he's not me

hunhan drabbles collection 1/?

Pairing: Main!Hunhan, Side!Xiuhan

Gatunek: Angst

Ostrzeżenia: Brak

Rating: G

Inspiracja: Tekst tej piosenki oraz to. 

A/N: Macie tu mój żal przelany Sehunowi. Smutno mi było jak pisałam tę miniaturkę, ale jestem zadowolona. Kolejny fluff? Nie chcę zamęczać was samymi angstami :3

To bolało. Być przy osobie, która jest najważniejsza w całym życiu, a jednocześnie kiedy wydaje się inna, jakby pozbawiona uczuć, cech wcześniej ją charakteryzujących. Zupełnie czysty i obcy. Mogłem się założyć, że już niczego nie pamiętał, że nasze wspólne wspomnienia pozostały tylko mi, a ja nigdy nie chciałem zapominać, bo były jedyną pamiątką po nim. To one przypominały o najpiękniejszych chwilach w moim życiu; o pierwszym pocałunku, znalezieniu tej prawdziwej miłości, która będzie wraz ze mną aż po grób. Niestety były też te złe wspomnienia, które powoli zabijały mnie, podobnie jak jego wzrok. Jakby próbował mi przekazać, że już nic dla niego nie znaczę, że przestałem się liczyć wraz z pojawieniem się kryzysu. Kryzysu, który zniszczył mi życie.

Zastanawiałem się, co zrobiłem źle, w czym nie dorównywałem Minseokowi, co on w sobie miał, czego ja nie. Chciałem wiedzieć, ale nigdy nie potrafiłem odpowiedzieć sobie na to pytanie. Los postanowił pozostawić mnie bez odpowiedzi, bym cierpiał dłużej i bardziej, niż do tej pory. Pragnąłem krzyczeć, pokazać wszystkim, jak bardzo cierpię, ale gdy otwierałem usta, zamierałem. Nie potrafiłem już mówić innym o swoich uczuciach. Chyba za bardzo zamknąłem się w sobie.

– Jesteś pewien? – zapytał Jongin. Stał obok mnie i patrzył na moje ręce, w których trzymałem długopis. Wydawał się niesamowicie ciężki, poza tym moje dłonie drżały. Nasz menadżer był obok, ale nie mówił nic, zupełnie jak ja przez te wszystkie lata.  

– Tak – odparłem stanowczo i pochyliłem się nad kartką, podpisując w wyznaczonym miejscu. Ale nie poczułem się wolny, to bolało jeszcze bardziej niż myślałem. – To moja ostateczna decyzja – dodałem i zacisnąłem mocno usta, prostując się. Właśnie w tym momencie się poddałem, przestałem walczyć, udowodniłem Luhanowi, jak bardzo słaby jestem.

– Będzie mi cię brakować – powiedział Kai i nie czekając ani chwili dłużej, po prostu mnie przytulił. Wiedziałem, że za nim będę tęsknił najbardziej, w końcu był moim przyjacielem. To on mi pomógł, kiedy zwątpiłem w to, że kiedykolwiek jeszcze złapię oddech. Nie pozwolił, bym jeszcze bardziej się załamał. To zabawne, przed tym nawet nie rozmawiałem z nim dużo. Całą swoją uwagę poświęcałem Luhanowi. Mimo to nie żałowałem, gdybym mógł, oddałbym mu każdą chwilę, całe moje życie.

– Mnie ciebie też. Was wszystkich.

– Możesz wrócić kiedy tylko chcesz – dodał menadżer.

Skinąłem powoli głową.

– Wiem, ale nie sądzę, by to kiedykolwiek nastąpiło – odpowiedziałem, gdy oderwałem się od Jongina. Wysunąłem rączkę od walizki, w której znalazło się kilka moich osobistych rzeczy i uśmiechnąłem się smutno, starając się zapamiętać każdy szczegół. To tu żegnałem się z przeszłością, odcinałem się od niej, ale byłem pewien, że i tak ona kiedyś znajdzie sposób, by mnie zniszczyć. Jeszcze nie wiedziałem jaki, ale wiedziałem, że pewnego dnia to nastąpi. Tak niespodziewanie jak zdrada.

Zbierając się w sobie, opuściłem razem z Jonginem biuro. Kim uparł się, że mnie odprowadzi, w czym nie protestowałem. Te ostatnie chwile chciałem spędzić właśnie z nim. W drodze pod główne drzwi, zatrzymałem się przy sali treningowej, gdzie cały zespół oprócz mnie miał trenować nowy układ. Nie powiedziałem im, że odchodzę, żyli w niewiedzy, wiedział tylko Jongin. Poprosiłem go, żeby uświadomił ich dopiero, jak zniknę. Wiedziałem, że nie pozwoliliby mi odejść, zrobiliby wszystko, żebym został, a tego nie chciałem. Cztery lata, które poświęciłem zespołowi były cudowne, ale nie mogły trwać wiecznie, zwłaszcza kiedy powoli słabłem, opadałem z jakichkolwiek sił, gdy patrzyłem na szczęśliwego Luhana w ramionach Minseoka. Pasowali do siebie, tworzyli cudowną parę, ale on nie był mną. To ja chciałem przytulać Hana, być jego jedyną miłością, codziennie sprawiać, by nigdy o mnie nie zapomniał.  

Wycofanie się było najlepszym wyjściem. Nie chciałem niszczyć szczęścia Luhana, które odbudował sobie u boku Minseoka.

– Gotowy? – zapytał mój były menadżer. Obróciłem się do niego przodem i pokiwałem głową.

– Tak – odpowiedziałem cicho i już nie patrząc na szklane drzwi, wepchnąłem Jonginowi złożoną na pół kartkę. Chciałem zostawić chociaż list, ale żadne słowa nie potrafiły wyrazić tego, co czuję, prócz kilku prostych, składających się w jedno zdanie – Daj to Luhanowi.

Jongin uśmiechnął się lekko, co było potwierdzeniem.

W tamtym momencie mogłem odejść.

I odszedłem.

„Dziękuję, że mogłem cię kochać, Luhan."  

Sehun.