Thinking of you

Pairing: Baekyeol

Rating: G

Gatunek: Angst, au

Bohaterowie: Park Chanyeol, Byun Baekhyun i pani Lee

Opis: „Tak chyba wyglądają wszystkie pożegnania - przypominają skok w przepaść. Najtrudniej podjąć decyzję, że się to zrobi. Kiedy już się leci, nie można zrobić nic innego, jak tylko się temu poddać.”

A/N: Napisałam po ponad tygodniu nie pisania w ogóle. Ręka przestała mnie boleć, więc to wykorzystałam. Ale wiem, że za jakiś czas znów będzie boleć, więc cóż, moja wiadomość sprzed kilku dni nadal jest aktualna.

Zdania zapisane kursywą to wspomnienia, a kursywą i w cudzysłowach - cytaty z książek. 

 

soundtrack

            Rozstania zawsze były ciężkie, zwłaszcza, kiedy ma się świadomość, że można już nigdy nie wrócić. Pożegnanie się z codziennością, tą rzeczywistością, która wcześniej była tak oczywista, staje się niesamowicie trudne, a zwłaszcza pożegnanie z ukochaną osobą. Stojąc ostatni raz w jej drzwiach i patrząc się na tę zapłakaną twarz, myślisz tylko o tym, jak cholernie będziesz cierpiał, nie mogąc wrócić w każdej chwili. Uświadamiasz sobie, że to tak naprawdę koniec i choćbyś bardzo chciał, nie możesz nic zrobić, tylko odejść. To jedyne rozwiązanie. Dokładnie tak czułem się pięć lat temu, kiedy obiecywałem Baekhyunowi, że wrócę, tylko musi na  mnie poczekać. Nie powiedziałem, jak długo, bo sam tego nie wiedziałem.

– Wrócę – obiecałem, uśmiechając się do niego, jednak nieszczerze. Miałem wrażenie, że wmawiam mu kłamstwa, tylko po to, by go uspokoić. A ja po prostu chciałem, by był szczęśliwy. – Nim spostrzeżesz, wojna się skończy, a ja znów będę mógł trwać przy tobie – powiedziałem łamiącym się głosem, odgarniając palcami mokre i posklejane od łez włosy z jego skroni.

– Więc dotrzymaj słowa – poprosił i spojrzał na mnie smutno. – Obiecaj, że gdy wrócisz, już nigdy więcej nie odejdziesz.

Wahałem się, ale to właśnie wtedy przyrzekłem przed samym sobą, że przeżyję. Dla Baekhyuna, ponieważ dałem słowo, którego nie mogłem złamać.

– Obiecuję – szepnąłem, przykładając czoło do jego. – Wtedy wrócimy do codzienności. W ciepłe, letnie dni znów będziemy chodzić kąpać się w jeziorze i wreszcie nauczę cię pływać, a w te deszczowe, będziemy czytać książki z biblioteki twojego ojca. Dlatego poczekaj na mnie i nie przeczytaj ich wszystkich.

Cichy śmiech Baekhyuna obił się o moje uszy.

– Nie wytrzymam, dobrze o tym wiesz – mruknął i wtulił się we mnie – ale napiszę dla ciebie własną, inną, różniącą się od pozostałych.

Wtedy nie powiedział nic więcej, jedynie pocałował mnie mocno i zalany łzami, pomachał na pożegnanie. Stał na schodkach prowadzących do dużej rezydencji w za dużym, szarym swetrze, ciągle ocierając łzy spływające po jego bladych policzkach.

Miał wtedy szesnaście lat i był jedyną osobą, którą byłem w stanie pokochać. To dla niego przeżyłem.

Jego dom nie zmienił się wcale. Ściany wciąż były białego koloru, dach czerwonego, a pod schodki na których kiedyś stał, nadal ciągnęła się ścieżka ozdobiona kwiatami po obu stronach. Było ich wiele, ale większość kwitnęła po drugiej stronie, od południa, gdzie znajdował się ogród. Z tego co pamiętam, zawsze było tam wiele wielkich drzew, które dawały w lecie cień. Pomiędzy nimi były huśtawki, dzięki którym można było sięgnąć nieba.

– Przywykłem do tego – powiedział Baekhyun jednego ciepłego popołudnia, wspinając się na huśtawkę, która była jedynie kawałkiem drewna przywiązanym do sznura. – Teraz nie wyobrażam sobie, że mogłoby być inaczej.

