A Little Death

hunhan drabbles collection 3/?

Pairing: Hunhan

Gatunek: Angst, obyczaj, smut.

Inspiration: Piosenka & teledysk 

Ostrzeżenia: sceny erotyczne, age gap

Rating: NC-17

A/N: Przepraszam wszystkich, którzy nie chcieli smuta ;-; Zostało przegłosowane. Ale obiecuję, że smut szybko się nie pojawi, to znaczy w miniaturkach pewnie będzie jeszcze jakiś, ale póki co będę się skupiać na angscie i fluffie. Planuję też napisać miniaturkowy sequel do "Baby", więc dziękuję za propozycję. Jeśli macie jakieś propozycje odnośnie miniaturek, coś, o czym chcielibyście przeczytać, to piszcie <3

Pracowałem w jego firmie jako stażysta. Zatrudniłem się na samym początku lata, właściwie dostałem szansę od mojego starszego kuzyna, który mi to załatwił. Na początku byłem mu niesamowicie wdzięczny, bo staż w takim miejscu później otwierał mi wiele dróg zawodowych, miałem też pewność, że wiele się nauczę. Myślałem, że nic lepszego mnie nie mogło spotkać, byłem zadowolony z tego, że mam co robić w wakacje. Niby zbliżał się ostatni rok w liceum, ale podczas tych dwóch miesięcy postanowiłem dać sobie spokój z książkami, do tej pory i tak wystarczająco dużo się uczyłem. W każdym razie przez pierwsze dni byłem zadowolony, głównie przez zakres obowiązków mi przydzielony, ale i przez atmosferę. Poznałem tam Jongina, z którym praktycznie dzieliłem biuro i to on był moim opiekunem, jeśli tak w ogóle mogłem go nazwać. Samo to miejsce uważałem za idealny start w kroku, do dorosłego życia, dopóki nie poznałem właściciela firmy, w której się zatrudniłem. Oh Sehun miał 35 lat, żonę i dwójkę dzieci, uważany za człowieka sukcesu, za kogoś, kto wygrał życie. Myślałem, że będzie moim autorytetem, ale już niedługo później zrozumiałem, że za tym całkiem niewinnym wyglądem czyha okrutna bestia, która jest w stanie posunąć się do wszystkiego, zwłaszcza, gdy coś chce osiągnąć. Miałem dużego pecha, bo tym, czego chciał, byłem ja.  

Nawet nie zauważyłem, jak stałem się jego kochankiem. Nie chciałem tego, nigdy nie pociągali mnie faceci, zwłaszcza sporo starsi ode mnie. Wiele razy powtarzał, że dla mnie jest w stanie zrezygnować ze swojej rodziny, rozwieść się z żoną, zapomnieć o dzieciach... Obdarowywał mnie drogimi prezentami, zabierał do najlepszych restauracji, ale był głupi myśląc, że kiedykolwiek będę jego. Wielokrotnie chciałem od niego odejść, zostawić tego zboczeńca w spokoju, ale nie mogłem. Wiedziałem, że jest nieobliczany, że zrobi coś okrutnego, jeśli tylko go opuszczę, a poza tym chyba nawet nie potrafiłem. Najpierw potrzebowałem zemsty, czegoś, co odpłaciłoby mi te wszystkie chwile spędzone w męczarniach u jego boku. Obrzydzało mnie wszystko, co kochał Sehun, w efekcie w końcu znienawidziłem samego siebie. Zniszczył mi życie, sprawiał, że momentami miałem po prostu ochotę się zabić.

Byłem jego ulubioną zabawką, choć nie rozumiałem, czemu wybrał akurat mnie. W firmie było wiele ładniejszych dziewczyn i przystojniejszych chłopaków, mógłby mieć ich wszystkich bez problemu, kiedy uwziął się tylko i wyłącznie na mojej osobie. Stałem się od niego zależy, należałem do niego, a jeżeli tylko nadarzała się jakaś okazja, robił wszystko, by móc się zbliżyć do mnie jeszcze bardziej. Takim sposobem siedziałem u niego na łóżku zupełnie nagi, trzęsąc się tak mocno, jak jeszcze nigdy. Jego żony nie było, podobno wyjechała do Paryża na małe zakupy, a dzieci wylądowały u dziadków. Sehun to wykorzystał.

– Rozchyl nogi – rozkazał władczo, co zrobiłem niemal od razu, zaciskając mocno wargi. Miałem ochotę się rozryczeć. Przy nim byłem jeszcze pieprzonym dzieckiem, a on miał właśnie zamiar odebrać mi to, co najcenniejsze. Mój pierwszy raz przeżywałem z osobą, której nienawidziłem, która obrzydzała mnie i doprowadzała do szału. Chciałem się sprzeciwić, ale nie mogłem, zwłaszcza, gdy przysunął się do mnie i bez jakiegokolwiek uprzedzenia i taryfy ulgowej wsunął we mnie dwa mokre od śliny palce. Jęknąłem w bólu, czując, jak oczy zachodzą mi łzami. Najlepszym rozwiązaniem była ucieczka i chyba naprawdę miałem ochotę to zrobić, w gruncie rzeczy właśnie to planowałem. – Nie bój się – powiedział niby łagodnym, spokojnym głosem, jednak to wcale nie uspokajało. Cieszyłem się tylko, że widziałem jedynie zarys jego postaci. W pokoju było ciemno, do środka wpadało jedynie kilka łun księżycowego światła i słaby blask latarni postawionej przed oknem. Ale i tak się bałem.

– Przełóżmy to – zaproponowałem.

