Baby

hunhan drabbles collection 2/?

Pairing: Hunhan

Gatunek: Fluff, obyczaj

Ostrzeżenia: Mpreg

Rating: G

A/N: Tak cholernie bardzo chciałam napisać mpreg *^* Ten temat jest może trochę creepy, ale po przeczytaniu chyba wszystkich angielskich mpreg z hunhanem i baekyeolem doszłam do wniosku, ze to w sumie kochane. Byc może kiedyś zdecyduję się na coś dłuższego z właśnie mpreg, ale zobaczymy, to póki co plany. A teraz małe pytanko, jakie drabble chcecie następne? Fluff, Smut, Angst, Romans czy Horror? :3

Uśmiechnąłem się lekko do siebie, spoglądając w duże lustro znajdujące się w sypialni mojej i Sehuna. Była dosyć jasna i duża, panowała w niej biel z niewielkimi dodatkami pudrowego różu i kremu. Podczas dość długiej nieobecności Hunniego wiele tu zmieniłem i byłem przekonany, że gdy tylko zobaczy co zrobiłem, załamie się, ale najważniejsze, że mnie się podobało. W każdym razie przed lustrem stała całkiem inna osoba niż przed dwoma miesiącami. W kwietniu byłem jeszcze dosyć szczupły bez wyraźnie zarysowanego brzucha, w przeciwieństwie do teraz. Ale gdy podnosiłem koszulkę i przykładałem rękę do brzucha, byłem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Martwiłem się tylko o to, co powie Sehun. Przez pierwsze cztery tygodnie nie mówiłem mu nic, nie chciałem go niepotrzebnie denerwować przed sezonem naprawdę ważnych meczy, więc postanowiłem jeszcze poczekać, a teraz i tak nie mogłem tego ukryć, właściwie wcale tego nie chciałem. Byłem w trzecim miesiącu, do porodu zbliżałem się wielkimi krokami, a Sehun był ojcem. Miał prawo wiedzieć i powinien. Czułem się źle z tym, że to przed nim zatajałem, ale kiedy rozmawialiśmy przez Skype, nie było nawet takiej możliwości, ale teraz, skoro wracał... Trochę się bałem, ale byłem zarazem niesamowicie podekscytowany.  

Pogładziłem delikatnie odsłonięty brzuch, w duchu niemalże piszcząc. Właśnie tam znajdowało się dziecko moje i Sehuna. Małe, bezbronne, kochane. Mój maluszek. Już przywykłem do myśli, że będzie nas trójka, że prawdopodobnie czekają mnie nieprzespane noce, ale nie przeszkadzało mi to, bo już zdążyłem je pokochać.  

Kiedy usłyszałem hałas na dole, uśmiechnąłem się jeszcze szerzej i w pośpiechu założyłem dosyć szeroką bluzę, która zakrywała okrągły brzuszek, po czym skierowałem się do drzwi i zbiegłem po schodach tak szybko, że w kilka sekund znalazłem się w salonie. Miałem prawo stęsknić się za Sehunem, w końcu nie widziałem go przez dwa miesiące. Tak niesamowicie mocno mi go brakowało.

– Sehunnie! – pisnąłem rozradowany, kiedy znalazłem się w hallu i wpadłem mu w ramiona. Nim zdążył cokolwiek powiedzieć, zwyczajnie go pocałowałem. Mocno, z utęsknieniem, jaki siedział we mnie przez osiem tygodni. Jego usta nadal były takie same, podobnie jak dłonie, które jak zwykle spoczęły na moich plecach. Nie mam pojęcia czemu drżałem, być może ze szczęścia, z tego samego powodu nie chciałem się ani na moment od niego odrywać. Mój Hunnie znów był przy mnie.

– Lu – mruknął, gdy oderwał swoje usta od moich, by zaczerpnąć powietrza. – Skąd wiedziałeś, że to ja?

– Tylko ty się tak tłuczesz, jak przychodzisz – odpowiedziałem i uśmiechnąłem się lekko. – Nawet nie wiesz, jak cholernie mocno się za tobą stęskniłem.

– Ja też. – Pocałował mnie przelotnie. – Każdego dnia zastanawiałem się, jak radzisz sobie beze mnie, ale teraz będę miał dużo wolnego i cały ten czas poświęcę tobie – obiecał, a ja skinąłem głową, dochodząc do wniosku, że nic lepszego spotkać mnie nie mogło. Po tak długiej rozłące zdecydowanie to się nam należało. – Co robiłeś przez cały ten czas?

