Together Forever 5/20

music: 1

2 miesiące później. Koniec czerwca.

Ostatnie dwa miesiące nie były wcale inne od poprzednich, nawet za sprawą tego, że zmieniłem status z chłopaka Sehuna, na narzeczonego Sehuna. Nadal był upierdliwy, nachalny i nie do wytrzymania, ale stwierdziłem, że muszę się przyzwyczaić, jeżeli miałem z nim spędzić całe życie. W gruncie rzeczy już to zrobiłem, nawet polubiłem to ciągłe nękanie, choć nie mogłem znieść słodkich SMS-ów, od których robiło mi się niedobrze.

Co do ślubu - nic na ten temat nie mówiliśmy i bardzo się cieszyłem, bo naprawdę mi się nie spieszyło. Byłem jeszcze młody - zdecydowanie za młody na wiązanie się do końca życia i niezdecydowany, poza tym również nieprzygotowany na mieszkanie z Sehunem. Tak, nadal mieszkaliśmy osobno i ja nie myślałem o przeprowadzce, w przeciwieństwie do mojego narzeczonego, który potrafił mówić o swoim wymarzonym domu godzinami. Opowiadał, że chciałby znaleźć taki na przedmieściach Seulu, z pięknym ogródkiem, w którym mógłbym hodować własne roślinki, tyle, że ja nie byłem zbyt dobrym ogrodnikiem, ale dla niego i kwiatki mogłem posadzić. Mimo wszystko nie spieszyło mi się do tego, jak i do spotkania z jego rodzicami, którzy bardzo nalegali na takowe. I zbliżało się wielkimi krokami, bo obiecałem Sehunowi, że poznam ich po moich egzaminach, które zaczynały się dzisiaj.

Otworzyłem niechętnie oczy, kiedy usłyszałem głośne i wprost nie do wytrzymania pukanie do drzwi, które z każdą minutą się nasilało. Obiecałem sobie, że zabiję dosłownie każdego, kto śmiał mnie obudzić o tak nieludzkiej porze jak ósma.

Ósma. O cholera, spóźnię się.

Niemal wyskoczyłem z łóżka, prawie potykając się na mięciutkim, perłowym dywanie położonym tuż obok. Nie zdążyłem ubrać nawet moich seksownych kapci w kształcie królików, które dostałem od Jongina na osiemnaste urodziny, bo w trybie ekspresowym pobiegłem do drzwi, by je otworzyć, nie zwracając już nawet uwagi na okropne mdłości, które od trzech dni mi towarzyszyły. Przez weekend zdążyłem zwymiotować chyba pięć razy, najprawdopodobniej z nerwów przed bardzo ważnymi egzaminami decydującymi o mojej przyszłości. Choć uczyłem się tyle, że bez problemu powinienem je napisać, oczywiście zdając na sto procent.

— Baekhyun, kocham cię — pisnąłem, zauważając przyjaciela po drugiej stronie.

Wpuściłem go do środka, po czym za mną pomaszerował do mojej sypialni, siadając na moim rozgrzebanym, w ogóle nie posłanym łóżku, w którym jeszcze minutę temu słodko sobie spałem.

— Myślałem, że będziesz gotów mnie zabić za budzenie cię o tak nieludzkiej porze — zakpił.

— Tak na początku było — przyznałem — ale się rozmyśliłem. Gdyby nie ty, zamiast Ceo, najprawdopodobniej zostałbym sprzedawcą w KFC, dlatego dzięki wielkie, jesteś moim aniołem — zacmokałem i rozsunąłem drzwiczki ciemno-brązowej szafy, by znaleźć w niej strój galowy. Nienawidziłem tak chodzić ubranym, ale tego dnia byłem do tego zmuszony.

Z wielkim trudem i niemałym zaangażowaniem znalazłem białą, swoją ulubioną ze wszystkich koszulę i czarne spodnie, w których nie chodziłem wieki. Nie czując żadnego skrępowania przy Baekhyunie, z którym dzieliłem pokój przez rok, zrzuciłem z siebie piżamę zostając jedynie w bokserkach i zarzuciłem na ramiona koszulę, po chwili ją zapinając. Już nie siliłem się na żaden poranny prysznic, bo wiedziałem, że nie zdążę, nie byłem pewien czy uda mi się w ogóle zjeść jakiekolwiek śniadanie.