– Co masz na myśli? – zapytałem. Siedziałem obok na kocu, który swym kolorem przypominał mi błękit nieba.

– To, że przychodzisz do mnie każdego dnia i po prostu jesteś przy mnie. To wspaniałe uczucie – przyznał i uśmiechnął się lekko, wprawiając zabawkę w ruch. Delikatny wiatr owiał jego włosy i rozczochrał je na wszystkie strony, ale Baekhyun nie przejął się tym wcale.

–  Wiesz, że kiedyś to może się zmienić?

Chłopak kiwnął głową.

– Zmiany przyjdą na pewno – powiedział – lecz nie wtedy, kiedy się na nie czeka. Zapewne mnie zaskoczą, ale zaakceptuję je. Tylko nie chcę za bardzo cierpieć.

– Nie pozwolę na to.

Odpowiedzią był jego piękny uśmiech.

Tych szczęśliwych momentów było mało, zwłaszcza przed moim wyjazdem. Nasza przedostatnia rozmowa przesiąknięta była bólem i żalem, który odczuwaliśmy obaj. On chciał mnie zatrzymać, a ja pragnąłem tylko przy nim zostać.

– Potrzebują żołnierzy – powiedziałem i pogłaskałem jego rękę z czułością. W słabym świetle lampki, która stała na drewnianym stoliczku obok, wydawała się niezwykle blada i słaba, podobnie jak jej właściciel. – Już nie rekrutują, po prostu zabierają wszystkich na siłę. Nie mam wyboru.

Byun uśmiechnął się smutno i wyswobodził dłoń z mojego uścisku.

– Pierwszy raz pokochałem kogoś naprawdę i tak bardzo nie w porę, bardzo niepotrzebnie – odrzekł i podniósł wzrok, nakierowując go na mnie. – Boję się tej miłości, Chanyeol i tego, że przez wojnę i nasze rozstanie nie będę miał więcej okazji do tego, by powiedzieć, jak bardzo cię kocham – dodał i zacisnął usta, a jego oczy zaszkliły się od łez.

Przypominając sobie jego słowa, dochodziłem do wniosku, że on był kimś ważniejszym od całego narodu czy ojczyzny, ponieważ to dzięki niemu oddychałem, to dla niego przeżyłem. Rozłąka okazała się dłuższa niż przypuszczałem, stęskniłem się za nim bardziej niż chciałem i pokochałem go jeszcze mocniej niż wcześniej. Jednak gdy stałem przed dużymi, frontowymi drzwiami, pukając w nie, wcale nie czułem szczęścia, a dziwny strach, który paraliżował, nie pozwalał oddychać, zbliżał do śmierci.

Pierwszą osobą, którą ujrzałem za drzwiami była gosposia państwa Byun, która zawsze tryskała optymizmem, jednak po kilku latach zmieniła się. Jej włosy stały się szare, a twarz trochę pomarszczona, pozbawiona jakiegokolwiek szczęścia.

Gdy spojrzała na mnie, zrozumiałem, że najgorszy był jej wzrok. Zupełnie inny, martwy, pusty, zupełnie jak zasłonięte zielonymi zasłonami okna.

– Chanyeol? – zapytała cicho, otwierając szerzej oczy. Poznała mnie od razu.

– Dzień dobry, pani Lee – przywitałem się, kłaniając nisko. – Ja... przyszedłem do Baekhyuna. Zastałem go może? – zapytałem, nadal stojąc przed drzwiami. Kobieta nie odpowiedziała słownie, ale ustąpiła mi miejsca, pozwalając wejść do środka. Wnętrze jak zwykle było ciemne, pełne drogich mebli, urządzone z gustem pod nadzorem prababki Baekhyuna.

– Usiądź – zaproponowała, wskazując na fotele znajdujące się przed kominkiem w salonie. Nad nim wisiał zegar z kukułką, który wskazywał godzinę piętnastą. Baekhyun nigdy go nie lubił, twierdził, że go rozprasza. – Baekhyuna nie ma – dodała po jakimś czasie i usiadła naprzeciw mnie, zabierając z regału jakąś książkę. Mocno trzymała ją w palcach, które ślizgały się na skórzanej oprawie. – Nie sądziłam, że kiedykolwiek się tu zjawisz.

– Obiecałem, że wrócę.

Kobieta kiwnęła w zrozumieniu głową i wciągnęła przed siebie pomarszczoną dłoń z wcześniej wspomnianym przedmiotem, wręczając go mnie.

– Co to?