– Kibicowałem ci – powiedziałem z uśmiechem. – Oglądałem każdy mecz. Świetnie wam poszło, jak zawsze się spisałeś – dodałem i chwyciłem go za rękę, prowadząc do salonu.

– Lu, muszę się rozpakować – oznajmił, gdy zrozumiał, że chcę go przy sobie przez trochę zatrzymać i nie wypuszczać przez kolejne godziny. Ja jednak zacisnąłem palce na jego nadgarstku jeszcze mocniej, całkowicie ignorując jego słowa.

– Na to będziesz miał jeszcze czas. Teraz mam ci coś bardzo ważnego do powiedzenia i ta sprawa zdecydowanie nie może czekać – uparłem się i posadziłem na kanapie, natomiast ja stanąłem dokładnie przed nim, pomiędzy jego nogami. Spoglądał na mnie z zaciekawieniem i lekką obawą w oczach, jednak by tak go nie martwić, uśmiechnąłem się pogodnie. – Nie chciałem ci mówić tego wcześniej, bo stres źle wpłynąłby na twoją pracę, ale teraz to chyba najlepsza pora, byś się dowiedział – stwierdziłem.

– Coś się stało?

– Nie – zaprzeczyłem szybko, marszcząc czoło. – To znaczy, nic mi nie jest, w każdym razie nie umieram. Choć ty możesz, jak to usłyszysz, więc może nawet lepiej nie wstawaj z tej kanapy – zażartowałem i złapałem w palce koniec mojej bluzy. Odetchnąłem głęboko i podciągnąłem materiał do góry, patrząc na niego uważnie. – Hunnie, będziesz tatusiem.

*

Owinąłem się jasnym kocykiem jeszcze bardziej, przyciągając bliżej siebie białego laptopa. Od praktycznie godziny szukałem idealnego łóżeczka dla naszego dziecka. Miałem takie małe ambicje na zrobienie dziecięcego pokoiku w odcieniach kremu, złotego i gdzieniegdzie granatu, który byłby jedynie dodatkiem. Chciałem, by nasze maleństwo miało taki idealny kącik, jak dla małej królewny bądź księcia. Nie znaliśmy jeszcze płci, więc starałem się urządzić wszystko uniwersalnie, choć było to ciężkie, biorąc pod uwagę te przeróżne, cudowne rzeczy. Najchętniej wykupiłbym pół sklepu i urządził kilka takich pokoi, ale nie chciałem doprowadzać Sehuna do przedwczesnego zawału i bankructwa.  

– Znalazłeś już coś, kochanie? – zapytał Sehun, siadając obok mnie. Podał mi miskę świeżych, czerwonych truskawek, o które tak go prosiłem i przytulił mnie od tyłu, kładąc swoje ręce na moim brzuchu, którego już nie zakrywałem.  

– Nie – odpowiedziałem nieco zawiedziony i obróciłem głowę w bok tak, by spojrzeć na niego – Jest tu mnóstwo prześlicznych, przeróżnych rzeczy dla dzieci, a ja czuję się niesamowicie zagubiony i bezradny, musząc w nich wybierać – dodałem i cmoknąłem mojego chłopaka w policzek.

– Nie musisz się tak starać, Lu.

– Wiem, ale chcę, żeby było idealnie – westchnąłem.

Sehun zaśmiał się i odstawił laptopa na bok, po czym popchnął mnie na plecy tak, że położyłem się na tych wszystkich puchatych poduchach i spojrzałem na niego z uśmiechem.

– Czemu się tak patrzysz? – zapytałem, po czym pogładziłem go po dłoni, którą położył na moim brzuchu, który odsłonił, podciągając w górę mój podkoszulek.  

– Po prostu cię podziwiam – mruknął i schylił się, by pocałować moje usta. – I się cieszę, że cię mam – dodał i spojrzał na mój brzuch, który po momencie pogłaskał z czułością. – Mam nadzieję, że nasze dziecko będzie miało twoje oczy.

– I twoje usta – dodałem, wyciągając rękę w kierunku jego twarzy. – Masz cudowny uśmiech.

Nie odpowiedział. Schylił się i musnął mój okrągły brzuch.

– Hunnie, to łaskocze – zaśmiałem się i odepchnąłem go, po czym podniosłem się i na nowo wziąłem laptopa – A teraz daj mi pracować.

Oh kiwnął głową i przytulił się do mnie, obserwując ekran sprzętu. Nie musiałem długo szukać dalej, bo zaledwie na kolejnej stronie zauważyłem jasne łóżeczko ze słodkim, przeuroczym baldachimem.

– Czyli mam rozumieć, że znalazłeś idealne? – zapytał, gdy zobaczył moją minę. Nie musiałem odpowiadać.