— I jak przygotowania do egzaminów? — zapytał mój towarzysz.

— Świetnie, jestem pewien, że zdam — odpowiedziałem całkiem pewnie, uśmiechając się szeroko, po czym wsunąłem nogi w nogawki spodni i podciągnąłem je na tyłek, ledwo się dopinając. — Cholera, skurczyły się w praniu.

— Albo przytyłeś.

Na moment zastanowiłem się i faktycznie, więcej jadłem, ale to wcale nie znaczyło, że żarłem jak świnia i przy okazji przybierałem podobną posturę. Po prostu stres przed egzaminami robił swoje, ja potrzebowałem więcej cukru, a co za tym idzie codziennie na kolację sprawiałem sobie pudełko z lodami, które potrafiłem zjeść za jednym zamachem. Sehun zabiłby mnie, gdyby dowiedział się, jak się odżywiam i zrobiłby mi godzinny wykład na temat, co powinienem jeść, a ja i tak bym go nie posłuchał i dalej robił swoje. Jestem za bardzo uparty.

— Nie — warknąłem. — Przepraszam bardzo, czy ty uważasz, że jestem gruby?! — Zmarszczyłem groźnie czoło, spoglądając na niego z mordem w oczach w oczekiwaniu.

W odpowiedzi uśmiechnął się jedynie, a ja przewróciłem oczami, mając ochotę go udusić. Sam miał za dobrze, bo swoje egzaminy miał dopiero za tydzień, a co za tym idzie, jeszcze więcej czasu na przygotowanie się i pod względem wiedzy i pod względem psychicznym. Mi na to czasu zabrakło, bo trząsłem się tak, że utrzymanie kubka z herbatą było nie lada wyzwaniem. Podobnie z mdłościami. Miałem wrażenie, że za moment zwymiotuję całe jedzenie jakie zjadłem przez całe życie i już naprawdę miałem dość, ale wiedziałem, że przejdzie mi, jak już będę na tej sali. Zawsze przechodziło, chociaż nigdy nie było tak nasilone. Dlatego obstawiałem też jakiś wirus. Okropny, bezlitosny, który bawił się moim losem i nerwami, których w tamtej chwili miałem mało i byłem bliski wybuchu. Dosłownie.

Okazało się, że ogarnąłem się tak szybko, że zostało mi dziesięć minut na śniadanie, co naprawdę mnie ucieszyło. Usadziłem Baekhyuna przy stoliku w mojej małej kuchni i dałem mu kawę z ekspresu, natomiast sobie nalałem trochę wody. Miałem ochotę na sok pomarańczowy, ale kiedy tylko otworzyłem karton i poczułem ten zapach, miałem ochotę zwrócić wszystko w toalecie, nieważne, że mój żołądek był pusty.

Jedynym, co udało mi się w siebie wepchnąć, była malutka miska płatków kukurydzianych z mlekiem odgrzanym w mikrofalówce, która okazywała się bardzo przydatna przy takim trybie życia jak mój.

— Baek — jęknąłem, prawie wsadzając głowę do miski z płatkami. Byun podtrzymał mi ją, spoglądając na mnie ze współczuciem i odgarnął włosy z mojej grzywki do tyłu. — Ja umrę jak ja tego nie zdam. Co ja zrobię, jak zawalę? No co? Nie chcę umrzeć z braku pieniędzy i żalu, który przyjdzie zaraz po tym.

W tej chwili Baekhyun wybuchł śmiechem, zabierając ręce.

— Wiesz, o ile się nie mylę, to nie musisz się o to tak bardzo bać — powiedział prosto, a ja podniosłem głowę, patrząc na niego, choć nie bardzo pojmując, o czym on do cholery mówi. — No twój tata ma tyle kasy, że wyżyjesz z niej do końca życia, twoje dzieci też — zaczął, rozsiadając się na krześle wygodniej, chociaż pomimo to były okropne i nienawidziłem na nich siedzieć. — Poza tym Sehun po ślubie i tak nie pozwoli ci pracować, więc co to za różnica czy zdasz czy nie.

— Podstępny pajac, mogłem się nie zgadzać, ale wziął mnie na te gadki o tym, że jestem dla niego najważniejszy i chce się ze mną zestarzeć — prychnąłem.

