca w samolocie, który wyruszał do Seulu za kilka godzin.

Liczyłem się, że znów będę musiał przestawić się do trybu pracy tylko po to, żeby cokolwiek osiągnąć. Bez tego nie spełniłbym swoich marzeń. Głównie zbuntowane dzieciaki z bogatych rodzin były inne ode mnie w tej kwestii. Ich rodzice chcieli, żeby przejęli rodzinny biznes, a oni woleli śpiewać, tańczyć, być aktorami i spełniać się w przeróżnych innych, bezużytecznych zawodach, natomiast ja szedłem za głosem mojego ojca, który również chciał, bym tak jak on, został szefem wielkiej korporacji, ale przy tym sam tego pragnąłem, starając się podołać temu wyzwaniu. Niby nudziły mnie spotkania biznesowe, miałem dość sztucznych uśmiechów kierowanych do starych biznesmenów, ale forsa, która za tym szła wszystko wynagradzała. A ja byłem nauczony od dziecka, że pieniądze potrafiły wiele załatwić. Nie zamierzałem z nich tak łatwo rezygnować.

— Tak, wystawmy resztę, schowajmy się gdzieś i poczekajmy aż wyjadą.

— Widzę, że zaczynasz myśleć tak jak ja — zaśmiałem się, patrząc na Sehuna, który jak zawsze wyglądał bosko i głupio było mi to przyznać. Podobało mi się w jaki sposób dosyć obcisłe ubrania leżą na jego smukłym, ale wysportowanym ciele, lubiłem też jego ciemne zaczesane do tyłu włosy i krzywy uśmiech, który był zarezerwowany dla mnie i tylko dla mnie. Nigdy mu też nie powiedziałem, że mi się podoba. Wydawało mi się, że to wie i to wystarczało. W jakiś sposób znał moje zdanie na swój temat, przy czym nie musiałem się poniżać, komplementując go. Zwłaszcza, że on nadrabiał komplementami dla mnie, których czasami zaczynałem mieć dość.

W pewnym momencie Sehun się zatrzymał, przez co i ja przystanąłem. Usiedliśmy na ławeczce, za którą fale oceanu obijały się o brzeg. Woda nie była spokojna, ale ja tak. I przede wszystkim szczęśliwy.

Nigdy wcześniej nie pomyślałbym nawet, że moje życie właśnie tak się potoczy. Mimo moich wszystkich narzekań, których w jeden dzień potrafiło zebrać się naprawdę wiele, to byłem twierdzenia, że nie mogłem trafić lepiej. Sehun o mnie dbał, Sehun robił wszystko, bym każdego dnia był radosny jeszcze bardziej niż każdego poprzedniego, Sehun trwał przy mnie, mimo że nigdy nie powiedziałem, że go kocham. Nigdy nie powiedziałem też mu, że to naprawdę doceniam, ale doceniałem całym sercem. W duchu dziękowałem każdego dnia, że go mam. Nie wszyscy mieli tyle szczęścia, co ja. I w tej chwili żałowałem Eunjin, ponieważ mimo starań, Sehun nie był jej, tylko mój, mimo że ja uciekałem od niego zawsze, kiedy tylko mogłem. To ja miałem szczęście, ona okropnego pecha, bo może gdyby nie to, że mój ojciec kazał mi przenieść się do Seulu, to może teraz to ona byłaby tym oczkiem w głowie Sehuna, nie ja.

— Wiem, co czujesz, Lu — mruknął i pogładził mnie po dłoni. — Pięknie tu.

Pokiwałem głową, zgadzając się z nim. Nawet nie potrzebowałem słów.

— Kiedy wrócimy tu, będzie inaczej — powiedział po chwili, a ja spojrzałem na niego ze zdziwieniem, tego nie rozumiejąc. — Wyobrażam sobie, że kiedy następnym razem tu przyjedziemy, będziemy po ślubie, a nasze dzieci codziennie rano będą bawić się na plaży — dodał, a ja zaśmiałem się, kręcąc głową.

— Mówiłem ci coś o dzieciach. Nie mam zamiaru mieć rozstępów.

Sehun uśmiechnął się lekko i pocałował mnie w policzek, po czym ponownie się odsunął i spojrzał na mnie całkiem poważnie.

