Together Forever 13/20

music: 1 | 2

W końcu musiał nadejść ten moment, kiedy przebywanie z Sehunem dwadzieścia cztery godziny na dobę mi się znudziło. Powtarzała się ta sytuacja prawie sprzed roku, kiedy chowałem się przed moim chłopakiem we własnym domu, z nadzieją, że mnie nie znajdzie, tyle że z tą różnicą, że teraz nie mogłem wykopać go z domu – tak, zrozumiałem swój błąd sprzed kilku miesięcy. Mimo wszystko dom kupił Sehun, ja nie dokładałem się do niego ani grosza, ale swoją drogą to on nalegał, nie ja. Ja byłem szczęśliwy, siedząc samotnie w mojej niewielkiej kawalerce.

Na czas świąt, Sehun zaprzestał treningów, więc praktycznie miałem go cały czas przy sobie. W styczniu też, zwłaszcza że naprawdę zaangażował się w dekorowanie pokoiku dla dzieci. Zrezygnowaliśmy z typowego różu czy niebieskiego, głównie dlatego, że nie znaliśmy płci. Oboje, jednogłośnie zdecydowaliśmy się na beż z dodatkami złota i kremu. I pokoik był naprawdę śliczny, strasznie puchaty, z masą maskotek, mięciutkim dywanem i regałem na książki dla dzieci, które Sehun kupił całkiem niedawno. Uzgodniliśmy również, że dzieci rozdzielimy jak będą starsze, póki co jeden pokój był dla nich wystarczający.

Mimo tego ogólnej radości, którą emanował Sehun, nie dałem rady zostać w domu. Postanowiłem odwiedzić Baekhyuna i sprawdzić, jak się miewa, zwłaszcza że sam powoli zaczynał się robić całkiem pulchniutki. Z tego co wiedziałem, powiedział Yeolowi, który z kolei całkowicie inaczej przyjął do świadomości fakt, że zostanie ojcem. Rozpłakał się. Nie miałem pojęcia czy ze szczęścia czy może ze smutku, ale skoro nie odszedł od Baekhyuna, mogłem zgadywać, że mimo ich sytuacji, cieszył się.

Do mojego przyjaciela odwiózł mnie Sehun. Stwierdził, że już w tak zaawansowanej ciąży nie mogę prowadzić, a poza tym nie zmieszczę się za kierownicą, bo brzuch miałem wielki jak gumowa piłka do ćwiczeń. Nie protestowałem, pozwoliłem mu mnie odwieść i zostawić w ramionach Baeka, który był naprawdę szczęśliwy, że przyszedłem. Zauważyłem, że ja i Baekhyun byliśmy jak papużki nierozłączki, w końcu byliśmy najlepszymi przyjaciółmi, ale poza mną Baek i Chan nie utrzymywali kontaktów z resztą, może przez brak czasu. W każdym razie Kyungsoo, mimo że lubił Baeka, nie odwiedzał go, bo zwyczajnie nie miał po co. Razem widywali się tylko wtedy, kiedy ja inicjowałem spotkanie. A Chanyeol... Chanyeol miał też swoje życie. Dalej rozmawiał z Sehunem, ale wątpię, by tak samo utrzymywał kontakt z Jonginem. Szkoda, bo w liceum wydawaliśmy się naprawdę zgraną paczką, teraz każdy zakładał rodzinę i oddalał się od reszty przyjaciół. Poza tym sam nadal tak naprawdę nie wiedziałem co słychać o YiFana albo Tao i Yixinga. Ale na nieszczęście, wiedziałem za to, co się dzieje u Seohyun, bo dzwoniła co tydzień dzień z innego kraju.

— Hannie! — powiedział podekscytowany Baekhyun, gdy zobaczył mnie w drzwiach obwiązanego szalikiem tak, że wystawały mi spod niego jedynie oczy. Było zimno i wiedziałem, że gdybym nie obwinął się tak, mój nos zrobiłby się cały czerwony zaraz po wyjściu z domu. — Dobrze, że już jesteś. Upiekłem ciasto.

Na moje usta od razu wpłynął szeroki uśmiech.