— Ale ślub będzie, nie? — zapytał z nadzieją. — Chcę być waszym świadkiem! O, i mam świetną piosenkę Britt, do której możecie zatańczyć pierwszy taniec!

— Żadnej Britney Spears, Baekhyun.

— A Spice Girls?

— Nie.

— Madonna?

— Nie! — niemal krzyknąłem, już mając dość. Tak, wiedziałem, że Baekhyun poza tymi artystami miał jeszcze ich szeroką gamę, a ja naprawdę nie miałem ochoty wybierać pomiędzy Madonną a Britney Spears, zwłaszcza nie wiedząc nic o ślubie. I nie chciałem nic o nim wiedzieć, bo z całą pewnością mi się do niego nie spieszyło. Równie dobrze mógł się odbyć za rok, dwa, dziesięć a może nawet i nigdy. Było mi dobrze jak było. Nie chciałem mieszkać z Sehunem, bałem się tego, że zacznie mnie kontrolować i że szybko się sobą znudzimy. A tak to, to nam nie groziło, zwłaszcza, że przed egzaminami nie pozwalałem mu przychodzić przez ponad tydzień. Ale zajął się swoimi treningami i tylko wieczorami dzwonił, żeby powiedzieć mi jak bardzo mnie kocha i zapytać, co tam u mnie. Oczywiście o moim małym zatruciu nie mówiłem, bo kazałby mi leżeć w łóżku przez cały czas jak nadopiekuńcza matka, a ja jednak wolałem spędzać czas w nieco inny sposób. — Doceniam twoje chęci, Baekkie, ale my z Sehunem póki co nic nie mówiliśmy nawet o dacie ślubu. Poza tym wolałbym coś mniej... obciachowego?

— Uważasz, że Britt jest obciachowa? — warknął.

— Tak — odpowiedziałem bez skrupułów i wyciągnąłem telefon, by zobaczyć na godzinę, ale przy okazji zauważyłem SMS. — Dopijaj szybko tą kawę i wychodzimy — pogoniłem go, a sam otworzyłem wiadomość.

Od: Sese <3
Lubabe, dziś twój ważny dzień! Zjedz coś zdrowego, wycisz się i daj z siebie wszystko! Pracowałeś ciężko, więc wiem, że sobie poradzisz i bez problemu zdasz. Jesteś najlepszy. Hwaiting, kochanie. <3

Nie odpisałem, ale uśmiechnąłem się pod nosem, mimo wylewającej się słodyczy z tego tekstu. To kochane, że tak myślał. Cóż, teraz musiałem zrobić wszystko, żeby nie zawieść ani siebie, ani jego. Powinienem dać radę.

Cóż, przynajmniej taką miałem nadzieję.

***

Jak się okazało, egzaminy wcale nie były tak okropnie ciężkie, jak myślałem, a ja nie miałem się czego już bać. Najwyraźniej byłem na nie tak przygotowany, że nawet te pytania z górnej półki nie sprawiały dla mnie żadnej przeszkody. Jedyne, czego mi brakowało, to trochę więcej czasu. Wydawało mi się, że te przeklęte wskazówki zasuwały po tarczy zegara dwa razy szybciej niż zwykle, a ja prawie dostawałem jakiegoś ataku. Wciąż po głowie chodziła mi myśl, że jeżeli nie zdam, mój ojciec mnie przekreśli, tak samo jak karierę, a ja wyląduję na jakimś wysypisku śmieci segregując odpadki, albo co gorsza, jako typowa kura domowa i przykładna żoneczka Oh Sehuna. Ugh, okropność.

Po raz kolejny tego ranka przeniosłem wzrok znad w połowie wypełnionej kartki na zegar, którego cichy dźwięk tykania doprowadzał mnie do szału. W dodatku mój żołądek dosłownie postanowił porobić sobie ze mnie jaja i dosłownie wszystkie płatki, które tego ranka udało się mi w siebie wepchnąć, teraz podchodziły mi do gardła.

Wziąłem głęboki wdech, z całej siły starając się skupić na tekście przede mną. Cóż, jasne, może na początku wydawał się łatwy i nadal taki był, ale znacznie ciężej pisało się, kiedy miałem ochotę zwymiotować wszystkie swoje wnętrzności.