— Wiesz, Lu — zaczął po dłuższej chwili, kiedy wiatr zdążył roztrzepać moje włosy, a dłonie zdrętwieć od trzymania ich w tej samej pozycji. — Kiedy cię poznałem, ten pierwszy raz, kiedy wszedłem pod prysznic kiedy się kąpałeś, nie miałem pojęcia, że to właśnie ty zmienisz w moim życiu tak wiele. Że właściwie mnie całego zmienisz. Myślałem, że będziesz kolejną osobą, która na jakiś czas mnie zainteresuje, i tyle. Ale z każdym nowym dniem dochodziłem do wniosku, że jesteś całkiem inny od reszty. Że inaczej myślisz, inaczej się śmiejesz, masz całkiem inne podejście do mnie — dodał, milknąc na moment. A ja cały czas na niego patrzyłem, nie przerywając ani na moment. — Robiłem wszystko, żeby w jakiś sposób zbliżyć się do ciebie i nie przyszło to łatwo, ale zrobiłbym to jeszcze tysiące razy, gdybym musiał. Pamiętam też, że jak wiele razy cieszyłem się, gdy mogłem cię całować, gdy mogłem być blisko ciebie w inny sposób niż znajomi. I po całych tych trzech latach zrozumiałem, że nie chcę bez ciebie żyć. Byłeś i jesteś moim pierwszym chłopakiem, ale zawróciłeś mi w głowie jak nikt inny. Sprawiasz, że każdego dnia mam po co się budzić, sprawiasz, że jestem szczęśliwy i mimo że nie powiedziałeś nigdy, że mnie kochasz, nie musisz tego robić szybko. Poczekam, aż będziesz pewny i gotowy na to wyznanie. Ale ja teraz, mogę powtórzyć ci milion razy, że jesteś dla mnie najważniejszy, że kocham cię całym sercem, bo to prawda, a ja nigdy nie byłem bardziej pewny. Mówiąc o dzieciach i małżeństwie nie żartowałem. Chcę cię poślubić, chcę by nasze dzieci miały te twoje piękne oczy i wybuchowy charakter — zaśmiał się cicho, patrząc w moje oczy, a ja nie wytrzymałem. Czułem jak łzy same spływają po moich policzkach, a w zażenowaniu odwracałem wzrok, starając się je zatrzymać. Nie działało.

— Sehun... — szepnąłem.

— Czynisz mnie lepszym człowiekiem, Lu. Zmieniasz mnie i sprawiasz, że szaleję. I nawet nie wiesz jak bardzo chcę umrzeć mając sto lat, w ciepłym łóżku z tobą przy boku, wiedząc, że w życiu mi się udało, że wygrałem i dostałem coś najcenniejszego. Twoją miłość.

W tamtej chwili przestałem się przejmować łzami. Płakałem, krzycząc w myślach, że chcę tego samego. Pragnąłem tego, ale nie potrafiłem powiedzieć tego głośno.

Sehun wstał, wyciągając z kieszeni spodni purpurowe, niewielkie pudełeczko, po czym klęknął przede mną, otwierając je. Zobaczyłem srebrną obrączkę wysadzaną małymi diamencikami i była naprawdę piękna, ale niczym nie równała z oczami Sehuna w tamtym momencie. Widziałem w nich nadzieję i tyle miłości, że potrafiłem w niej utonąć.

— Luhannie... uczynisz mi tę przyjemność i wyjdziesz za mnie? O niczym innym bardziej nie marzę — powiedział, a ja zupełnie nie wiedząc, co powiedzieć, pokiwałem głową, rzucając mu się w ramiona.

Nie było kolacji, świec ani muzyki. Za to byłem ja, Sehun i zachód słońca w najpiękniejszym miejscu na Ziemi. Wiedziałem, ze nigdy tego nie zapomnę.

_____________________________________________________________

Rozdział zdecydowanie wnoszący akcją do opowiadania. Oświadczyny hunhana i zarazem ostatni rozdział z wakacji, od kolejnego powrót do Seulu i troszkę komplikacji, przyjemnych bądź nie, o tym sami zadecydujecie. Jest też szansa, że w piątek opublikuję piąty rozdział, ale pod warunkiem, że pod tym będziecie bardziej aktywni niż pod poprzednim. Gdy komentujecie mam po prostu większy zapał do pisania, większą motywację (taką, że kończę już ósmy rozdział). W takim razie do zobaczenia do następnego :)