— To przez ciebie jestem taki gruby — powiedziałem otwarcie i wszedłem do domu, ściągając z siebie wierzchnie ubranie. Pod nim miałem jeszcze naprawdę gruby sweter i wiedziałem, że na pewno nie zmarznę. — Ale skoro już zrobiłeś, to nie odmówię — dodałem, natomiast Baekhyun zaśmiał się cicho i pociągnął mnie za sobą w głąb ich mieszkania. Nie było duże, w przeciwieństwie do naszego  było malutkie, ale mimo to cholernie przytulne i takie rodzinne, którą chcąc nie chcąc, Chanyeol i Baekhyun tworzyli.

— Szarlotka.

— Mówiłem ci, że cię kocham? — zapytałem retorycznie, siadając na miękkim krześle przy okrągłym, białym stoliczku w ich niewielkiej kuchni. Baekhyun jedynie uśmiechnął się przyjaźnie, potakując głową i położył duży kawałek szarlotki tuż przede mną. — Gdzie Chanyeol?

Baekhyun przeżuł kawałek szarlotki.

— Uczy się — mruknął — a zaraz idzie do pracy. Więc nawet lepiej, że przyszedłeś. I nie zgadniesz, co się stało!

— Sądząc po twojej minię, mogę zgadywać, że Britt wydała nową płytę?

— Jeszcze nie, ale wyda! — powiedział podekscytowany, a ja zaśmiałem się, widząc jego radość. Znałem Baekhyuna bardzo dobrze i w przeciągu tego czasu jaki minął od zakończenia liceum, mogłem otwarcie przyznać, że ten człowiek nie zmienił się prawie wcale. Jasne, wydoroślał, ale ciągle pozostawała w nim cząstka tego dzieciaka, którym właściwie jeszcze był. Nadal kochał róż, wszystko co puchate, szalał na punkcie Britney Spears i nie wychodził z domu bez pomalowanych oczu eyelinerem. I nie chciałem, żeby się zmieniał, bo taki Baek był najlepszy.

Uśmiechnąłem się lekko i wepchałem sobie kawałek szarlotki do ust.

— Tak myślałem — podsumowałem, biorąc od niego herbatę, którą dla mnie przygotował. Lubiłem odwiedzać Baekhyuna i lubiłem, kiedy on przychodził do mnie. Tylko z nim mogłem obgadywać Sehuna tak, by on się o tym nie dowiedział. Czasem Baekhyun ponarzekał też na Chanyeola i obaj byliśmy zadowoleni. — A jak ty się czujesz? — zapytałem, przenosząc wzrok na jego brzuch.

Baekhyun uśmiechnął się do mnie promiennie.

— Dawno nie czułem się tak dobrze, Lu — powiedział podekscytowany, siadając naprzeciw mnie. — Na początku byłem przestraszony, głównie przez to, że bałem się o środki finansowe i o reakcję Chanyeola, ale teraz... teraz myślę, że nie mogło przytrafić się nam nic lepszego — dodał, prawie podskakując na krześle. To było kochane i naprawdę cieszyłem się razem z nim. Poza tym wiedziałem, że znacznie łatwiej będzie mu przejść ciążę, jeśli dalej będzie nastawiony tak optymistycznie. Ja miałem wiele momentów załamania, kiedy miałem dość wszystkiego i chciałem, by było po staremu. Ale to były moje dzieci... nie mogłem się ich pozbyć. Kochałem je i mimo tej złości i wątpliwości, zdążyłem z nimi zżyć. Ale i tak cholernie się bałem. — Właśnie! — powiedział po chwili z buzią pełną szarlotki. — Byliśmy z Yeolem na USG. Pokażę ci i zobaczysz jakie jest słodkie! — dodał i z wielkim uśmiechem nadal malującym się na jego twarzy, zniknął z kuchni.

Bakehyun świetnie nadawał się na ojca. Był taki kochany, uroczy i opiekuńczy, tylko miałem pewne obawy, że dziecko nazwie Britney, nawet jeśli urodzi się chłopiec.