— Kurwa — warknąłem cicho do siebie, kiedy nawet mocne zaciskanie ust i głębokie oddechy nie pomagały. Byłem niemalże pewien, że to całe złe samopoczucie brało się przez stres, ale po otrzymaniu arkusza całe te negatywne emocje niemal ze mnie spłynęły, bo cholera, wiedziałem jak to napisać i do zwycięstwa brakowało mi niewiele, ale coś postanowiło mi to w tak banalny sposób utrudnić. To było niesprawiedliwe. Wytrzymałem z Oh Sehunem trzy lata, a nie potrafiłem powstrzymać wymiotów przez głupią godzinę? To w ogóle nie miało sensu.

Nim jednak zdążyłem ponownie wrócić do swojej kartki, wstałem czym prędzej z krzesła i niemal wybiegłem z sali, potykając się o własne nogi.

W duchu dziękowałem architektom, że umieścili toalety tak blisko, bo wystarczyło przejść nie tak długi korytarz, by znaleźć się w jasnych łazienkach. Od razu podbiegłem do pierwszej kabiny i nie zwracając na to, czy ktoś jest w środku, otworzyłem z rozmachem drzwi.

Na moje szczęście środek był pusty, a ja gdy padłem na kolana, nachylając się nad muszlą, zwróciłem wszystko co ostatnio zjadłem. W miedzy czasie moje oczy zaszły łzami, a twarz różem. Nienawidziłem tego i zawsze automatycznie ryczałem, tak po prostu to chyba na mnie działało. Nie byłem dobry z radzeniem sobie w sytuacjach, kiedy moje ciało odmawiało mi posłuszeństwa. Choć może to też przez ten cholerny egzamin, który chciałem napisać ze wszystkich swoich sił, ale gdy wstałem, by się ogarnąć, po kilku sekundach znów moja głowa zaświsnęła nad toaletą, nie znosząc zbyt dobrze gwałtowniejszych ruchów.

— Luhan, wszystko w porządku? — Usłyszałem głos mojej koleżanki z roku.

— Ahri? — mruknąłem, kiedy w miarę się ogarnąłem. O ile mogłem tak powiedzieć, bo widok mnie wpatrzonego szeroko otwartymi oczami w muszlę klozetową wcale nie był przyjemny, przynajmniej ja tak uważałem. Ale ona przynajmniej mnie nie widziała. — Co ty tu robisz? —zapytałem. — To męska toaleta.

— Wiem — odpowiedziała — ale widziałam cię, jak wybiegłeś z sali.

— Ach, to nic. — Machnąłem ręką, chociaż ona nie mogła zauważyć tego gestu. —Powinnaś wracać, trwają egzaminy.

— Już napisałam.

Szczęściara. Ja teraz mogłem się pożegnać ze zdaniem, z w ogóle jakąkolwiek moją przyszłością i w tej chwili miałem ochotę powiesić się na moich sznurówkach, bo innego sznura w zasięgu mojego wzroku znaleźć nie mogłem. Ale dla chcącego nic trudnego.

I nie wytrzymałem, zacząłem ryczeć jeszcze bardziej, zaczynając siebie nienawidzić. Po co pracowałem tak ciężko przez kilka miesięcy, a może i nawet lat, żeby teraz to zniszczyć? No po co? Równie dobrze mogłem wyrzucić te notatki i spędzić te wszystkie lata przed telewizorem, opychając się lodami ananasowymi. Na jedno by wyszło i przynajmniej nie miałbym tak okropnych wyrzutów na sumieniu, dokładnie takich jak teraz, które bardzo skutecznie chciały mnie zniszczyć.

Mój ryk, albo lament w tym przypadku, chyba usłyszała Ahri, która wcale nie ewakuowała się mimo że powinna, bo zapukała w drzwi kabiny.

— Luhan? — zapytała niepewnie, zapewne nie chcąc wchodzić do środka. Nie dziwiłbym się, jakby bała się tego, co może tu zobaczyć, bo tak, sam nie byłem jakoś szczególnie przekonany do tego widoku. Przynajmniej na chwilę przestałem wymiotować, choć mogło się to ponowić w ciągu kilku następnych chwil, dlatego nie odchodziłem od miejsca, w którym tego ranka zdecydowanie nie powinienem być. — Jesteś pewien, że nie potrzebujesz pomocy?