– Baekhyun napisał ją dla ciebie – powiedziała i uśmiechnęła się lekko. – W swoje siedemnaste urodziny ją skończył i zaniósł ją do mojego pokoju – poinformowała mnie, a ja zmarszczyłem czoło, zupełnie nie rozumiejąc. – Cztery lata temu przyszedł pewien człowiek. Nie znaliśmy jego imienia ani nazwiska, nie zdążyliśmy nawet o nie zapytać. Dostarczył wiadomość, którą osobiście wręczył Baekhynowi.

– Co zawierała? – dopytałem, gładząc wierzchem dłoni oprawę książki.

– Otwórz na ostatniej stronie – zasugerowała.

Przewertowałem kartki do tej ostatniej i spojrzałem na nią uważnie. „Park Chanyeol, 1.05. 1941 rok.”

– To data twojej śmierci – wyjaśniła i westchnęła cicho, odwracając wzrok w stronę okna. Przez zasunięte zasłony przedzierało się słońce i jego promienie padały na stolik przed nami.

– Wtedy umarł mój przyjaciel – powiedziałem – często nas mylono przez podobne imię.

– Widocznie zaszła pomyłka – szepnęła – ale mimo to byłeś dla nas martwy przez cztery lata. Tamtego dnia, gdy dostaliśmy wiadomość, po raz ostatni widzieliśmy Baekhyuna. Po przyjęciu urodzinowym, gdy wszyscy zasnęli, udał się na tyły ogrodu. Następnego dnia rankiem znalazł go ogrodnik przy waszej huśtawce. Zwisał z jednej z gałęzi dębu – dodała cicho i zacisnęła palce, zapewne powstrzymując się od płaczu. Ja nie potrafiłem, dlatego pozwoliłem, by łzy zaczęły swobodnie spływać po moich policzkach. Nie mogłem nawet się odezwać. – Przed tym powiedział mi, że jednak dotrzymałeś słowa, ale tym razem to ty czekasz na niego. Nie rozumiałam tego, dopiero później, gdy było już za późno.

W jednej chwili stałem się pusty, a cała nadzieja prysła.

Powoli otworzyłem książkę od początku i zamazanym przez łzy wzrokiem spojrzałem na pierwszą stronę. Znajdował się na niej tylko krótki zapis. Podobnie było z kolejnymi.

Dzień 1 „Tak chyba wyglądają wszystkie pożegnania - przypominają skok w przepaść. Najtrudniej podjąć decyzję, że się to zrobi. Kiedy już się leci, nie można zrobić nic innego, jak tylko się temu poddać.”

Dzień 2 „Bywa, że wznosimy wokół siebie mury, budujemy je długo i mozolnie i sądzimy, że są bardzo mocne. Jednak potem zjawia się ktoś i obala je zwykłym dotknięciem lub tchnieniem oddechu.”

...

Dzień 19 „Zdawało mi się, że każdy wie dokąd ma iść i co ma robić, tylko ja jeden nie.”

...

Dzień 57 „W naturze człowieka leży rozsądne myślenie i nielogiczne działanie.”

Dzień 58 „Tak mi trzeba wiedzieć, że się ktoś o mnie troszczy w tym obcym świecie. I wiem, jak bardzo nie zasługuję na tę troskę - ja z moimi idiotycznymi depresjami i całą tą maszynerią spekulacji.”

...

Dzień 123 „Cisza ma kształt Twojej nieobecności.”

Dzień 124 „Jesteśmy niestałymi, głupimi istotami ze słabą pamięcią i ogromnym darem do samozniszczenia.”

...

Dzień 205 „Nie chcę powiedzieć, że przesadziłem w kwestii swoich uczuć. Byłem szczery. Przez cale życie szukamy kogoś, kto mógłby nas zrozumieć i nagle go znajdujemy. Tak mi się przytrafiło z tobą. Przykro mi.”

Dzień 206 „Czas należy przeżyć, a nie oszczędzić, bo w pewnym momencie okaże się, że wszystkie te czasowe oszczędności i tak zjadła egzystencjalna inflacja.”

...

Dzień 334 „Byłeś miłością mojego życia. Taką prawdziwą miłością, która się zdarza tylko raz, wszystko przed nią to zapowiedzi, wszystko po niej marne podróbki.”

Byłeś dla mnie taki sam, Baekhyun. Najważniejszy i najbardziej odległy.

Zapraszam także na 2 rozdział

SUMMER MEMORIES, 

który pojawił się wczoraj