Już miałem brać do ust kolejny kawałek szarlotki, kiedy poczułem okropny skurcz. Przez moment nie wiedziałem, jak powinienem zabrać oddech, ponieważ wydawało mi się to niemożliwe. Po tym skurczu nadszedł kolejny i następny. Mimo że nie chciałem, doskonale wiedziałem co się zbliża i nie mogłem tego zatrzymać. Nie czułem się dobrze, czułem się wręcz fatalnie, zwłaszcza, że nie byłem na to przygotowany. Cholera, to jeszcze nie ten czas!

— Jejku, to taka mała kuleczka! Już rozmyślałem nad imieniem i... Luhan? — zapytał, gdy zobaczył mnie zgiętego, z ręką położoną na okrąglutkim brzuchu. — Lu, co się dzieje?

— A nic, ćwiczę sobie rodzenie — powiedziałem sarkastycznie, starając się wstać z krzesła. Kiedy Baek to zobaczył, od razu do mnie podszedł i mi pomógł, trzymając mnie mocno za przedramiona. — BAEKHYUN, ZADZWOŃ PO TEGO IDIOTĘ I POWIEDZ MU, ŻE GO ROZSZARPIĘ JAK GO TYLKO ZOBACZĘ — warknąłem, oddychając ciężko. Tak bardzo bolało, że naprawdę byłem przerażony tym, co miało nadejść później.

— Sehuna?

— Nie, Channyeola — zironizowałem. — Baek, błagam, zrób coś, bo urodzę ci na środku kuchni.

— Ale to za wcześnie! Masz termin za dwa tygodnie — odparł równie w panice i naprawdę musiało to wszystko zabawnie wyglądać, ale wcale nie było mi do śmiechu, głównie przez te skurcze, przez które nie mogłem oddychać.

— Powiedz to dzieciom — warknąłem, mocno chwytając się stolika. W tym czasie Baekhyun pobiegł po telefon i gdzieś zadzwonił, ale nawet nie wiedziałem z kim rozmawia, bo za bardzo byłem zajęty łapaniem oddechu i wypuszczaniem go.

Naprawdę nie byłem gotowy.

***

Nienawidziłem szpitali, źle mi się kojarzyły i zdecydowanie nienawidziłem rodzić, zwłaszcza dwójki dzieci. Jedno jeszcze przeszłoby może szybko, ale dwójka to podwójny czas, podwójny ból i podwójna złość na Sehuna, którego chciałem wysadzić w kosmos. Nad sobą widziałem panią Han i jakąś pielęgniarkę czy położną o imieniu Seosun, ale i tak miałem to gdzieś, bo ból który wciąż mi towarzyszył, nie pozwalał na koncentrację.

Kątem oka widziałem drzwi do sali, które wciąż pozostawały zamknięte. Czekałem aż się otworzą i stanie w nich Sehun, ale przez pierwsze dwadzieścia minut mojej męki i błagalnego jęczenia, by pani Han wyciągnęła te dwa małe potworki ze mnie nawet na żywca, nie pojawił się. Męczyłem się sam, a powinniśmy przechodzić przez to razem. Najlepiej niech on rodzi, a ja stoję obok. Nie byłem chytry, mogłem podzielić się tym cierpieniem.

Zdążyłem się rozryczeć. Spływał po mnie pot i łzy i naprawdę chciałem, by ten wieczór minął jak najszybciej, bo nie dałem rady tego dłużej znieść. Nawet wtedy, gdy Sehun dotarł.

— Lu! — powiedział w pośpiechu i ucałował mnie w policzek. Ubrany w specjalny, zielony kombinezon, pochylał się nade mną, łapiąc mnie za całą mokrą od potu dłoń. — Przepraszam, że tak późno, ale były korki, więc zostawiłem samochód i biegłem tu, ale było tak daleko i naprawdę myślałem, że nie dam rady, ale Baek wtedy mi powiedział, że muszę się pospieszyć, bo już jesteś na porodówce, a ja nie mogłem tego przegapić. Lu, tak bardzo cię kocham i dziękuję za wszystko — dodał, ledwo powstrzymując się od płaczu, bo przysięgam, że zdołałem zauważyć łzy zbierające się w kącikach jego oczu.