Westchnąłem, wreszcie ulegając, po czym sięgnąłem dłonią do kieszeni moich spodni, odszukując w nich telefon. Otworzyłem niepewnie drzwi kabiny i wysunąłem rękę z urządzeniem, nie pokazując się cały na oczy Ahri.

— Znajdź numer do Baekhyuna, zadzwoń do niego i powiedz, że jeżeli nie przyjdzie do męskiej toalety na pierwszym piętrze, to jego zwłok będą szukać we wszystkich stanach USA. Tego może być pewien — warknąłem.

Nie zdążyłem zrobić nic więcej, bo zwróciłem to, co mi zostało już trzeci raz. Zaczynałem się zastanawiać, czym będę wymiotował następnym razem, bo mój żołądek był już całkowicie pusty, a oczy tak załzawione, że nie widziałem zupełnie nic prócz bieli płytek, która i tak się rozmazywała i niemal mnie oślepiała.

Miałem dość, byłem bliski samobójstwa w uczelnianej toalecie, a przy tym nie było Sehuna obok i chyba naprawdę chciałem, by powkurwiał mnie trochę swoją obecnością. Umieranie samemu, z Ahri za drzwiami wcale nie było takie przyjemne, a myśl, że zaprzepaściłem dosłownie całe swoje życie potęgowała uczucie rozgoryczenia, złości i chęci potraktowania kogoś jak worka treningowego, nawet jeśli biłem jak dziewczyna i nie miałem siły.

Boże, dlaczego moje życie bywało tak trudne?

***

Cóż, reakcja Baekhyuna była inna od tej, której się spodziewałem. Niemal od razu po tym, jak mnie zobaczył, przewrócił oczami i gdzieś zadzwonił. Jak się później okazało, umówił mnie na wizytę u jakiegoś lekarza, za co właściwie byłem mu wdzięczny, bo to chyba było jedynym wyjściem z tej sytuacji, zwłaszcza, że egzaminy trwały jeszcze dwa dni, a ja musiałem dać z siebie wszystko, by nadrobić ten nędzny wynik, który uzyskałem dnia pierwszego.

Dlatego już niecałą godzinę później siedziałem w szpitalnym korytarzu, patrząc na smutno pomalowane ściany, mimo że budynek był nowoczesny. Ale ta szarość zaczęła mnie dobijać, zupełnie jak ludzie dookoła. Ja czekałem tylko na to, aż ta kolejka dobiegnie końca i przyjdzie pora na mnie.

— Chcesz, żebym wszedł z tobą?

— Nie — powiedziałem od razu, a Baekhyun zmarszczył czoło. — Wystarczy, że narzygałem ci na tapicerkę w samochodzie. Przepraszam — powiedziałem, składając ręce. Ten jeden, jedyny raz było mi naprawdę wstyd i to nie za Sehuna, a za siebie samego. Miałem ochotę zapaść się pod ziemię, kiedy to się stało. Ugh, głupi wirus.

Baekhyun tylko uśmiechnął się rozbrajająco i wrócił do bezczynnego gapienia się na drzwi, które nie otwierały się od dobrych czterdziestu minut i naprawdę zaczynałem myśleć, że kobieta, która weszła tam przede mną, zasnęła albo robiła tam jakieś dziwne rzeczy. Na samą myśl zrobiło mi się jeszcze bardziej niedobrze, ale całe szczęście, nie musiałem lecieć do łazienki.

— Pan Xi — powiedziała całkiem ładna, młoda pielęgniarka, przyglądając się po korytarzu, aż w końcu jej wzrok spoczął na mnie. — Pan doktor oczekuje na pana — mruknęła, zaciskając palce na pliku zapewne z kartami pacjentów.

Od razu wstałem z miejsca,  mając dość siedzenia w jednym miejscu ratując się i wkurzając się na ludzi,  którzy z minuty na minutę zaczynali mnie coraz bardziej denerwować samą swoją obecnością.

Po wejściu do gabinetu przywitało mnie jeszcze więcej bieli, a ja przewróciłem teatralnie oczami, wcale nie będąc tym zaskoczonym. Zaraz po tym zauważyłem siedzącego przy biurku, średniego wieku mężczyznę, który uśmiechnął się do mnie.