– Nie – odparł stanowczo, wsuwając trzeci palec. Nie był delikatny, a ja bałem się, co będzie później. Moje ręce drżały, a palce mocno wbijały się w białe prześcieradło, mnąc je. Rozglądałem się za ratunkiem, ale chyba wszystko było przeciwko mnie. Stałem się ofiarą, ale nie zamierzałem być nią do końca.

Poczułem ulgę, gdy wyciągnął ze mnie palce, jednak mój spokój nie trwał długo. Byłem świadom tego, że za moment zastąpi je czymś znacznie większym, że będzie pieprzył mnie tak długo, jak będzie chciał, a ja nie wytrzymam. Bałem się tylko tego, że ta sytuacja powtórzy się jeszcze niejeden raz, że Sehun będzie próbował tego w pracy, że będzie nachodził mnie w domu, że stanie się moim prześladowcą. A ja pragnąłem spokoju, wrócić do tego, co było przed wakacjami. Okazało się, że ta cudowna ścieżka do jeszcze lepszej przyszłości okazała się drogą do piekła, a na samym jej końcu stał potwór, który właśnie mnie skrzywdził. Zrobił to po raz kolejny, gdy we mnie wszedł. Krzyknąłem tak głośno, jak tylko potrafiłem. Z moich oczu natychmiast pociekły łzy i moment straciłem oddech. Jedynym, co uratowało mnie od całkowitego cierpienia było to, że poczekał na mnie, aż przyzwyczaję się do niego. Chwilę potem wykonał pierwszy ruch. Mocny, ostry, gwałtowny. Momentami miałem wrażenie, że mnie rozerwie, byłem zbyt mały dla niego, nie równałem się z nim, ale to najwyraźniej mu się podobało, bo pchnął kolejny raz, jęcząc mi do ucha, przy tym muskając je lekko ustami. Chciałem ogłuchnąć, oślepnąć, zniknąć... Nie mogłem wytrzymać, dlatego chwyciłem go za ramiona i wbiłem w nie swoje paznokcie.

– Połóż się – poinstruowałem go. Spodobał się mu mój ton i to, co chciałem zrobić, dlatego bez wychodzenia ze mnie, zmienił naszą pozycję, dzięki czemu siedziałem na jego biodrach, miarowo podnosząc swoje, a później opadając na jego twardą męskość. To sprawiało mu jeszcze więcej przyjemności. Zacząłem brzydzić się sobą jeszcze bardziej. Czułem się brudny, zraniony, ale wiedziałem, że może być lepiej, tylko muszę jeszcze przez moment poczekać. Dlatego ponowiłem ruch i sprawiłem, że wszedł we mnie głęboko. Jego szczupłe, długie palce zacisnęły się na moich pośladkach w tym samym momencie, gdy jęknął gardłowo. Natomiast ja zaciskałem usta, powstrzymując się od szlochu.

– Jesteś dobrą dziwką, Hannie – podsumował, co rozwścieczyło mnie jeszcze bardziej. Już całkowicie uznał mnie za coś swojego, ale ja nie mogłem być jego.

Gdy wykonałem kolejny mocny ruch, pochyliłem się do przodu. Uśmiechnąłem się do niego słodko, pomimo bólu i cierpienia, jakie rozpierały moje ciało. Stwarzałem pozory, takie same, jak on na początku. Chyba w tamtym momencie zamieniliśmy się rolami. To ja stałem się bestią, natomiast on był nikim. Bezbronny, cholerny palant, który jest nieświadomy niebezpieczeństwa. Czekałem tylko na to, aż przymknie w przyjemności zaszyte mgiełką pożądania oczy, kiedy osiągnie spełnienie, rozlewając się we mnie. Miała to być jedyna przyjemna rzecz, jaka mogła go spotkać, a ja nie byłem bez serca. Sięgając po poduszkę, która leżała po mojej prawej stronie i przyciągnąwszy ją do siebie, nabiłem się na niego po raz ostatni. Jęknął przeciągle i uniósł lekko swoje biodra do góry, natomiast głowę odchylił do tyłu. Być może błędem było to, że nie zastanowiłem się ani sekundy dłużej przed tym, aż przycisnąłem poduszkę do jego twarzy. Trzymałem ją mocno, nie zważając na to, że mężczyzna pode mną niemal wierzga się i walczy o życie. I tak był już bezbronny, a mnie sprawiało to satysfakcję. Gdy docisnąłem puchaty przedmiot mocniej, wbijając jego głowę w materac, uśmiechnąłem się do siebie i przymknąłem oczy. Czułem jak krople łez spływają po moich policzkach i skapują na nagi tors. Nie mam pojęcia, czy płakałem z żalu czy ze szczęścia. Już nie potrafiłem tego odróżnić, ale gdy uchyliłem powieki i spojrzałem na dół, poczułem ulgę. Sehun powoli przestawał się ruszać, słabł, ta bestia już miała nigdy nie wrócić. 

Nie sądziłem, że po czymś takim nie będę miał wyrzutów sumienia. Poczułem się wolny, zwłaszcza, gdy ciało pode mną całkowicie zamarło. Cisza, spokój... Przestałem być jego własnością. Wraz z tą myślą zszedłem z jeszcze ciepłego, sztywnego ciała i ubrałem się w swoje ubrania, jednak przed wyjściem, zaświeciłem lampkę przy biurku i wygrzebałem z szuflady białą, niewielką karteczkę i długopis. Gdy nakreśliłem kilka słów, z westchnieniem ulgi położyłem papier na poduszce przykrywającej głowę Sehuna i zwyczajnie wyszedłem z poczuciem, że wygrałem, choć tak naprawdę to ja przegrałem życie, nie Sehun.

„Twoja dziwka zabrała należną zapłatę.

Słodkich snów, Sehunnie.”