— I tak cię zabiję — wydyszałem, mocno zaciskając palce na jego ręce. Wiedziałem, że to go bolało, ale przysięgam, że mnie bolało bardziej. Gdybym musiał opisać to, jak się czuję, mógłbym powiedzieć, że czułem się, jakbym umierał.

— Niech pan głęboko oddycha — poleciła Pani Han, a Sehun od razu zrobił to, co ta zaleciła. — Miałam na myśli Pana Lu, ale  w porządku, Pan też może — dodała z uśmiechem i ustawiła się pomiędzy moimi nogami.

— Lu, kochanie, dasz radę — powiedział wciąż ciężko oddychając, a ja stwierdziłem, że zgodziłem się wyjść za idiotę. Przysięgam, że nie tak wyobrażałem sobie to swoje życie i nigdy, przenigdy nie powiedziałbym, że będę rodził dwójkę dzieci naraz, przy tym zamieniając się w typową kurę domową, bo o własnej firmie i swoim biznesie mogłem jedynie pomarzyć.

Nie odpowiedziałem, bo zbyt bardzo zajęty byłem rodzeniem.

— Lulu, tak bardzo cię kocham — powtarzał, ale to wcale nie dawało mi siły do dalszego porodu. Nadal czułem się tak niesamowicie  źle, że miałem ochotę poddać się i zwyczajnie rozryczeć. — Troszkę mi słabo — dodał po chwili, a uścisk na mojej ręce się poluźnił.

Tak, wiedziałem, że ktoś tego wieczoru zemdleje, ale myślałem, że raczej będę to ja, a nie mój narzeczony.

Oh Sehun, jednak przegapisz narodziny swoich dzieci.

***

— Powinienem to nagrać — stwierdził Sehun trzymając w swoich ramionach otuloną kocykiem Seul. Była maleńka, taka kochana i tak cholernie podobna do swojego brata – Jiseoka, który w przeciwieństwie do swojego siostry, była naprawdę niegrzeczny. Kiedy nie spał, ciągle płakał. Seul za to, była cicha i uwielbiała być noszona.

— Tak, od razu mogłeś postawić przed moimi nogami kamerę i nagrywać, jak wychodzą — zironizowałem, marszcząc czoło. Ja mówiłem to sarkastycznie, a Sehun najprawdopodobniej myślał o tym całkiem poważnie i to zaczynało mnie najbardziej martwić. On naprawdę miał przeróżne, czasem beznadziejne pomysły, które uważał za genialne. Szkoda tylko, że ja nie potrafiłem ich dostrzec w takim świetle. — Jesteś idiotą, Sehun — podsumowałem.

— Ale spokojnie, Lu — poprosił — podczas kolejnego porodu nagram.

— Możesz o tym pomarzyć — warknąłem — nie będę już ci rodził dzieci. Dwójka to wystarczająco, poza tym twoje plemniki są niebezpieczne. Co będzie, jak następnym razem będą trojaczki? Podczas porodu skonam — dodałem, natomiast Sehun uśmiechnął się promiennie i usiadł obok mnie, całując mnie w skroń.

— Dziękuję ci, kochanie — powiedział po chwili, patrząc się na dwa zawiniątka w naszych rękach.

Sam nie mogłem uwierzyć, że to już. Że to właśnie teraz nadszedł ten czas, który może okazać się dla mnie zbyt trudny, ale nie mogę go w żaden sposób ominąć czy opóźnić, bo dzieci, które nosiłem pod swoim sercem już teraz były w moich rękach, śpiąc słodko. I mimo że byłem przerażony całym tym rodzicielstwem i czekającymi mnie obowiązkami, równocześnie niesamowicie złoszcząc się na Sehuna, to chyba byłem szczęśliwy. To było naprawdę dziwne uczucie i nie potrafiłem go określić. To przez dzieci. One dawały tyle tego nieopisanego szczęścia, że cała ta otoczka strachu w jakimś sensie znikała. Poza tym miałem Sehuna. I mimo że był idiotą, to wiedziałem, że będzie najlepszym ojcem na świecie.

— Za co? — zapytałem.