— Dzień dobry — powiedziałem niepewnie, stojąc jak idiota w drzwiach.

— Witam, witam — odpowiedział nieco zbyt radośnie, wskazując na krzesło po drugiej stronie biurka. — Proszę, siadaj.

Zrobiłem, to co kazał, nie odzywając się w ogóle.  Jedynie zerknąłem  na plakietkę z imieniem i nazwiskiem. Park Daeseok. Westchnąłem, przenosząc oczy na twarz doktora.

— Co pana sprowadza?

— Potrzebuję jakiś leków na mdłości — odpowiedziałem, posiadając się wygodniej na krześle. — Wystarczy to i już mnie nie ma.

— Oczywiście — mruknął, spuszczając wzrok na jakąś kartkę. Przez moment w ogóle się nie odzywał, aż wreszcie oderwał się od swojego wcześniejszego zajęcia i skupił całą swoją uwagę na mnie, uśmiechając się przerażająco. Już miałem dość tej wizyty. — Ale najpierw muszę się dowiedzieć, co dokładnie panu dolega — dodał, splatając ze sobą swoje palce. — Co towarzyszy tym mdłościom i jak często występują?

— Zazwyczaj rankami, od kilku dni. Wieczorami i popołudniami raczej to ustaje. Poza tym, co dziwne mam wzmożony apetyt. Powinienem raczej jeść mniej.

— Coś jeszcze? — zadał kolejne pytanie. — Coś mniej albo bardziej istotnego?

Zastanowiłem się, nie potrafiąc tak na szybko przypomnieć sobie wszystkich trzech dni, które zleciały na nauce. I łazience, bo nie wychodziłem z niej przez dłuższy czas.

— Jest kilka rzeczy, ale nie są tak istotne — odparłem prosto, przysuwając się do biurka. Po tym oblizałem zaschnięte usta językiem, mając już serdecznie dość tej wizyty, ale pan Park Daeseok był moją jedyną nadzieją. Inaczej moja przyszłość nie będzie już tak kolorowa i ciekawa. Choć Sehun ucieszyłby się, gdybym rzucił studia, bo miałbym wtedy więcej czasu dla niego. Jego niedoczekanie. — Częściej oddawałem mocz, miałem też migreny i bóle pleców, ale póki co przeszły.

Po tym pan Park uśmiechnął się podejrzanie zbyt optymistycznie. Zastanawiałem się, czy tak samo uśmiecha się do ludzi, który praktycznie są już jedną nogą w grobie. To było coś w stylu „Umrzesz, ale spokojnie, dla mnie to nic, i tak dostanę wypłatę, cieszmy się razem” czy coś takiego. Nie wiem, nigdy nie potrafiłem ogarnąć myśli lekarzy, wydawali mi się niezrozumiali, zupełnie jak teraz i nawet cieszyłem się, że mój chłopak był idiotą na rozumie i nadawał się tylko do sportu, a nie do przeszczepiania ludziom serc, bo nie wytrzymałbym z nim, albo bym się go bał, bo lekarze dla mnie równali się z szaleńcami. I dentyści, dlatego od małego dbałem o zęby bardziej niż o własną rodzinę.

— A miewał pan przy tych mdłościach i wymiotach gorączkę bądź był pan zmęczony, słabszy?

— Nie przypominam sobie. — Wraz z moimi słowami doktor uśmiechnął się szerzej. — Bawi pana moje nieszczęście?

— Nie, nie, oczywiście, że nie — zaprzeczył od razu — tylko, że takie objawy nie zawsze wskazują na wirus, choć są wirusopodobne — dodał, a ja nie miałem bladego pojęcia, o co znowu może mu chodzić. Jak mówiłem, lekarze byli dziwni. — Najbardziej interesujące są poranne mdłości. Później one ustają, dlatego zaczynam podejrzewać coś innego, zdecydowanie innego niż wirus, choć mogę się mylić — przyznał, a ja kiwnąłem głową, by kontynuował. Zaczynałem się martwić, że jestem poważnie chory. Mówiło się ostatnio o tych Ebolach czy innych grypach. Nie wiadomo czym mogli mnie na Hawajach zarazić. — Zadam panu pytanie, dość osobiste — uprzedził. — W ciągu ostatnich tygodni lub w przeciągu trzech lub dwóch miesięcy odbywał pan stosunek seksualny z mężczyzną?