— Za uczynienie mnie najszczęśliwszym człowiekiem na całym świecie — odpowiedział całkiem szczerze, gładząc malutką rączkę Seul, która wystawała spod różowego kocyka. —Dopiero teraz uświadamiam sobie, jak nasze życie było puste, Lu. Jasne, byliśmy razem i kocham cię najmocniej na świecie, ale w naszym związku czegoś brakowało. I teraz już wiem czego — dodał, ciągle wpatrując się w nasze dzieci. W pewnym sensie miał rację. To znaczy, ja nie narzekałem na taki stan rzeczy, jak panował przed moim zajściem w ciążę. Jasne, ciągle mi coś nie pasowało, ale i tak było dobrze. Dlatego ta nadchodząca zmiana była dla mnie tak ciężka do zaakceptowania. Ale teraz trzymając w rękach swoje dziecko, faktycznie czułem się pełniejszy. Tak jakby moje serce biło szybciej na samo słowo rodzina, którą już tworzyliśmy.

— Wiem, Sehun — odmruknąłem — wiem, bo sam też się tak czuję — dodałem, mocniej przytulając do siebie Jiseoka. Wiedziałem, że jeszcze tylko przez niedługą chwilę będą z nami, bo pielęgniarki wezmą dzieci do karmienia. — Ale i tak zapomnij o kolejnych dzieciach.

Wtedy jego wielki uśmiech z jego twarzy znikł, a ja zatryumfowałem.

— Albo urodzisz je ty.

— I tak kiedyś cię przekonam — stwierdził, natomiast ja przewróciłem teatralnie oczami, gładząc maleńkie ciałko Jiseoka. Byłem wdzięczny, bo spał, gdyby było inaczej, ja byłbym martwy. W pewnym momencie doszedłem do wniosku, że Jiseok najprawdopodobniej odziedziczył charakter po mnie. Niestety. Miałem tylko nadzieję, że Seul jak dorośnie nie będzie mnie przypominać, bo takie dwa małe, nadpobudliwe, wredne dzikusy, to zbyt duże wyzwanie. Poza tym Sehun chyba by zwariował, bo poza nimi, to ja miałbym ciężki charakter. Ale myślę, że do tego czasu zdążył się przyzwyczaić.

Nie odpowiedziałem, bo wiedziałem, że Sehun i tak postawi na swoim.

***

Wróciłem do domu dopiero pięć dni po porodzie, razem z dwoma małymi, kochanymi zawiniątkami i chociaż byłem cholernie dumny i szczęśliwy, to noce doprowadzały mnie do szału. Praktycznie nie spałem w ogóle, Sehun wcale. Czasami udawało mi się zdrzemnąć popołudniu na godzinę czy dwie, by odespać połowę nocy, podczas których nie zmrużyłem oka. Seul była spokojna, z nią nie było problemów, ale Jiseok płakał, kiedy tylko kładliśmy go w łóżeczku. Bał się go jak ognia, jakby go parzyło i upodobał sobie miejsce pomiędzy nami, w naszej sypialni, na naszym łóżku. Po tygodniu męczarni, strasznego zmęczenia, w jakiś sposób mogliśmy odpocząć, wiedząc gdzie naprawdę ten mały diabeł lubi spać. Ale i to było w jakiś sposób uciążliwe, bo bałem się, że podczas snu go przylegnę albo przez przypadek zrobię coś innego, dlatego spałem lekko, obarczając o wszystko winą Sehuna.

Mimo że w jakiś sposób cieszyłem się z całego tego rodzicielstwa, to przez ostatni tydzień miałem okropny humor. Najprawdopodobniej przez zmęczenie, które z minuty na minutę się pogłębiało, a to był początek. Moja mama kiedyś powiedziała, że im dzieci będą większe, tym więcej pracy w je wychowanie będę musiał włożyć. Wydawało mi się to niewykonalne, zwłaszcza, że już teraz było niesamowicie trudno.

— Już się nie mogę doczekać zobaczyć mojego chrześniaka — powiedział Kyungsoo.

Siedziałem ze śpiącym Jiseokiem na rękach na kanapie i korzystałem z tych kilku chwil dla siebie. Może nie do końca był to moment na relaks, ale zdecydowanie w jakiś sposób odpoczywałem zwłaszcza od okropnych wrzasków Jiseoka, który za nic w świecie nie chciał opuszczać moich rąk. Ale przy tej okazji znalazłem troszkę czasu na rozmowę z Kyungsoo.

— Wpadajcie kiedy tylko chcecie — powiedziałem do telefonu i uśmiechnąłem się, mimo że Soo nie mógł tego zobaczyć. — Poza tym szkoda, że nie zdążyliście wcześniej. Baek i Chanyeol byli u nas już chyba ze cztery razy — zaśmiałem się.

— Wiem, wiem, ale Jongin jak zwykle nie ma czasu — mruknął i zamilkł na moment — a jak się czujesz? Ciężko było?

— Myślałem, że mnie rozerwie — stwierdziłem od razu — było okropnie, ale i tak uważam, że było warto, nawet jeśli teraz jestem wyczerpany — dodałem, uśmiechając się do Jiseoka, który przez ostatnie trzydzieści minut nie otworzył oczu ani na moment i cholernie mnie to cieszyło, bo gdyby się obudził, znów zaczęły by się wrzaski. — Ale gorzej zniósł to Sehun.

— Sehun? On nie rodził.

— Ale jako jedyny zemdlał — zaśmiałem się, uśmiechając głupio do telefonu — i biedny nie zdążył zobaczyć narodzin swoich dzieci, bo musieli go wynieść z sali. Tyle lat się znamy, a on nadal potrafi mnie zaskoczyć — prychnąłem.

— A pomaga ci?

— Jasne, zrezygnował ze wszystkich treningów. To znaczy, wróci do nich, bo musi, ale przez te pierwsze tygodnie chce być blisko dzieci, chce się jakoś przyzwyczaić. Poza tym ja nie dałbym sobie rady sam z dwójką. Seul jest grzeczna, ale Jiseok ani na moment nie chce leżeć sam i muszę nosić go po całym domu. Mały królewicz się znalazł.

— Kogoś mi to przypomina.

— Kogo?

— Ciebie, Luhan — powiedział.

Westchnąłem, bo tak, miał rację, a mi pozostawało jedynie się modlić, by w przyszłości nie odziedziczył ani nie przyswoił sobie innych moich cech charakteru, bo wtedy to będzie masakra i wyprowadzę się z domu. Sehun spłodził, to niech się męczy. Ja się dość wycierpiałem podczas porodu.

W pewnym momencie usłyszałem dzwonek do drzwi frontowych. Nie podniosłem się, bo nim zdążyłem to zrobić, Sehun wyleciał jak torpeda do korytarza, zapewne mając chwilę spokoju od śpiącej Seul W SWOIM ŁÓŻECZKU, nie na jego rękach. Ale gdy otworzył drzwi, pierwsze co usłyszałem, to zbyt wesoły głos mojej mamy. Nie mówiła, że zamierza nas odwiedzić.

— Soo, zadzwonię później — mruknąłem i rozłączyłem się.

Zaraz po tym wstałem z kanapy, przytulając do siebie Jiseoka i poszedłem do korytarza, by przywitać się z mamą. Ta ubrana w swoje drogie futra uśmiechała się promiennie, stojąc z kimś jeszcze.

— Tato?

Cóż, liczyłem na to, że opowiem mu o tym wszystkim w e-mailu albo przez telefon, więc nie będzie w stanie mnie zabić, ale okazało się, że ta rozmowa czeka mnie już teraz i musiałem się z nią zmierzyć.

_____________________________________________________________

No, rozdział napisałam dość szybko, więc macie w poniedziałek, a nie piątek. Może nie jest jakiś długi, ale naprawdę nie chciałam opisywać całej sceny porodu, uwielbiam mpregi, ale żeby pisać takie sceny, to jakoś mi się do tego nie pali. Co do angstu, tak, angst zbliża się WIELKIMI krokami, tak, żeby nie było zbyt cukierkowo xD Więc spodziewajcie się w każdej chwili :D

ps. wiem, że piosenki do rozdziałów nie pasują, tzn czasem się zdarzy, ale raczej dodaję piosenki, przy których pisałam :)