Spojrzałem na niego jak na idiotę. Całkowicie zbił mnie z tropu i nie mogłem zrozumieć o co mu chodzi.

— Co ma seks do mojego wirusa?

— Czasami zaskakująco dużo — odparł, a ja wywróciłem oczami, notując sobie w głowie, by opieprzyć później Baekhyuna o to, że zabrał mnie do jakiegoś idioty nie lekarza. — Proszę odpowiedzieć.

– Ugh, tak.

Wtedy pan Park uśmiechnął się ponownie, zapisując coś w karcie.

— Wie pan, panie Xi... wiele razy słyszałem podobne objawy i zawsze kończyły się jednym — odpowiedział, a ja nawet nie odezwałem się, tylko dlatego, by szybciej dokończył. — Ciążą.

Wybuchłem śmiechem, kręcąc z rozbawieniem głową.

— Pan chyba żartuje — rzuciłem przez śmiech, który naprawdę nie był sztuczny. Rozbawiło mnie jego stwierdzenie. Jak można z wirusa wrobić kogoś w ciążę? — Oczywiście, już to widzę. Ja nie mogę być w ciąży, studiuję, mam plany i... — zatrzymałem się na moment, ponownie wszystko analizując. Kurwa. A co jeśli on miał rację? W tej chwili mój uśmiech zbladł, a oczy rozszerzyły się. — Co?!

— Oczywiście to nic pewnego. Zrobimy badania krwi, wyniki szybko panu dostarczymy. Ale jeśli chce pan się upewnić w jakiś sposób, może nie na sto procent, ale jednak, to polecam test ciążowy — dodał, a ja nabrałem więcej powietrza do płuc, starając się nie wybuchnąć.

— Ale... ja mam egzaminy i życie przed sobą...

— Co do pańskich planów... w tym nie mogę nic zdziałać, ale mogę polecić coś na mdłości — zaproponował. — Bardzo dobra jest herbata imbirowa. Proszę też dużo pić i nie wstawać gwałtownie z łóżka. Poza tym bardzo ważne są płyny. Woda, nie może się pan odwodnić, a przy okazji może zlikwidować w jakiś sposób częstotliwość występujących nudności — polecił i po raz kolejny uśmiechnął się firmowo. — Teraz proszę, niech pan przejdzie do pani Im, by pobrać krew do badań — poprosił, a ja wstałem bez słowa. — I jeszcze jedno. Jeśli się myliłem, a badania krwi nie wykażą ciąży, wtedy proszę się zgłosić. Rozpatrzymy pański przypadek pod innymi względami.

Po tym skierowałem się w stronę drzwi, żegnając się z doktorem i dziękując za wizytę, choć nie byłem z niej zadowolony. Wciąż miałem w głowie jedno, przerażające słowo, na którego myśl miałem ochotę rozszarpać Sehuna żywcem. Ale nie potrafiłem racjonalnie myśleć w tym momencie, chyba za bardzo byłem tym wszystkim przerażony.

— Luhan, co ty taki blady?

— Baek — warknąłem, zaciskając dłonie w pięści. — Idź po test ciążowy do apteki. A potem odpalaj samochód.

— Co?

— Zabiję tego drania – powiedziałem groźnie, a biedny Byun najprawdopodobniej nic nie zrozumiał. Ale musiałem się wyżyć i wygarnąć Sehunowi.

Tylko najpierw musiałem oddać krew.

_____________________________________________________________

Tak, Luhan zdecydowanie nie jest zadowolony z ciąży, a Sehun... sami zobaczycie w następnym rozdziale. Tu hunhana nie było, ale obiecuję, że w następnych rozdziałach będzie go pełno. Piątkę dodaję szybko, tylko dlatego, że w ciągu dwóch dni byliście naprawdę aktywni i bardzo dziękuję za komentarze pod czwórką! Mam nadzieję, że pod tym rozdziałem będzie podobnie : ) A kto wiem, może mnie to zmobilizuje, dokończę wszystkie rozdziały i publikacje będą dwa razy tygodniowo. Bo cóż, do napisania zostało mi 9 rozdziałów, tylko, bo cholernie dobrze pisze mi się to ff :D